SanteLOGie

Pikje

‘Normaal bent u gewend op maandagavond hier Claudia de Breij te zien, maar ze is zo druk met haar eigen programma ‘Thank God it’s Friday’ dat vrijdag begint, dat ze er vanavond niet is.’

Matthijs van Nieuwkerk, maandagavond bij het begin van De Wereld Draait Door’. Niks bijzonders, toch? Behalve dan dat Van Nieuwkerk er bepaald niet vrolijk bij kijkt, je zou je zelfs kunnen voorstellen dat hij de pest in heeft, want eigenlijk moet hij bij Holland Sport zijn – zijn deelname aan dat programma is de reden waarom Matthijs op maandagavond vervangen wordt, tot nu toe werd, door Claudia.

Zou het echt zo gegaan zijn? Dat Claudia te veel tijd nodig heeft om haar eigen programma voor te bereiden? Of is er toch iets anders?

‘De Wereld Draait Door is niet mijn programma; het is een programma dat ik dóe. Het is meer het programma van de redactie. Natuurlijk is het leuker om je eigen ding te doen.’

Dat zei Claudia de Brey tegen Maud Effing van de Volkskrant, die het resultaat maandagmorgen publiceerde in de Mediarubriek van haar krant.

Let wel: Claudia zegt dat ze DWDD dóet. Niet dééd. Mijn conclusie: op het moment dat ze dat zei was ze nog vast van plan het programma maandagavond te presenteren.

Maar dan kende ze blijkbaar Matthijs van Nieuwkerk niet goed genoeg, die behalve een ADHD-babbel ook een ego van jewelste heeft; die laat zich niet beledigen door een opmerking als ‘Het is meer een programma van de redactie’. Hij was dus duidelijk op zijn pikje getrapt en heeft er Claudia gelijk uitgemieterd.

Mijn inschatting: volgende week maandag heeft Van Nieuwkerk een nieuwe plaatsvervanger gevonden – is Claudia nou helemaal belazerd.

Blijft nog één vraag over: waarom droeg Matthijs maandavond ineens een keurig pak met een stropdas?

Crimi-bubbels

Behalve aardolie lijkt ook champagne een schaars artikel te worden. En de schuldigen zijn dezelfden: Rusland, India en China knallen sinds kort massaal bij het ontbijt een flesje open, in die kringen vaak geduid met ‘sjampie’ of zelfs ‘sjampoepel’. En bij dat ene flesje blijft het in de loop van de dag niet.

Mij is bekend van een bekend modeproductiehuis in Amsterdam waar al in de jaren zeventig en tachtig onder het werk geen koffie werd gedronken (geeft vlekken) maar waar er elke dag wel een kratje van de weduwe doorheen ging.

Als u niet weet wat of wie met de weduwe wordt bedoeld, dan bent u niet erg op de hoogte van wat er in de wereld speelt, als u mij toestaat. Want de weduwe is sinds lang niet meer mevrouw Van Nelle, maar Veuve Clicquot Ponsardin.

Dat is ook een beetje de geruststelling die ik u gelijk kan meegeven: namelijk dat de bubbels niet gauw op zullen zijn, ook niet als Daphne Deckers ermee blijft gooien. Dat feestje was volgens mijn schatting overigens ordinair genoeg voor de vermoedelijke merken: Veuve Clicquot dus, Moët et Chandon, Piper Heidsieck, Mumm, Dom Perignon. (Er zijn er meer, maar kijk daarvoor maar zelf in Wikipedia.)

Hoewel ik bij Dom Perignon twijfel, want ik heb begrepen dat van dat merk de complete oogst van de komende decennia al is opgekocht door de Russische maffia. Dat is trouwens ook het mooie van de penose: die bestaat doorgaans uit ultraconservatieve mensen die niet graag van merk veranderen.

