SanteLOGie

Griekenland 12 (en slot)

In het Pindosgebergte

Mijn stukjes van de afgelopen maand hebben nogal wat vragen opgeroepen bij degenen die ze daadwerkelijk gelezen hebben, waarvoor mijn hartelijke dank. Eerst even een ernstige fout herstellen: mijn opmerking dat Lineair B, het Myceense schrift, nog niet ontcijferd zou zijn, sloeg werkelijk nergens op, zoals Jan B. (niet met elkaar te verwarren) terecht opmerkte. Ik had daar zelf ook aan getwijfeld: in het museum in Epidaurus waren ook (gedeeltelijke) vertalingen te zien, maar helaas was ik niet in de gelegenheid, terzake het internet te raadplegen.

Dan waren er mensen die vonden dat ik wel erg negatief schreef over Griekenland en de Grieken. Mariëtte S. omschreef het beleefd als ‘je schrijft als een Italiaan over Griekenland,’ hetgeen ik beschouw als een compliment. Harald P. vond dat ik mijn opmerkingen over het verkeer ook kon maken over Turkije of Egypte, waarmee hij volgens mij indirect aantoonde dat Griekenland hoort tot het Midden-Oosten. En zijn zoon R. en diens vrouw M., fervente Griekenlandliefhebbers, waren al helemaal teleurgesteld. ‘Vertel eens wat leuks man, wij moeten nog op vakantie!’

Dus nog maar eens op een rijtje, nu alleen maar positief.

Griekenland is een veel groter land dan je denkt, uitstekend te berijden al maken ze de moderne wegen wel erg steil. Ik heb met open mond van verbijstering achter het stuur gezeten in diverse landschappen waar we doorheen reden, zoals hele stukken van de Peloponnesus, het Manigebied, de Pilion, het berggebied tussen Kalambaka en Ioannina met een pas op 1700 meter hoogte, aardige stadjes als Parga, Agios Kyriaki op de Pilion en Monemvassia, het eilandje Nissi bij Ioannina, de wonderbaarlijke Meteora-rotsen, de bloemenpracht die in april het land bedekt.

Ondanks enkele uitstekende maaltijden die we ons lieten voorzetten, blijf ik er bij dat de Griekse keuken een nogal beperkt repertoire heeft, dat ook de Griekse wijnen een beperkte actieradius hebben; maar voor wie er voor openstaat, zitten er soms ook verrassingen bij. Ik noem in dit verband rauwe ansjovisjes met olie, knoflook en wat azijn.

Kortom: ik heb veel als negatief ervaren kritiek geleverd, maar wees er van overtuigd dat we een heel bijzondere en buitengewoon indrukwekkende reis achter de rug hebben.

Maar of we ooit teruggaan naar Griekenland… Ach, misschien even, om dat glas wijn te drinken dat Siegfried (zie vorig stukje) ons in het vooruitzicht heeft gesteld. En dan gaan we met de vliegmachien.

Griekenland 11a

Wij vertrekken zondag uit Griekenland, maar het seizoen moet er nog beginnen. Intussen krijgt de balustrade van een terras van een visrestaurant in Parga aan de Ionische Zee een zeegroen kleurtje.

Griekenland 11

Gisteren nog heb ik gescholden op die ‘kutgrieken’ die om negen uur ’s morgens verschijnen op de plek waar een normaal mens om half acht driftig aan het werk gaat, daar in elkaar gedoken gaan zitten met een bekertje koffie; intussen van niks weten, nergens over gaan en alles te moeilijk vinden; of nog erger; adviezen geven waarvoor je graag honderd kilometer omrijdt, om op de aangewezen plek aangekomen te constateren dat de desbetreffende winkel nog onder het kolonelsbewind al failliet is gegaan.

Dat ging over toiletvloeistof die wij zo dom waren geweest niet van huis mee te nemen. Op advies van een Duitser meldden we ons bij een winkel in scheepsbenodigdheden in Igoumenitsa en verdomd, daar hadden ze toiletvloeitstof. Met een goeie grap: ‘Ach meneer, wij zeelui, wij weten een goed verzorgd toilet te waarderen.’

