SanteLOGie

Pensioenpolitiek op de fiets

Op de melodie van de Wakker Dier-reclame voor kip kun je van allerlei teksten bedenken. Zoals bijvoorbeeld: ‘Piet-Hein, het treiterigste ventje van de klas, Piet!’

Midden in de komkommertijd, waarvan de meeste Nederlanders gebruik maken om hun leven te bekorten door te comazuipen, roetige korsten van de barbecue te eten en gemiddeld tweeduizend kilometer te rijden over ontoelaatbaar riskante wegen – in het buitenland, ook dat nog – komt onze geliefde minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid aanrijden, stapt van het rijwiel en zegt met die zuigerige teemstem van hem tegen een paar dronken rokers voor een Haags café: ‘Ik zie aankomen dat doorwerken tot zevenenzestig jaar niet voldoende zal zijn. Dat moet zeventig worden.’

In deze korte samenvatting kan hij natuurlijk niet even vertellen, dat hij het daarbij over een tijdstip in de verre toekomst heeft, ik schat dat het gaat om een jaar of veertig.

Ik hoef me natuurlijk nergens druk over te maken, ik ben al zowat zeventig, en ik werk nog altijd. Nou ja, een beetje dan.

Dat kan ook tamelijk gemakkelijk. Ik moet nu wel de muis van de pc met de linkerhand bedienen omdat de rechterhand er tijdelijk (hoop ik) weinig zin in heeft, maar een stukje schrijven, dat gaat me nog redelijk af, al vind ik dat ik vroeger beter schreef dan nu. Maar een bouwvakker of een broodbakker?

Even kort samenvatten waarom we ook weer langer zouden moeten gaan werken. Er komen steeds meer gepensioneerden en van degenen die de premies voor de pensioenen moeten afdragen zijn er steeds minder. Piet-Hein zuigt nog even door, want hij ziet aankomen dat de Nederlanders de komende veertig jaar gemiddeld nog ouder zullen worden – Piet-Hein noemt voor het gemak ‘tien jaar erbij’ – dat is meteen ook de fout in de redenering. De laatste jaren is de gemiddelde levensverwachting van de Nederlanders weliswaar nog iets gestegen – mannen 77, vrouwen 80 – maar dat gaat in een dusdanig tempo dat het over veertig jaar hoogstens 80, respectievelijk 83 zou kunnen zijn.

En dan heb ik het nog niet over het aantal verwachte gezonde levensjaren, want dat varieert momenteel tussen de 55 en de 60. Het vervelende is: mensen die ouder zijn kunnen weliswaar niet of maar gedeeltelijk werken, maar ze moeten wel geld hebben om van te leven. Voor hen maakt het niks uit of ze met 65 of 70 met pensioen gaan.

Er is nog iets anders: deskundigen verwachten dat de gemiddelde levensverwachting zal gaan dalen, omdat de jongere generaties er ongezonde levenswijzen op na houden, met te veel, te vet, te zoet en te zout voedsel; ze brengen zittend hun dagen door, ze zijn te dik en ze zijn vaak ontevreden en gestresst. Nee, dat gaat wel goed komen, met die levensverwachting. Het zou wel eens kunnen zijn dat de pensioengerechtigde leeftijd 70 wordt, maar alleen in theorie: niemand wordt meer zo oud.

En dan zijn er nog twee dingen. Ik zag vorige week in Amsterdam moeders met bakfietsen vol kinderen. En een verstandig immigratiebeleid zorgt voor veel hardwerkende allochtonen, die hierbij vriendelijk worden uitgenodigd: wij zitten te springen om jullie pensioen- en aow-premies. En banen zat.

En tegen Piet-Hein zou ik willen zeggen: ach man , ga toch fietsen.

__________________

Om terug te keren naar hhBest: klik hier.

GeenStijl, geen mening

Het is misschien voor discussie vatbaar dat de Volkskrant een kop op de voorpagina zet die luidt: ‘GeenStijlgeneratie bedreigt er op los’. Het stuk gaat over het feit dat de politie Haaglanden steeds meer de handen vol krijgt aan bedreigingen van politici via bijvoorbeeld mails. Vaak blijken de dreigers het eigenlijk niet zo bedoeld te hebben en al gauw excuses stamelen als ze er voor op matje worden geroepen. In een opvallend aantal gevallen betreft het minderjarigen.

