‘Nederland die heeft de bal, die mooie bal van goud’, dat vind ik al tijden het echte Nederlandse volkslied, copyright André van Duin. Waarmee ik maar even wil samenvatten wat het nadeel is van een dagelijkse column over een actueel onderwerp: je moet wel over erg veel onzin schrijven.
De onzin werd gisteren zeer ambachtelijk samengevat in de uitzending van Pauw & Witteman. En dan wil ik Belinda Meuldijk met haar boekje over haar autistische zoon uit de wind zien te houden, hoewel dat niet helemaal lukt. Ik bedoel, dat verzin je niet dat je die jongen uitlegt dat wanneer je als beschaafd mens een gesprek voert met een betrekkelijke vreemde, je ongeveer een armlengte afstand houdt; en dat die jongen dat dan uitgerekend gaat staan opmeten tijdens de dodenherdenking in Westerbork.
Nee, daar was ten eerste dat lied dat Frans Bauer wel een Nederlands volkslied vindt – en dat is dan uiteraard een lied dat bepaalde lagen van de bevolking, meer in het bijzonder de aanhangers van Bauer wel een mooi volkslied vinden. Het koor dat bij P&W het lied nog eens kwam opvoeren was zo weggelopen uit een programma van Sjefke van Oekel, als u zich nog herinnert wat deze figuur allemaal moest doen, van Wim T. Schippers, daar was Paul de Leeuw nog een kleine jongen bij vergeleken, absurdistisch toneel, als u het mij vraagt.
Zeker als je daarbij lette op het gezicht van de onbetaalbare Maarten van Rossum, die uitsluitend aanwezig was bij het programma omdat hij ongeveer de enige Utrechter was die de moeite had genomen naar het burgemeestersreferendum van zijn gemeente te gaan. En die overigens over referenda in het algemeen en democratie in het bijzonder wel enkele opmerkingen maakte die ik gaarne tot de mijne zou maken.
Hoe absurd is vervolgens GroenLinks-senator (van Duytschen bloet) Britta Böhler, tevens raadsvrouwe van Ayaan Hirsi Alì? Wat moet haar partij in vredesnaam met die ultrarechtse bal die als de donder weer in haar denktank van Bush moet kruipen, hup, wegwezen? Denken ze bij GroenLinks dat Ayaan is wat een astronaut bedoelde, net terug van zijn reis. Hij had god gezien: zij was zwart.
Maar het hoogtepunt van deze unieke uitzending was ongetwijfeld de komische schets voor twee droevige clowns, te weten de heren Wolfson en Pans. Wolfson vond echt dat hij, met zijn tien stemmen, dús gewonnen had van Pans omdat die maar drie stemmen had gekregen; maar dat verdween allemaal in het Utrechtse feestgedruis en over bleven twee heren die na dertig seconden al bedolven waren onder een onontwarbare kluwen misverstanden – het leek wel het rampenplan van de gemeente Enschede in het jaar 2000.
En als het verhaal een moraal moet hebben, en dat moet het, anders word je als columnist pas echt gek, dan is het dit: het antidemocratisch grauw wil wel een referendum over iets dat het absoluut niet begrijpt; maar als er een duidelijke keuze is, namelijk die tussen Wolfson en Pans – de juiste keuze was namelijk, voor Utrecht: Henk Westbroek – dan laten ze het demonstratief afweten.
Het Nederlandse volk moet de democratie afgepakt worden, en ten eeuwigen dage elke dag drie keer dat lied van Frans Bauer zingen. En Neelie Kroes moet er op toezien dat die regel ook strikt gehandhaafd blijft. Neelie had trouwens mooi gepast bij het bonte gezelschap van P&W.