Het grootste deel van de Webshots Group Italia op de trappen van San Miniato a Monte.
Het is een graad of 23 bij een stralende hemel en dus loop ik in mijn overhemd met opgerolde mouwen. Maar om me heen niets dan mensen gehuld in dikke gewatteerde jassen, vaak gecompleteerd met wollen mutsen en dassen. ‘Vorige week is het een beetje fris geweest, vandaar,’ zeggen de Italianen met wie ik op stap ben in Florence. Dat is nou typisch Italiaans: omdat het vorige week wat frisjes waren, hebben ze vandaag de dikke jas aan. Het is namelijk 1 oktober geweest en dan is het uitkijken geblazen: een koutje heb je zo te pakken.
Ach nee, lang niet iedereen loopt er zo bij. Op terrassen, ook in de schaduw, wordt uitgebreid geluncht, de jassen gaan dan uit. Dat vinden ze ook gewoon: dat je, desgewenst de hele winter, bij mooi weer buiten eet.
Ondanks het feit dat we elkaar nauwelijks kennen, zijn we dikke vrienden, wij van de Webshots Group Italia. Maurizio die vanaf het moment dat hij zich bij ons voegt tot hij weer richting Salerno vertrekt, over niets anders praat dan over fotografie, zijn nieuwe beroep: de apparatuur, de techniek, de juiste wijze om je foto te verkopen in een omgeving waarin iedereen zijn foto’s wel wil verkopen.
Simona die met twee vriendinnen vanuit Cagliari op Sardinië is komen aanvliegen – een van die vriendinnen is eerst van Barcelona naar Cagliari gevlogen. Simona heeft de reis georganiseerd, als altijd. Franco die om de haverklap naar huis belt, hij kan eigenlijk zijn jongste zoon Tommaso, acht maanden oud inmiddels, absoluut niet missen en hij kan nauwelijks wachten voor hij weer richting Genua vertrekt.
Renato die een dichter is en de geschiedenis van zijn geboortedorp in de buurt van Milaan schrijft en net zo’n camera heeft als ik en het dus nuttig vindt me voortdurend van advies te voorzien. Zijn vrouw en zoon, die er beide altijd bij zijn, gaan intussen rustig hun gang, ze zijn de drukte van Renato wel gewend. En zo nog het een en ander.
Omdat we elkaar maar zelden zien en verder alleen contact hebben via de gastenboeken op de fotosite van Webshots, gaan we goedmoedig met elkaar om. Niemand is kwaad op me als ik iets te lang vasthoud aan een bepaalde bushalte vanwaar we naar Piazzale Michelangiolo zullen reizen – het is de verkeerde, constateert iedereen nog net op tijd. Niemand verwijt me dat ik heb gereserveerd in een restaurant die vroeger heel goed was en waaraan ik mooie herinneringen heb, maar waar nu wel erg haastig gegeten moet worden. ‘Ach,’ zegt Franco, ‘We hebben in ieder geval nergens op hoeven wachten.’
We hebben er mooi weer bij, al zou je dat vrijdag niet gezegd hebben, toen het water bij bakken uit de hemel viel. Mijn schertsend bedoelde uitnodiging om de volgende bijeenkomst in Nederland te houden, wordt serieuzer genomen dan ik bedoelde. Nou ja, er staan vermoedelijk ook wetten in de weg en praktische bezwaren.
En in Nederland moet je natuurlijk gauw een dikke gewatteerde jas aan.