SanteLOGie

Na Tineke Huizinga de zondvloed

Nu de Gristenunie de vinger heeft achter een verstandig en rationeel gebruik van wetenschappelijke vooruitgang, vat ze kennelijk moed. Tineke Huizinga, die staatssecretaris is van Zondvloed, heeft nu een plan om het wassende water tegen te houden. Gewoon, de Noordzee dichtplempen met zand.

Zij begrijpt ook wel dat je dat zand ergens vandaan moet halen waardoor daar weer een gat ontstaan. Maar iedereen begrijpt dat regeren so wie so het vullen van het ene gat met het andere is, en dus zullen de plannen van Tineke met een begrijpend knikken worden ontvangen – en in de prullenmand gemikt als Tineke ons haar bevallige rug heeft toegekeerd.

Want wij zijn fatalisten. Komt het water, dan komt het water. Misschien moet hier en daar een dijkje omhoog en wat zou het: we zitten toch al onder de zeespiegel, daar kan best nog een of twee meter bij. Wij laten, zou Tineke tegen André zeggen, gods water over gods akker lopen.

Intussen verluidt in doorgaans welingelichte kringen dat het Noordzeeplan een afleidingsmanoeuvre is. Om de aandacht weg te leiden van wat Tineke en haar partijtje werkelijk van plan zijn. Tijdens een inderhaast in de hemel bijeen geroepen werkoverleg tussen de gristelijke ministers en de hoogste leiding daarboven is het ‘echte’ plan uitgewerkt – je zou kunnen zeggen dat het gods plan is. Dat vindt de Gristenunie trouwens altijd: als zij een plan heeft, dan is dat meteen ook gods plan, daar heeft de partij het monopolie van.

Tijdens die bijeenkomst is trouwens gebleken dat de Zondvloed veel eerder komt dan Al Gore heeft uitgerekend. Het gaat binnenkort veertig dagen en veertig nachten regenen en dan weten jullie ook wel hoe laat het is. God heeft ook laten doorschemeren dat er dit keer geen gedonderjaag moet zijn met olijftakken en duiven: eenmaal verzopen blijft verzopen.

Behalve dus voor de trouwe leden van gods partij, zeg maar hezb’ollah, voorzover woonachtig in Zeeland, op de Veluwe en Noord-West-Overijssel. Voor hen zullen twaalf cruise schepen worden gevorderd, die naar de stammen Israels zullen worden genoemd. Ze kunnen er natuurlijk niet allemaal op, dus is de streep getrokken bij twaalf. Alleen gezinnen met twaalf of meer kinderen komen in aanmerking.

Wanneer het begint te gieten gooien de cruiseschepen de trossen los en onder luid psalmgezang steekt men van wal, met bestemming het Aards Paradijs. Vandaar zullen zij komen oordelen, de levenden en de doden.

_________________

Bij de foto: Aanvankelijk was het de bedoeling een aantal houten arken Noachs te bouwen. Maar dat ging niet snel genoeg, was te opvallend en voldeed niet aan de hippe eisen van André zelf.

Processie op zondag

Een bewolkte zondagochtend, maar het is niet koud. Overal waar je kijkt een groene weelde, die door de regens van de afgelopen weken nog eens tweemaal zo groot en weelderig is geworden.

Het is tijd voor de Sacramentsprocessie. Watte? Ja, de Sacramentsprocessie. In het plantsoentje naast mijn tuin staat alweer het rustaltaar, de route is afgezet met geelwitte vlaggen. En daar klinkt de droeve slag van de trom die voorop gaat.

Op het verkeerloze kruispunt staat, in fel oranje hesje, een verkeersregelaar.

Uit de bocht van de straat verschijnt de stoet. Voorop een meisje dat een lange stok met daarop een kruisbeeld draagt. Dan de muziek, met alleen die trommel die traag de maat bonkt; een klein contingent ‘bruidjes’, dan het baldakijn met daaronder een bejaarde priester die de monstrans draagt – uit mijn katholieke tijd weet ik dat zich in de monstrans ‘het allerheiligste’ bevindt, het sacrament waar het bij Sacramentsdag om draait. Wolken wierook walmen door de windstille bomen en struiken. Het baldakijn hangt flink scheef, als gevolg van lengteverschil tussen de dragers. Je moet ineens denken aan Don Camillo.

