SanteLOGie

Wanneer valt het kabinet?

Ja, het is wat, te Nederland. De jongste in de Quote 100 junior (of zoiets) is een arme kloot die rond moet zien te komen met een bankrekening waar maar vijf miljoen euri op staan, en hij is al 23. Dat loopt niet goed af.

Het kabinet doet het wel goed, hoor ik verluiden, maar de liefde is er van af, en Rita vindt het niet goed. Dus zag ik vanmorgen een voorspelling: nog vóór Prinsjesdag valt Balkenende 4, en het mag een godswonder heten (als dat geen godslastering was) als er alsnog een Balkenende 5 komt, politiek het hoogst haalbare in Nederland. Gelukkig heb ik weinig fantasie, dus een Verdonk 1 lijkt me ook nog altijd niet buitengewoon waarschijnlijk – al moet je natuurlijk de mate van vadsigheid onder de Nederlandse kiezers die daarvoor nodig is, niet bij voorbaat onderschatten.

Het is goed zo weinig mogelijk tv te kijken en de tv helpt je daar ook bij. Ik kan nu al om half elf naar bed, want Knevel en Van de Brink rieken mij te veel – naar wierook, wilde ik zeggen, maar dat mag in die kerkgenootschappen van hen, geloof ik, niet. En ’s avonds om half acht kan ik vredig de heg knippen, want ook dan is er niets te zien. Naar de Gouden Kooi keek ik al niet, bang dat ik iemand zou zien kotsen – poepen en kotsen op tv zou verboden moeten worden, óók in cartoons – maar die verdwijnt nu gelukkig helemaal. Het is echt niet te geloven, hoe goed je eigenlijk zonder tv kunt.

Niet aldus in Belgrado. Daar komt vanochtend het rompkabinet in crisisberaad bijeen. Niet alleen heeft Azerbeidzjan gewonnen van Nederland. Even uitleggen: in Belgrado speelt zich het Eurovisie Songfestival af, ja, lieve kijkbuiskinderen, het ES bestaat nog, al is het blijkbaar de door een straffe westenwind uit handen gerukt van Mies Bouwman en Willem Duys en inmiddels, uiteraard licht verfomfaaid, aangeland in Belgrado. Belgrado was lang de hoofdstad van een trotse staat, Joegoslavië, maar nu ligt de grote stad een beetje verloren als een koekoeksei in een staatje genaamd Servië.

Servië won vorig jaar het Eurovisie Songfestival. Het gevolg is bekend: onlangs stemden de Serviërs vóór Europa. Ik vind dat de omgekeerde wereld, maar er blijft altijd wel iets te zeuren.

Maar heden komt dus het rompkabinet in crisisstemming bijeen. Want wil het geval? De Nederlandse inzending, een zekere Hind, heeft niet kunnen winnen van de inzending uit Azerbeidzjan – dat is blijkbaar ook al Europa – en zij heeft een ferm besluit genomen: ze kijkt zaterdag niet naar de finale! En dat is natuurlijk goed voor een diplomatieke rel van formaat. De regering te Belgrado overweegt démarches bij de Europese Commissie en bij de regering in Den Haag. Jan Peter heeft Hind al naar Den Haag ontboden alwaar hij haar zal aanbieden haar alsnog te huwen.

‘Doe het voor het Vaderland! Kijk zaterdag, al is het maar vijf minuten! Anders bombarderen ze Baarle Nassau!’

Zoiets. Vanavond om zes uur valt het Nederlandse kabinet. Inderdaad, dus nog vóór Prinsjesdag.

Waarom per se een lullig e-mailadres?

Een greep uit de lullige advertenties van Ziggo.

Bij het kiezen van een internetprovider heb ik er zo veel als mogelijk op gelet, dat mijn e-mailadres naast mijn naam in enige vorm, niet zou bestaan uit een geinige term, of iets buitengewoon lulligs. Ik noem xs4all (access for all: toegang voor iedereen), wanadoo, orange, hetnet, dat soort dingen. Hetnet is (was) bovendien gratis, en daar loop je ook niet graag mee te koop, dat je iets gratis hebt gekregen dat dús niks kan zijn. Meer iets voor mensen die nog altijd ‘apenstaartje’ zeggen. Ook Hotmail viel al snel af: dat is iets voor kinderen.