Maar het gebrek aan champagne wordt door iets anders veroorzaakt. De ware oorzaak is een regel van de EU, afgedwongen door de Franse champagne-producenten; de naam ‘champagne’ mag niet meer gebruikt worden voor andere producten dan de bubbeltjeswijn uit de Franse champagnestreek. En zelfs de aanduiding ‘méthode champenoise’ is sinds jaren verboden – de verklaring dat de vraag naar champagne groter is dan de productie is een rechtstreeks gevolg van die ontwikkeling. En daar weer van een gevolg van is dat de toch al absurde prijzen van champagne nog verder omhoog kunnen. Maar geen nood, geld zat, bij de maffiosi in deze mooie wereld. Al zou ik als kuise Franse weduwe toch even aarzelen voor ik daarmee geassocieerd zou willen worden.

Verder is er weinig reden tot zorg. Want de hoeveelheid bubbels die zich geen champagne mag noemen maar het vaak wel is, is vrijwel onopdrinkbaar. De Duitsers produceren hun sektplas, de cava-fontein in Catalonië blijft ongelimiteerd spuiten, de Italiaanse prosecco-meren dreigen buiten hun oevers te treden – allemaal gemaakt met de beroemde méthode champenoise, bedankt, Frankrijk! En dan heb ik het nog niet over de talloze wijnhuizen in Griekenland, Roemenië, Portugal en vergeet niet de Verenigde Staten, die allemaal onafzienbare zwembaden vol bubbels produceren. Zelfs in het Limburgse Kunrade wordt een alleszins drinkbare champagne (die dus zo niet mag heten) geproduceerd.

Dus laat die toch al veel te dure champagne maar over aan de hoeren en de boeven, wij drinken wel bubbels voor een eurootje of vijf per fles.

Tot in lengte van jaren.

Kentekens

Voor de zeshonderd kilometer autoweg tussen Aken en Basel heb ik een aantal bezigheden ontwikkeld, die de saaiheid van dat stuk weg wat moeten verdrijven. Meestal komt het neer op ingewikkeld hoofdrekenen met als parameters de af te leggen afstand, de inmideels verstreken tijd, de snelheid van de auto en de dieselprijs.

Voor de afwisseling doe ik nog iets anders: kijken naar wat voor woorden en andere gegevens die je kunt halen uit Duitse kentekens. Bijvoorbeeld de plaats van herkomst. Sinds Oost-Duitsland erbij gekomen is, is dat een vorm van hoger onderwijs geworden, al weet ik intussen wel dat DD Dresden is, LL Leipzig en HRO Rostock.

Geen van drieën afkortingen die aanleiding kunnen zijn tot leuke woordspelingen waar ik naar zoek. Een buurjongen, die in Aken woont, heeft als letters in zijn kenteken AC-ID, een leuke woordspeling omdat alle hippe jongelui weten dat acid een ander woord voor lsd is.

Over de hele wereld is het voor Nederlanders een sport om autokentekens te vinden met Nederlandse drieletterwoorden erop, en Duitsland vormt daar geen uitzondering op. In de buurt van Keulen hoef je niet lang te wachten voor je een auto tegenkomt met K-UT in het kenteken, en een eind verderop, halverwege Basel zal ik maar zeggen, zie je geregeld auto’s met LU-L, van Ludwigshafen.

Het Duitse systeem laat dus toe dat je zelf de letters bedenkt die achter de afkorting van het district waar je auto geregistreerd is (lang niet altijd het district waar je woont). De meeste mensen hebben daar geen zin in, je kunt tenslotte ook te veel opvallen, of rijden een leasebak. Maar inwoners van bijvoorbeeld München die Max heten, en dat zijn er nogal wat, kunnen de verleiding vaak niet weerstaan: M-AX dus, op het kenteken.