Naast het baldakijn, in twee rijen die door de goot lopen, de schutterij. Zijn dat ouwe Lee Enfields die ze aan de schouder dragen? Er zijn ook vrouwen bij, zie ik.

Het koor dat daar weer achter loopt, bestaat zelfs helemaal uit vrouwen.

Achter de muziek loopt de dorpsgek – dit moet een authentieke processie zijn.

En dan volgen de notabelen van het dorp. In ieder geval voornamelijk heren in stemmig grijs kostuum, compleet met stropdas. Helaas: de hoeden ontbreken. Ik zie dat Wiel, een oude collega van de krant, ook vandaag niet ontbreekt in het gezelschap.

De stoet stopt op de hoek bij het rustaltaar. De pastoor is zichtbaar blij dat hij de zware monstrans even kan neerzetten. Aan zijn gezicht te zien is dit niet zijn favoriete bezigheid – of misschien verkeert hij in een religieuze trance, wie zal het zeggen.

Het dameskoor brengt enige liederen ten gehore waarvan er één mij bekend voorkomt. Dan begint de fanfare traag een stukje te spelen, de pastoor neemt zuchtend de monstrans weer ter hand, de stoet verdwijnt om de hoek, in het groen.

De parochie was niet echt uitgelopen voor de processie.

Ik telde twaalf mensen. Waaronder nog eens vier verkeersregelaars.

Een weekend met twee powervrouwen

Twee vrouwen staren me aan. Nou, staren. Ze hebben allebei wel de blik in hun ogen die hun handelsmerk is. De een staat op een rode kruk met dat superieure grijnsje op haar gezicht bij een onthullend verhaal in de Volkskrant van zaterdag – het verhaal geeft  mij de zekerheid dat zelfs die kruk fake is. Net als het gezicht van die andere vrouw, die andere powervrouw moet ik zeggen, die sinds vorige week haar eigen eenmalige blad heeft. Een poppenkop, als u mij niet kwalijk neemt, die ook nog eens duchtig door een handige kunstartiest door de Photoshopmangel is gehaald.

Rita en Marijke.

Is dit alles dat de twaalfde feministische golf heeft opgeleverd? Ja, met Ciska Dresselhuys erbij, natuurlijk.

Het verhaal over Rita, ruim een hele krantenpagina lang, en geen tabloid pagina, maar nog echt broadsheet, levert voornamelijk de conclusie ‘ja, dat dacht ik al’ op. Het is een simpele registratie van wat er gebeurt op een aantal avonden met ‘de mensen in het land’ waaruit je ook meteen begrijpt waarom er een doorzichtige smoes moest worden verzonnen om ermee te stoppen.

De mensen in het land kunnen Rita namelijk óók niet vertellen hoe de files opgelost en de moslims op een lek schip de Noordzee op gestuurd moeten worden. Dat is de makke van ‘de mensen in het land’: als die wisten hoe er geregeerd moest worden, dan had je geen regering nodig die het allemaal voor de mensen mag bedenken. Al lezend ga je beseffen dat je eigenlijk wilt dat het one man (m/v) one vote-systeem afgeschaft wordt en vervangen door een stelsel waarin de kiezers eerst voor een zwaar examen staatsinrichting, geschiedenis en politicologie moeten slagen, alvorens hij/zij het stemhokje mag betreden.

Aldus verrijkt wend ik mij tot Marijke. Die mag ook nog niet stemmen, trouwens. Ter introductie van het blad zat ze vorige week nog even bij KB – ik herkende haar even niet. Maar mevrouw is tegen de zestig, en het was laat op de avond en live Photoshoppen moeten we nog uitvinden. Dus toen leek ze absoluut niet meer op de foto’s in de Marijke – die trouwens onthullen dat ze onder al dat moois ook nog een onvolgroeid kinderlichaam heeft.

