SanteLOGie

Weg met het gristenfundamentalisme

Natuurlijk gaat het kabinet er op vallen, wanneer het probleem de komende maanden weer eens ten principale zal worden besproken. Het probleem dat helemaal geen probleem meer is: vrouwen die zelf een grote kans hebben vroeg in hun leven borstkanker te krijgen die nauwelijks te genezen is en tot een vroege dood zal leiden, kunnen nu zwanger worden van een kind dat gegarandeerd die erfelijke kankervorm niet zal krijgen – en zoals de Maastrichtse gynaecoloog Hans Evers het gisteren zei: ‘We hebben nu kans families waarin die ziekte heerst er voor altijd van te verlossen.’

Verlossen, daar weten ze alles van bij de Gristenunie. Maar ze bedoelen er iets heel anders mee.

Bij de Gristenunie, waarvan we twee ministers in het kabinet hebben, houden ze er principes op na. Principes die in een paar dorpen op de Veluwe en in Zeeland worden aangehangen, en die zijn van het kaliber ‘hoeveel engelen kunnen er dansen op de punt van een naald’ en ‘heeft de slang daadwerkelijk gesproken in het aards paradijs.’

De Gristenunie heeft een boek, dat bestaat uit een losse verzameling niet traceerbare losse verhalen uit het Midden-Oosten van duizenden jaren geleden, dat zij om onnaspeurlijke redenen hanteert als een gebruiksaanwijzing voor het leven. Dat wil zeggen: omdat het boek een duister werkje is, hebben ze er hun eigen interpretatie op los gelaten. Met een vroom gezicht beweren ze nu bijvoorbeeld dat hun boek zegt, dat een door reageerbuisbevruchting tot stand gekomen embryo ‘menselijk leven’ is en dus niet weggegooid mag worden – ook als dat embryo, indien voldragen, op haar achttiende verjaardag te horen krijgt dat ze een dodelijke borstkanker heeft.

Zijn ze nu helemaal betoeterd?

De Gristenunie schaamt zich niet voor dat waanzinnige standpunt, beschouwt het niet als een eigenaardigheid dat je maar het beste op de Veluwe verstopt kunt houden, nee, schroomt zelfs niet dat extremistische standpunt aan de hele Nederlandse samenleving op te leggen. Je ziet het aan André Rouvoet: zijn oogjes glimmen bij de gedachte aan de 72 maagden die hem ten deel zullen vallen als hij zijn standpunt blijft. Of is dat een ander boek?

De PvdA heeft nu nog een tactische uitwijkmanoeuvre gemaakt. Maar dat gaat niet meer lukken als de discussie serieus wordt gevoerd. Dan moeten de billen bloot.

Ik vind dat de regering dan maar moet vallen. Dan maar een enorme ruk naar rechts, in de richting van de zwart- en bruinhemden, alles beter dan deze gijzeling door het reformatorisch zwart van Rouvoet, Van Middelkoop en professor Jochemsen. Die machtsgeile koppen elke dag, waar de meest onwaarschijnlijke theologische kletspraat uit komt. Zagen jullie die Jochemsen in Nova, die dat vrouwtje met borstkanker wel eens even zou uitleggen dat zijn god niet wil dat zij gezonde kinderen krijgt. Twan Huijs schoot er bijna van uit zijn slof, maar het helpt niks: de PvdA heeft de zwarte kousen die machtspositie gegeven.

En dan heb ik het nog even niet over een belangrijk deel van de CDA-fractie, die wel iets ziet in het verheven maar zinledige geklets van de Rouvoeters. Het risico dat Nederland een theocratie wordt als Iran is levensgroot. De PvdA moet dat voorkomen, al moet ze er zelf bij ten onder gaan.