Vanmorgen stonden er 55 files met een astronomische lengte op de Nederlandse wegen. (Honderd kilometer file bestaat uit achtduizend auto’s, per rijstrook). Ik denk eerlijk gezegd niet dat veel van die automobilisten hevig zaten te verlangen naar een kentekenplaat zoals voorgesteld door het VVD-Kamerlid De Krom. Die gaat, ik zweer je dat het waar is, de minister van Verkeer en Waterstaat een kentekenplaat aanbieden met de tekst: CAMIEL 1. Onze goedlachse Valkenburger kijkt wel uit: die wil, in bewindsliedenstijl, geregeld met 200 per uur over de vluchtstrook kunnen en dan niet herkend worden. Voor zichzelf heeft De Krom het al begrepen, dus zijn auto gaat niet KROM 22 heten of zoiets. Nee, luister en huiver: ‘Onze hond heet Tommie 1, dus mijn auto wordt TOMMIE 2’.

Ik hoor ze al brommen in de file, bij het horen van dat bericht: ‘Het is al zwaar KUT om in de file te staan, moeten we ook nog luisteren naar die LUL van KROM. Ik krijg zin in een snuifje ACID. En als ik TOMMIE voor de wielen krijg, laat staan CAMIEL…’ (Voor MAX wist ik even niks te bedenken. Hoogstens MAX Laadvermogen.)

Boom

Dat hele geharrewar rond de Anne-Frankkastanje – de frankanje, zullen we maar zeggen – heeft mij wel degelijk wakkergeschud. Er is te veel gebeurd, wij kunnen er niet langer over zwijgen.

Of die kastanje ten eeuwigen dage moet blijven staan is voor mij geen vraag: ja natuurlijk, al zal hij, ook uit kostenoverwegingen, vervangen moeten worden door een exemplaar van kunststof, waarbij meteen gezorgd kan worden dat hij eeuwig bloeit. Dat is dan meteen nummer een.

Vervolgens gaat de aanbouw van Het Achterhuis tegen de vlakte. Zijn ze, bij nader inzien, nou helemaal van de pot gerukt? Stel je eens voor dat Anne gereïncarneerd wordt – en ik steek mijn hand er niet voor in het vuur dat dat niet zal gebeuren – dan zal het bij haar hernieuwde inburgering toch behoorlijk helpen als alles er nog uitziet zoals zij zich herinnert uit 1944/45.

Dat is ook het uitgangspunt van mijn voorstellen. Het Achterhuis wordt weer gewoon een kantoor, compleet met geheime verrader. Daar is niet moeilijk aan te komen, dacht ik zo. De wijde omgeving wordt autovrij, hoogstens staat er ergens een Ford model 1928 met houtgasgenerator achteloos geparkeerd.

Waar zijn trouwens die houten treinen gebleven waarmee je vroeger zo gezellig naar Westerbork kon? Ja, ik weet het, we wilden het comfortabeler, maar gaat het daar in het leven eigenlijk wel om? Gaat het er niet om dat je je inspant om het verleden in ere te houden?

Eind jaren vijftig van de vorige eeuw, nauwelijks tien jaar na dato, werden de houten wagons afgeschaft, nadat ze eerst waren gebruikt voor het transport van andere verschoppelingen uit de Nederlandse samenleving: dienstplichtige militairen. Die moeten dus terug. De NS klaagt toch steen en been over gebrek aan materieel? Nou dan.

Vervolgens moeten de rails in Westerbork, die nu in een bocht omhoog staan, ritueel plat worden geklopt – ik heb dat altijd een aanstellerig soort gebruikskunst gevonden. En dan is het een kleine moeite die spoorlijn weer een eind Duitsland in te laten lopen.

Zo is er nog heel veel te bedenken dat ons met de neus kan drukken op de situatie van vandaag de dag. Als ik het goed heb, komt er immers binnenkort weer behoefte aan treinen die allerlei ongewenst gespuis de grens over zetten.

Daarna dansen we eens per jaar eensgezind rond een inderhaast ergens in Amsterdam neergezette plastic dadelpalm. Toch?

