SanteLOGie

Onregelmatig

Vanaf heden tot begin mei ben ik ineens onregelmatig en afhankelijk van Access Points & Hot Spots. Wij zullen zien.

Spullen

Als je er even voor gaat zitten, kom je er al snel achter hoe gering het rendement is van al die mooie spullen waar je je mee omringt.

Ik bedoel niet: dat ze niet goed werken, hoewel dat natuurlijk ook voorkomt. Maar welk percentage gebruik je er eigenlijk van?

Neem nu de laptop, waarop ik dit zit te tikken. Je denkt dat je die vrij intensief gebruikt, maar als je het uitrekent, zie je dat je hem hoogstens tien procent van de tijd dat hij aan staat ook daadwerkelijk aanraakt. En je hoeft maar een computerblad op te slaan om te zien dat zelfs bij het up- en downloaden van bestanden en tegelijk een spreadsheet invullen, een Powerpoint presentatie maken, een artikel schrijven en een potje patiencen, allemaal tegelijk dus, toch nog maar een fractie van de in het apparaat aanwezige capaciteit gebruikt wordt.

Eigenlijk kan ik maar één apparaat bedenken dat echt zo vaak en intensief wordt gebruikt dat het zichtbaar slijt, en dat is de auto. De auto waarmee je de meeste dingen doet. En de televisie, die misschien ook, hoewel die hier in huis ook ruim de helft van de tijd gewoon uit staat.

En toch ook, zelfs die auto: die staat negentig procent van de tijd stil op de parkeerplaats, naast de tweede auto die helemaal vrijwel nooit van zijn plaats komt. Neem de camper, die is wel een maand of twee per jaar in gebruik; maar hij staat per jaar een half jaar doodstil in een loods in Bingelrade, als we er niet mee op stap zijn staat hij daarnaast vier maanden doodstil op de oprit, van de twee maanden dat we er wel mee onderweg zijn staat hij de meeste tijd doodstil op een camping, of op een veerboot, of op een parkeerplaats.

De sapcentrifuge dan? Die gebruik je toch elke dag? Ja, één minuut. Nou, het espresso-apparaat toch wel? Ja, drie minuten per dag, voor de rest staat hij alleen maar uren water warm te houden. De 120-liter boiler in de kelder: elke dag maximaal vijftien liter water. De vriezer: altijd dicht, gelukkig maar. De inhoud gaat wegens te lang bewaren vaak alsnog in de vuilnisbak. De radio: gemiddeld twee uur per dag luisteren we ernaar, meestal als we in de auto zitten. De friteuse: er gaan weken voorbij dat die niet gebruikt wordt. De elektrische kaasrasp: een keer of tien per jaar, per keer gedurende een minuut.

De hogedrukreiniger: eens in de twee jaar alles bij elkaar anderhalf uur in gebruik. De stoomreiniger van TellSell: maximaal een half uur per jaar. Boren, zagen, schroevendraaiers: nauwelijks in minuten uit te drukken per jaar.

Wasmachine en wasdroger worden relatief intensief gebruikt maar staan toch negentig procent van de tijd stil. De bordenwarmer wordt eens in de maand gebruikt. In de kast in de bijkeuken staan allerlei elektrische kookapparaten die gemiddeld eens per jaar worden gebruikt, gedurende een half uur.

Mobiele telefoons: er zijn er drie in huis, een van de drie wordt het meest gebruikt; per jaar wordt er twee uur mee gebeld, de andere twee doen nog veel minder mee.

Wat zou je dan willen, nadat de bliksem is ingeslagen een brandend stukje hout grijpen en dat vuur de rest van je leven proberen aan te houden? Dat klinkt wel goed ja, maar hoe lang maak je nou daadwerkelijk gebruik van die warmte?

De media

Door voor mij niet na te speuren oorzaken vinden Nederlandse televisiekijkers en krantenlezers de respectieve nieuwsorganen nog altijd betrouwbaar. En waarom ook niet?

Nemen wij eerst de moordzaak Louis Sévèke. Voor die moord in Nijmegen in november 2005 is nu een man gearresteerd die, naar politie en justitie meedelen, een bekentenis heeft afgelegd. De media zouden zich nu moeten beperken tot deze mededeling, de journalisten hebben namelijk niet zelf gehoord dat de man een bekentenis heeft afgelegd.

Maar nee, je kunt aan alle kanten alweer lezen hoe het eigenlijk allemaal gekomen is, dat de ‘moordenaar’ uit wraak heeft gehandeld, omdat Sévèke hem in de jaren negentig uit een kraakpand zou hebben gezet waar hij volgens de krakers was binnengekomen als informant van de ‘veiligheidsdiensten’. Wij, eenvoudige consumenten van de media, moeten goed beseffen dat ook dit weer een paar hapjes zijn uit het geruchtencircuit. Maar het wordt gepresenteerd als alweer een waarheid.

Net zoals het feit dat het bijna anderhalf jaar lang voor min of meer vaststaand werd aangenomen dat de moord op de activist niet anders dan een politieke moord kon zijn, gepleegd door diezelfde veiligheidsdiensten op een lastige luis in de pels, en zo voort.

