Het had wel iets ‘afrondends’, die documentaire die Teleac uitzond nadat Pauw & Witteman gisteravond afgelopen was. Over opkomst en ondergang van een andere politicus met een klein ikje die uitsluitend zichzelf voor ogen had en dacht dat het land bij hem gebaat was: Benito Mussolini. Mooi ook, hoe ze in Rome in 1943 stonden te voetballen met die bronzen kop, vooral bestaande uit kin, die tegenwoordig het graf van de Duce blijkt te sieren. Ach, misschien had hij er daar wel een miljoen van laten maken, dat was hem wel toevertrouwd.
Maar de dag van Rita was dus maandag geweest, de dag waarop ze uitputtend had duidelijk gemaakt dat ze enorm kan kletsen, zonder wat dan ook van enige betekenis te zéggen. En gisteren kwam ze niet verder dan wat schamperheden over het kabinet ‘dat niks doet.’
De Telegraaf bleek dat ook al begrepen te hebben, die hadden gisteren inderhaast wijlen Jacobse en Van Es uit hun graf opgediept (geen bronzen kop) en aangesteld als koppenmakers, zodat we vanmorgen konden genieten van de unieke openingskop: ‘Inleveren!’ Uiteraard uit te spreken als ‘Inleiverûh!’
Mark Rutte, die een zegen is voor het land, mocht roepen dat de ingediende begroting links was, en dat leek mij prima; Mark bleek dat juist heel erg fout te vinden, en dat moest hij wel, anders gingen nog meer van zijn couponnetjesknippers en golfers en ereleden naar Rita. Die trouwens meer steunt op middelvingeropstekers en rechtsinhalers, krijg ik de indruk.
En natuurlijk op de twee onvervaarde Tokkies die Pauw & Witteman, als opvrolijking van hun uitzending, uit Rotterdam hadden opgevist. De uitzending waarin Wouter Bos moest laten zien wat hij kon.
En hij deed dat ook.
Gistermiddag begon hij nog verkeerd, toen hij in een zin over het ministerie van Onderwijs gewag maakte van ‘collega Oudkerk’, maar dat nog kon herstellen tot ‘collega Plasterk’. Daarna weinig fouten meer.
Ik moet zeggen dat deze man, die mijn stem niet krijgt omdat de PvdA niet meer is wat zij (voor mij) ooit was, krijgt mijn bewondering voor zijn moeiteloze kennis van de kleinste details, de vriendelijke manier waarop de uiteindelijk regelrecht scheldende Tokkies bleef bejegenen, de humor waar hij zelfs nog toe in staat bleek.
Waar was Balkie intussen? Nadat hij met Bos een grap had uitgewisseld over de wijze waarop de koningin het woord ‘campussen’ in de troonrede had uitgesproken, was hij kennelijk naar zijn Rotterdamse suburb vertrokken. Even was Bos wat hij, tot zijn nog altijd grote spijt, niet is geworden: minister-president. Het hielp hem weinig dat hij zelfs bij P&W zijn stropdas nog aan had.