Dagen van hippies en hasjkickers

De laatste keer dat ik tijdens Pinkpop op het Pinkpopterrein was, dat is alweer even geleden. Een jaar of zesendertig, schat ik. In het Burgemeester Damenpark in Geleen was het toen, op het veldje stond een podium waar ze zich bij het dorpsfeest in Waubach inmiddels voor zouden schamen en een ‘line-up’ die toen nog niet zo werd genoemd, maar waar ik me niets van herinner. We keken vooral uit naar hippies en ‘hasjkickers’ uit Amsterdam en Duitsland, want die zouden dan ineens in Limburg opduiken en oei oei, wat waren die gevaarlijk. Als bezitter van een perskaart mocht je natuurlijk backstage, desgewenst met de sterren in het zwembad. Ik mag tegenwoordig nog graag rondvertellen dat ik er die keer was dat de Stones er een pilsje dronken, zonder op te treden, maar dat is natuurlijk niet waar. Zij waren er, maar ik niet.

In die zesendertig jaar is Pinkpop mij achterna gekomen, en bevindt zich nu sinds mensenheugenis alweer op hemelsbreed anderhalve kilometer afstand. Bij zuidwestenwind kan ik in mijn tuin de muziek en alles wat daar voor doorgaat horen. Ik herinner me Joe Cocker, en dat is dus wel waar. Voor de rest merk je er eigenlijk weinig van. Lawaai van politiehelicopters, gisteren al. In de vroege avonduren ben ik even gaan kijken: de campings gaan vandaag pas open, maar er waren al honderden kampeerders, die gelaten langs het terrein zaten, zo te zien hippies en hasjkickers, al hebben ze daar tegenwoordig, geloof ik, andere woorden voor.

En toch heb ik het heel druk. Het nageslacht mag de laatste jaren namelijk gaarne deelnemen aan het festijn. Ik hoorde ze vanmorgen voor zeveen al, terwijl een daverend onweer zich boven onze gezellige slaaplegers ontlaadde, met elkaar bellen over wie welke tent mag gebruiken. Tevreden stelde ik vast dat het echt Pinkpopweer was, ik zag de hippies en hasjkickers en mogelijk ook het nageslacht alweer lekker door de modder glijden: de Limburgse löss leent zich daar uitstekend voor, die wordt spekglad na een hoosbui.

Morgen komt er nog een stel, maar die zijn iets meer bedaagd en kamperen dus niet. En inderdaad, we wonen op de juiste afstand, je kunt van hier lopen naar het Pinkpopterrein, maar het is ver genoeg om ’s nachts niks te horen. Inderhaast hebben we een compleet lazaret in gereedheid gebracht. Het zijn gelukkig nauwelijks hippies en al helemaal geen hasjkickers en ze hebben verstand van goede wijn en zijn gek op lekker eten, dus dat wordt een gezellig weekend.

Zondagmiddag wordt het goed weer, heb ik begrepen. Dus dan gaan wij ouwetjes bij wijze van ommetje eens kijken of we nog hippies, hasjkickers, nageslacht en andere logés in actie kunnen zien.

Ik weet niet eens of Pinkpop nu gaat over pop of rock. Kam me ook niks schelen. Maar kan North Sea Jazz eigenlijk niet eens hierheen komen? Aan zee geen gebrek, sinds vanmorgen.

Sta even stil bij onze verwarrende wereld

De olieprijs rijst de pan uit en daarmee ook de brandstof- en energieprijzen; voor diamanten wordt momenteel minder betaald dan voor een hand rijst, de automobilisten rukken de Mexicanen de maïs uit de modderige poten om er een litertje brandstof van te maken, het consumentenvertrouwen is sinds het rampjaar 1672 niet meer zo laag geweest. De Nederlandse pensioenfondsen dreigen leeggeplunderd te worden door de labbekakken in het buitenland die het vertikt hebben om ook maar een cent te sparen voor de ouwe dag en in Nederland staan krachten klaar om de macht te grijpen, die de staat in handen zullen geven van de couponnetjesknippers.