Let wel: die mogelijkheid is op dit moment ook nog niet uitgesloten, maar is wel al die tijd door de media geventileerd als het meest logische scenario. Met bijbehorende suggestie dat daarom politie en justitie niet zo happig waren op het oplossen van de moordzaak.

Dan krijgen we de Tilburgse imam. Dagenlang staat het voor de media vast dat deze brave petjesdrager de beminde gelovigen heeft opgeroepen, geen belasting te betalen. Dat bracht burgemeester Vreeman al tot de uitspraak dat deze kleurrijke landgenoot hier niet thuishoorde.

En wat zegt de oude grijs bij Pauw en Witteman: dat hij dat nooit heeft gezegd, dat hij juist vindt dat je je moet aanpassen aan de wetten van het land waar je woont, sterker nog: hij betaalt zelf belasting voor zijn auto! Ik schatte hem nog wel op een muisgrijze ezel! En hij drinkt geen wijn, mag zelfs niet aan een tafel zitten waarop wijn staat, maar dat betekent dus ook dat hij nooit dronken achter het stuur zit.

Pauw en Witteman zaten eendrachtig met de mond vol tanden en zelfs Jan Marijnissen keek of hij een aap zag neuken. Wie liegt hier nou?

Maar dat is de vraag natuurlijk niet: Wel dat één van beide beweringen gelogen moet zijn, maar een van de twee is al dagen geventileerd als de waarheid. Dat is wat er schort aan de media.

Mens

Wat zou er gebeurd zijn als de tweede piloot van de Boeing 747 van de KLM op die mistige zondagmiddag op het vliegveld Los Rodeos op Tenerife had gedaan wat hij misschien gedacht heeft te doen:  de gashandles van de vier motoren terugduwen in de stationaire stand? ‘Wat als’ redeneringen zijn altijd hachelijk, maar er valt wel iets te bedenken.

Om te beginnen zou de grootste aanrijding aller tijden niet hebben plaats gevonden, enkele tientallen seconden later. Sterker nog: nooit zou iemand iets vernomen hebben van wat die middag daar op dat Canarische eiland gebeurde. Nou ja, die tweede piloot natuurlijk wel, die zou wegens insubordinatie en het veroorzaken van financiële schade op staande voet oneervol zijn ontslagen.

Maar nee, hij deed het niet. Hij was bang voor de gezagvoerder, die hem had afgeblaft toen hij hem er op wees dat ze feitelijk geen toestemming hadden om op te stijgen; de gezagvoerder die voor zichzelf al afgewogen had of hij pindakaas dan wel jam op de boterham wilde (de keuze was gevallen op jam) en vol gas had gegeven terwijl hij geen toestemming had om op te stijgen en ook niet zeker wist of de PANAM Boeing al van de startbaan was. De Amerikaanse Boeing, over welke hij enkele seconden later de spectaculairste struikeling in de wereldgeschiedenis zou maken, na het uiten van zijn laatste woorden, een verwensing (‘oh, godverdomme’) en ontploffend over de kop slaan.

Wat als. Wat als de verkeersleiding van dat dorpsvliegveld had geroepen, toen de startbaan en de rest van de wereld in de mist verdween: iedereen op de remmen, niemand beweegt meer, het weer is te slecht. De twee man die er zaten hadden er de bevoegdheid toe, maar ze wilden natuurlijk geen pleefiguur slaan tegenover al die internationale jetsetters die daar ineens letterlijk neergestreken waren.

De officiële lezing was uiteindelijk dat aan de fatale fout van de KLM-gezagvoerder een reeks fouten en misrekeningen van menselijke aard vooraf waren gegaan, met als eindresultaat een kleine zeshonderd doden.

Maar wat mij vooral fascineert is die laatste beslissing; de KLM-piloot nam die beslissing onder druk (hij wilde zijn reputatie niet schaden door wellicht achteraf als ‘overdreven voorzichtigheid’ te kenschetsen gedrag) en deed of hij besliste over te steken terwijl het verkeerslicht op rood staat.

Alleen sta je bij zo’n verkeerslicht meestal alleen en loop je alleen zelf het risico. In dit geval besliste hij in die paar seconden ook over zevenhonderd mensenlevens en verscheidene miljarden aan schade.

Voor een mens die maar een mens is, maakt dat wellicht geen essentieel verschil, dat is de enige conclusie die je kunt trekken.

Verkeer

Als je zo gezellig door de Randstad Holland kart, dan ga je je toch wel een boerenknurft voelen. En niet alleen omdat nog altijd onder het kenteken van de auto de naam prijkt van de autohandelaar waar we het karretje ruim een jaar geleden kochten: in Neer, een plaats die toch vrijwel onzichtbaar is en in ieder geval volslagen onbekend, dus onbemind, bij de duizenden en duizenden automobilisten die jou juichend begroeten in hun contreien.

U kent het ritje wel dat wij tegenwoordig vaker maken: Landgraaf-Den Haag-Hilversum-Landgraaf.

