Alles gejat. De stem van Nelson Mandela, de intonatie, de clichés en de onverstaanbaarheid van John F. Kennedy, de holle frasen van Martin Luther King. Ja, daar wil je wel op afkomen – die Duitsers zijn ook gek op André Rieu, zal ik maar zeggen. Ik ga opzettelijk niet verder terug in de geschiedenis, dat levert je maar het verwijt op dat je een ouwe revanchist bent.
Maar Nelson Mandela is inmiddels uitgerangeerd, John Kennedy is dood en bovendien gebleken vooral een schuinsmarcheerder en maffiavriend te zijn geweest – wee de wereld als hij was blijven leven en hij nog meer stomme beslissingen had kunnen als de actie in de Varkensbaai. Martin Luther King: blijf dromen, zou ik zeggen. Duitsers, heel gezellig volkje natuurlijk maar met honderdduizenden samendrommen in Berlijn, nog wel bij de Siegessäule, het zal wel een foute reflex van mij zijn, maar ik word daar toch een beetje ongerust van.
En wie is Obama helemaal? Volgend jaar om deze tijd is hij misschien nog senator, ik zal eens nakijken hoe dat precies zit met de Amerikaanse verkiezingen. Hij mag dan honderdduizenden Duitse stemmen hebben, en ook heel veel Nederlandse, maar president van de US of A word je daar dus niet van. Ik vraag me zelfs af of hij het erg ver zou schoppen als lijsttrekker van een Nederlandse partij. Zwart is zwart.
Waar is die viersterrengeneraal gebleven die gemakshalve ‘zwart’ werd genoemd en die braaf de leugens van de CIA oplas in de Verenigde Naties? Colin Powell? Zelfs die werd ooit als ‘presidentiabel’ genoemd, maar hij zat natuurlijk ook bij de verkeerde partij, zoals Condoleezza Rice, die altijd zo neerbuigend bejegend wordt door haar baas Bush.
In Amerika kunnen zelfs vrouwen zich opwerpen voor het presidentschap, maar ze halen het natuurlijk nooit. Viersterrengeneraal worden, dat kunnen ze wel, maar dan bemoeien ze zich altijd vooral met de bibliotheken van het leger en het wasgoed.
Obama in Berlijn, dus. In 1963 had het nog enige zin om iets te roepen vanaf een balkon, al had Kennedy natuurlijk geluk dat het niet in Hamburg was: ‘Ich bin ein Hamburger’ had gemakkelijk tot misverstanden kunnen leiden. Nederlanders, humorist tot in de kist die we zijn, maakten trouwens van de beroemde zin van Kennedy meteen ‘Ich bin ein Berliner Bol’, en daar ben je dan ook mooi klaar mee.
Waar ik maar naartoe wil: op 4 november staan de Amerikanen voor een gezellige keus. Een kandidaat die niet eens een leuk Duits zinnetje weet te roepen (‘Ich bin ein Huhn Nugget’) en rake opmkeringen kan plaatsen als ‘This is our moment, this is our time’, en voor de rest ook uit clichés is opgetrokken en bovendien (naar Amerikaanse normen) zwart is en dus nooit president kan worden – en misschien maar goed ook – en een ouwe oorlogshitser onder wiens bewind we nog zullen terugverlangen naar de mooie tijden onder George Bush.
__________________