SanteLOGie

Dat zoeken we op

Nu zijn er blijkbaar ook weer mensen die een telefoonnummer nodig hebben (van iemand anders) en die dat niet zelf kunnen vinden. In de jaren veertig van de vorige eeuw, toen ik persoonlijk kennis maakte met het wonder van de telefoon, had je weliswaar een telefoonboek, maar dat reikte niet verder dan de plaats waar je woonde en nog wat omliggende dorpen. Een dun boekje was het, want een telefoonverbinding was nog iets heel aparts in die tijd. In de buurt waar wij woonden waren wij wijd en zijd de enige trotse bezitters – ik herinner me het nummer nog: K8800-25493, tussen de groepen cijfers moest je wachten op een nieuwe kiestoon; ik mis nog dagelijks het geratel van de relais in de centrale.

Onze telefoon fungeerde als openbare telefooncel voor de hele buurt, waardoor het leven op slag veel avontuurlijker werd, omdat de telefoneerders dachten dat de personen die zij aan de lijn hadden, op windkracht tien toegesproken moesten worden: je kon je niet voorstellen dat de telefoon eigenlijk al voor de nodige versterking zorgde. Wat dat betreft is er trouwens weinig veranderd. Stap maar eens in de trein.

Op een aparte pagina in het telefoonboek stonden de nummers die je gratis kon bellen. Het meest interessante was misschien nog wel K09 (de letter K was gewoon een nul) Dat nummer moest je bellen wanneer je een abonnee in bijvoorbeeld Overrasselt aan de telefoon wilde hebben, want diens nummer kon je zelf niet bellen, daar moest de telefoniste aan te pas komen. De PTT had toen nog overal in den lande enorme zalen waar horden telefonistes de hele dag het telefoonverkeer op gang hielden met behulp van bossen draden met stekkers er aan.

En daar was dan ook, naast K02 voor de juiste tijd en later K03 voor het weerbericht, K08, al snel gewijzigd in 008 (er waren mensen die de telefoon demonteerden om te kijken waar ze ergens die K konden draaien) waar je een vriendelijke mevrouw aan de lijn kreeg die veel telefoonboeken had (bij 0018 zelfs buitenlandse!) waarin desgewenst telefoonnummers opgezocht konden worden. De service was, dat spreekt vanzelf, geheel gratis.

Dat gratis ging er later vanaf, de inlichtingen werden steeds duurder, maar intussen was je daar niet meer van afhankelijk: je kunt tegenwoordig razendsnel telefoonnummers opzoeken op www.detelefoongids.nl voor Nederland, www.goudengids.nl voor uw loodgieter en www.telefoongidspagina.nl voor het buitenland.

Maar slimmeriken in de IT-sector hebben nu toch iets gevonden waarmee ze van de onwetendheid en onhandigheid van de telefoneerder gebruik maken. De telefoneerder die een telefoonnummer zoekt kan nu terecht bij een sprekende computer. Twee bedrijven hebben zich op die ‘service’ gestort, te bereiken onder de nummers 1800 en 1888; ze beconcurreren elkaar op leven en dood met talloze dure spotjes op radio en tv en in gedrukte media – er is kennelijk veel mee te verdienen. Bij de een kost een inlichting 80 cent, bij de ander zelfs 1 euro dertig.

Daar konden in 1948 dertig buren een telefoongesprek van voeren, bijvoorbeeld om te melden dat de baby geboren was, maar helaas ook meteen weer gestorven. Geen wonder, met zulke primitieve telefoons.

Onze familie lag in een vooroorlogse deuk toen de desbetreffende telefoneerder er opgelucht aan toevoegde: ‘Maar de maker leeft nog.’

Een eigenaardige vriendschap

Het merkwaardigste brievenboek uit de lange reeks met brieven van Gerard Reve is ongetwijfeld ‘Verscheur deze brief! Ik vertel veel te veel’, waarin opgenomen de correspondentie tussen Gerard Reve en Willem Frederik Hermans, die de laatste jaren van de vorige eeuw golden als leden van het exclusieve gezelschap dat de Grote Drie of de Grote Vier genoemd placht te worden – Wolkers en/of Mulisch hoorden er ook bij.