De kern van het blad wordt gevormd door interviews met dames die door Marijke ‘powervrouwen’ worden genoemd – en die interviews heeft ze gelukkig zelf niet geschreven. De belangrijkste boodschap: Marijke heeft zich eigenlijk zeer bescheiden bediend in de cosmetische supermarkt van dokter Schoemaker. Het meeste is gedaan tussen 1993 en 1998 – de lippen, de ogen, de gezichtshuid, de borstvergroting – en sinds 2001 krijgt ze alleen nog maar geregeld een shot botox tussen de wenkbrauwen. Op de volgende pagina van het blad staat voor de zekerheid een opsomming van wat dokters winkeltje daarnaast nog allemaal kan: dik veertig ingrepen, waarvan ik noem de tepelhof- en de bilplooicorrectie.

Zelfs Djamila, die Marijke altijd wel schattig vond, legde het blad na lezing enigszins gemelijk terzijde.

‘Wat een flauwekul,’ zei ze. En zo is het maar net. In beide gevallen.

__________________

De bovenste foto is een deel van de foto die bij het genoemde artikel in de Volkskrant stond; de onderste een deel van de cover van de Marijke Helwegen-glossy.

Analyse van een strategie

‘Zeg jongens, het is een beetje stil rond de campagne. Kunnen we daar niks aan doen?’

‘We kunnen kijken of KB je wil hebben.’

‘Koninklijk Besluit.’

‘Nee, joh. Knevel en Van de Brink.’

‘Ja, en dan? Daar kijkt toch geen hond naar?’

‘Tuurlijk. We moeten dus iets verzinnen dat blijft leven, na de uitzending.’

En het duurde niet lang of Kai deed een gouden vondst.

‘Je hangt een verhaal op dat je niet meer beveiligd wordt.’

Rita dacht er een minuut of tien over na, en begon toen helemaal te stralen. Voor zover dat gaat met dat satanische uiterlijk, natuurlijk. ‘Geweldig. Dat is een thema voor de hele campagne, tot en met de verkiezingen! Ik word niet beveiligd, ik voel me bedreigd, de regering wil niets voor me doen in de hoop dat ik vermoord word, en de kiezers stromen massaal toe. Ik verzin wel iets over mannen met stokken in Leeuwarden en moslimmannen die mijn tuin opmeten en films maken van mijn huis.’

Even viel er een stilte. ‘Zouden ze daar echt in trappen? Ik bedoel, als er al moslims zijn die je thuis willen vermoorden, dan doen ze dat toch niet zo opzichtig? Verkleed als moslimman?’

‘Jongen, waar ben je de laatste tijd geweest? De mensen stinken toch overal in? Je hoeft onze achterban al helemaal niks meer wijs te maken over moslims. Een piraat heeft een ooglap en een houten been, weet je nog wel? En als ik vertel dat er kerels met baarden en jurken in de buurt van mijn huis rondscharrelen, zien ze het helemaal voor zich.’

‘Rita, ik vind het een beetje riskant, het moet geraffineerder. Maar als je het zeker weet dat het zo kan, doe dan maar.’

En zo rolde het verhaal er uit. Vragen over een eventueel partijprogramma werden gepareerd met ‘dat is geheim’ – ze had evengoed kunnen zeggen ‘daar heb ik geen tijd voor, want ik word bedreigd’ – en dat mes sneed aan diverse kanten. Publiciteit op radio, tv en in de krant; een spoeddebat in de Tweede Kamer; uitstel van de voorjaarstoer die door geldgebrek en het vermoeden dat er maar weinig mensen zouden komen opdagen toch al op losse schroeven stond: de komende weken ligt immers iedereen in Alanya of op Kos.

‘Hoe langer ik er over denk, hoe genialer het idee,’ had Kai na een half uurtje gezegd. ‘Hiermee maken we je premier en daarna Leidster des Lands.’

En zo is het maar net. Zeker toen Rita van Hirsch Ballin de plechtige verzekering had gekregen dat zij ‘werd voorzien van alles dat zij nodig heeft’.