Kinderen

Het lijkt me niet moeilijk te bewijzen dat vrijwel elke columnist die zich niet met sport of politiek bezighoudt, zich wel eens vergrepen heeft aan zijn kinderen. Ach, wat zeg ik daar nou weer. Ik bedoel: wel eens stukjes heeft geschreven waarin zijn (of haar) kinderen een hoofdrol vervulden. Ik ken er zelfs een die uitsluitend over zijn kinderen schrijft, Emile Hollman in Maastricht, wiens columns over zijn keepende zoon en zijn met een ongelooflijke fantasie gezegende dochter wekelijks figureren in de beide Limburgse dagbladen.

Sylvia Witteman verhaalt in de Volkskrant en op haar website fris en vrolijk verder over haar kinderen, ook nu ze in een nuffige buitenwijk van Wahington woont, en kwalificeerde vorige week haar jongste zoon (van een jaar of vier, denk ik) als ‘Satans filiaalhouder op aarde’.

Alle columnisten maken op zekere dag mee, dat de kinderen over wie ze schrijven, daar bezwaar tegen gaan maken. Die van Emile zijn al zover dat ze hem een beetje proberen te sturen, hem van kopij proberen te voorzien; maar daar zie je al scheurtjes ontstaan, en het nadeel van een column die alleen over die kinderen gaat, is natuurlijk dat als ze een advocaat in de arm nemen of je de tekst van de privacywetgeving of een kopie van een brandbrief aan de Nationale Ombudsman onder de neus duwen, bevattende de sommatie om ermee te kappen: dan is je column meteen naar de filistijnen.

Sylvia Witteman krijgt over een paar jaar hoogstens een wat zweterige middag als tot Satans filiaalchef is doorgedrongen wat daar zonder zijn medeweten of tussenkomst over hem is gepubliceerd in een groot landelijk dagblad, maar de frequentie van haar columns hoeft daar in beginsel niet onder te lijden.

Met mij was het al vroeg gebeurd; de zaak werd in mijn geval nog gecompliceerd doordat ik ook wel eens foto’s van de kinderen gebruikte als illustratie in de krant, bijvoorbeeld van onze nieuwe badkuip, waar ze in zaten en waarbij, met enige fantasie, bij een van de twee een bloot piemeltje te ontwaren viel. Ik heb toen een staaltje assertiviteit mogen ervaren dat er niet om loog.

Vandaar dat ik sinds enige jaren met stijgende verbazing heb kennis genomen van de gedweeheid van de beide dochters van Martin Bril die inmiddels flink op streek waren in de puberteit maar nog steeds stof leverden voor vaders columns, ook al in de Volkskrant, waarin ze soms niet al te mild werden neergezet.

Gisteravond kwam daar een einde aan. En niet door een stevig gesprek in de schoot van het Brilse gezin, maar op de televisie. Bij De Wereld Draait Door. De dames (de uitdrukking is van Bril) waren meegekomen om het nieuwste boekje met columns van vaders te promoten, we weten nu dat ze Fleur en Lena heten, 12 en 16 jaar zijn en helaas op hun vader lijken; Fleur heeft zelfs een stevige beugel. Maar ze waren er dus vooral omdat ze er niet meer willen zijn.

Samengevat: je wilt niet meer (anoniem en zonder foto) in de columns van je vader optreden, en komt dan live en met naam en toenaam (en beugel) op de tv om dat besluit toe te lichten, compleet met beweegredenen (sommige van onsmakelijke aard) en verdere achtergronden.

Volgens mij zijn ‘de dames’ omgekocht met een fiks deel van de opbrengst van dat boekje.