De wesbite GeenStijl.nl, die gefundeerd is op haar verwerping van alle in een beschaafd land gehanteerde journalistieke normen, is pislink op de Volkskrant (steevast ‘de Azijnbode’ genoemd, een overblijfsel uit de tijd dat die krant nog voor ‘drammerig links’ doorging) en grijpt direct naar de voor deze website geijkte methode: karaktermoord, in dit geval op de schrijfster van het stukje, Sheila Sitalsing, gemakshalve aangeduid als ‘vooringenomen linksmens’. ‘We gaan je de komende tijd eens hinderlijk volgen’.

En, gezien de reacties, gaat de GeenStijlgeneratie meteen mee met de bevelen van de redactie van GeenStijl. Zie de 476 reacties (tot nu toe.) Die website is tegenwoordig verwant aan De Telegraaf, kan het daar aan liggen dat de Volkskrant het moet ontgelden? (Ik weet ook wel dat dat zo niet gaat in Nederland, maar GeenStijl lapt nu eenmaal alles aan zijn/haar laars, dus waarom moeten wij dan keurig blijven?)

Niet alle reaguurders zijn het trouwens meteen eens met GS. Een zekere Chris schrijft: ‘GS, jullie kunnen echt geweldig met kritiek omgaan en bevestigen en passant het punt wat gemaakt wordt.’ Het opmerkelijke is: die reactie staat er nog steeds op.

De rest van de reacties is volkomen voorspelbaar: ze betalen te veel belasting en ze mogen niet hard genoeg rijden en dat is allemaal de schuld van Sheila. Morgen weer van iemand anders.

Kortom. Je moet vooral afgaan op wat de ‘reaguurders’ (de term is van GS, eerlijk is eerlijk) allemaal roepen als ze net de hele dag gehoorzaam en gewillig zijn geweest en na het starten van de pc thuis zich even uitleven.

Zo bijvoorbeeld ging de Gazet van Antwerpen af op het oordeel van 4600 ‘reaguurders’ die reageerden op de vraag: moet Vlaanderen bij Nederland? Even nog in herinnering brengen: er zijn leugens, grotere leugens, statistieken en enquêtes. De uitslag: eenderde van de 4600 is voor aansluiting van Vlaanderen bij Nederland. Dat is dus een ruime meerderheid voor het verstandigste plan: niet doen. 

Reaguurders in België zijn dus verstandiger dan die in Nederland, zoals je die bij Stand.nl hoort. Als daar de stelling zou zijn: we schaffen de belasting af, of: we mogen allemaal zo hard rijden als we kunnen, dan zouden al die twaalfjarigen meteen vóór stemmen. Score om en n abij de honderd procent.

Waar ik maar mee wil zeggen: leuk hoor, internet, nog leuker GeenStijl, maar kunnen we voortaan niet weer normaal doen?

_____________________

Terug naar hhBest

Boer trouwt zeemeermin

Deze week liep ik toevallig de Libreria Bonardi tegen het ‘lijf’ op het Entrepotdok in Amsterdam en daar gebeurde wat me heel vaak gebeurt: ik trof er een boekje aan van mijn favoriete Italiaanse schrijver Andrea Camilleri dat ik nog niet kende. Ze hebben het wel eens van Vestdijk beweerd, maar Camilleri kan er ook wat van: sneller schrijven dan god kan lezen. Deze ruim tachtigjarige heeft al jaren een gestadige productie van drie boeken per jaar. Het zijn meestal tamelijk dunne boekjes, maar voor de meeste moet veel research worden verricht.

Camilleri heeft twee favoriete onderwerpen: zijn politiecommissaris en antiheld Salvo Montalbano, en Siciliaanse folklore.

Het boekje dat ik vond, genaamd Maruzza Musumeci, hoort tot de laatste categorie. Het is het sprookje van de simpele Siciliaanse boer met een hekel aan de zee, die trouwt met een zeemeermin.

Dat is trouwens wel erg ‘kort door de bocht’ samengevat. Aanvankelijk is het helemaal geen sprookje. Gnazio Manisco uit het plaatsje Vigáta (dat niet bestaat, Porto Empedocle aan de zuidkust van Sicilië lijkt er nog het meest op) emigreert in 1865 naar Amerika waar hij in het bouwvak terecht komt. Na een kwart eeuw werken overkomt hem een bedrijfsongeval waarvoor hij tot zijn verrassing een ruime verzekeringsuitkering krijgt. De uitkering is ruim voldoende om naar Sicilië terug te keren, er een stuk land te kopen en daar een huis op te bouwen.