Het begint met een brief van W.F. Hermans aan Reve gedateerd op 19 september 1947, waarin Hermans meldt De Avonden ‘achter elkaar’ te hebben uitgelezen. En het eindigt bijna veertig jaar later, met een op 17 juli 1987 gedateerde brief van Reve aan Hermans, die door Hermans, die op dat moment al lange tijd brieven van Reve niet of nauwelijks beantwoordt, voorzien wordt van de notitie ‘laat maar zitten’.

In de tijd dat ze beide poogden een poot aan de grond te krijgen met hun geschriften, hadden ze kennelijk veel steun aan elkaar. Ze waren beide getrouwd en gevieren gingen ze gezellig uit, of trakteerden elkaar op een maaltijd, bijvoorbeeld ‘nassi goreng’. Uit die periode stamt ook een serie foto’s van Cas Oorthuys, gemaakt tijdens een bezoek aan de rommelmarkt op het Waterlooplein in Amsterdam, waarop de beide aankomende schrijvers pannendeksels op het hoofd dragen, of poseren met enkele fietsbanden om de hals.

Het is in die tijd dat Reve de brieven in het Engels begint te schrijven – hij is van plan voortaan voor het Angelsaksisch taalgebied te gaan werken, wegens gebrek aan waardering in Nederland. Hermans bezweert hem in een van de brieven van dat idee terug te komen omdat je in een vreemde taal niet gemakkelijk literatuur kunt schrijven. Wat heet. Ook geen brieven, blijkbaar, gezien het soms lachwekkend onbeholpen Engels waarvan Reve zich bedient. Zijn Engelstalige boeken uit die tijd, zoals The Acrobat, zijn kennelijk duchtig door de machine gehaald alvorens gedrukt te worden. En het zijn pas Reves geworden na vertaling in het Nederlands.

Omstreeks de tijd dat Reve definitief ‘uit de kast’ komt, scheidt van Hanny Michaelis en aan een reeks relaties met mannen begint, verkoelt de relatie met Hermans; dat begint met een brief van Hermans met de aanhef ‘Arme Gerard’, en eindigt abrupt als Reve na die brief Hermans onder de aanhef  ‘Geachte Hermans’ W.F. de toegang tot zijn woning ontzegt – het ging om een conflict over de vraag of Hermans voor het blad Tirade, indertijd door Reve geredigeerd, wilde schrijven.

Daarna volgt een reeks brieven van Reve waarin die op buitengewoon lullige en treiterige wijze opschept over zijn succes (Hermans verkoopt kennelijk minder) en al het geld dat hij ermee verdient. Reve gaat zelfs zo ver roddels over Hermans te verzinnen. Een heel enkele keer wordt het Hermans te gortig en schrijft hij kort en zakelijk een paar corrigerende regels. Meestal voorziet hij de lange soms wel erg saaie brieven van Reve met het naschrift ‘(uiteraard) niet beantwoord’.

Aan het eind blijft de lezer achter met een onbevredigd gevoel, want het meeste dat zich heeft afgespeeld tussen de twee auteurs wordt door de brieven niet verklaard. Wat overblijft is de constatering dat Reve pas zijn weg omhoog heeft gevonden toen hij het Engels achter zich liet en ook de klassieke roman- en verhaalvorm verliet, en dat hij ‘De Avonden’ zelf een ‘rotboek’ vond. Van Hermans merk je dat hij met zijn venijnige ‘literatuurgeschiedenis’ Mandarijnen op Zwavelzuur zo ongeveer alles en iedereen tegen zich in het harnas joeg en maar ternauwernood Van Oorschot bereid vond het uit te geven.