Sport

Sport

Al heel mijn lange, lange leven staan de vaders – vaak ook de moeders – langs het voetbalveld te brullen en te schreeuwen tegen de jongens en tegenwoordig ook de meisjes die de edele voetbalsport beoefenen, weliswaar pas zes jaar zijn, maar duidelijke tekenen van talent vertonen. Waarbij de ouders meteen die enorme eurotekens in de ogen krijgen. Van je kinderen houden is natuurlijk belangrijk, maar aan ze verdienen is natuurlijk beter. Vooral als het veel is.

Niet overal natuurlijk. Op de velden van de Nijmeegse hockeyclub Union hoorde je vijftig jaar geleden zelden een onvertogen woord. Bij de voetbal- en atletiekvereniging Quick, hoewel die goddeloos was, ook niet.

Voor het echte werk moest je bij clubs zijn als SCE, die opereerde in de volkswijk rond de Koninginnelaan. Daar stonden de moeders op zaterdag – de vaders moesten die dag gewoon werken – langs de lijn en brulden: ‘Bloed oan de poal, schup ze veur de klote!’ – excuseer mijn Frans. En wij hebben het hier, ik herhaal, over de jaren vijftig van de vorige eeuw, toen er nog niet eens iets te verdienen viel in de voetballerij, voor zover mij bekend. Toen er dus geen profvoetbal was en de normen en waarden niet eens genoemd hoefden te worden.

Djamila en ik zijn er een beetje trots op, dat onze zonen nooit de geringste ambitie op sportgebied hebben gehad. Nummer een speelde een tijdje basketbal, hij deed enthousiast mee, maar na afloop van de wedstrijd informeerde hij in de auto op de terugweg wie er gewonnen had en met hoeveel. Als hij er al naar informeerde. Wij wisten het ook niet precies, want we hadden vooral oog gehad voor de vaders en moeders op de tribune die zich de longen uit het lijf krijsten bij het aanmoedigen van het aanminnig kroost om zich ten koste van desnoods alles in de kijker te spelen.

Nummer twee had nogal succes ‘op judo’. Hij hing snel een aantal gekleurde banden aan de muur op zijn kamer met de bijbehorende diploma’s, werd vrijwel spelenderwijs clubkampioen in zijn categorie maar gaf er de brui aan toen er wedstrijdjudo moest worden gespeeld. Korte tijd later ging hij zwemmen, maar ook daar haakte hij af omdat hij geen zin had in wedstrijden.

Op judo zat een jongen die er niets van bakte. Zijn vader, een grote kerel, stond brullend en gierend aan de rand van de mat. Het jongetje probeerde vrijwel snikkend nog iemand in de dubbele oetsjimata (of zoiets) te nemen, maar alles mislukte. Na afloop liep hij mismoedig, nog net niet vol zelfmoordplannen, naast zijn scheldende en tierende vader, die loser, naar de auto op het parkeerterrein.

Staat tegenover dat onze boys wel erg weinig lichaamsbeweging nemen.

Net als hun vader.

__________________________

De illustratie is een van de affiches die de stichting Sire verspreidt in de campagne tegen schreeuwende ouders.

Mooie dag

Op de mooie camping Regio bij de schone Spaanse stad Salamanca zit ik, het onvermijdelijke glas rode wijn in de hand, wat na te soezen van de copieuze lunch. Het is een graad of dertig en de camping is goed bezet. Schuin tegenover me, aan de andere kant van het pad, zit een Duits stel, man en vrouw van halverwege de dertig, aan een tafeltje voor de caravan met allebei een glas in de hand. Witte wijn, schat ik. Het lijkt een tijdlang op een genoeglijk gesprek tot die illusie wreed wordt verstoord en ik klaar wakker schiet. Zij zegt, opeens duidelijk verstaanbaar: ‘Du respektierst mich nicht.’