Mijn allereerste e-mailadres bestond uit een getal – mijn lidmaatschapsnummer – gevolgd door @ en dan een wel erg naar computers en internet verwijzende naam: compuserve.com. Daarna heb ik jarenlang gewoon mijn naam gehad als e-mailadres, gevolgd door @planet.nl. (Hier schiet me te binnen dat dat allemaal techneutenonzin is: een e-mailadres kan best gewoon bestaan uit je (schuil)naam en verder niks.)

Eigenlijk moet je op zoek naar een e-mailadres dat je niet hoeft te veranderen als je naar een andere provider gaat. Google bood uiteindelijk uitkomst met GMail. Die service heeft ook praktische kanten die andere providers niet bieden, zoals een enorm grote mailbox die je nooit hoeft te legen – je hoeft je mail dan ook niet binnen te halen in Outlook (Express).

Een provider blijft vooralsnog nodig en toen ik na enorme moeilijkheden van KPN en Planet af moest, bleef er maar één mogelijkheid: de kabel van @Home. Ook weer een poging tot joligheid natuurlijk, dat @home.nl-adres, ook al omdat onverhoeds bleek dat de gebruikersnaam die ik voor die service opgaf, ook maar meteen tot mijn in e-mailadressen te vermelden naam werd gebombardeerd, zodat ik nu zit met [email protected] – stel je eens voor dat ik een andere nickname die ik vaak gebruikt had ingevuld: Sander, of Turiddu, had ik mooi voor paal door het leven gekund.

Dat kan nu alsnog. Want zonder met mij te overleggen is @Home verdwenen en vervangen door iets onzegbaars: Ziggo. Wat is dat voor waanzin? Kunnen jullie niks normaals verzinnen?

De provider moest (wilde) van naam veranderen omdat @Home gefuseerd is met een paar andere kabelproviders. Van insiders verneem ik dat binnenkort de e-mailadressen worden gewijzigd en dat moeten we echt aan ziggo.nl. Daarop worden we nu voorbereid door veruit de lulligste reclamecampagne ooit op papier en op het scherm vertoond. In een soort armoedig dagboek houdt een zekere Ziggo, die nog het meest lijkt op Monsieur Hulot, in meisjeshandschrift zijn eigen en andermans gehaspel door het leven bij, en plaatst er zelfgemaakte foto’s naast.

Waar het verhaal heen gaat, hult men voorlopig nog in duister – ik vrees dat de provider ons duidelijk wil maken dat ze samen al heel veel lullige en onhandige abonnees hebben, en er nu een heleboel bij willen. Als ze maar betalen.

Ze doen maar: ik ga nu ook dat @home-adres, pardon: @ziggo-adres uitfaseren.

Gregorius Nekschot moet blijven

Wat me nog het meest verbaast aan de ‘discussie’ rond de arrestatie van cartoonist Gregorius Nekschot is de bewering van zo ongeveer alle leidende columnisten en commentatoren in den lande dat ze nog nooit van deze begaafde tekenaar hadden gehoord. Nog maar enkele weken geleden was in het journaal een kort item te zien, waarin je ‘Nekschot’, onherkenbaar gefilmd aan zijn tekentafel, geïnterviewd zag worden door de Deense televisie, dat alleen al.

Maar als je in 2003 en 2004 nooit naar de website van Theo van Gogh hebt gekeken, zelfs niet nadat de betrokkene was vermoord, wat heb je dan wel zitten doen in die tijd? De cartoons van Gregorius Nekschot waren toen al regelmatig te zien op die website, overduidelijk omdat de inhoud ervan naadloos aansloot bij het Hollands botte en grove columnisme van de betreurde cineast.

Het zou wel eens kunnen zijn dat de tekeningen van Gregorius oorspronkelijk werden geïnspireerd door de kwalificatie voor moslims die Van Gogh gaarne mocht hanteren – geitenneukers – want nog altijd zijn de wekelijkse tekeningen van Gregorius Nekschot voor minstens negentig procent voorstellingen van geslachtsverkeer waarbij de te penetreren persoon, of vaak ook dier, van achteren benaderd wordt door de penetrant. Zal ik maar zeggen.