Aangezien ons verblijf in Griekenland aanstaande zondag eindigt met inscheping in datzelfde Igoumenitsa, en wel ’s morgens om tien uur, zochten we voor de laatste dagen een camping in de buurt. Is veertig kilometer weg ‘in de buurt’? Veel anders zit er niet op. Een wat onderkomen camping vlak bij het ontzettend leuke (wel erg toeristische) plaatsje Parga aan de Ionische Zee. Bij het binnenrijden van de camping breekt helaas de uitlaat af van de camper. Een uur later staat Siegfried voor onze neus, een goedlachse Duitser die in Preveza woont, zestig kilometer van hier. Hij is de technische man van de Griekse ANWB, de ELPA. Eén blik onder de wagen is voldoende: ‘Ik zal u naar Preveza slepen en daar de auto laten repareren. Ik garandeer u dat u zondag op de veerboot bent.’ Hij laadt de camper op, wij stappen naast hem in de ineens wel erg volle cabine van de bergingswagen en we gaan op weg.

Siegfried, die met een Griekse getrouwd is, wisselt tijdens de rit vrolijke conversatie af met telefoongesprekken in rad Grieks.

En die gesprekken hebben resultaat. Siegfried brengt ons tot de voordeur van de garage van Stefanos Katzanos, uitlaatspecialist. Die was al naar huis (het is intussen 6 uur), maar komt voor de gelegenheid even terug. Hij last, gewoon op de stoep, binnen twintig minuten de uitlaat maar heeft ook een jobstijding: de uitlaat is afgebroken als gevolg van een gebroken motorsteun. Siegfried is er al snel achter dat onze Fiat in Griekenland een zeldzaamheid is, maar heeft toch vóór acht uur ergens op een sloop de juiste motorsteun gevonden, afkomstig van de enige Fiat Ducato 1900 TD die ooit in de regio heeft gelopen en gesloopt is.

Hij zal morgenochtend meteen een werkplaats zien te vinden, waar het ding gemonteerd kan worden. Wij kamperen intussen genoeglijk achter de ELPA-vestiging. Ook Siegfried verschijnt om negen uur op het toneel, maar het verschil is dat hij dan al een reeks bedrijven af is geweest en er een gevonden heeft die ons vóór wil laten gaan bij zijn vele werk. Ook alweer op de stoep draait Apostolou een crick onder de wagen en een half uur later zit het ding er onder. Hij rekent er dertig euro voor. Intussen eet ik smakelijk friszure Japanse mispels van Apostolou’s boom. Stef anos komt nog eens kijken of het allemaal lukt.

In de eerste meters laat de camper al weten dat we jaren met die gebroken motorsteun moeten hebben gereden. Het is een andere auto geworden.

Echt leuke luitjes, die Grieken. Duitsers trouwens ook.

Griekenland 10

Griekenland, land van mythen en sagen. Ik kan het weten want in de vierde klas van de hbs kreeg ik een hoog cijfer voor geschiedenis met daarbij een boek met inscriptie over dit onderwerp. Mooi onderwerp, het ging over goden en helden en daarom over godsdienst. De Griekse goden hadden iets menselijks, dat was natuurlijk mooi, daar hoef je bij de moderne goden niet om te vragen, die zijn alleen maar grimmig en humorloos. Maar die zijn er nog, terwijl de Griekse goden al lang behoren tot het land der mythen en sagen.

Na de goden was het de beurt aan de godheden van de christenen. Veel wereldfilosofie en heldendaden van goden zijn er sindsdien niet meer uit het land der Hellenen gezien of gehoord, een veel eenvoudiger systeem was ervoor in de plaats gekomen, dat van de almachtige, de pantokrator, en van andere heiligen zoals zijn moeder, die allemaal panagia zijn. Als ik het allemaal goed begrepen heb. Samen hebben ze het leven der Grieken in hun greep, mede omdat hun godsdienst de staatsgodsdienst is. Geen wonder dat een Griek die ik sprak zei: ‘Religion is the best business in the world.’

De zichtbare vertegenwoordigers van de orthodoxe godsdienst zijn alom en zelfbewust. In hun wijde jurk, de potsierlijke zwarte paddestoel op de kop, schrijden zij door het straatbeeld. Ik zag een pope in een supermarkt in Kalamata, die op zijn hielen werd gezeten door een knechtje met zijn mand. De pope wees aan, het knechtje deed het in de mand en het personeel van de supermarkt stond er knipmessend bij.