Waaronder de laatste sacramenten. Of is de sinistere Hirsch niet katholiek?

Hoop gloort in oranje dagen

Kampeerders kennen dat. Je hebt je tentje opgeslagen op de camping. Je ligt in bed en ’s nachts word je wakker van de regen. Je tent blijkt lek, je luchtbed ook; je hebt je schoenen buiten laten liggen en je slaapzak begint al ook flink nat te worden. In plaats van lekkere donzige warmte rond de voeten heeft zich al een kleffe natheid verspreid. Je kijkt rond in je knusse tentje en dan blijkt dat je enige verschoning precies ligt onder een plek waar de tent uitbundig druppelt. Je telefoon en je camera hebben al net zo’n plek gevonden. Je gaat liggen staren naar al dat water en bedenkt als enige oplossing: een zware depressie.

Dat gevoel heb ik dus naarmate de zinderende sportzomer zich aandient. Je kunt nergens kijken of je ziet oranje, een van de armoedigste kleuren die er bestaat. Gelukkig kom ik niet vaak in buurten die helemaal oranje kleuren – typisch dat dat vaak ook armoebuurten zijn. Maar ook de tv moet gemeden worden. En de krant. En toch is het niet tegen te houden. Deze week haalde een huisgenoot een pizza bij een echte Italiaan – hij kreeg er een oranje T-shirt bij cadeau. Nu kan ik uiteraard een stroom inventieve invectieven loslaten op dit lage sujet, maar mijn geestelijke toestand laat slechts een bedroefd hoofdschudden toe. Ook gij, Giovanni.

Maar ineens, vlak voor je denkt: nu komt de tsunami, gloort er hoop.

De oranje pruiken en boa’s die de mannen en vrouwen in hun verbijsterende verblinding op hun kop zetten of om hun hals knopen, blijken brandgevaarlijk, althans: een deel. Dat betekent dus allemaal, want niemand van de geldbeluste kitschverkopers zal op zijn boa een waarschuwing hangen: ‘Probeer niet deze boa in brand te steken! U kunt gewond raken of overlijden!’ Welnee, als je voor dat vod betaald hebt stopt de nazorg van de winkelier. Dus dat gaat hoe dan ook leuk worden. Helaas is vuur ook vaak oranje, dat is de schaduwzijde.

En, wat we natuurlijk al lang weten: de oranje kleurstof wordt gemaakt met hulp van giftige zware metalen als lood en cadmium. Sinds jaar en dag wordt oranje en rood plastic speelgoed door bezorgde ouders minimaal drie kilometer hemelsbreed bij hun kinderen vandaan gehouden, omdat ze er anders acuut aan sterven. Maar nu ineens hult het gedeelte der natie dat wordt aangeduid met ‘heffe des volks’ zich geheel vrijwillig en vermoedelijk in absolute onwetendheid in de giftige dampen die de giframp van 1984 bij Union Carbide in Bhopal, India, doet verbleken tot een onbetekenende aanrijding met blikschade.

Zo zie je maar dat de evolutie niet tegen te houden is. Net zo min als een tsunami.

Want nog beter dan embryoselectie zal de algemene lood- en cadmiumvergiftiging die voor de deur staat, haar onverbiddelijke heilzame uitwerking niet missen.

Alweer een tijdperk voorbij

Jammer dat ik er geen foto van heb. Op het vliegveld van South Bend, Indiana hing een enorme ‘billboard’, voorstellende voorkanten van twee auto’s, een originele Hummer in militaire uitvoering, en een Hummer met zwarte lak en een enorme hoeveelheid chroom. ‘U bent in het land waar ze de Hummers maken!’ stond er met grote schreeuwletters bij.

Vanmorgen hoorde ik op de radio dat General Motors het merk ‘Hummer’ kwijt wil, het is niet goed voor het image van het bedrijf. Daar komen ze dan wel laat achter, natuurlijk, want volgens mij werd in Europa vanaf het begin van de lelijkste benzineslurper ter wereld er al enigszins wenkbrauwfronsend naar gekeken. In Nederland rijden alleen de meest gevoelloze patsers ermee, zoals Emile Ratelband.