Dat is een relatie, kortom, die op zijn eind loopt. Want dat is een volstrekt dodelijke constatering, een beschuldiging waar weinig tegenin te brengen valt. De man beschouwt de vrouw dus als een meubelstuk, of liever: als een handig gebruiksvoorwerp, althans, zo ervaart zij het. En naar haar mening is dat een gebrek aan respect: hij schat haar, naar haar mening, niet hoog genoeg. Let wel: hij is niet tot respect verplicht, maar zij ervaart zijn gebrek aan respect als een fatale tekortkoming. De oplossing kan niets anders zijn dan uit elkaar gaan.

Iemand respecteren is in de westerse cultuur: iemand hoogachten. Of minstens iemand zo hoog achten dat je zijn of haar mening, eigenschap, standpunt respecteert.

In de westerse cultuur, ja. In andere culturen, waarin de mensen niet alleen samen leven maar elkaar vooral ook in de gaten houden omdat je altijd kunt verwachten dat er iemand uit je eigen kring er met je laatste boterham vandoor gaat, of jou te schande maakt, betekent respect (‘respek’) eerder dat men je respecteert zoals je een hongerige leeuw of een kwaaie hond respecteert. Respect is in dit geval een mooi woord voor angst. Gebrek aan respect leidt tot moord en doodslag.

Daar hebben we dus een levensgroot en diepgaand verschil in betekenis. De Dag van het Respect die vandaag wordt ‘gevierd’, is een verwarrende aangelegenheid die het probleem alleen maar groter maakt. Of het zou moeten zijn dat mensen in de westerse samenleving er op deze manier achterkomen dat er grote verschillen zijn, dat een woord als ‘respect’, maar ook andere woorden, zoals bijvoorbeeld  ‘schaamte’  of ‘schande’  en vooral ‘eer’ in andere culturen een geheel andere, zij het wel verwante betekenis hebben. Een van de beste boeken op dat gebied heet ook ‘Schaamte’, het is van de hand van Salman Rushdie.

De Dag van het Respect zou niet nodig zijn geweest, als wij, hier in Nederland, alleen de westerse betekenis zouden hebben gekend. Dan zou respect iets vrijwilligs zijn geweest. In andere culturen waarvan vertegenwoordigers in groten getale in Nederland wonen, heeft zo’n dag wel zin (in zoverre dagen, weken, maanden, jaren ‘van iets’ zin kunnen hebben), om je er aan te herinneren dat respect verplicht is. Bij niet nakomen van die verplichting is degene die zich tekort gedaan voelt, gerechtigd om passende maatregelen te nemen.

Zie Theo van Gogh.

Postmodern

Gisteravond getuige geweest van een postmodern onheilig tafereel: een minister van de Kroon is bij Pauw & Witteman opgedraafd om haar voornemens toe te lichten aangaande de vraag hoe het nu verder moet met de integratie van mensen uit andere culturen die in Nederland zijn komen wonen. Ze geeft daar terecht een genuanceerd beeld van, maar brengt dat helaas niet al te welbespraakt onder woorden. Waarna ze wordt afgezeken door twee types die het, in tegenstelling tot die minister dus, wel hebben gemaakt in de postmoderne samenleving: te weten Jord Kelder en Heleen van Royen.

Een mooi stel; Jord ditmaal met roze bretels, een matig journalist die daar niettemin naar verluidt puissant rijk mee is geworden. En Heleen van Royen die de vulgariteit hors categorie bedrijft: die weet nog een sjiek media-event te maken van een vrouwspersoon die op een van haar feestjes de verslaggever van een roddelblad een kapot glas in het gezicht duwt – dat deden ze vroeger, volgens mij, alleen maar in de zeemanskroegen op Katendrecht, yohoho and a bottle of rhum.

Jord en Heleen kijken een beetje smalend en neerbuigend naar dat ministertje van de Partij van de Arbeid, Ella Vogelaar, dat zomaar met hen aan één tafel mag zitten. Jord (of Heleen, dat herinner ik me niet goed) onderbreekt Ella om haar vanuit de hoogte van zijn/haar maatschappelijke positie, waaraan mevrouw Vogelaar uiteraard niet kan tippen, ze is maar minister en bovendien staat ze pas op nummer 29 van het lijstje in Heleens nieuwe stoute blad, een gratis advies toe te bijten: ‘Mens, haal eens ergens wat charisma’. Charisma, ja, dat heeft de nummer twee van datzelfde lijstje, wat denk je, Rita Verdonk, natuurlijk wel.