Griekenland is de afgelopen honderden jaren slachtoffer geweest van met name de Turkse bezetting, die de concurrerende godsdienst liefst uitgeroeid had. Maar vele monniken zagen kans zich terug te trekken in een aantal kloosters in het gebied van de Meteora, een unieke speling van de natuur die maakt dat een reeks kale rotsen als slechtverzorgde tanden en kiezen loodrecht uit het landschap opstijgen. De kloosters staan boven op die rotte tanden en vroeger konden de monniken ze alleen verlaten en betreden door plaats te nemen in een groot net, dat dan op en neer gehesen werd.

Voedselvoorziening was geen probleem, daar zorgden de arme boeren op de grond wel voor. In een van de kloosters staat nog een wijnvat met een inhoud van dertienduizend liter, dat door die boeren werd gevuld. Als de monniken niet lekker een beetje voor zich uit zaten te knutselen aan handschriften en ikonen, hadden ze aan de hand van dat vat menige vrolijke avond, schat ik.

Tegenwoordig loopt er een comfortabele weg vanaf de dorpen Kastraki en Kalambaka langs alle nog resterende kloosters. Monniken wonen er nauwelijks nog, hun macht oefenen de leegstaande kloosters nu vooral uit op de vrouwelijke toeristen, die moeten voldoen aan een extreme reeks kledingvoorschriften. Intussen zijn veel ikonen er voor grof geld te koop.

Religion is en blijft de best business in the world.

Griekenland 9

In de Griekse keuken valt heel wat te genieten. Moet ook wel, want de Griekse keuken vormt de overgang van de Europese voedselbereiding naar die van het Midden-Oosten en verder, tot aan India en Ethiopië toe.

Het is voor de eenvoudige reiziger alleen wat moeilijk er ook ten volle van te genieten.

Even het rijtje langs: het paaslam was lekker, curieus ook, maar grof en zonder verfijning. De koukouritsa is de spies waaraan de darmen en andere ingewanden van het schaap meegeroosterd worden. Opnieuw: zeer smakelijk, maar grof. En het commerciële gebruik zal ongetwijfeld te zijner tijd vanuit Brussel met fronsende wenkbrauwen bezien worden.

Een psarotaverna langs de oostkust van de Peloponnesus. Je mag op zijn Grieks mee naar de keuken om in de koelkast de visjes aan te wijzen die het slachtoffer zullen worden. Lekker toebereid op de grill, goed brood er bij (is altijd goed brood, zelfs volkoren) tzatziki, gebakken aardappelen. Goed. De onvermijdelijke Griekse boerensalade, de choriatiki: tomaat, komkommer, groene paprika, rode uit en een royale plak feta er op: niks op aan te merken, het is op zich al een interessante vraag, hoe men door het gehele land kans ziet die salade altijd op precies dezelfde manier klaar te maken.

Een sjiek restaurant langs de jachthaven van Piraeus. Op de kaart staat niets bijzonders dat de aandacht trekt, of het moesten de prijzen zijn. Over prijzen gesproken: ook hier, net als elders, kost de verse vis, toebereid in een restaurant, 65 euro per kilo bruto gewicht. Lager dan 45 euro hebben we het nergens gezien. Dan overweeg je de vis nog wel even. We nemen een bordje sla en spaghetti met mosselen – zeer smakelijk toebereid – over de prijs heb ik elders al geschreven.

Een tentje op een plein in Prokopi, op het eiland Evia, gericht op pelgrims naar het lichaam van Johannes de Rus. Voor de deur staat een open grill waarop souvlaki bereid wordt. Uit Eretria op hetzelfde eiland waar we van eenzelfde installatie aten op een markt, weten we twee dingen: de souvlaki wordt gemaakt van slachtafval en men doet er een overdreven hoeveelheid zout overheen. Dus bestellen we zonder zout. Dat kan, al vindt men het vreemd. Even gekookte gemengde groente erbij (lekker, ook een standaardproduct) en een smakelijke schotel van okra.

Een visrestaurant in de haven van het plaatsje Agio Kyriaki. Goede gefrituurde en gegrilde vis, boerensalade.