In Amerika is het al niet veel beter; in Las Vegas zag ik een tot tien of twaalf meter verlengde Hummer; een rijdend bordeel met de hoeren joelend uit de ramen.

Maar in Amerika hebben ze er nog wel iets anders mee: de Hummer is het symbool  van de onoverwinnelijkheid van het US Marine Corps.

Hoe dan ook, ze willen er van af bij GM, de Hummer is toch allereerst de benzineslurper eerste klas. Dat gaf niks, in het land waar nog niet zo lang geleden de benzine vrijwel gratis werd weggegeven. Toch waren veel Amerikanen in het begin van de jaren negentig al enigszins sceptisch, toen de eerste SUV’s op de markt kwamen – Sports Utility Vehicle, een mooier eufemisme is nooit voor een auto gevonden.

Tijdens ons bezoek aan de VS steeg de benzineprijs met een dollar per gallon. Dus kostte de benzine (89 octaan) 4 dollar 40 per gallon, omgerekend 60 eurocent per liter en dat was al aanleiding tot paniek. Mensen die we spraken sloegen al helemaal achterover toen wij vertelden dat bij ons de benzine al heel lang boven de tien dollar per gallon was, en inmiddels gestegen tot twaalf dollar.

Ik kon er trots bij vertellen dat het ons niet zo veel uitmaakte, omdat wij nu eenmaal zuinige auto’s reden; en ik noemde het voorbeeld van het Smartje, dat gemakkelijk honderd kilometer rijdt op een gallon. Een Hummer komt niet verder dan twintig kilometer.

In Amerika vallen ze nu massaal aan op de kleine Japannertjes. Het beeld van dat land van de SUV’s, de grote bakken en vooral dat van de pickup truck en van de Hummer gaat verdwijnen. Binnenkort staan die nostalgisch te wezen langs Route 66, naast de sleeën uit de jaren vijftig…

Het wachten is op frisse wind

Om te beginnen is er weer die slordige berichtgeving, ik blijf er maar op hameren. Of het waar is wat prof. dr. Hans Evers van de Universiteit Maastricht in Nova zei, dat kan ik niet controleren. Maar hij zei, en ik citeer accuraat en toch uit het hoofd: ‘Toen de staatssecretaris deze week haar brief indiende bij de Tweede Kamer hebben wij de inhoud daarvan meteen meegedeeld aan onze patiënten die wachten op een IFV na screening van de embryo’s op erfelijke borstkanker. Wij vinden dat wij die mensen nu ook moeten behandelen. En wij hebben de toestemming daarvoor feitelijk in 2001 al gekregen.’

Maar in de krant en op de tv hoor je alleen maar: ‘Evers trekt zich nergens iets van aan en gaat gewoon door.’ En dat zei hij dus beslist niet.

Wat hij wel zei, dat zou best wel eens kunnen kloppen. Ik ken Hans Evers – die ik overigens al vele jaren niet heb gesproken – als iemand die een groot deel van zijn gynaecologenleven heeft moeten vechten tegen het obscurantisme van godsdienstige zijde. Hij heeft, kun je wel zeggen, niet hoeven wachten tot de islamfundi’s zich aan onze kusten meldden. Hij had al genoeg aan de tofelemoon te Roermond, die later nog met veel succes bisschop van IJsland en omstreken is geworden.

Het was wel een mooie uitzending van NOVA, want terwijl Evers zeer vaardig de NOVA-microfoon hanteerde, stond in een ander kamertje van het gebouw van de Limburgse radio en tv predikant Rouvoet uit Hoenderloo een verklaring af te leggen. Als het niet zo erg was zou je bewondering kunnen hebben voor de wollige en verhullende manier waarop hij man noch paard noemde in zijn formulering van de definitieve oplossing van de embryokwestie, zoals die hem voor ogen staat.