Zie de tekening die ik hierbij reproduceer. De aanleiding is duidelijk, de verwijzing naar het CDA als ‘boerenpartij’ ook. Het is ook een zorgvuldig uitgewerkte en in mijn ogen wel artistiek stukje cartoonisme, en de zwakte ervan is, behalve dus die eindeloos herhaalde ‘hondjesstand’, natuurlijk dat er in deze tekening en vaak nog sterker, een min of meer uitvoerige tekst nodig is om de bedoeling duidelijk te maken. Soms is de tekening zelfs alleen een illustratie bij de tekst.

Ik heb er sinds 2004, toen ik mij abonneerde op de nieuwsbrief van Nekschot, tegen de honderd mogen ontvangen, dus ik weet waar ik over spreek. Nekschot is fel antigodsdienst en daar kan ik me natuurlijk uitstekend in vinden – het kan aan dat laatste liggen dat voor mij Nekschots cartoons over juist dat onderwerp vaak het raakst zijn.

In dat kader is Nekschot ook rabiaat anti-islam, als een trouw voortzetter van de Van Goghtraditie. Dat daar ook een volstrekt redeloze haat tegen de PvdA in tot uitdrukking komt, plaatst Nekschot in het kamp van Wilders en Verdonk en hun analfabete aanhang, en daar moet een beschaafd mens natuurlijk afhaken. Over genoemde politici heeft Nekschot nog nooit een cartoon gemaakt, terwijl ik me die, zie boven, levendig kan voorstellen.

Om alle misverstanden te voorkomen: ik vond Van Gogh een vervelende vent, en niet alleen omdat hij een rechtse bal met een grote bek was. Ik vind veel van zijn adepten en volgelingen al even vervelend en de kroon wordt gespannen door Theodor Holman. En Gregorius Nekschot hoort natuurlijk ook bij dat clubje. Waar ook nog een hele tros aan buitengewoon onsmakelijke websites vol haat en racisme aan vast zit.

Maar Nederland zou pas echt afglijden als de (dus vaak niet zo leuke) cartoons van Nekschot niet meer zouden kunnen. 'Ik walg van uw standpunt, maar ik zou me kapotvechten om te zorgen dat u het kunt publiceren.'

Begin dan eerst eens met dingen te verbieden die echt helemaal niet kunnen. De Gristenunie, bijvoorbeeld.

Een nuchtere opsomming

Eerst maar eens even de nuchtere werkelijkheid. Nee, eerst de ideale werkelijkheid. Je betaalt 175 euro, en dan ben je in anderhalf uur in Venetië.

Maar wat is er werkelijk aan de hand?

Je betaalt 175 euro, je rijdt met je auto de 230 kilometer naar Schiphol – vertrek om 9 uur voormiddag – je doet dat in drie uur (files!) je parkeert de auto voor vijf dagen (kosten 63 euro), het vliegtuig vertrekt om half drie en vliegt inderdaad in anderhalf uur naar Treviso. De luchthaven van die plaats ligt op 25 km van Venetië, waar je met de bus heen gaat: rit duurt ruim een uur. Om kwart voor zeven betrek je uiteindelijk het vooraf gehuurde appartement. Je bent dus bijna tien uur onderweg geweest. De terugweg kost nog een uurtje meer, omdat het vliegtuig bij vertrek in Treviso een uur vertraging had. Terugweg in totaal dus elf uur. 460 km à 25 cent: 115 euro, Kosten totaal 353 euro.

Zou je dat ook met de auto kunnen doen?

Het antwoord is ‘ja’. Je rijdt met vier chauffeurs, dus je kunt die afstand van 1140 km gemakkelijk in één ruk rijden. Ik heb het ooit gereden in tien uur, maar ik meen dat daar enige maximumsnelheidsproblemen bij ontstonden. Het is daarvoor bijvoorbeeld nodig in Duitsland ongeveer 180 km/u te rijden. Onze huidige auto kan dat in principe aan, maar dan gebruikt hij veel benzine. Als je 25 cent per kilometer rekent, ben je 285 euro kwijt.

Dat is dus flink goedkoper en je hebt niet het gevoel dat je twee volle dagen bezig bent geweest om ergens te komen en vandaar weer thuis.