Een psisteria in Volos, genaamd Metzo. Een royale maaltijd voor weinig geld. Eindelijk gegrillde sardientjes, natuurlijk choriatiki en gefrituurde mosselen. Er staan ook garnalenkroketten op de kaart en nog het een en ander, waaronder frieten, Vlaams formaat. Op het volle terras is te zien dat de Grieken daar dik van worden.

In de schattige tuin van en restaurant in Kastraki (Meteora) krijgen we eindelijk een pikeleia, een soort eetbare menukaart. Natuurlijk tzatziki, taramosalata, warme aardappelsla, tomatensla. Daarna gegrild lamsvlees en gegrilde lever. Iets te sterk gegrild. Dan nog maar een boerensalade. De rosé (er is geen witte wijn) blijkt retsina.

In Landgraaf zit een Griek die het beter begrijpt.

Griekenland 8

Een Amerikaanse toerist die na bezoeken aan Buitenveldert, Katendrecht en de Schilderswijk aankomt in Volendam roept ongetwijfeld: ‘Ja, dit is pas echt Holland!’ Je vindt dat dan oerstom, want het ware Nederlandse leven speelt zich niet af in Volendam (hoewel) maar in die wijken en op vele andere plaatsen – Volendam en Delft en het Damrak zijn ook Nederland, maar dan voor Amerikanen.

Maar je doet het zelf ook.

Na bezoeken aan diverse Griekse steden en dorpen, inclusief Athene, kom je aan op het schiereiland Pilion en daar heb je dan onwillekeurig de neiging om, het schaamrood op de kaken, te roepen: ‘Ja, dit is pas echt Griekenland!’ De reisgids rept van ‘Griekenland in een notendop’, van onbedorven vissersdorpjes die je snel moet gaan bezichtigen voor ze ontdekt worden door het internationale toerisme.

Ontdekt is het natuurlijk al lang, want zelfs in dat onbedorven vissersdorpje – Agios Kyriaki – is een souvenirwinkel, zitten er enkele toeristen op het terras van het visrestaurant en gelden al aangepaste prijzen. Voornamelijk de betrekkelijke onbereikbaarheid via een ellenlange, steil op en neer gaande (opmerkelijk goed aangelegde, brede asfalt)weg maakt, dat de dorpen nog niet overstroomd worden.

Wij hebben intussen het advies van het boek gevolgd en zijn gaan rijden op dit lange schiereiland, dat zich uitstrekt ten zuiden van de grote havenstad Volos. Het is inderdaad van een zeldzame schoonheid. Ten  eerste in de letterlijke zin: de rotzooi die je elders langs de wegen in Griekenland opgehoopt ziet – men flikkert alles achteloos uit het raam van de auto – is hier afwezig.

Maar ook het berglandschap is schitterend. Grote delen zijn bedekt met een veelkleurige maquis die er uitziet als een tropisch oerwoud, gezien van grote hoogte: de bekende boerenkolen. Natuurlijk zijn er ook tienduizenden olijfbomen, Griekenland is in essentie een groot olijfwoud. En er zijn ook verrassingen. Grote en kleine baaien met doodstil water van een bijzondere groene kleur, met witte grindstranden; een stuk landschap dat bestaat uit akkers en veelkleurige bosschages en smalle cipressen, dat lijkt op een zorgvuldig en geraffineerd aangelegd park; gehuchten van soms fraaie witte huizen.

En dus aan het eind Agios Kyriaki, het dorp van Onze Lieve Heer dus, enkele tientallen huizen rond een natuurlijke haven, een bedrijvige werf, cafιs en terrassen langs de waterkant en verder enkele grote restaurants die zich uitstrekken tot het eind van de eigen aanlegsteiger, rekenend op veel meer eters dan de eigen bevolking.

Natuurlijk zijn er de veelkleurige bloemen in potten, de blauwe kozijnen en deuren – en die ’einde-van-de-wereld’-rust die je in Griekenland vaker tegenkomt.

De vis van Manoulis smaakt uitstekend. Dan maar clichees: ik houd het er tegen beter weten in op, dat dit het echte Griekenland is.

Griekenland 7

Net aangekomen in Kato Gatzeo op het schiereiland Pilion, en eindelijk Griekenland zoals we ons dat hadden voorgesteld: een aardig oud dorpje met kleine restaurantjes, een goudgeel strand op vijf meter van de camper, een glasheldere groenblauwe zee, redelijk zwembaar al, nergens vuilnis te bekennen, geen daverend verkeer te horen.