De laatste jaren heb ik het niet meer zo gevolgd, maar in de jaren tachtig van de vorige eeuw was het vooral de reageerbuisbevruchting die de belangstelling opwekte van de altijd seksbeluste prelaten te Roermond en omstreken. Ook toen heeft Evers gezegd: wij vinden uw standpunt heel interessant, om die en die reden hebt u er niets mee te maken en als u het goed vindt ga ik nu aan de slag: de patiënten kunnen niet eeuwig wachten.

Het hele verhaal doet me plotseling denken aan een klein voorval op de hbs, in de jaren vijftig. We hadden godsdienstles van een pater die zijn verhalen over zelfbevlekking niet van horen zeggen had, want de vlekken waren te zien op zijn  soutane en hij droeg er ook de indringende geur van bij zich. Waarop een van mijn medeleerlingen zeer to the point vroeg: ‘Pater, mag het raam open, het stinkt hier een beetje.’

Dat zou Wouter Bos misschien ook kunnen opperen, uiteraard mutatis mutandis, vrijdag in de ministerraad.

Links-liberaal, ach ja, waarom niet

‘ Frans Timmermans denkt dat als je een paar kruimels bij elkaar legt, het vanzelf een boterham wordt.’ De wisecrack is van Jan Marijnissen, en het is het type uitspraken waarmee sinds 2002 in Nederland verkiezingen worden gewonnen.

Goed, dan maar eentje van mezelf: ‘Jan Marijnissen denkt dat als je maar vijfentwintig zetels in het parlement hebt, het vanzelf een socialistische heilsstaat wordt.’

Aanleiding is het interview met Frans Timmermans, staatssecretaris namens de PvdA in het Nekschot/Embryo-kabinet. Het interview staat in NRC-Handelsblad van afgelopen zaterdag en Timmermans toont zich een man van het midden: om de Partij van de Arbeid van de ondergang te redden – die staat echt voor de deur – moet zij volgens Timmermans niet proberen het electoraat van Marijnissen over te nemen (door middel van diens methoden, dus) maar proberen een links-liberaal blok te vormen met D66 en GroenLinks.

Ongelukkigerwijze heeft in Nederland de term ‘liberaal’ al heel lang geleden als inhoud het begrip ‘conservatief’ gekregen. In Engeland zijn liberalen en conservatieven verdeeld over twee partijen. In Nederland probeerde de VVD die twee groepen met voor een belangrijk deel tegengestelde belangen, te verenigen, eenvoudigweg om zoveel mogelijk stemmen te halen, ook bij mensen wier belang je niet direct voor ogen hebt – en de volksmond maakte het nog ingewikkelder door een conservatief mannetje als Mark Rutte te benoemen tot links-liberaal. Maar dit dus allemaal terzijde.

D66 zou in het verhaal van Timmermans nooit zijn voorgekomen, als die partij in de peilingen – maar dat zijn maar peilingen – niet aan een opmars bezig was. Is Alexander Pechtold links-liberaal? Liberaal vermoedelijk wel, maar links? Pragmatisch, dat wel – en dat is dus inderdaad af en toe een beetje links.

Ook Femke Halsema is al eens uitgekreten voor ‘links-liberaal’. Ik vind haar ook niet erg links, voor mij net genoeg. Misschien is ze ook wel enigszins pragmatisch.

Wat in ieder geval gezegd kan worden: Timmermans, Pechtold en Halsema hebben het , voorzover ik het kan overzien, vooral goed voor met ‘de mensen in het land’ en pas in de tweede plaats met zichzelf.

En, niet onbelangrijk:  op alle drie die partijen heb ik van mijn  leven dus al vaak gestemd. Heel verstandig, en politiek zeer consistent, mag ik tevreden opmerken.

Doen dus maar? Dan maar geen boterham?

____________

De foto stond op 18 april jl. in NRC Handelsblad

Het beleg van Landgraaf

De troepen maken zich op voor een langdurige begelering van Landgraaf. Naar een zestiende eeuwse gravure. (Pinkpop Camping C, zondag 31 mei, 18 uur.)