Overigens: in die genadeloze kritiek op de gevestigde literaire orde van de jaren veertig en vijftig vonden Reve en Hermans elkaar, en daar was ook hun ‘vriendschap’ op gebaseerd, want hier zien we twee volkomen individualistische persoonlijkheden, Reve sterk verongelijkt, Hermans nogal cholerisch, die elkaar uiteindelijk weinig te vertellen hadden.

Voor beide schrijvers een ontluisterend boek.

Het brievenboek werd verzorgd door Nop Maas en Willem Otterspeer, die beide werken aan een biografie van resp. Reve en Hermans. Uitg. De Bezige Bij.

De nieuwe vriendjespolitiek

In rechtse kringen mag men zich graag afzetten tegen de oude politiek en de Haagse vierkante kilometer. Daar zitten namelijk de mensen van die oude politiek, die bezig zijn met vriendjespolitiek, elkaar op leuke postjes benoemen en niet eens in de gaten hebben dat er buiten de Haagse vierkante kilometer óók nog mensen zijn die een leuk leven willen, gebaseerd op de beslissingen van een regering en een parlement die de noden van die mensen begrijpen en als leidraad voor hun beleid hebben genomen.

Goede raad is duur.

Met name daarmee heeft de nieuwe politiek, zoals bijvoorbeeld belichaamd door Rita Verdonk, het zwaar, want voor goede raad heeft ze vooralsnog geen geld.

Op 3 april gaat Rita haar lege, lege TONne vullen, weliswaar tamelijk ver van de Haagse vierkante kilometer, maar tochj op een boot die ook ver weg gaat varen van de mensen die een regering willen die hen een leuk leven biedt, in de vorm van onder andere filebestrijding. Rita denkt namelijk dat ‘de mensen in het land’ maar één ding willen: afschaffing van de files, zodat alle weggebruikers voortaan naar elkaar glimlachend en wuivend geheel filevrij van hot naar haar rijden.

Lezen wij in het gratis Dagblad De Pers van gisteren hoe dat in zijn werk gaat, die fondsenwerving van Rita. Rita heeft vele vrienden en kennissen, die niet bekend staan om hun belangeloosheid als het gaat om het financieren van politieke doeleinden. Veel van die vriendschappen zijn van recente datum. Wij hebben daar bijvoorbeeld Harry Mens, die nog niet eens zo lang geleden op zondagmorgen klaar stond om vastgoedmagnaat Willem Endstra (en allicht kandidaat-vriend van Rita) te interviewen, en toen moest vernemen dat de betrokkene kortelings het leven had gelaten als uitkomst van een verschil van mening met deze of gene.

Rita heeft voorts de pech dat zij in de nieuwe politiek werd voorgegaan door Pim Fortuyn, voor wie het bedrijfsleven en met name de vastgoedwereld opmerkelijk veel geestdrift in de vorm van klinkende munt wist op te brengen. Uit het artikel in De Pers blijkt dus, dat er bij Rita wel veel sprake is van vriendjes en van politiek, maar het verdelen van de baantjes is ingewikkelder dan bijvoorbeeld Fortuyn dacht – het zal toch niet waar zijn dat we weer een half parlement vol Jacobse en Van Esch krijgen? Pim had vlak voor zijn dood al zijn vertwijfeling uitgesproken over het peil van zijn kandidaat-Kamerleden. Die allemaal klaar stonden om elkaar en vooral zichzelf op leuke postjes te benoemen, tot bloedens toe, zullen we maar zeggen.

Tot de gloednieuwe vriendenkring van partygangers van het moordwijf horen niet alleen louche huisjesmelkers, louche tv-presentatoren en louche advocaten – maar gelukkig ook waarzegster Liesbeth van Dijk, die niet eens het domme spelletje ‘Het Zesde Zintuig’ kon winnen, en zich dan ook gespecialiseerd heeft in het voorspellen van het verleden. Zij zegt in De Pers bijvoorbeeld dat zij ‘al lang tevoren (voorvoelde) dat Verdonk uit de VVD zou stappen en een eigen beweging zou beginnen.’

