Van een soort ontwapenende openhartigheid, met absolute afwezigheid van ijdelheid, opschepperij; en al helemaal zonder die arrogantie en botheid, die wel lijkt te horen bij schrijverschap in Nederland. Dat allemaal was Jan Wolkers (81), die vandaag is overleden en woensdag al wordt gecremeerd.
Jan Wolkers was voor mij niet eens buitengewoon goede schrijver, al vond ik indertijd Turks Fruit, en nog steeds, een authentieke liefdesroman. En van veel van zijn korte verhalen heb ik zeer genoten, het kerstdiner met als hoofdgerecht een gebraden pauw (meen ik me te herinneren) is me lang bijgebleven.
Ik zal me Jan Wolkers vooral herinneren als de man met die aardse opvattingen en uitingen over het seksuele leven van de diersoort mens, zijn prachtige opvattingen over vrouwen en hun lichaam en geest, als een macho, maar dan zonder macho te zijn, als een connaisseur, een kenner, een fijnproever, de laatste nog levende Nederlander die zich openlijk dergelijke opvattingen kon veroorloven, zelfs Ciska Dresselhuys was er niet tegen.
De talkshows op de Nederlandse televisie zullen het orakel van Texel node missen – maar de laatste keer dat hij er in optrad, ik meen in mei in De Wereld Draait Door, was hij al nauwelijks meer een schim van zichzelf. Hij werd al te traag voor Matthijs van Nieuwkerk.
Ach, persoonlijk ben ik blij dat hem dementering bespaard is gebleven. En terwijl hij al jaren niets bijzonders meer heeft geschreven (althans voor zover mij onder ogen gekomen) was het bericht van zijn overlijden voor mij toch een schok.
_________________
De foto is van het ANP