En dan zwijg ik nog het gedoe om te zorgen dat je koffers niet te zwaar zijn, het gesleep ermee, de flesje die je al of niet maar meenemen, het gedoe ook van tweemaal je broekriem en je horloge af, je schoenen uit, de vorsende blikken van beveiligers, het gerommel in je handbagage (‘ha! Een kurkentrekker gevonden!‘), de krapte in het vliegtuig, de soms knap lastige turbulentie tijdens de vluchten.

En helemaal het toppunt van primitief: met zijn allen zeiknat (onweersbui) in de bus van Venetië naar Treviso.

Maak zelf uw keuze, kleur de plaatjes en maak er een tekening bij.

Tot en met zondag zit ik hier

Aan de rand van sestiere San Polo in Venetië, in de rode cirkel. Daar is geen internetverbinding beschikbaar, dus ik heb automatisch vrije dagen. Maandag weer geheel verfrist (en licht aangekomen) terug.

Groot-Nederlandsche dromen

Je zou er de vaderlandsche geschiedenis op moeten naslaan, maar ik weet ook uit het hoofd dat politici – meestal uiterst rechts – al eerder hebben geopperd dat Nederland en Vlaanderen zouden moeten fuseren tot een nieuwe staat. Het heet ‘de Groot-Nederlandsche Gedachte’ en met name wanneer Zuid-Nederlandse politici, uit de huidige Nederlandse provincies Noord-Brabant en Limburg het weer eens op tafel leggen, dan is automatisch onderdeel van het idee: dan zijn we eindelijk af van de baasspelerij van de ‘Hollanders’.

Alleen al omdat het altijd gaat om een nogal zwarte fascistoïde politieke achtergrond hoef je niet lang te aarzelen: het is een volkomen fout idee. In de oorlog had het idee aanhang in de NSB, het Zwart Front en in de Nederlandsche Unie. Tegenwoordig leeft het vooral bij Extreem-rechtse groepen als Voorpost, het Nederlands Blok en Nieuw Rechts. En dus bij Geert Wilders.

Alleen al daarom dus onuitvoerbaar en onwenselijk. De afgelopen maanden, tijdens de Belgische regeringscrisis, is al herhaaldelijk als oplossing geopperd dat Vlaanderen maar bij Nederland zou moeten komen, maar dat is zo mogelijk nog fouter: Vlaanderen is geen vluchteling. Geert Wilders mag dan wel denken dat hij door die fusie van de ‘Hollanders’ af zijn, de Vlamingen zien het andersom: die zitten dan ineens met de Hollanders opgescheept en reken maar dat zij daar Geert Wilders ook toe rekenen.

Wat zouden we bovendien met het koningshuis aan moeten? De voorvaderen van Beatrix, waar onze Vorstinne zelf zo trots op is, hebben het in de negentiende eeuw grondig verpest bij de Belgen, sla het recente boek over de drie koningen Willem er maar eens op na. Ondanks dat Willem II liever in Vlaanderen en later in Tilburg woonde dan in ‘Holland’ en plannen schijnt te hebben gehad Brussel tot hoofdstad van het koninkrijk te maken.

Eigenlijk hoef je geen vijf minuten na te denken om te beseffen dat Vlaanderen en Wallonië wellicht weinig met elkaar op hebben, maar dat dat des te sterker geldt voor Nederland en Vlaanderen. We spreken toevallig ongeveer dezelfde taal, maar daarmee houdt het ook echt op. Nederland zou nog beter met Noordrijn-Westfalen kunnen fuseren – maar ik vermoed dat ze daar in Düsseldorf ook weer geheel anders over denken.

Blijft nog een derde oplossing, misschien wel de oplossing die Geert eigenlijk voor ogen heeft: Nederlands Limburg en Noord-Brabant maken zich los van Nederland en fuseren met Vlaanderen. Ook al geen origineel idee, natuurlijk, Maastricht is in de negentiende eeuw zelfs een poosje Belgisch geweest.

Wat een onzin allemaal. Blijf dromen, Geert!