Zij en Rita geloven trouwens in The Secret, zijnde de gedachte dat je kunt krijgen wat je wilt, door je dat heel sterk voor te stellen. En ik maar denken dat de meeste meisjes dat idee op twaalfjarige leeftijd verlaten, als blijkt dat je langs die weg toch geen paard krijgt.

Ik stel me heel sterk voor, trouwens, dat het onder Rita een soort van vriendjespolitiek wordt op de Haagse vierkante barkruk, zoals we nog nooit hebben gezien.

Neêrlands Stam bruncht

Door Henk Heruer*)

Omdat de Nederlandse taal een levende taal is moet om de zoveel tijd weer een dikkere Van Dale worden uitgegeven. De redactie volgt gehoorzaam de ontwikkeling en uitbreiding van onze moedertaal. Daar is natuurlijk niks mis mee. Alleen vraag ik me wel eens af of de samenstellers ooit met elkaar in de clinch gaan, of er wel eens gefoeterd wordt zoals op de redacties waar ik werkte: wat nou weer verdomme, motten we die lariekoek per se in de krant zetten, wie heeft er wat beters?

Ik dacht daaraan op een zondagochtend nadat me het water uit de mond gelopen was bij het lezen van Santes zoveelste avondlijke gastronomische excursie naar een Italiaans restaurant en ik op de buis een stelletje poeners met een zekere Harry Mens verzameld zag rond een brunch. Na het nodige gewauwel over geld –  ik begreep: jouw en mijn centen, die ze proberen af te pakken – werden ze omstreeks het middaguur door die Mens genodigd aan de brunch. Me realiserend dat het woord brunch in mijn memorie pas een jaar of twintig zal bestaan sloeg ik Van Dale op. En inderdaad het staat er de samentrekking van breakfast en lunch: zeer laat ontbijt. En wel zeer laat!

Want we hebben er in het laatste kwart van de vorige eeuw iets moois van gemaakt. Een paar zotten gaan op zondagmorgen joggen – het goede diner van Sante bijvoorbeeld eruit lopen – nog een paar gaan naar een of andere kerk, die toevallig open is voor ‘een vreemdeling die verdwaald is zeker’, maar de meute draait zich nog eens lekker om, terwijl eventuele kinderen in huis koest worden gehouden door de teevee. En niet te hard hè!

Het ontbijtje op zondagmorgen is, vrees ik, een anachronisme aan het worden voor Neêrlands Stam. Als je daar nog bij wil horen moet je a. zo lang mogelijk op je nest blijven liggen (eventueel onderbroken door een verzoeknummer) en b. tegen het middaguur copieus gaan brunchen. Met een bevriend stel uit de buurt – ‘we moeten ze toch eens terugvragen’ – uitgebreid gaan vergaderen op krukjes rond het huisaltaar, het 'kookeiland'. Met als belangrijkste punt van bespreking: Wat eten we? Ze bedoelen straks, hierna, over een uurtje of wat.

Niet geheel unaniem, want die en gene ‘zit al vol’ of is half kachel, wordt toch besloten: naar het ristorante van Sante Brunch!

P.S.  Het brunchen is voor niet weinigen de zondagse editie van de doordeweekse lunchbespreking. De zogenaamde zakenlunch, ook wel aangeduid als 'een vorkje prikken' , is een boeiend verschijnsel.  (‘De heren zijn in bespreking, belt u morgen tegen twaalven nog eens terug.’) 

__________________

Henk Heruer is een leeftijdgenoot van mij. Hij werkte lang geleden bij het Limburgs Dagblad, maar werd in 1980 weggekocht door het bisdom Rotterdam, om aldaar de PR te gaan verzorgen. Onlangs kreeg ik weer contact met hem, via het onvolprezen internet.