We gaan nog naar de Meteorakloosters en dan op huis aan, dus is het tijd een beetje de balans op te maken, met name aangaande klassieke oudheid en deszelfs overblijfselen. Dat valt niet mee. Natuurlijk hebben we veel overgeslagen of niet goed gezien. Maar één conclusie kan tamelijk veilig worden getrokken: als je kleine, grote, intacte en geruïneerde Griekse tempels wilt zien, dan moet je naar Paestum bij Napels, naar het Dal der Tempels bij Agrigento op Sicilië, naar Selinunte op Sicilie dat zo uitgestrekt is dat je er een golfkarretje nodig hebt, en tenslotte naar Segesta, niet ver van Palermo, waar de enige Griekse tempel staat die weliswaar zijn (houten) dak heeft verloren, maar er verder nog zo bij staat zoals hij 2500 jaar geleden werd gebouwd.

Er is in Griekenland een tempeltje dat weliswaar grotendeels verwoest is, maar uit prachtige witte steen is opgetrokken en op een schitterend punt staat, de tempel van Poseidon op de uiterste zuidpunt van Attika.

De Akropolis in het midden van Athene is natuurlijk een ongelooflijk indrukwekkend monument, maar de Karyatiden (zuilen in de vorm van vrouwenbeelden die het Erechtheion schragen) zijn kopieën en de originelen bevinden zich in musea verspreid over de wereld; Aan het Parthenon wordt sinds 1982 gerestaureerd en ik denk dat dat uiteindelijk Sysiphusarbeid zal blijken te zijn, gezien het feit dat het onwaarschijnlijke verkeer van de Griekse hoofdstad gewoon door kan gaan zijn verwoestende uitlaatgassen te produceren. Bovendien zal al dat restauratiewerk met zijn hijskranen en bergen steen tot in lengte van jaren het uitzicht op de wereldattractie blijven verpesten.

Bovendien zal het Parthenon nooit compleet kunnen worden zonder de zogenaamde Elgin Marbles: de marmeren beelden van de fries van het Parthenon die door de Britse Lord Elgin in het begin van de negentiende eeuw werden geroofd, onder het onverschillig toeziend oog van de Turken, die het idee hadden dat die beelden toch al Allah niet erg welgevallig waren en die zelf ook veel materiaal van de Akropolis als bouwmateriaal hadden gebruikt.

Diezelfde Elgin Marbles vormen nu een van de topstukken van het Brits Museum in Londen en geen haar op het hoofd van Engeland die er aan denkt die beelden terug te geven aan de rechtmatige eigenaar, mede-EU-land Griekenland.

En die stukken zijn maar een voorbeeld van de talloze schitterende klassieke Griekse kunstuitingen die in de musea van de westerse wereld staan.

Dieptepunt vond ik Delphi. Daar rest werkelijk niets anders dan hopen, soms op rijen gezette genummerde stenen; een enkel gereconstrueerd tempeltje; de schamele resten van de tempel van Apollo, de resten van een theater; de beroemde tholon van Athene in Delphi (de drie beroemde zuilen die gemakshalve doorgaan voor de plek waar de Pythia orakelde) is een schandelijk met inferieure beton in elkaar geknutseld fantasiestuk.

De Grieken valt niets te verwijten, die hebben lijdzaam moeten toezien hoe ze geplunderd werden en daar zijn de Grieken niet alleen in. Maar de nietsvermoedende toerist heeft wel veel fantasie nodig om te begrijpen wat hij geacht wordt te zien.

Griekenland 6

Aflevering zes en veel goeds heb ik nog niet te melden aangaande Griekenland en deszelfs inwoners. Ik bedoel: neem het verkeer. Een van mijn reisboeken meldt dat de Grieken er een ‘informele rijstijl’ op nahouden, een uitdrukking die ik graag zelf bedacht had. Zij het dan dat het wat zwak uitgedrukt is.

Inhalen over de dubbele witte streep is volkomen normaal; ook en vooral als er  ten overvloede nog een ‘verboden in te halen’bord bij staat. De dubbele witte streep is uitsluitend aanleiding om de gaspedaal nog eens diep in te drukken en alles in te halen wat er maar in te halen valt, desnoods triplerend (dat komt in Nederland niet meer voor, maar het behelst het inhalen van iemand die al aan het inhalen is.)