Nu nog een vrouw. Een koppelaarster uit het dorp komt uiteindelijk op de proppen met Maruzza Musumeci, een mooie vrouw met een eigenaardige hang naar de zee. Elk kwartaal gaan haar ‘vrouwenzaken’ een paar dagen dicht en die tijd moet zij in zee doorbrengen terwijl ze prachtig maar woordeloos zingt. Hoewel: Gnazio verstaat woord voor woord haar tekst, die altijd gaat over Maruzza’s liefde voor de zee.

Zoals bekend zijn de zangen van de sirenen (het Italiaanse woord voor zeemeermin) niet ongevaarlijk en ze zijn dan ook oorzaak van de dood door verdrinking  van enige buren die kennelijk de roep van de sirene niet hebben kunnen weerstaan.

Het verhaal loopt door tot het einde van de Tweede Wereldoorlog, wanneer Gnazio al lang dood is en zijn huis door Amerikanen is gebombardeerd. Ook lijkt het dat twee van hun drie kinderen zijn omgekomen, maar gelukkig blijken zij het eeuwige leven te hebben gevonden in een blauwe grot diep onder zee.

De kern van het verhaal heeft Camilleri lang geleden gehoord van een oude boer die op het land van zijn  grootvader werkte, en die hem een nuttig advies gaf: doe je ogen dicht, dan zie je dingen die je met de ogen open niet kunt zien.

Als gebruikelijk is het boek geschreven in een deels door Camilleri zelf bedacht Siciliaans. Ik krijg de indruk dat die taal langzamerhand ingewikkelder wordt. Maar geen nood: met name in sprookjes als deze is het een zeer krachtige sfeerbepaler, dan bijt je maar even door. Het blijft alleen jammer dat het tevens vrijwel onvertaalbaar is geworden.

________________

Maruzza Musumeci, door Andrea Camilleri. Uitg. Sellerio, Palermo. ISBN 8838922489

______________

Om terug te keren  naar hhBest: klik hier.

Komkommertijd in Maassluis

Nogal wat mensen blijken te denken dat Maassluis wel iets in Noord-Limburg moet zijn, dus het heeft zin die misvatting eens rechte te zetten. De Maas loopt na Limburg nog door Brabant, Gelderland en Zuid-Holland. Maassluis ligt een kilometer of tien ten westen van Rotterdam, give or take a few, zal ik maar zeggen. Het is een mooi oud plaatsje waar schrijvers vandaan komen die Maarten heten. Nou ja, Maarten Biesheuvel is geboren in Schiedam, maar dat is naast de deur. Uit mijn hoofd meen ik te weten dat Maassluis wel eens in zijn verhalen voorkwam.

Maarten ’t Hart is de feitelijke bard van Maassluis, als ik uit het raam kijk van het kantoor war ik dit stukje schrijf, zie ik de toren van de kerk waar zich het Psalmenoproer  concentreerde waar ’t Hart een schitterend boek over schreef.

Wie goed oplet zal ook merken dat verschillende films in Maassluis zijn opgenomen, zoals bijvoorbeeld ‘Spetters’; laatst zag ik nog ‘Het woeden der gehele wereld’, ook al naar een boek van ’t Hart.

Maassluis is dus niet zomaar een dood vissersdorpje onder de rook van Pernis, het is niet veel minder dan het centrum van de wereld, als je er even over nadenkt.

Helemaal als je terugdenkt aan het jaar 1977 toen Kees van Kooten Wim de Bie, ter opkrikking van diens seksleven, de catalogus van Seksverzendhuis Pigalle in Maassluis aanbeval, voor ‘opwekkende bh’s, fantasieslips’, die bij de De Bie echter de mistroostige conclusie opriep dat zulke lingerieke hulpmiddelen hem alleen maar het idee gaven dat hij ‘met een gewonde Milva’ lag te knarren.

De eerste keer dat ik in Maassluis was, nu bijna vijf jaar geleden, ging ik meteen op zoek naar dat wereldberoemde verzendhuis, maar het bleek er nooit geweest te zijn, het was duidelijk volledig ontsproten aan het vruchtbare brein van Koot & Bie. Maar het had er gemakkelijk kunnen zijn, dat zie je aan die straatjes en grachten en kleine huisjes. Achter de gevels daarvan kun je je met wat fantasie wonderwat voorstellen.

Ik zit in dat sjieke kantoor van een firma waar ze tijdens het Psalmenoproer niet van konden dromen, want hier worden ondoorgrondelijke dingen gedaan op het gebied van webdesign en andere vormen van internetgebruik. Maar de koffie is uitstekend, het internet razend snel, het meubilair mooi tot bijna futuristisch en de sfeer relaxt.