Met een reukloos toilet in de file

Den Haag, gistermiddag. De stad is gehuld in geurige barbecue-dampen, wie de grill kan weerstaan sluit zich aan in de rij bij de Chinees. De reigers en de houtduiven weten ook dat het meivakantie is, en strijken neer in de buurt van de plek, waar de etenswaren staan uitgestald in de tuin en op het balkon. Je voelt het zuchtje wind dat de reiger maakt met zijn vleugels als hij elegant landt op de schutting – hij is hier thuis, de reiger is immers het symbool van Den Haag, sinds de ooievaars schaars zijn geworden.

De houtduiven voelen zich ook thuis, want op dezelfde schutting maken zij ongegeneerd een nummertje, de doffer klimt op de rug van de duif en zij doet gastvrij de staart opzij.

Dat was gisteren. Het was druk op de weg, zeker, maar nergens files.

Vanaf zes uur vanmorgen roept Radio 1 op er een zootje van te maken, vandaag. De fileman van de ANWB somt het op: mensen die van meivakantie naar huis gaan, de A2 loopt dicht, de A12 ook wel en in de consternatie vergeet iedereen het woonboulevardverkeer te noemen. Of zou dit nu echt een dag worden waarop de mensen massaal de meubels en de keukens laten voor wat ze zijn en naar het strand, naar het bos en naar de hei trekken?

Je weet het niet, maar hoe moet je anders je nieuwsprogramma vullen als je de onzekere verkiezingsuitslag in Servië heb afgehandeld en hebt gemeld dat de junta in Birma nog altijd liever zelf de hand aan het roer houdt. ‘Laptops mogen er niet in!’ Ach, als je zo’n ding nou zou kunnen eten, of er in wonen…

Maino Remmers, die in alle vroegte het filiaal van Radio bemant, heeft al gauw beet, op camping De Lakens in Overveen. Nee, de kampeerders slapen allemaal nog, maar Maino ziet een hert lopen met een enorm gewei, en hij heeft de duvelstoejager van de camping te pakken, in een groene overall, de irritante bemoeial die je op veel campings ziet. Het is zijn taak de pleeën schoon te spuiten, maar hij treedt vrijwillig op als VVV-gids, zegt hij, ‘helpen als een autootje niet wil starten, een lek bandje van een fietsje plakken.’ Zo eentje. ‘Al vijftien jaar, meneer,’ en ik moet hem dus gezien hebben want de afgelopen vijftien jaar heb ik twee keer op De Lakens gestaan. Schokkend  nieuws: zelf kampeert hij niet.

Intussen melkt Rob Trip de ANWB verder uit, als er vandaag files komen, moeten de mensen dan dingen meenemen? ‘Ja, voldoende proviand’ – bij de ANWB heet ‘eten’ altijd ‘proviand’ – en ‘drinken’, hij bedoelt ‘dranken’, liefst water. Ja, hallo, dacht je dan aan jenever?

Maino toont zich in Overveen helemaal een echte Hollandse journalist die liefst alles bij het oude houdt. Op De Lakens hebben ze (eindelijk!) draadloos internet. ‘Internet!’ roept hij verbijsterd. ‘Het moet niet gekker worden!’ Je e-mail checken op de camping, wat een idee. Gelukkig loopt er iemand in pyjama voorbij met een rol pleepapier onder de arm. Zo hoort het op de camping.

Gelukkig zorgt de duvelstoejager met de hogedrukspuit voor een reukloos toilet.

Goede morgen, Holland!

Met de ‘bewegingen’ wordt het pas echt leuk

Wat ik gisteren nog had moeten toevoegen, dat is een kleine tirade tegen de politieke analfabeten – en vooral tegen de schurken die uit dat analfabetisme electorale winst slaan – die ‘genoeg hebben van het Haagse gedoe’. Ik heb twee dingen nog altijd niet goed horen uitleggen. 1. Wat wordt bedoeld met ‘Haags gedoe’? En 2. Wat moet er dan voor in de plaats komen?

Als je goed luistert kun je wel een idee krijgen van wat men ‘Haags gedoe’ noemt. Dat is dat in Den Haag een regering zit – een geheel legitieme regering, tot stand gekomen op basis van een geldige verkiezingsuitslag – die dingen doet die de mensen niet begrijpen, niet willen begrijpen, waar ze niet aan mee willen doen, waar ze tegen zijn. Ik moet er hier op wijzen dat een land natuurlijk wel een beetje geregeerd moet worden en dat de regering het niet iedereen naar de zin kan maken. Regeren is een ontstellend moeilijk vak dat je nergens kunt leren.