De meeste van deze berichten stonden vanmorgen in de krant, en ik denk dat het lijstje moeiteloos nog aanzienlijk langer kan worden gemaakt. Wie met pessimistische blik de wereld inkijkt, ziet rampspoed aankomen die zijn weerga hoogstens vindt in de combinatie van de Eerste, Tweede en Derde Wereldoorlog met de beurskrach van 1929 en de daarop volgende crisis. Doe er, volledigheidshalve, ook de politionele acties en de Koreaanse en Vietnamese oorlog nog maar bij.

Je zou dus verwachten dat de mensen massaal aan het hamsteren slaan, de auto in een grote hoes pakken in afwachting van betere tijden, besluiten de vakantie lekker knus thuis met een boek (uit de Openbare Bibliotheek) door te brengen, een handje piepers, rijst of pasta minder eten, het vlees laten staan, nog uitsluitend gemeentepils drinken (op verjaardagen een halve fles vruchtenwijn) en in het algemeen een sobere levensstijl aangaan. Hele gazons worden omgespit en inderhaast beplant met aardappels en radijsjes.

Alsof het een goed geregisseerde film is, bestaat het decor vandaag uit donderend onweer, al uren lang en nu klettert ook nog de regen bij bakken uit de hemel, het wordt midden op de dag donker en volgens mij kun je er straks getuige van zijn dat het voorhang van de tempel scheurt.

Intussen is de oranje rotzooi niet aan te slepen, met name de onderliggende kaste haalt alles op het gebied van kitsch en wansmaak uit de kast om zijn vreemdelingenhaat te sublimeren in alles vernietigende steun voor het Nederlands elftal.

De wit- en bruingoedhandelaren staan handenwrijvend toe te kijken hoe op de winkelvloer een veldslag woedt rond de laatste tv’s met een beeldscherm van een dikke meter, à raison van een kleine tweeduizend euri het stuk. In de winkels bereiken de biefstukken bijna Amerikaanse omvang, diverse supermarkten en horeca-groothandels hebben inderhaast veel grotere winkelwagens aangeschaft om de nog nooit vertoonde aankopen te kunnen bergen. Een tank benzine kost een klein vermogen maar wordt onbekrompen volgegooid en leeg gecrosst.

Ik krijg ineens zin in, eh, ja in wat? Ergens tussen stilstaand water en driehonderd jaar oude cognac in. Laten we het daar op houden.

Het nut van een koranvertaling

‘Leid ons op het rechte pad, het pad dergenen aan wie Gij gunsten hebt geschonken – niet dat van hen, op wie toorn is neergedaald, noch dat der dwalenden.’ Dat is een van de eerste zinnen van de Nederlandse koranvertaling die ik toevallig in huis heb. Van Ahmadiyya-huize, schijn je daar aan toe te moeten voegen.

Een (wetenschappelijke) Engelse vertaling begint met: ‘Wanneer de aarde schudt in haar laatste stuiptrekkingen; als de Aarde haar last afschudt en de mens vraagt: ‘Wat heeft dit te betekenen?’— op die dag zal zij haar boodschap verkondigen, want uw Heer zal haar geïnspireerd hebben.’

Ik wil maar zeggen dat er meer korans zijn dan die ene ware, en dat ik alleen al daarom niet zal overgaan tot aanschaf van de koran van Kader Abdolah, en dat niet alleen om die waanzinnige Jansen & Jansensnor, maar omdat ik denk dat ik niet aan de gang kan blijven, ook al krijg ik korting. Een andere reden is dat ik Kaders Nederlands uit zijn columns nogal onbeholpen vind – maar het schijnt iets met poëzie te maken te hebben en daar heb ik gelukkig geen verstand van.