In de postmoderne samenleving zijn drie types mensen van belang: mensen met charisma (dat wil zeggen: een grote bek vol soundbites, maar in vredesnaam geen ideeën) journalisten die op geheimzinnige wijze rijk zijn geworden van hun werk en vrouwen met peilloze decolletés die nog net geen hoeren zijn.

Dat de plannen van mevrouw Vogelaar misschien wel eens zouden kunnen werken is van geen belang; ze moet gewoon doen wat Verdonk, Wilders en Kamp zeggen, dat partijtje van haar, de PvdA, is namelijk gedoemd te verdwijnen bij de komende verkiezingen, dus wat zeurt ze nou eigenlijk. Je ziet Van Royen en Kelder kijken: gaan we nog iets leuks doen, vanavond?

'Ik zit hier nog wel vier jaar', brengt Vogelaar nog net in het midden. Dat is nog een geluk, voor ons allemaal: dat Heleen en Jord nog geen kans hebben gezien dat ontzettend saaie parlementaire systeem van evenredige democratische vertegenwoordiging te laten afschaffen.

Volgende aflevering: hoe verwond je iemand het zwaarst met een kapot glas? Daphne Deckers geeft een demonstratie terwijl Pauw & Witteman, net als gisteravond, geïnteresseerd glimlachend toekijken.

Partijtje

En toen ging het sardientjespartijtje alsnog door, zij het dan zonder sardientjes. Op maandagavond kunnen ze (bijna) allemaal wel. Ik zat er helemaal tussen te glimmen en dacht af en toe aan de tijd dat ze je elke morgen zo om je heen zag zitten, op de redactie, en dat je dat toen heel gewoon vond.

Als vanouds werden soepeltjes enige flessen geledigd, de laatste ontwikkelingen uitgewisseld. Een van de kinderen heeft een vriendinnetje dat zeer lang van huis weg mag blijven (‘voor je het weet ben je oma’, zei ik, tegen de verbijsterde moeder van het kind) een van de aanwezige dames was eigenlijk met zijn drieën, hoe is het mogelijk dat in zo’n frèle lichaam twee vrijwel kant en klare kinderen opgeborgen kunnen worden, een jongen en een meisje nog wel. Een collega was net terug van een vijfdaagse zakenreis naar Monaco, een andere stond op het punt om de zoveelste snelle stedentrip van het jaar te maken, ditmaal naar Barcelona.

En zo nog het een en ander. Hoe was het in Toscane, hoe was het in Australië. Een van de aanwezigen bracht een stapeltje mee van het culturele tijdschrift waar hij een belangrijk aandeel in heeft (hij schrijft ervoor, bedoel ik), het is een schande dat ik het niet maandelijks lees, al neem ik het altijd wel mee als ik het ergens zie liggen. Het is trouwens een uitstekend blad.

Nog maar één van het hele stel werkt bij de krant waar we tien jaar geleden allemáál nog werkten, en het viel me op dat er veel besproken werd, maar dat niemand nog de krant en de zich daar afspelende apocalyptische taferelen ter sprake bracht. Of het moesten die twee zijn die zich een paar minuten afzonderden, dat is niet onmogelijk.

En ik dacht er aan dat de krant, die wij ooit beschouwden als het culturele en intellectuele middelpunt van ons leven en dus dat van Zuid-Limburg, inmiddels vervangen was door dat cultuurblad, door weblogs, door een wereldomspannend muzikaal netwerk, door de regionale radio ook nog, door de kunstcollectie van een grote onderneming hier ter stede.