Fitna, dat kan ik ook, en sneller

Elke technicus van de omroep maakt een dergelijke compilatie vóór de midfdag, en na de middag nog een. Fitna is geen buitengewoon interessant knip- en plakwerk, alles dat de laatste jaren in naam van Allah is aangericht passeert de revue, tot en met de executie van een vrouw in Kaboel, die ook onderwerp is van het boek 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hoesseini. Altijd leuk: hysterische imams die Amerika gaan regeren en liever nog uitroeien, zonder een idee te hebben wat daar allemaal voor nodig is. Vlijtig verzamelde koppen (vooral uit De Telegraaf) met nieuws dat later niet of nauwelijks op waarheid bleek te berusten. Allemaal heel erg, en ook heel erg bekend.

Ook veel halve waarheden. Een jongetje van drieënhalf jaar deelt mee dat in de koran staat dat de joden 'apen en varkens' zijn. Dat lijkt mij eerlijk gezegd sterk, en bovendien: hoe gevaarlijk is dat? 'Dat kind is geïndoctrineerd', zeggen ze dan, maar welke kans is er dat dat jongetje ooit zelfs maar een idee krijgt wat een jood eigenlijk is en waar je in de gelegenheid bent om joden lastig te vallen?

Foutje: op de foto waar 'Mohammed B.' bij staat, zien we geheel iemand anders. Maar het is net als met de negers en de Chinezen: ook de moslims lijken allemaal op elkaar.

Je kunt ook zeggen: goed dat er nog eens een compilatie van te zien was, we zijn weer allemaal alert. En hoe nu verder, Geert? Tot de  verkiezingen van 2011?

Maar dan? Wat heeft dit allemaal te maken met die brave Hollandse moslims die stilletjes door onze straten schuiven?

Ongetwijfeld krijgen we vandaag nog beelden van beroepsdemonstranten die braaf (en tegen betaling) hun regering helpen de aandacht even af te leiden van honger en werkloosheid. En dan weer over tot de orde van de dag.

Blijft nog één vraag: wat heeft Edvard Grieg eigenlijk te maken met islamisering?

Collectieve Propaganda voor de NL Film

Altijd leuk, als bij de De Wereld Draait door of bij Pauw & Witteman of noem nog maar een paar andere praatprogramma, de hele ‘crew’ van een nieuwe Nederlandse film aanschuift waarna een enthousiast door elkaar schreeuwend gesprek begint. Met name de ‘host’ komt bijna aan zijn of haar gerief omdat al die beroemdheden gewoon bij hem/haar zijn aangeschoven en als kleine kinderen iedereen en alles en vooral elkaar op de schouders meppen omdat ze het toch maar weer geflikt hebben.

Ik noem twee voorbeelden: ‘Alles is liefde’, waarbij de tafel van Matthijs van Nieuwkerk bijna te klein was voor iedereen die was komen opdagen, inclusief de gedoodverfde opvolgster van Marilyn Monroe, Carice van Houten, die zó mee kan doen bij de Gilmore Girls, waar geen ander talent vereist is dan het zo monotoon mogelijk voorlezen van het telefoonboek.

En het is nauwelijks twee weken geleden dat in P&W Sophie Hilbrand, haar verloofde, nieuwbakken regisseur Monique van de Ven en de weduwe van de Grote Schrijver optraden, om (iets ingetogener, de Grote Schrijver is immers pas dood) de film ‘Zomerhitte’ van harte aan te bevelen bij het grote publiek.

Nou, ingetogen – Jeroen Pauw, altijd in voor primaire emoties, ging wel erg langdurig in op de scènes waarin Sophie Hilbrandt – die op mijn steun kan rekenen, daarover geen misverstand – zichzelf staande klaarvingert; waarbij wij het opmerkelijke detail te horen kregen dat dat staande moest omdat Jan Wolkers dat nou eenmaal wilde. En gelijk had hij, natuurlijk. Jan had het eventueel zelf wel willen doen, dacht ik nog.