Kortom, Amsterdamse politiemannen kunnen Kaders vertaling met korting kopen, zodat ze, uiteraard na lezing – het is wel een heilig boek maar het klimt niet vanzelf in je hoofd – beter begrip hebben voor de straatschoffies op islamitische grondslag waar ze dagelijks mee te maken schijnen te hebben. Ik vrees dat bij menig agent die in overweging neemt het boek aan te schaffen de gedachte opkomt: maar ik heb al een boek! En gelijk heeft hij: het boek is een achterhaald medium, radio, tv en internet zijn er geheel voor in de plaats gekomen en als je iets van de koran wilt weten, sla je gewoon een salafistische site op en binnen vijf minuten weet je alles.

Daar komt nog bij dat de straatschoffies geen schoffies zijn geworden omdat de profeet Mohammed, hij ruste in vrede, ze daartoe heeft aangezet. Mohammed wist helemaal niks van de ‘cultuur’ van het Rifgebergte of het Slotervaartkwartier en dat is nu juist wat die jongens beweegt: de ongerijmdheid van die twee culturen.

Dus het bezit van de koran van Kader Abdolah heeft voor de gemiddelde Amsterdamse smeris ongeveer hetzelfde nut als een schriftelijke cursus vliegen; je bent er weliswaar een tijdje zoet mee, maar je komt geen centimeter van de grond, zeker bij gebrek aan een vliegtuig.

Nee, dan zou ik liever een ramsjvoorraad van het rode boekje uitdelen. Ik heb er hier nog een liggen, eerste druk, 1967. Het heet officieel: Citaten van Voorzitter Mao Tsetoeng, en het zou, met het oog op de krakersbenden die ’s lands hoofdstad onveilig maken, beter van pas komen dan de koran. Alleen al om dit citaat: ‘Ons principe is: de partij beveelt het geweer en het geweer mag nooit de kans krijgen de partij te bevelen.’ Laat honderd bloemen bloeien, zou ik daar, zeer ter snede, aan toe willen voegen.

De tijd van vliegen is voorbij

De kerosine wordt nu zo duur, dat het einde van de weekendjes weg naar Athene en Lissabon tot het verleden gaan behoren. Nrc.next van vandaag voorziet zelfs dat de Nederlanders voortaan weer gewoon met een ouwe caravan naar de Veluwe op vakantie moeten. Zo ver zal het niet binnen afzienbare tijd komen, denk ik – maar sinds de laatste twee keer dat ik ergens naartoe gevlogen ben, had ik er toch al een beetje genoeg van, misschien wel juist door de lage prijzen.

Toen vliegen nog heel duur was, werd je met alle égards behandeld. Je werd als het ware door de gezagvoerder en drie stewardessen de vliegtuigtrap op gedragen, bovenaan neergezet zodat je breeduit kon zwaaien naar de menigte familie, vrienden en kennissen die was meegekomen om getuige te zijn van het wonder. Waarna ze binnen in het toestel, ingericht als een paradijs, klaar stonden met alles dat je maar wilde: en alles gratis. Champagne, eerste klas biefstuk met dure Franse wijn, vers fruit als dessert, al vloog je op dat moment boven Bangladesh. De stewardessen waren uitsluitend superslanke hoogblonde dames van onder de dertig, met glanzende nylons en hoge hakken, met een ampele boezem en een kleurechte glimlach die voor vrijwel alles voor je klaar stonden, en die zelfs voor het opdienen van een glaasje mineraalwater even iets anders aantrokken.

Niet zelden kwam tijdens de vlucht de gezagvoerder persoonlijk bij je informeren of alles in orde was.

Tegenwoordig ben je al volkomen vernederd nog voor je enig vliegend personeel hebt gezien. Je hebt op je sokken met de broek op je knieën bij de scanner gestaan; het minste stukje metaal in je handbagage is aanleiding geweest om je nog meer te wantrouwen dan toch al. Als je dan alle zwaargebouwde veiligheidstypes met oortjes gepasseerd bent, kom je, na een eindeloze wandeling, aan bij de ‘gate’. Heel vaak moet je daar alsnog door een detectiepoortje en in ieder geval moet je je paspoort nog eens laten zien: ook als je van het ene Schengenland naar het andere reist.