Maar ik begon er maar niet over.

Waar ze gelukkig wel over begonnen was het volgende evenement: iedereen maakt een onderdeel van een tiengangendiner, sleept dat naar Maastricht alwaar een onafzienbaar slempen een aanvang kan nemen.

Dan is die tweeling er al en is het nieuwe jaar ook al aangebroken.

Gelukkig wordt het, door de geringe frequentie, nooit meer zo gewoon dat je er gedachteloos aan voorbijgaat.

Avondmaal

Hij is overduidelijk een door alle wateren gewassen ober. Een oberkelner, misschien wel, in de meest ouderwetse zin van het woord. Keurig in het pak, het kelnersmes professioneel half uit de broekzak hangend, een martiale snor, een kale kop. Maar op de een of andere manier is hij niet de ober die je verwacht in dit type restaurant. Het is er meer eentje voor in een dekselse bistro in een grote stad. Waar hij ook nog een beetje dronken moet zijn.

Want hij bemoeit zich uitdrukkelijk met de klanten. ‘Aha, hij eet alleen aardappelen. Vegetariër dus.’ Nee, hij eet ook geen groenten, dus een vegetariër kun je hem niet noemen. ‘Alleen aardappelen, zo zo.’ Ja, frieten, bijvoorbeeld. ‘OK, frieten.’

Eerst nog even over dat restaurant, dat Pomerol heet. De uitbater, Rico, woont nog altijd in zijn ouderlijk huis, waarin ook het restaurant gevestigd is – in twee nederige woningwetwoningen uit de tijd van de woningnood, ik schat ze op 1947. Ooit, dertig jaar geleden, toen Rico nog een klein jongetje was, dreven zijn ouders in het huis op de hoek een goed beklante bakkerij. Maar Rico volgde horeca-onderwijs, liep stage bij culikoning Bocuse en begon, na een grondige verbouwing van beide panden, een restaurant. Sinds kort is het zelfs een ‘lounge-restaurant’, Rico gaat niet alleen met zijn tijd mee, hij heeft ook een zeer goede hand van koken. Hij serveert een dagelijks veranderend menu waar de klant maar weinig invloed op heeft: je kiest voor drie, vier of vijf gangen, vlees of vis of vegetarisch, en dan is het afwachten geblazen.

En dan is er die ober, pardon: oberkelner. Die een wat bazige manier heeft je het menu bekend te maken en de beperkte keuze, en iets mompelt van: ‘Wij gaan jullie eens lekker verwennen.’ Wij komen uit de loungestoelen en gaan aan tafel. Waar een geanimeerd gesprek begint over van alles en nog wat. En de ober, die bedrijvig, maar professioneel de ongeveer vijftien gasten bedient, vangt er flarden van op – en mengt zich in het voorbijgaan in de discussie. ‘Ja, dat vind ik ook,’ bijvoorbeeld.

Hij noemt Djamila ‘het meisje’, waar ze ontstellend de pest over in krijgt, noemt zowel mij als onze zonen om beurten ‘jongeman’, legt uit wat de gerechten zoal omvatten die hij achtereenvolgens op tafel brengt.

Bij het hoofdgerecht – ‘het meisje’ en ik hebben vis, de ‘jongeman’ aan de overkant wild – hebben we wel een opmerking: alle smaak van het geserveerde is effectief gesmoord in nootmuskaat, het lijkt wel of de strooibus per ongeluk is leeggevallen. Een opmerking daarover komt niet goed aan bij de ober, hij staat er wat verslagen bij en zegt dat hij het zal doorgeven.

Even later loungen we nog even met een digestief, en dan duikt Rico op, die het ruime gebruik van nootmuskaat verklaart met een verwijzing naar zijn genetisch materiaal. ‘Mijn moeder is er ook gek op.’

Dan zijn er dus drie die zich met mijn avondeten bemoeien.