De toestand wordt verergerd door de gewetenloze schurken die overal in het land een opzettelijk verdraaid beeld ophangen van wat ze in Den Haag allemaal aan het doen zijn. Dat beeld komt er op neer, dat men in Den Haag in achterkamertjes zit te smoezen hoe men ‘de gewone man’ het beste van voren en van achteren een goede beurt kan geven. Daarna worden de baantjes verdeeld, die met dat aannaaien van oren samenhangen; onder elkaar, natuurlijk.

Let wel, dat verdraaide beeld wordt opgehangen door politici die zich niet aan het parlementair debat wagen, omdat je daar natuurlijk wel een beetje de realiteit in het oog moet zien te houden en dat is lastig, als jouw ‘beweging’ juist bedoeld is om zo veel als mogelijk een verdraaid beeld op te hangen. Intussen laat juist de aanhang van dat stelletje het zich aanleunen dat ze uitgerekend in die ‘bewegingen’ geen bal in te brengen hebben.

En let wel: ook als zij aan de macht komen, blijft het ‘gedoe’ zich in Den Haag afspelen. En als ik daar een persoonlijke mening aan mag toevoegen: nog diverse graden erger dan wat er momenteel in Den Haag gebeurt. Want er moet wel geregeerd worden, als geen ander zullen Geert en Rita de zaken afhandelen in achterkamertjes.

Daarmee is vraag 2 ook beantwoord. Er verandert namelijk helemaal niks, er kan misschien hier en daar iets verbeterd worden, natuurlijk kan dat.

Met op het pluche de onbehouwen plurken die altijd de ‘vooraanstaanden’ vormen in dit soort bewegingen door de eeuwen heen, die van Nederland pas echt een bananenrepubliek zullen maken. Zie het voorbeeld van die Wilders-adept, die er al in geslaagd is de zaken met de Antillen op scherp te zetten, waardoor dat een onoplosbaar probleem wordt dat alleen nog maar meer geld gaat kosten.

Arbeiders moeten weer op de barricaden

Zelf zit ik eerlijk gezegd ook een beetje stromeloos. Het zijn de dagen van lekker eten en drinken en aan heel weinig denken. Ik kijk naar buiten en zie weer dat haveloze merelvrouwtje. Deze week even overwogen een stukje over haar te schrijven, een zwerfster zonder Straatkant of winkelwagentje, ze is door een poes te grazen genomen en op het laatste momentje ontsnapt. Haar veren staan alle kanten op, en ze kijkt een beetje hysterisch de wereld in. En ze loopt de hele tijd mijn woonkamer binnen en ik weet wie die enorme kwakken stressstront moet opruimen. Dus weg jij! En ook geen guldentje voor een biertje.

Al weken, wat zeg ik, maanden loop ik rond met ideeën over de Partij van de Arbeid. Ja, je leest het goed, ineens gaat het over polletiek. Rita Verdonk, partijloos Kamerlid zonder programma, merelvrouwtje op krukken, staat met 23 virtuele zetels op hetzelfde aantal als Wouter Bos, die minister van financiën is namens een partij zonder programma.

Toen Wim Kok in de jaren negentig het programma weg deed (‘de ideologische veren afschudde’) beleefden we andere tijden. Toen waren de ideologische veren alleen maar lastig als je er naar streefde tot in der eeuwigheid de meerderheid te vormen.

Vrouwtjesmerel Jan Marijnissen vond de ideologische veren en trok ze aan: je weet nooit of ze ooit nog van pas komen. Met groot succes bij het electoraat. Voor de laatste verkiezingen deed Jan (gesteund door Femke) nog een poging om de politieke situatie duidelijk te maken aan Wouter Bos, maar die dacht toen nog 61 zetels te halen en wees de toenaderingspoging arrogant van de hand.