De stewardessen zijn vaak dik, oud en/of lelijk, het is zonde dat ik het zeg. Ze zijn een beetje saggerijnig want het is hun derde vlucht al van vandaag, en ze hebben zere voeten. Je kunt tijdens de vlucht glaasjes water kopen en boterhammen bij ze kopen, voor grof geld. Het lijkt wel of er tegenwoordig veel meer turbulentie is dan vroeger. Bij aankomst op de bestemming word je verwelkomd door de hasjhond, die eens duchtig in je kruis snuffelt.

En dan zwijg ik nog over Amerika, waar je echt als terrorist wordt ontvangen, tot het tegendeel bewezen is. In Amerika heb je nog ambtenaren die echt ambtenaren zijn: oppermachtig, die zullen het burgertuig wel eens een poepie laten ruiken. Ze zeggen geen woord te veel, vertrouwen vooral op gebiedende handgebaren. Vingerafdrukken, irisscans, het paspoort binnenstebuiten.

Voortaan vliegen we maar niet. Of we gaan met de auto. Want de laatste keer dat ik echt leuk heb  gevlogen was in 1998 in Mexico. In een meer dan vijftig jaar oude Dakota met enorme zetels waarin je met gestrekte benen kon zitten. En met Daphne Deckers naast me. Het was echt vliegen: als de piloot de weg een beetje kwijt was, kon je van achter in het vliegtuig de onrust van zijn gezicht lezen. Heerlijk.

Wat is nou decadent?

Het belangrijkste nieuws vond ik wel dat het ITS in Nijmegen tegenwoordig Instituut voor Toegepaste Sociale Wetenschappen heet, een subtiele uitbreiding van het werkgebied, vergeleken bij een jaar of dertig geleden, toen het gewoon Instituut voor Toegepaste Sociologie heette. Kan ook zijn dat het woord ‘sociologie’ tegenwoordig te veel wordt geassocieerd met ‘marxistische katholieke universiteiten’, terwijl die universiteiten nog wel bestaan, maar al lang niet meer katholiek en al evenmin marxistisch zijn.

Hoe dan ook: het mag al een hele verrassing heten dat het ITS nog bestaat en ‘onderzoek’ doet. Het onderzoek bestaat uit het ondervragen van mensen aangaande hun diepste roerselen. Het gaat daarbij om steekproeven, door het ITS tot ‘significant’ verklaard, bijvoorbeeld bestaande uit achthonderd mensen. Die achthonderd, met de ondraaglijke last op hun schouders van de wetenschap nu ineens per persoon twintigduizend volslagen onbekenden te vertegenwoordigen, geven in opperste verwarring rare antwoorden en daar maakt het ITS dan een mooi verhaal van.

Waaruit we afgelopen zaterdag konden leren dat Nederlanders niet decadent willen zijn. Wat is decadent? Ja, je kunt ook te veel vragen, uit de literatuur bleek me in het weekeinde dat zelfs de opstellers van de enquête over dat begrip in het duister tastten. Maar het kan natuurlijk zijn dat ze daarom die achthonderd mensen naar hun mening vroegen. Waaruit bleek dat wat de een decadent vindt, de ander tot een onontbeerlijke levensbehoefte rekent.

De Volkskrant had er een hele pagina in het nieuwste katern Hart en Ziel voor over – een katern dat het liefst elke week de uitslag van zo’n vage rondvraag zou publiceren en daar dan vaag omheen lullen. Gefascineerd werd ik door de foto die er bij stond. Je ziet drie personen over een grasveld lopen, uit het onderschrift blijkt dat een poloveld te zijn, en wat ze daar doen is het vasttrappen van de even tevoren door de polopaarden losgetrapte kluiten.