Maar het vervelende is natuurlijk dat die vrolijke bijeenkomsten een schaduwzijde hebben: namelijk dat de bijbehorende film vaak minder goed, mooi of leuk is dan gesuggereerd. Een paar maanden geleden heb ik al afgerekend met ‘Alles is liefde’, ‘Zomerhitte’ heb ik niet gezien, en ik aarzel sterk of ik moet gaan kijken. Zeker na dit stukje laad ik de verdenking op me dat ik alleen voor die bepaalde scène ga kijken, want voor de rest moet je maar eens lezen wat onder andere de Volkskrant vorige week schreef (‘houterige regie’) en het stukje van Aaf Brandt Corstius in de nrc.next van vandaag dat ik gemakshalve hiernaast afdruk. (Kijk anders even op deze pagina.)

Wat ik dus maar wil zeggen dat ik vind dat praatprogramma’s die kritiekloos propaganda maken voor, op zijn zachtst gezegd, matige films, minstens in mijn ogen aan status en kwaliteit inboeten. Sterk inboeten.

En dan kun je wel aankomen met het argument dat de Nederlandse film nu eenmaal gebukt gaat, zo niet verpletterd is, onder het dode gewicht van de onregisseur Paul Verhoeven (nog nooit iets van hem gezien dat zelfs maar op een film léék) maar daar moet je je nu toch eens onderuit weten te worstelen.

Dus Matthijs, Jeroen, Paul: wacht met de volgende filmshow nu maar eens tot er echt iets goeds te zien is.

Anders kijk ik nóóit meer naar jullie. Worstel je daar maar eens onderuit.

Geef je kind zangzaad

Genoeg nieuws, de laatste dagen, zou je zeggen. Geert Wilders gaat doen wat we al vanaf jongstleden november graag hadden gewild, namelijk zijn grote mond houden tot hij weet waar hij het over heeft. En Rita Verdonk ligt een paar dagen in het ziekenhuis om bij te komen van de schrik. Ze blijkt in de kelder te zijn uitgegleden – ik zou zeggen: stop even met fondsen werven en geef die kelder een goeie beurt. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ze van de trap donderde toen ze de vierde fles rood ging halen, ik ken het verschijnsel, al ben ik er tot nu toe nog niet mee in het ziekenhuis beland.

Ook interessant nieuws: het Nederlandse parlement stuurt een dikke duizend man naar Uruzgan na één debatje, maar nu er zestig jongens naar Tsjaad moeten, debatteren we er dagen over. Iets ingewikkelds met Frankrijk – of de ligging van Tsjaad zelf al niet ingewikkeld genoeg is. In Uruzgan, zullen ze bij rechts zeggen, gaat het om de strijd tegen de islam, en waar het in Tsjaad tegen gaat – ik zou het niet weten. Volgens mij is de strijd tegen de negers nog niet echt een issue. En die hele discussie vindt dan ook nog plaats in afwezigheid van Wilders en Verdonk.

Daar duikt dan, als het ware uit het niets, de strijd tegen rare vrouwen op. Onder leiding van, wie anders, Hugo Borst. Hij had natuurlijk wel een beetje gelijk, gisteravond in DWDD, tegen die mevrouw die propaganda kwam maken voor een documentaire (vanavond, VPRO) waarin wordt getoond hoe gezond het is de kindertjes uitsluitend rauw voedsel te geven, en dan niet van die bloederige biefstukken – daar zou ik me nog in kunnen vinden – maar onder meer oer-Hollandse ballen, die sprekend lijken op de ochtendproductie van de bouvier van de buurman. En die door hun treurige leven gaan onder de naam falafel. Enig lichtpunt: dit is kennelijk iets dat we van oosterse culturen kunnen leren. Ook kreeg haar zoontje nog zangzaad, als ik het goed begreep. Hij bleef daar klein van, logisch, want hij kreeg geen vlees met groeihormonen. Zei die mevrouw allemaal, en het had ook te maken met de strijd tegen haar ex, want die had de jongen kaas en melk gegeven en daar was hij weken ziek van geweest, hij zwol geloof ik op en kreeg paarse vlekken.