Het is potverdikkeme trouwens wel komkommertijd, als ik dit stukje nog eens teruglees.

Wie terug wil naar hhBest.nl, klikt hier.

Nooit meer de Vierdaagse

‘Wij lopen de Vierdaagse mee, vol lust en goede moed’. Wisten jullie dat er een Vierdaagselied bestaat? Voor de tekst van de eerste zin sta ik niet in, die lust, dat lijkt me er helemaal niet in te staan, maar voor het ritme van deze mars is het bruikbaar. Er komt ook een zin in voor die luidt ‘en een paar flinke benen’, en hoewel me ‘een paar goede schoenen’ ook wel essentieel voorkomt, is het geen overbodig advies, zo is dezer dagen gebleken, nu duizenden zich blijken te hebben ingeschreven zonder een meter getraind te hebben.

Deze wandelaars zijn van mening dat de Vierdaagse namelijk ontzettend geinig en heel cool is, met ’s avonds enorm zuipen in de Nijmeegse Molenstraat en omstreken, maar trainen is natuurlijk weer zo’n saaie toestand en helemaal niet cool, daar kunnen we niet aan beginnen. Het gekke is natuurlijk dat een belangrijk deel van die ongetrainde types het nog haalt ook.

Ik kan me niet voorstellen in deze kolommen nog nooit over mijn avonturen met de Vierdaagse te hebben geschreven, maar als ik het me niet kan herinneren, dan jullie toch zeker niet, dus daar gaat-ie maar weer eens.

In 1953 bestonden er nog geen sofinummers of identiteitsbewijzen. Die hadden wel bestaan, maar dat was in de oorlog en dus hadden we allemaal een bloedhekel aan identificatie. Dat kwam handig voor me uit want ik was 14 en wilde dolgraag de Vierdaagse meelopen. Maar je moest daar minimaal 16 voor zijn en dus loog ik bij de keuring dat ik 17 was, en niemand die daar bewijzen voor vroeg. Altijd al een ouwe kop gehad, zal ik maar zeggen.

Ik had met de Wandelclub Externen Canisiuscollege (WECC) flink getraind en ik liep de Vierdaagse dan ook moeiteloos uit zonder enige blaar op te lopen.

Die truc dacht ik vijf jaar later te herhalen toen ik in militaire dienst was. Van training was niet veel gekomen tussen de drukke militaire beslommeringen door (vraag me niet wat die inhielden) en we verschenen allesbehalve cool aan de start in Nijmegen. We hadden ons vooral geconcentreerd op zoveel mogelijk frauderen met de bepakking, niemand dacht er ook maar aan met een Garand M1 aan de schouder te lopen, je organiseerde een stengun of een pistool. Als je toch, ongelukkige, een Garand van ruim vier kilo droeg, zorgde je voor voldoende Nefa-damesverband om de pijn aan de schouder te verzachten.

Maar zoals gezegd: het probleem zat juist in de schoenen. Waarom is er nooit een klokkenluider opgestaan die het toen in het leger gebruikelijke schoeisel aan de kaak stelde? Het waren hoge bruine schoenen die na de eerste poetsbeurt en zeker na eenmaal nat te zijn geweest, verstijfden tot de toestand van onbuigzaam eikenhout, van binnen voorzien van gemene ribbels die je voeten bijkans in tweeën sneden – een goeie smoes, want het was natuurlijk toch het gebrek aan training dat me vijftig blaren bezorgde en me bijna deed opgeven toen ik na het drinken liters ijskoude cola bijna flauwviel en met zoutpillen overeind geholpen moest worden.

Gelukkig stond mijn oudste zus op de Via Gladiola in Nijmegen met een bos gladiolen en een EP’tje (een grammofoonplaatje dat met 45 toeren draaide) van Marian McPartland, dat ik helaas ben kwijt geraakt.

Je kreeg er twee dagen prestatieverlof voor dus ik voelde me rijkelijk beloond toen ik met de laatste strompelpassen mijn bed bereikte en daar mijn bloedende voeten in uitstrekte.

Klik hier als u terug wilt naar hhBest.

Je moer’s taal

‘Op straat spreek je Nederlands’. Dat is de conclusie van een onderzoekje dat dagblad De Pers hield. Hoeveel mensen er werden ondervraagd, vermeldt de uitslag van dat onderzoekje niet en ook niet hoe de vraagstelling was. Een flutonderzoekje, dus. Maar omdat het voor uw columnist net zo goed komkommertijd is, kunnen we dat onderwerp even onder handen nemen.