De Grieken zijn dol op de knipperlichten die ooit zijn uitgevonden om het alarmsignaal te geven. Als nergens in de stad meer een parkeerplaats te vinden is, doen ze eenvoudig de knipperlichten aan en zetten de auto dubbel of driedubbel geparkeerd, met het oog op het voeren van een landerig mobiel telefoongesprek op het terras van een aangrenzend kafenion. Dat vervolgens het verkeer in de hele stad in de knoop raakt, tja, je kunt niet overal op letten.

Let ook op als een Griek je een lichtsignaal met de koplampen geeft. Vaak doet hij dat om je te waarschuwen dat de prinsemarij weer eens aan het controleren is en iedereen rijdt altijd harder dan toegestaan, het is dus een nuttig signaal; maar het het kan ook gevaarlijk zijn: de tegenligger bedoelt daar ook vaak mee dat hij of zij voorrang op jou gaat nemen, het is geen beleefdheidssignaal van ‘gaat uw gang’.

Op de motor zijn de Grieken helemaal stapel krankjorum. Vrijwel allemaal hebben ze een helm bij zich, maar meer dan de helft heeft hem aan zijn arm hangen. Van motorpakken hebben maar weinigen gehoord. In een kort broekje en T-shirt op een gammel brommertje met 80 per uur op een slechte weg is nog een van de veiligste wijzen van voortbewegen. Motorrijders die met snelheden van boven de 150 tussen twee rijen auto’s op de autoweg door rijden zijn zeer gangbaar.

Het is duidelijk dat de Grieken nog in het jongensstadium van het autobezit zijn. De wagen moet vervaarlijk en groot zijn en zwart; de uitlaat moet een doorsnee hebben van minstens 15 centimeter. De Griek kent maar twee standen: volgas of stilstaan. Als hij stilstaat speelt de Griek met de afstandsbediening zodat de auto voortdurend vrolijke piepsignalen uitzendt. Als hij rijdt haalt hij bij voorkeur rechts in en strekt, als je daartegen protesteert, de linkerarm met geopende hand uit het open raam.

Griekse vaders vinden dat hun zonen niet vroeg genoeg kunnen leren autorijden. Daarom zitten jongetjes van twee of drie jaar bij vader op schoot achter het stuur. Vader trekt daarbij een gezicht alsof hij dit doet op advies van de supernanny.

Griekenland 5

Griekenland en internet, dat is geen gelukkige combinatie. Is althans mijn ervaring tot nu toe. Dat wil niet zeggen dat men er niet op de hoogte is van het bestaan van het worldwide web, integendeel. De miljoenen reclameborden die effectief het grootste deel van de schoonheden van het landschap weten te verbergen, bevatten vrijwel allemaal een verwijzing naar website en e-mailadressen. Schalkse woordspelingen op de ampersand (beter bekend als het apenstaartje) sieren de namen van vele winkels en cafés.

Maar dan toch maar even een korte samenvatting van mijn frustrerende gang door de Griekse internetwereld. Optimist die ik ben heb een laptop meegesleept, teneinde de buitenwereld heet van de naald op de hoogte te stellen van ons wedervaren in het land der Hellenen. Op de veerboot van Venetië naar Patras gaat het wonderwel: je koopt een kaartje van zes euro dat je gebruikersnaam en passeerwoord bevat, je gaat niet al te ver van het internetcafé aan een tafel zitten en hup: internet. Midden op zee. De boot is Grieks, dus dat is een goed begin.

Volgens het campingboek heeft de eerste camping die we aandoen, vlak bij Patras, draadloos internet. Wat een gemak. Maar navraag bij de receptie levert een vaag ‘nee’ op, wegens ‘problems’. Maar niet getreurd: de camping in Mistras heeft óók internet, zegt het boek. Het bedrijvige mannetje dat de zaak runt, is daar helaas niet van op de hoogte.

Verder maar weer. Mani Beach in Githion dan: heeft ook internet. Van de eigenaar mag ik op kantoor komen internetten. Maar de man heeft de gewoonte er niet te zijn en dan is het kantoor ook dicht. Ook een afspraak op een precies tijdstip gaat de mist in: ‘vergeten’.