Zou het anders zijn nu zijn partij nog maar net eenderde van die virtuele zetels heeft? Je hoort er niks over. Een enkele partijbons mompelt nog wel eens ‘de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen, solidariteit, dat moeten we hebben’, maar dat zijn tot niets verplichtende mantra’s.

Intussen zijn de Nederlandse arbeiders, die het voor een belangrijk deel niet beseffen omdat ze aan het feesten zijn, feitelijk bijna terug in de positie van ‘verworpenen der aarde’, hun rechten hebben ze verkwanseld ‘om het gezellig te houden’. De aandeelhouder wint. Precies de misstand waar de Partij van de Arbeid voor werd opgericht.

Het is dus tijd voor een strijdbare, knalrode linkse partij die de mensen duidelijk kan maken dat ze zich niet door Rita, Mark, Geert en Jan Peter moeten laten naaien, maar dat het tijd is om orde op zaken te stellen. ‘Wij zijn de haveloze vrouwtjesmerels!’

Ik weet niet of Wouter Bos daar leiding aan kan geven. Maar ik weet zeker dat er nog genoeg socialisten zijn die de arbeiders weer gewoon krijgen waar ze horen: op de barricaden. Gehuld in een degelijk ideologisch verenpak.

Een dag met twee werelden

Op één pagina in de krant twee werelden. Links Frans Bauer, die vandaag gaat trouwen. In de ‘basiliek’ van Oudenbosch, de lelijkste kitschkerk ten westen van Moskou, ook nog een zielloze replica van de Sint Pieter in Rome, die zelf ook niet zozeer opvalt door schoonheid als wel door enormiteit. Maar Frans vindt dat dan natuurlijk ‘de mooiste kerk van Nederland.’ Moet kunnen, Frans is van de zineunerjongetjes met een traan op de wang, schat ik.

De media gaan helemaal mee in het ‘sprookjeshuwelijk’ van ‘Frans en zijn Maris’. Dat woordje ‘zijn’, daar krijg ik altijd zand van tussen de tanden. Over de rare Hollandse gewoonte om mooie namen te verbasteren tot een hondennaam heb ik het al eerder gehad. Maar dat ‘zijn’ – nog net op tijd hoor ik dat ‘Maris’ het heeft over ‘haar’ Frans, dat zal dan wel een Brabantse verspreking zijn. Tot nu toe was mij alleen ‘ons mam’ en ‘ons pap’ bekend. Uit de peperkoekreclame.

Daardoor komt een bericht uit een geheel ander deel van de samenleving een beetje in het gedrang. Komt nog bij dat Adriaan van Dis natuurlijk niet echt onderdeel is van de Nederlandse samenleving: hij woont in Parijs. Maar een beetje bereisde Roel kijkt daar wel overheen.

Adriaan van Dis heeft de Nipkowschijf mogen ontvangen voor zijn documentaire tv-serie over Zuid-Afrika. De serie zat een beetje truttig in elkaar, Van Dis is niet echt een verslaggever die een land binnenkomt, om zich heen kijkt en in drie zinnen samenvat wat er allemaal mis (en in orde) is in dit land. Ikzelf heb dat wel gedaan, al gingen aan de conclusie gedegen gesprekken met taxichauffeurs en obers vooraf. Adriaan niet. Hij reist wat rond, verzuipt zowat in de Indische oceaan, hurkt naast een jongetje wiens ouders beide ‘doe-ed’ zijn.

Adriaan had voor mij de prijs zelfs mogen krijgen voor zijn Afrikaans alleen al, waarin hij kennelijk diep tot de mensen doordringt. De serie reportages toonden dat je met geraffineerde middelen films kunt maken die op het eerste gezicht lijken op onbeholpen werkjes van vijftig jaar terug maar die door de persoonlijkheid van Van Dis tot iets worden dat je bij blijft.

Wat me wellicht niet zal bijblijven is het huwelijk van Frans Bauer en zijn Maris. Tenzij ik natuurlijk de Privaat ergens tegenkom. Niet erg: ik hoef niet te vrezen daar een afkattend stukje over de serie van Van Dis tegen te komen. Roddelbladen gaan nu eenmaal over het grote Niets. Als er al iemand in ‘doe-ed’ gaat, dan krijgen we zeker foto’s te zien van wenende celebrities op de begrafenis. Met dus die traan op de wang.