Om te beginnen alleen al die kop boven het openingsartikel van de krant. Zeg eens eerlijk, spreekt u vaak op straat? Ik niet. Op sommige plaatsen groet je wel eens een wandelende tegenligger, en als je ziet dat het een Israëli is, dan zeg je natuurlijk ‘sjalom’, of zoiets. Een heel enkele keer spreek je op straat wat uitgebreider, bijvoorbeeld wanneer een kennelijke Italiaan mij de weg vraagt. Sinds het bestaan van navigatie-apparatuur komt dat nog maar hoogst zelden voor, maar als het gebeurt, dan zeg ik dus niet tegen die man of vrouw: ‘Op straat spreek je Nederlands’, maar ik wijs hem of haar de weg in zijn of haar eigen taal, dan wel in een taal die wij beiden goed spreken, bijvoorbeeld Engels.

Als ik op een cursus Hebreeuws zit, en ik loop met mijn medecursisten naar de bushalte, dan mogen we toch zeker wel het zojuist geleerde even tegenover elkaar in praktijk brengen? Een enkele keer heb ik wel eens gasten uit het buitenland, terwijl we naar de auto lopen, praten we dan in een van de talen die iedereen verstaat en dat is dan vaak niet Nederlands. Sterker nog: als het de bedoeling is een taal te spreken die iedereen op straat verstaat en spreekt, dan is dat toch vaak uitgerekend niet Nederlands?

Maar waarom zou iedereen moeten verstaan wat iedereen op straat zegt? Mag ik dus niet de bedoeling hebben dat niemand buiten de toegesprokene verstaat wat ik zeg?

Natuurlijk is de uitslag van het onderzoek – namelijk dat behoorlijk wat zogenaamde ‘ allochtonen’ op straat met elkaar spreken in hun moer’s taal en dat ook zo willen houden – weer koren op de molen van hersenloze bewegingen als die van Rita Verdonk, die de geschiedenis niet kennen, de baas willen spelen over wie gemakkelijk de baas over zich laat spelen en op zoveel mogelijk gebieden de dienst willen uitmaken. Zie je wel! Ze willen niet inburgeren! Ze willen over ‘ons’ kunnen roddelen zonder dat wij het verstaan!

Dat was exact de drijfveer achter het verbod van autoritaire regeringen door de eeuwen heen: de Engelsen die Welsh, Iers en Schots verboden, de Fransen die het Bretons er onder hielden, de Spanjaarden die het Catalaans, het Baskisch en het Galicisch verboden. En wat een ellende heeft dat opgeleverd.

Dagblad De Pers heeft daar natuurlijk niet over nagedacht. Ze gooien het ‘nieuws’ in de krant en daarmee uit. Ach, het is tenslotte komkommertijd, je mag blij zijn dat je een originele opening hebt voor de krant.

________________________

Wie terug wil naar hhBest: klik hier.

Hoe ik een eenmalig concert miste

Een dubbel-cd in de brievenbus. Mooie, eenvoudige hoes in zwart-wit, met als tekst: Laatste concert Corneille Roelofs Trio Gouvy Jazz 2005.

Het was begin augustus 2005, in Gouvy, een piepklein gehucht in de Belgische provincie Luxemburg, aan de grens met het gelijknamige groothertogdom.

De echte liefhebbers kennen het: een jazzfestival zoals het hoort te zijn, niet met cocktailparty’s en zalen en tenten met airco en tienduizenden mensen in een grote havenstad vol ander vertier. Nee, een wrakke boerderij, Ferme La Madelonne, waar de enkele honderden bezoekers struikelen over de kippen, de Vlaamse frieten en hot dogs, veel bier en wijn.

Waar het traditioneel regent en minstens één nacht bijna vriest, al is het begin augustus, en waar nachten worden doorgehaald op de geïmproviseerde camping naast de boerderij waar je, ook al traditioneel, met tent en al in de zware modder dreigt weg te zakken.

Echte hele grote sterren die tonnen vragen, die komen er niet. Maar het is er knus en gezellig en de muziek is absoluut van hoog niveau, vooral voor de doorgefourneerde jazzliefhebber.

Die avond van 6 augustus 2005 beging ik een grote fout, door de voorkeur te geven aan het optreden van Jean ‘Toots’ Tielemans in de buitentent, en daardoor het concert van Glenn Corneille met zijn trio in de ten hemel schreiend brandbare schuur van de boerderij te missen. De redenering: Toots is in de tachtig, en Glenn pas 35, ik had hem al eens gehoord in de toen nog bestaande jazzkelder van Marc Bosch in Heerlen, dus: naar Toots. Het was een mooi concert maar nog vóór het eind van de avond had Marc Bosch – alomtegenwoordig als het om jazz gaat – mij verwijtend toegesproken: ik had wat gemist.

