Twee vrouwen staren me aan. Nou, staren. Ze hebben allebei wel de blik in hun ogen die hun handelsmerk is. De een staat op een rode kruk met dat superieure grijnsje op haar gezicht bij een 
onthullend verhaal in de Volkskrant van zaterdag – het verhaal geeft mij de zekerheid dat zelfs die kruk fake is. Net als het gezicht van die andere vrouw, die andere powervrouw moet ik zeggen, die sinds vorige week haar eigen eenmalige blad heeft. Een poppenkop, als u mij niet kwalijk neemt, die ook nog eens duchtig door een handige kunstartiest door de Photoshopmangel is gehaald.
Rita en Marijke.
Is dit alles dat de twaalfde feministische golf heeft opgeleverd? Ja, met Ciska Dresselhuys erbij, natuurlijk.
Het verhaal over Rita, ruim een hele krantenpagina lang, en geen tabloid pagina, maar nog echt broadsheet, levert voornamelijk de conclusie ‘ja, dat dacht ik al’ op. Het is een simpele registratie van wat er gebeurt op een aantal avonden met ‘de mensen in het land’ waaruit je ook meteen begrijpt waarom er een doorzichtige smoes moest worden verzonnen om ermee te stoppen.
De mensen in het land kunnen Rita namelijk óók niet vertellen hoe de files opgelost en de moslims op een lek schip de Noordzee op gestuurd moeten worden. Dat is de makke van ‘de mensen in het land’: als die wisten hoe er geregeerd moest worden, dan had je geen regering nodig die het allemaal voor de mensen mag bedenken. Al lezend ga je beseffen dat je eigenlijk wilt dat het one man (m/v) one vote-systeem afgeschaft wordt en vervangen door een stelsel waarin de kiezers eerst voor een zwaar examen staatsinrichting, geschiedenis en politicologie moeten slagen, alvorens hij/zij het stemhokje mag betreden.
Aldus verrijkt wend ik mij tot Marijke. Die mag ook nog niet stemmen, trouwens. Ter introductie van het blad zat ze vorige week nog even bij KB – ik herkende haar even niet. Maar mevrouw is tegen de zestig, en het was laat op de avond en live Photoshoppen moeten we nog uitvinden. Dus toen leek ze absoluut niet meer op de foto’s in de Marijke – die trouwens onthullen dat ze onder al dat moois ook nog een onvolgroeid kinderlichaam heeft.
De kern van het blad wordt gevormd door interviews met dames die door Marijke ‘powervrouwen’ worden genoemd – en die interviews heeft ze gelukkig zelf niet geschreven. De belangrijkste boodschap: Marijke heeft zich eigenlijk zeer bescheiden bediend in de cosmetische supermarkt van dokter Schoemaker. Het meeste is gedaan tussen 1993 en 1998 – de lippen, de ogen, de gezichtshuid, de borstvergroting – en sinds 2001 krijgt ze alleen nog maar geregeld een shot botox tussen de wenkbrauwen. Op de volgende pagina van het blad staat voor de zekerheid een opsomming van wat dokters winkeltje daarnaast nog allemaal kan: dik veertig ingrepen, waarvan ik noem de tepelhof- en de bilplooicorrectie.
Zelfs Djamila, die Marijke altijd wel schattig vond, legde het blad na lezing enigszins gemelijk terzijde.
‘Wat een flauwekul,’ zei ze. En zo is het maar net. In beide gevallen.
__________________
De bovenste foto is een deel van de foto die bij het genoemde artikel in de Volkskrant stond; de onderste een deel van de cover van de Marijke Helwegen-glossy.