Allemaal heel erg en je vroeg je af of dit niet zo zeer iets was voor DWDD als voor Vinger aan de Pols, of Ik Mis Je, of Kind Zoekt Voedsel.

Dat vond Borst ook. Hij zei tegen die mevrouw dat hij het kindermishandeling vond en crimineel en dat ze eens naar de psychiater moest. Jammer dat Hugo alleen maar verstand heeft van voetballen en daarover al even boude en nergens op gebaseerde uitspraken doet. ‘U ziet er zelf ook niet zo geweldig uit,’ zei die mevrouw en hoewel ik vind dat ze dat kind, alleen al uit sociale overwegingen, gewoon hetzelfde moet laten eten als andere kinderen, had ze daar wel een punt.

De wonderlijke witte Pasen van 2008

Nou ja, Tweede Paasdag dan. In hoog tempo wegsmeltende motsneeuw, maar toch even gelegenheid voor een romantische fotoshoot.

Een goed gesprek zinkt weg

Het gaat weer als gewoonlijk. Je zit met een gelukzalige glimlach om de lippen naast degene die je naar huis rijdt en met dat doel voor ogen geen druppel alcohol heeft gedronken. Je denkt weer eens een keer: ik eigenlijk ook niet, ik zou best kunnen rijden, ik ben zo nuchter als een pasgeboren baby. Wat ik me in ieder geval scherp herinner: dat het een vrolijke avond was, met oesters en een bordje risotto met zeevruchten en daarna nog een crème brulée, er kwamen ook bonbons op tafel, meen ik me te herinneren. Goed brood, duidelijk. Smakelijke sausjes om dat brood in te dippen.

En wijn, witte wijn, veel witte wijn. De volgende morgen ontdek ik pas: te veel witte wijn. Ook nog gevolgd door een glaasje dessertwijn, inderdaad: bij het dessert. En vervolgens espresso met grappa. Ik zie dat de leiding van het etablissement uit overwegingen van efficiency de fles Sambuca op tafel zet, voor algemeen gebruik.

Het besprokene is intussen als gebruikelijk van hoog niveau. De geslachtelijke toespelingen niet buitengewoon talrijk maar uiteraard wel raak. ‘Wanneer schrijf je je memoires?’

Ik ben weer eens veruit de oudste, van minstens de helft zou ik ruimschoots de vader kunnen zijn. Als om strijd hebben ze, tot mijn tevredenheid, hun best gedaan dat een beetje te bagatelliseren, behalve natuurlijk de collega columnist, die vraagt: waarom schrijf je in de krant eigenlijk veel tammer dan in je weblog? Is dat zo? Zou wel eens kunnen – op mijn weblog voel ik me volkomen vrij.

Nog een opmerking die te maken heeft met mijn leeftijd: ‘Kun jij eigenlijk af en toe niet komen babysitten?’ Jonge, drukke ouders, ik heb er alle begrip voor, maar om nou te gaan babysitten…

Was dat alles? Nee hoor, we hebben, meen ik, uitvoerig gesproken over delicate relatie tussen arts en patiënt, over geniepige aspecten van wetenschappelijk onderzoek, over de vraag tot welke leeftijd het verantwoord is om puberjongens en –meisjes mee te nemen op een campervakantie, hoe lang je nog in columns over je kinderen kunt schrijven, of je je kinderen moet aangeven bij de politie als ze treinwagons bekladden, of moet je hun ‘pieces’ bewonderen als kunst?

En uiteraard het vaste onderwerp op de agenda van de voormalige featureredactie van het Limburgs Dagblad: de al jaren uitgestelde sardientjesmaaltijd. Ik meen dat we opnieuw geen datum hebben afgesproken, maar dure eden hebben gezworen dat we ons er samen voor zullen inzetten dat het ooit nog eens zo ver komt.

Langzaam verzinkt intussen de hele schitterende avond in de herinnering als één groot lachen, gieren, brullen.