Hoezeer gemist ontdekte ik twee weken later, toen ik op de radio hoorde dat Glenn verongelukt was op de A1 bij Laren.

Sindsdien doet onder andere Marc Bosch alle mogelijke moeite de herinnering aan Glenn, een ongelooflijk begaafde jazzpianist, levend te houden.

Een paar maanden geleden vroeg Marc me om fotomateriaal van dat weekend in Gouvy. Ik had alleen een foto van de buitenkant van de boerderij (en van Toots) maar geen van Corneille. De foto van de boederij zit nu in het hoesje van de cd, ik sta er zelfs op vermeld.

De twee plaatjes in de hoes blijken een cd en een dvd, met dezelfde nummers. Op de dvd een aangenaam statische video-opname van behoorlijke kwaliteit, het is of je er zelf bij zit terwijl je je zorgen maakt over de vraag hoe weg te komen als er brand uitbreekt. Intussen speelt Corneille prachtige nummers zoals Time Will Tell (hoe profetisch) Finally en And That’s Why van Corneille zelf, Oblivion van Piazzolla, Django van John Lewis. Corneille speelt het allemaal zo prachtig, nooit verliest hij de grondmelodie uit het oog, hoe ver hij er zich in zijn ongebreidelde instant-componeerlust ook van verwijdert, het is een en al guirlande en trosjes rode bessen en blozende appeltjes en sappige peertjes wat de klok slaat.

Het slechtste wat je met muziek kunt doen is er over kletsen. Ga dus naar deze site en bestel deze fraaie productie voor de somma van 32.50 – de opbrengst komt ten goede van het achtergebleven gezin van Corneille. De oplage is zeer beperkt, net iets meer dan honderd stuks.

Maar daarmee heb ik natuurlijk niet goedgemaakt dat ik er toen niet bij was.

________________________

Hiermee kun je terug naar hhBest.

Wie staat hier nou eigenlijk voor lul?

Nadat in 1937 een aanslag op hem was gepleegd, stuurde de Italiaanse onderkoning van Abessinië, Rodolfo Graziani, aan dictator Benito Mussolini een naaktfoto van zichzelf, waarop duidelijk te zien was, in welke mate hij nog parensbereid genoemd kon worden. Het gerucht deed namelijk de ronde dat hij bij de aanslag ontmand was geworden – en dan was je natuurlijk automatisch onderkoning af. Zonder onderkoning geen onderkoning, zoiets. Het mocht, maar dit terzijde, niet baten. Hij had er ook een zootje van gemaakt, dat speelde ook mee en hij werd opgevolgd door Pietro Badoglio, over wiens geslachtelijke toerusting wij niets weten. Italianen hechten er veel waarde aan dat alles in de broek een beetje recht staat.

Ook over de mate waarin het geslachtsdeel van Silvio Berlusconi hangt dan wel staat, zijn wij (gelukkig) niet ingelicht. Maar zoals Mussolini een geweldige neukerd moet zijn geweest, wat je noemt de nationale dekhengst, zo wil de Italiaanse premier het doen voorkomen dat hij het ook nog zeer goed doet bij de dames, en niet alleen in woord en geschrift. Daarmee, wellicht onbedoeld – maar wie weet, hij heeft tenslotte rasechte fascisten in zijn kabinet – zijn verwantschap met Il Duce stipulerend.

Om hun voor de hand liggende symboliek zijn torens in Italië zeer geliefd. In de late Middeleeuwen bouwden bijvoorbeeld rijke heren in het stadje San Gimignano in Toscane hoge torens, om door middel van dat fallussymbool te laten zien hoe rijk en machtig ze waren. Wie de hoogste toren had, die had ook automatisch de langste lul, om het maar eens huiselijk uit te drukken.

Hun late nazaat Berlusconi houdt dus ook niet van slappe lullen. En fronst ook de (geverfde) wenkbrauwen bij alles dat niet gegarandeerd van vreemde smetten vrij is. Zoals zigeuners. Of joden.

Silvio heeft de deze week gepresenteerde plannen gezien om het oude jaarbeursterrein van Milaan op te sieren met drie torens. Plannen die getekend zijn door drie internationaal gerenommeerde architecten. En hij heeft er een mening over. Een ervan is niet mannelijk genoeg.