Polo, ja dat is natuurlijk heel decadent. Dat je niet alleen beschikt over zo’n speciaal polopaard, een poloveld, vrienden die polo spelen, en dat je ook nog tijd en geld hebt om die lang niet eenvoudige sport ook te leren.

Maar het drietal op de foto bestaat uit twee buitengewoon ordinaire dellen op laarzen, die zo naar de afwerkplek kunnen, met in hun midden zo’n dekselse doorgezopen en volgevreten Hollandse kroegtijger, de zonnebril in de grijze krullen, de grijze baard van vier dagen, het linnen pak flink gekreukt, de gympen afgetrapt. En uiteraard alle drie met een glas in de hand, hoewel de kroegtijger het al bijna leeg heeft.

Die kwamen die middag nog wel een triootje bij elkaar in een gezellige slaapkamer, schat ik, kwaadaardig als ik ben.

Maar nou weet ik nog niet wat decadent is. Of is dat nou decadent, een triootje? Of is het al decadent om je glas mee te nemen bij het dichttrappen van het poloveld?

De krant wordt een meneertje

Gisteren de krant naar de buren gebracht. Dat is natuurlijk niet goed, de buren moeten eigenlijk zelf een abonnement nemen, maar het heeft iets ingewikkelds: als je hem niet naar de buren brengt, gooi je hem weg en dan nemen de buren nóg geen abonnement. Zo is het nu eenmaal tegenwoordig: de regionale krant heb je voor de overlijdensadvertenties en jonge buren zijn daar vanzelfsprekend nog niet erg mee bezig. Komt nog wel, wacht maar.

Vanmorgen realiseerde ik me ineens dat de krant die ik bijna gedachteloos bij de buren in de bus stopte, de laatste zaterdagkrant was in het oude formaat. Vanaf aanstaande dinsdag heeft ook die krant het tabloid formaat, zeg maar iets meer dan de helft van wat we tot nu toe gewend waren.

En hóe gewend.

Nog ruim een jaar, dan is het vijftig jaar geleden dat ik, om er te werken, een krantenredactie betrad, aan de Draafsingel in Hoorn. Daar werd uiteraard een krant op ‘normaal’ formaat gedrukt, heel normaal want alle dagbladen in den lande hadden dat formaat. Als je eens in het buitenland kwam, zag je andere formaten. Zoals het ‘berliner’ formaat, dat nog altijd gebruikelijk is bij sommige Duitse en heel veel Amerikaanse kranten: net zo lang als onze ‘normale’ krant, maar veel smaller. Die kon je al in de trein lezen. En er waren tabloids.

Het gekke is dat bijna de hele vijftig jaar dat ik me met de journalistiek bemoeide, zowel onder lezers als onder journalisten verzucht werd: ‘Waarom gaan we niet over op kleiner formaat?’ In bed gemakkelijker te lezen, in de trein en de auto, en zelfs aan de keukentafel. Technisch is het al gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de rotatiepers moet helemaal worden omgebouwd op het kleinere formaat te kunnen overgaan. Maar er waren meer bezwaren. Niet in de laatste plaats de adverteerders, waarvan een deel gewoon hele pagina’s wilde laten drukken, en daarmee werden ook héle pagina’s bedoeld, en niet halve. Als dat allemaal was weggewuifd, kwam nog een probleem op de proppen: de tabloids in het buitenland – vooral die in Engeland en Bild in Duitsland – waren bladen met een sensatie-reputatie. Pulppers, boulevardbladen, yellow press, kortom: de tabloids, soms nog met een deftig trema op de i. Daar wilde je niet bij horen.

Maar toen Trouw en Het Parool het aandurfden, de gratis treinkrantjes hun intrede deden en er zelfs een succesvol en redelijk sjiek kind van NRC-Handelsblad op de markt verscheen, was het hek van de dam. Ineens is een krant op ‘normaal’ formaat een relict uit oude tijden.

