De Viva, dat is zo’n blad dat je natuurlijk nooit koopt, hoogstens bij de tandarts ziet liggen en daar wellicht even doorbladert. Geen idee van de inhoud. Volgens Wikipedia is Viva ‘een Nederlands weekblad met als doelgroep jonge (geëmancipeerde) vrouwen (20-35 jaar)’. Dat betekent vooral, denk ik dan, dat het uitdrukkelijk geen blad is voor ‘oudere dames’ zoals de Libelle, de Margriet en de Opzij.
Op 7 oktober aanstaande is het vijfendertig jaar geleden dat de eerste Viva in de kiosken verscheen, naar men zegt met de foto van een blote Willem Nijholt er in. Waarmee ik dan meteen weer weet waarom ik toen onbewust het besluit heb genomen nooit abonnee te worden. Nog afgezien van het feit dat ik geen geëmancipeerde vrouw was, en nog altijd niet ben.
De huidige hoofdredacteur van het blad, daartoe door de Volkskrant geïnterviewd, denkt dat er weer meer bloot in het blad zal komen, en dat zou me dan spijten. Want hoewel Viva natuurlijk altijd een licht geslachtelijk getinte ondertoon gehad moet hebben, gezien de doelgroep, en gezien wat hier nog volgt, was het daarvan de laatste jaren niet gekomen. De tijdgeest, denk ik. (Tussen haakjes: kan iemand mij vertellen wat er van Birgit Ganzert is geworden?)
Ik zou inmiddels het bestaan van het blad volledig vergeten zijn, ware het niet dat Van Kooten en De Bie, in hun onsterfelijke Klisjeemannetjessketch uit 1977, melding hadden gemaakt van het blad. Hoewel De Bie meedeelt dat hij ‘nu bijna veertig’ is, en bovendien zijn de beide heren natuurlijk geen dames.
De sketch gaat over een probleem da De Bie heeft: hij krijgt hem niet meer omhoog. Van Kooten weet de remedie: hij beveelt hem aan ‘de Panorama, en de Nieuwe Revu, en de Bunte Illustrierte’ (uit de leesportefeuille) aan het hoofdeinde van het bed ‘open te slaan op de bladzijden waar de grootste prammen hangen’, zodat het wonder weer eens zou kunnen geschieden. En hij voegt er de essentiële zinsnede aan toe: ‘Vroeger was dat heel onbeleefd tegenover je vrouw, maar tegenwoordig mag dat, van de Viva.’ Waarmee het blad, wat mij betreft, onsterfelijk was geworden.
De grootste prammen hangen sindsdien al lang weer waar ze horen: achter de kleding van de dames die ze kopen in door de Viva aanbevolen winkeltjes. Hoewel ik gisteravond zag dat ze bij Linda de Mol alweer bijna helemaal waren uitgestald, in Zomergasten, niet in de Viva natuurlijk, want Linda heeft een eigen blad. Ze begon er zelf over, dus mag ik het er, mogelijk van de Viva, ook even over hebben.
Maar zo herinner ik me de Viva dus. En dat zal nog worden versterkt na het bewandelen van de wandelroute door Venetië die ik aantrof op de Viva website, juist nu ik op het punt sta wederom daarhenen te reizen.