De middelste van de drie torens in Milaan is van de hand van de wereldberoemde, in Polen geboren joodse architect Daniel Libeskind. Die bouwt bijvoorbeeld ook op Ground Zero in Manhattan. Je hoeft het niet allemaal even mooi te vinden wat hij ontwerpt, één ding kun je zeggen: het is altijd indrukwekkend. Zijn bijdrage aan het bouwterrein in Milaan is van drie kanten min of meer rechttoe rechtaan, maar aan de vierde kant is het een kaars die  even te lang in de zon heeft gestaan – zie de foto. En Berlusconi vindt daarvan: dat gebouw is niet mannelijk genoeg, het heeft behoefte aan Viagra. Altijd goed voor een bon mot, die Berlù.

Berlusconi’s opmerkingen hebben aan Libeskind een paar krachtige volzinnen ontlokt, over walgelijk en bekrompen nationalisme, dat oude tijden doet herleven. En die hadden we toch mooi gemist als de Italiaanse premier zich beperkt had tot dingen die hem wel aangaan.

Berlusconi voelt zich kennelijk des te meer aangesproken door de ‘halfzachte ochtendsnikkel’ van Libeskind, want hij ziet zichzelf een beetje als eigenaar van Milaan, trots symbool van Italiaanse handelsgeest en cultuur. De bevolking van die stad stemt massaal op rechtse partijen als Berlusconi’s Forza Italia (nu Casa delle Libertà) en ultrarechtse als Lega Nord en de Alleanza Nazionale. Al meer dan tien jaar heeft de stad een zeer rechtse burgemeester. Daar hoort een niet mis te verstane stijve bij!

Maar dat zegt kennelijk niet veel, als het om architectuur gaat. De Milanezen zijn namelijk behalve rechts ook wel een beetje kosmopolitisch, in tegenstelling tot de bekrompen Silvio. Want krijgt die toren van Libeskind nu een blauw pilletje? Natúúrlijk niet. De wethouder van bouwzaken van Milaan Carlo Masseroli, lid van Berlusconi’s partij, zei gisteren: ‘Het is een buitengewoon project, het wordt door de grootste deskundigen van de wereld geprezen, de torens zullen een belangrijke blikvanger voor de stad zijn.’ En hij dacht daarbij wellicht even aan die van Pisa, die direct in de vergetelheid zou raken als hij recht stond.

Staat Berlusconi even voor lul.

Helaas Italië ook een beetje.

___________

Terug naar hhBest

De genotskelder van Josef

Josef Fritzl, die inmiddels heel knus bekend staat als de horroropa, je kunt van alles van hem beweren, maar een luiaard is hij niet. Hij is namelijk in de gevangenis begonnen aan zijn autobiografie. Het is natuurlijk nog af te wachten wat het wordt: het is niet strikt noodzakelijk dat iemand die zijn dochter in een speciaal gebouwde kelder opsluit en haar vervolgens zeven kinderen schenkt, daardoor alleen al schrijftalent heeft.

En je kunt nog zulke leuke en vooral hopelijk exclusieve avonturen beleven, als je ze niet een beetje leuk op papier kunt krijgen, dan schei maar uit: geen hond die het wil uitgeven. Ook al omdat er misschien ook nog wel mensen zijn die zeggen: is er nog meer te melden dan? Want op enkele details na weten we, sinds de ontdekking van de Oostenrijkse gruwelkelder, toch al heel wat, en mogelijk dus ook alles. De rest is mosterd na de maaltijd.

Dus dat is nog even afwachten.

De reactie van het voornaamste slachtoffer, de 42-jarige dochter, was enigszins te voorzien: ‘het is of ik opnieuw verkracht wordt.’ Ik zou daar nog wel een bon mot voor weten, maar ik weet ook wanneer je moet stoppen.

Gisteren met G., die tientallen jaren een solide dagbladjournalist was en het, een eindje boven de zeventig, gewoon niet kan laten, een korte, maar felle discussie gehad. Hij attendeerde mij op het stukje in het dagblad DAG, dat boven samengevat nieuws bevat.

G. is van mening, daar komt het kort op neer, dat verhinderd moet worden dat de oude vunzigaard de kans krijgt ook nog geld te verdienen ten koste van zijn dochter en haar kinderen. Dat boek moet, kortweg, verboden worden.