Ach, de reportage of het interview van een héle krantenpagina, waar ik zo gek op was (en vele collega’s met mij) waren toch al uit de tijd – moderne lezers kunnen nog net een hele internetpagina aan, en dit stukje is nu al langer.

Ik bewaar het als een dierbare herinnering. En denk daarbij: maar er de vis in verpakken, dat gaat niet zo gemakkelijk, in een tabloid.

___________________

Bij de foto: Wekenlang bereidde de krant de lezers voor op de overgang op tabloidformaat -- het woord tabloid werd daarbij zorgvuldig gemeden en vervangen door 'compact'. En passant werd de lezer in de Mijnstreken ook verder gemasseerd om ooit te accepteren dat het Limburgs Dagblad als aparte titel zal verdwijnen, ten gunste van de Maastrichtse krant, De Limburger.

De politieke toekomst van Nederland

Het is 2010 en Balkenende en zijn kompanen hebben uiteindelijk het bijltje erbij neergegooid. De HogeSnelheidsTrein rijdt nog altijd niet, op sommige wegen kan alleen nog maar permanent geparkeerd worden, het aantal werklozen is alweer flink gestegen, de benzine kost inmiddels 3 euro per liter en de kiezers zijn het er unaniem over eens: dat is de schuld van Wouter Bos.

Bij de vervroegde verkiezingen haalt de PvdA nog negen zetels, het CDA twintig, de VVD vier, de Gristenunie twaalf, GroenLinks toch nog zeven, D66 vijftien, de SP ook vijftien, Geert Wilders zakt naar acht, GPV twee. De rest van de zetels, 67 stuks, gaan naar Rita Verdonk. Na enig leuren vormt ze een minderheidsregering met gedoogsteun van Geert Wilders.

Daarna is het bijltjesdag. Ambtenaren die wat al te zeer tegen de ‘oude’ politiek aanleunden dan wel zich denigrerend, geringschattend of zelfs beledigend hebben uitgelaten over de Leidster, ook als ze dat in intieme kring hebben gedaan, worden op staande voet ontslagen. De regeringspartij laat een diepgravend onderzoek doen naar alle Kamerleden van andere partijen, waarbij elk vlekje reden is tot een procedure van afzetting.

De Leidster doet een poging om zelf de troonrede voor te lezen, en als dat toch niet lukt, blijft ze gewoon weg; ze brengt bliksembezoeken aan  de mensen die naar de Prinsjesdagstoen staat te kijken en vertoont zich ook op enkele gezellige terrasjes in Amsterdam, Rotterdam en Utrecht, waar ze onder unaniem gejuich ontvangen wordt. Zij geeft overal een royaal rondje, en kondigt aan dat het voortaan elke eerste zaterdag van de maand een Nationale Feestdag zal zijn, met parades en drankjes en hapjes voor de halve prijs.

Daarna moeten de begrotingen door de Kamer gejast worden. De Leidster heeft daar zelf weinig zin in, en dus laat ze dat allemaal over aan andere ministers, vijfentwintig stuks, allemaal sponsors van haar partij. Het is nog een heel werk geweest die bij elkaar te krijgen, want je kunt een strafblad wegpoetsen, maar een fraai gezicht is anders.

Een paar maanden later scheppen de andere partijen weer moed, en verzoeken de Leidster (dat woord staat nu officieel in de Grondwet) naar de Kamer te komen om vragen te beantwoorden over het feit dat de allerbelangrijkste verkiezingsbelofte, een onmiddellijk einde aan de files, nog niet is ingelost, integendeel, het verkeer is geheel vastgelopen.