In Toló in de buurt van Navplio zijn drie internetcafés; in het ene café op de hoek krijg je het signaal van alle drie binnen, wat natuurlijk weer overdreven is. In dat café kan ik eindelijk doen wat ik wil: surfen en mailen.

Volgens het boek heeft Camping Athens in Athene internet. ‘Problems’, geeft de kettingrokende eigenaresse op voor het feit dat het ook daar onmogelijk is. Ze verwijst naar internetcafés in de buurt van de universiteit. Vijf minuten lopen, zegt ze. Het is een halfuur, inclusief een zelfmoordpoging in de vorm van het oversteken van de weg van Korinthe naar Athene. In het café kun je de laptop niet aansluiten en begint dus een heftige worsteling met het Griekstalige toetsenbord. Halverwege geef ik op.

Het eenzame hoogtepunt bereikte ik op zondag 15 april. In Eretrea op het eiland Evia is op de camping pas internet te bekomen vanaf 1 juni, en wel met een 56k-verbinding  In het dorp zelf passeren we een café met boven de deur een groot bord met de tekst: ‘internet access’, en om misverstanden te voorkomen wijst een grote pijl naar binnen. Zou het waar zijn? Ik ga naar binnen en vraag het meisje aan de bar of het waar is. ‘Nee,’ zegt ze,’Wij hebben geen internet. Maar hiernaast wel. Tien meter naar rechts.’

Tien meter naar rechts bevindt zich een gebouw in een vroeg stadium van aanbouw.

Griekenland 4

Zijn we nu te pakken genomen door een gehaaide combinatie van een taxichauffeur en de snorder van een restaurant? Als je mensen van de wereld bent, dan ruik je direct lont als een taxichauffeur je aanbiedt je langs de ‘sights’ van Athene te rijden voor een leuke prijs. Dan pak je je Louis Vuitton-tas en stap je verontwaardigd uit en keurt de man verder geen blik waardig.

Maar Yanni was echt een aardige vent die ook nog goed Engels sprak en veel wist, zoals de precieze tijden waarop de wacht bij het presidentieel paleis zijn ‘silly walk’ begint. En die je naar een schitterend uitzichtspunt bracht dat je weliswaar van vele afbeeldingen kende, maar dat niettemin adembenemend was – zelfs nog op de foto die Yanni maakte van ons tweeën: Yut en Yul in de greep van de toeristenmaffia.

‘Hij kan Grieks lezen!’ riep hij al tegen de snorder van het ‘niet te dure’ restaurant aan de haven van Piraeus waar hij ons heenreed omdat we ook wilden lunchen, want ik had gelezen op het briefje waarmee hij zijn snelheidsmeter afdekte, dat hij aubergineplanten moest meebrengen; en had me voor zich ingenomen met de opmerking dat er toch niks lekkerders is dan verse groente uit eigen tuin.

In het restaurant werden we omringd door vier knipmessende obers, een verschijnsel waar wij, geen mensen van de wereld, een beetje een hekel aan hebben want wij willen nog wel eens een stukje van het gebodene uitwisselen en dat is natuurlijk in dit verheven instituut eigenlijk ‘not done’ al zeggen ze er niks van en doen ze het zelf thuis ook.

Maar vindt in Nederland maar eens een taxichauffeur die je voor 25 euro een halve stad van vijf miljoen inwoners laat zien in twee uur tijd; en vindt maar eens een doodsjiek restaurant in een van de meest jetsetterige plaatsen in de wereld waar je met zijn drieën voor 75 euro smakelijk kunt lunchen en ook nog door de snorder enkele malen wordt geholpen met oversteken. Probeer het zelfs maar eens in Heerlen en omstreken.

Maar dan zijn wij toch Yut en Yul uit Limburg, die vinden dat het in Griekenland gewoon goedkoop moet zijn.

Voor leven in grote stijl moet je in de wieg gelegd zijn, dat is het eigenlijk.

O ja, de Acropolis was precies wat we dachten: de Acropolis. De aanleiding om vier dagen in de Griekse hoofdstad de helse herrie, de stank van het verkeer en de daverende drukte te verdragen, is plotseling verdwenen. Morgen al naar Evvia, voor een paar rustige nachten. Misschien ‘doen’ we Athene later nog wel eens.

_________________

De foto die 'Yanni' van ons maakte. In de hand heb ik zijn bekertje koffie.