Waarop ik ietwat jolig reageerde. ‘Als die dochter nou een deel van de opbrengst krijgt?’ G. kon daar, zei hij, niet lacherig op reageren. Hij was vooral verbijsterd over de honderden liefdesbrieven die Fritzl had gekregen van vrouwen die ook kinderen van hem wilden. G. blijft tegen verspreiding van het ‘misdaadboek’, ik niet: ik vind het verbod op Mein Kampf ook in strijd met de Grondwet.

Gelukkig laat G. ook nog merken een andere belangrijke journalistieke eigenschap te hebben: vermogen tot relativeren. Ikzelf ben erg trots op mijn vleugje cynisme. En ik zie ook wel iets in een Fritzlfilm. Een nieuw genre: een Grietzlfilm. Gelukkig komt Guido al gauw met een filmtitel: ‘Fritzls Lust’.

Hoe heette dat boek van Klinkhamer, die zijn vrouw doodsloeg en in de tuin begroef, ook weer? ‘Woensdag Gehaktdag’. Gelukkig ook niet verboden, al hoef ik het niet te lezen. Klinkhamer had op Fritzl voor, dat hij zijn boek publiceerde vóórdat hij voor de daarin beschreven feiten de bak in draaide.

Maar  dat boek van Fritzl, dat komt er niet. Denk ik. En anders: je hóeft het niet te lezen, natuurlijk.

Als ik 25 miljoen won

Eigenlijk wilde ik er niet aan: de discussie over de vraag wat ik zou doen als ik 25 miljoen zou winnen. Maar je staat wel erg alleen met dat standpunt, de afgelopen dagen, de sjiekste kranten en tv-kanalen hebben zich er op gestort alsof het hier eren belangrijk onderwerp betrof.

Dus ik nu ook maar.

Vooropgesteld: ik loop niet de geringste kans de jackpot van de Staatsloterij te winnen, vooral omdat ik geen lot heb gekocht. Ik koop namelijk geen loten, al zeker dertig jaar niet meer. Midden jaren zeventig was ik zo dom eens uit te rekenen wat ik in de vijftien jaar daarvóór had uitgegeven aan loten voor diverse loterijen, met name de Duitse Lotto. Dat bleken toch meerdere duizenden guldens te zijn – guldens van ongeveer 1970 dus, dat waren toen zo’n beetje euro’s. De winst die er tegenover stond was mager: 35 gulden over de hele periode.

Ik deed daarna iets heel doms, ik rekende namelijk uit hoeveel geld ik zou hebben gehad als ik het gewoon op de bank had gezet. De rest van de dag verliep in triestig drankmisbruik, meen ik me te herinneren.

Dat wil niet zeggen dat ik niet mag fantaseren over 25 miljoen euro.

Eén ding staat vast: voor mij nooit meer openbaar vervoer of zelfs maar een eigen auto. Alles voortaan per taxi, helikopter en huurvliegtuig. Weg van de gekmakende menigte.

Maar 25 miljoen – weet je dat de bank je niet eens graag met dat bedrag ziet aan komen zeulen? Die betalen maar rente over vijf miljoen, en gaat u met de rest maar naar de buren. Voor je het weet verstrijkt je leven achter je boekhoudbescheiden.

Het bedrag stelt je overigens in staat om je nazaten er tot in de derde of vierde generatie warmpjes bij te laten zitten, zelfs als je het tegen de dagrente op de bank zet. Maar dat is natuurlijk de bedoeling niet. Nee, je moet eindelijk die dingen gaan doen die je van plan was als je, bijvoorbeeld, 25 miljoen zou winnen. En vooral: het moet goeddeels op zijn, voor je de pijp uit gaat.

Eindelijk dat huis laten bouwen waarvan je al jaren de tekeningen klaar hebt. Eindelijk een schilderij van Berserik kopen. Of twee. Eindelijk die familiereünie organiseren, op jouw kosten natuurlijk. Eindelijk eens een goed doel steunen dat ook na een aantal jaren nog altijd een goed doel blijkt te zijn geweest. Eindelijk een bekwame redacteur je columns laten redigeren en in dundruk uitgeven.

Eindelijk je nazaten een bedrag ter hand stellen waar ze tevreden mee zijn.

Ik zei het al: het is maar goed dat ik niet mee doe. Je wordt toch voor een hoop lastige keuzes gesteld. Waar moet dat huis komen? Waar die reünie? Met hoeveel zijn ze tevreden?

Geld maakt toch niet gelukkig? Nou dan? Helaas voegde Wim Sonneveld daar in de rol van Willem Parel de orgelman nog aan toe: ‘Maar gelukkig wel rijk.’