Her kievitseitje, Fritillaria meleagris, twee jaar geleden gefotografeerd -- dit jaar is het niet meer opgekomen, bezweken onder het onkruidgeweld.
Ineens zijn me de schellen van de ogen gevallen. Om precies te zijn: eergisteren. Tot die tijd was ik het met iedereen eens dat mijn tuin een ietwat rommelige indruk maakte. Maar het was een unieke tuin, probeer maar ergens een stukje grond te vinden waar zo veel bijzonders te zien is. In mijn tuin komen de kerstrozen op als onkruid; staan een stuk of dertig verschillende variaties van Hosta’s; groeien tientallen soorten varens die je vergeefs in andere tuinen zult zoeken; kun je in het seizoen frambozen eten zoveel je wilt, om nog te zwijgen van de witte wilde bosaardbeitjes, de moerbeien en de vijgen.
Dus kom me niet aan met: je moet die rotzooi eens opruimen. Jullie zien gewoon niet wat ik zie.
Eergisteren zei Djamila ineens: wij kunnen die tuin niet meer bijhouden. Dat had ze al eens eerder opgemerkt, en ik was het er feitelijk ook mee eens. Vorig jaar hadden we er zelfs een tuinman gevonden, die ook nog een beetje verstand van en eerbied voor de planten in de tuin had. Maar hij schijnt ziek te zijn (geweest) en voorlopig staan we er dus weer alleen voor.
Ik moest Djamila gelijk geven. Het enige dat er op zit: álles eruit, en er een doorsnee gemakstuin van maken. Ook goed wanneer het huis eens verkocht zou moeten worden. De tijd dat een zinnetje in de advertentie ‘Sante Brun verkoopt zijn huis’ tientallen aspirant kopers naar de telefoon deed grijpen – dat was immers een huis waar je een droomtuin bij cadeau kreeg – die tijd is reeds twintig jaar achter de rug.
Alleen ikzelf geloofde er nog een beetje in.
Gistermorgen keek ik met gloednieuwe ogen naar de ravage. Inderdaad, de kerstrozen staan er gezond bij. De Hosta’s ook. De varens: schitterend. Dat wil zeggen: als je ze kunt vinden. Akkerwinde, paardenstaart, hanenvoet en bonte dovenetel staan op het punt de tent definitief over te nemen. Wanhopig graai ik een paar bossen van dat spul bij elkaar. In een oogwenk heb ik een berg klaar liggen die afgevoerd kan worden.
Ik kijk om: het heeft niets geholpen.
Ben ik daarvoor ooit met die tuin begonnen? Om als brandweerman bij een uitslaande brand te staan met alleen maar een bekertje water in de hand? Ineens droom ik van fraai geplaveide terrassen met hier en daar een onderhoudvrije struik.
Gelukkig heb ik de foto’s nog.
___________________