Wat ik me maar al te goed herinner: de domme dingen die ik aan het eind zei tegen het mooiste meisje van de klas.

En dat ik mijn hoed heb laten hangen.

Godvruchtig op het spoor

De NS is nu toch definitief bezig de negentiende eeuw achter zich te laten. Een paar dingetjes moeten natuurlijk nog wel even rechtgebreid worden. Voorbeeld: de NS adverteert met ‘hispeed’, uit te spreken als haispieeed, hetgeen ‘hoge snelheid’ betekent. Hetgeen niet wil zeggen dat de NS ook echt met hoge snelheid rijdt. Het railnet is niet geschikt voor 160 per uur, terwijl in achterlijke landen als Italië en Spanje de doorgaande treinen al jaren minstens 250 km/u rijden, en in Frankrijk ruim 300 per uur heel normaal is.

Hispeed betekent trouwens ook niet dat we het buitenland ook echt meerekenen. Probeer maar eens een snelle reis te plannen van Heerlen naar Keulen: je wordt omgestuurd via Utrecht, een reis van vier uur en twintig minuten, in welke tijd je ook op de fiets gemakkelijk het traject overbrugt.

En dan nog een paar kleinigheidjes. Het croissantje van Hanja Maij-Weggen is altijd een droom gebleven, we hebben in plaats daarvan nu de jongens en meisjes die echt geen ander baantje konden vinden, die de smerigste koffie aller tijden tegen gedurfd tarief uit hun rugzak tappen. En uiteraard is die ‘service’ na zes uur ’s avonds niet meer voorhanden, ook niet in de eerste klasse, die de modale mens een vermogen kost, maar waar hij wel toe gedwongen is omdat de andere klasse vaak, eh, wat zal ik zeggen, minder aangenaam aanvoelt.

Dan hebben we natuurlijk nog altijd die armoedige huiskleuren geel en blauw, die het landschap zo gruwelijk verpesten. Wanneer zou het tot NS doordringen dat treinen in de gehele beschaafde wereld zilverkleurig zijn, en dat dat goed is? Positief punt zijn weer die prachtige dubbeldekkers waarin het goed toeven is wegens betrekkelijke geruisloosheid – vorige week kon ik woordelijk verstaan wat een medereiziger aan het andere einde van het rijtuig in zijn mobiele brulde. En dan wil ik, om niet al te zeikerig over te komen, nog zwijgen over bepaalde trajecten, waar die prachtige dikke trein verontrustend begint te slingeren, alsof hij elk moment het ruime sop kan kiezen.

Ik dwaal af.

Ik zei dus: de NS hebben de negentiende eeuw achter zich gelaten. Maar vanmorgen kwam ik er achter dat het op één punt nog niet zo ver is, namelijk op het punt van de Goede Vrijdag.

Dat zit zo. In de negentiende eeuw konden katholieken geen ambtenaar worden, omdat ze dan direct het land zouden verraden aan de paus. En dus was voor ambtenaren Goede Vrijdag een feestdag, naar reformatorisch gebruik. Het is een beetje eigenaardig, maar geenszins de enige eigenaardigheid van die eigenaardige religieuze stroming. Nog niet zo lang geleden was NS een staatsbedrijf en de machinisten en conducteurs dus ambtenaar en protestant. Ergo: de NS reden op Goede Vrijdag een zondagsdienst. En dat blijkt nog steeds zo te zijn! Studenten met een OV-kaart die niet geldig is op zon- en feestdagen mochten gisteren niet gratis naar school!

TNT Post, oorspronkelijk ook staatsbedrijf, bracht gisteren wel de post rond. Maar in de treinen gingen de godvruchtige conducteurs vermanend rond: deze keer zien we het nog over het hoofd, maar de volgende keer melden we het aan de Heere Heere.

En ik gisteren tegen mijn zoon, die zo’n student is, en iets had horen verluiden, met absolute zekerheid roepen dat wat dat betreft de NS wel degelijk bij de tijd was.

Mooi niet, dus.