Op de vraag van Jan Peter Balkenende, fractievoorzitter van het CDA, waarom de regering daar nog niets aan heeft gedaan, antwoordt mevrouw Verdonk, na een nipje van een koel glas witte wijn: ‘Dat gaat u niks aan.’ ‘Oh nee?’ probeert Balkenende. ‘Nee, inderdaad, nee.’ ‘Maar dat hebt u vóór de verkiezingen toch beloofd?’ ‘Ja, dat was vóór de verkiezingen.’ ‘Dus nu heeft het minder prioriteit.’ ‘Inderdaad.’

De volgende dag vraagt mevrouw Verdonk aan de Tweede Kamer of het niet beter is de vergaderingen van dat college te beperken tot één ceremoniële bijeenkomst per jaar. Het voorstel haalt een ruime meerderheid: de regeringspartij, de gedogers en het GPV, gezagsgetrouw als altijd.

Fantasterij? Let op mijn woorden.

Vond ik zelf de beste uit Burano

Ik denk dat het komt door de bijzondere lichtval dat ik deze foto die ik vorige week maakte op het Venetiaanse eiland Burano de beste vond van allemaal. Zie ook deze website.

Onder leiding van Carel Briels

Vanmorgen had ik een enorme bos varens afgeknipt, die een andere plant in de tuin hinderlijk in de weg stonden. Bij het knippen van de bladeren rook ik de geur die me herinnerde aan strooptochten in de Groesbeekse bossen, in 1948 of 1949, waar ik samen met een vriend en klasgenoot tot de laatste draad nat werden in de neerdrenzende juliregen, op zoek naar bosbessen. Die stonden tussen de varens die je moest vertrappen om er bij te kunnen, en het was verschrikkelijk spannend wat we deden. Om de een of andere reden was ons ingeprent dat de inwoners van Groesbeek eigenaars waren van die bessen, die zij plukten met een kam – ik geloofde het grif, al kon ik me er niets bij voorstellen. Wat ik wel wist: als een Groesbeker ons betrapte op het plukken van zijn bessen, dan waren wij nog niet thuis.

Toen ik de enorme bos varenbladeren naar de groencontainer droeg had ik weer zo’n glasheldere herinnering. Ditmaal aan het Goffertstadion in Nijmegen, ik denk in 1950. Ik was een soort hoofdpersoon in een van de massaspelen waarmee Carel Briels beroemd was geworden. Ik heb het even nagekeken, Briels was 34 jaar in 1950, maar ik vond hem natuurlijk verschrikkelijk oud, want ik was elf jaar.

Mijn rol in het massaspel was feitelijk eenvoudig: ik moest als eerste op en, met een enorm boeket bloemen op mijn schouder, naar het midden van het stadion lopen – ja ja, ik heb ook wel eens op de middenstip gestaan – de bloemen neerleggen of zetten, dat weet ik niet meer, en er in kleermakerszit naast gaan zitten, en zo ongeveer de hele voorstelling van veel zang en dans in de bombastische Brielsstijl blijven zitten. Er waren zelfs duizenden mensen op af gekomen.

Toch was er een uitgebreide  auditie aan vooraf gegaan, in het parochiehuis in de Burghardt van den Bergstraat. We waren daar met een groep jongens van een aantal scholen en we moesten allemaal iets doen, ik weet niet meer wat – ik weet alleen dat ik enorm geïntimideerd was door wat er gebeurde.

Briels was misschien een geweldig organisator met donderende stem en rollende ogen, maar accuraat was hij  niet, want toen hij uit de groep jongens de ideale kandidaat had gevonden, was hij die even kwijt. ‘Wie had ik nou net aangewezen?’ riep hij en zonder aarzelen stak ik mijn vinger op. Zo stal ik de rol van mijn leven. Tijdens de repetities in het stadion viel blijkbaar niet op dat de verkeerde de rol had gekregen en ik zweeg. Al zou het te veel gezegd zijn dat ik toen ontdekte wat ik moest doen in het leven.

Het was een mooie zondagmiddag in augustus en na afloop ging ik naar huis en de volgende dag was ik het vergeten. De bosbessentijd was trouwens ook al voorbij.