Terwijl de radio vertelt dat er als gevolg van diverse ‘ongelukken’ (ik voel me wat ongelukkig bij dat woord) overal files zijn. Maar de gastvrije Hollanders houden daar rekening mee en zo knarren wij ongehinderd naar Den Haag. Het is zelfs opvallend rustig – wellicht doordat degenen die ons hier in de weg konden rijden, elders in de file staan.

Om kwart voor vier ’s middags stappen wij in om Den Haag te verlaten. De afstand naar Hilversum bedraagt precies negentig kilometer, we hebben nog drie kwartier tot de afspraak, dat halen we natuurlijk niet, maar komaan: zo’n afstandje moet toch op de autoweg in vijf kwartier te rijden zijn.

Na drie kwartier zijn we Den Haag nog niet uit. De Randstadrail heeft ons dan al talloze keren ingehaald. Maar om kwart voor vijf kunnen we de A12 op, het is er erg druk, maar het stroomt vlot door. Bij een tankstation een eind verder sta ik een ogenblik in lichte verbijstering langs de autoweg. In twee minuten tijd flitsen er een paar duizend auto’s voorbij, lijkt me, en niet zoals in Limburg bijna uitsluitend vrachtverkeer maar vooral personenwagens.

Nauwelijks weer op de autoweg moeten we de kruising met de A2 passeren en invoegen op de A27. Dat hebben meer mensen bedacht. We staan een uur in de file, tot we doodstil Hilversum binnen rijden, om kwart over zes.

’s Avonds gaat het weer veel vlotter, de 200 kilometer naar Landgraaf gaan in ruim twee uur onder de wielen uit.

Ik ben net niet lang genoeg in de Randstad geweest om niet schreeuwend van claustrofobie op de knop van de schietstoel te drukken. Als ik die had. En al die duizenden mensen, maken die dat echt elke dag mee? Wat een brave, makke schapen toch allemaal…

Kolonialisme

Die VOC-mentaliteit! Ja ja, Balkenende maakt school. Nu weer overste (of generaal, of korpogeant) Cammaert, die vindt dat westerse, lees: Nederlandse militairen ook eens in Afrika orde op zaken moeten gaan stellen. Ik weet trouwens nog wel een paar landjes waar, dankzij onze afwezigheid, een betreurenswaardige toestand heerst. Noord-Korea bijvoorbeeld, en Cuba, en Birma. En wat dachten jullie trouwens van China? En in ons Indië, daar weten we bovendien de weg nog altijd goed en als je je oor te luisteren legt in de Vorstenlanden of in Banyuwangi, dan hoor je dat de mensen snakken naar de terugkeer van de Belanda’s; toen heerste rust en orde, daar werd iets grootsch verricht!

In Amerika, waar ze nog nooit van de VOC hebben gehoord, heerst een nog andere mentaliteit: men is daar in het bezit voor het algemene recept voor een goed en geregeld leven, namelijk het Amerikaanse merk democratie. En ze beschouwen zich als feitelijk eigenaar van de gehele wereld. Dus die hebben als het ware de VOC niet meer nodig.

Ik kom tot deze met rood aangelopen hoofd uitgebrulde schreeuwpartij mede door de Reporter-uitzending van gisteravond. Die me weliswaar met een paar vragen liet zitten (Wat deed Sven Kockelman eigenlijk voor de deur van de Frederikkazerne aan de Van Alkemadelaan in Den Haag?) maar die tevens genadeloos een aantal dingetjes bloot legde. In het jaar 2002 en begin 2003 heeft de Amerikaanse regering aan Nederland gevraagd om metterdaad mee te doen met de oorlog in Irak. Een wonderlijke vraag. Tot dan toe en sindsdien had en heeft de Nederlandse bijdrage aan de heilbrengende Amerikaanse troepen bestaan in het sturen van twintig als soldaat vermomde bouwvakkers en dito straathoekwerkers, maar nu vroegen de Amerikanen opeens zo veel, dat Nederland die spullen eerst nog eens had moeten gaan kopen, en bijvoorbeeld inderhaast een vreemdelingenlegioen moest oprichten, waar zich dan lui met twee, drie of helemaal geen nationaliteit zich voor konden melden.

Balkenende voelde er wel voor, zo verluidt, en loog dus vrolijk mee met Bush en Blair over de sprookjesachtige vernietigingskracht in de achtertuin van Saddam.

Want behalve een onbedwingbare behoefte om de VOC-mentaliteit uit te dragen, had Jan-Peter nog een probleem: Jaap de Hoop Scheffer moest en zou die baan hebben bij de NAVO, en dus was het een slecht moment om te weigeren, het hele Nederlandse leger naar Irak te sturen.

Hoe het kwam dat Jan-Peter dapper weigerde en koos voor de bouwvakkers in Al Muthanna, maar Jaap niettemin die baan kreeg, daarvan repte Sven niet. Kwam dat misschien toch nog door zijn VOC-mentaliteit?

____________________

Bij de illustratie: een handboek voor hoe je moet optreden in het kader van de VOC-mentaliteit is nog altijd verkrijgbaar in de antikwarische boekhandel; die bossen en rijstvelden plus een aangename temperatuur krijg je er gratis bij. Dus hup, daarhenen!

De lijn

Je moet meer bewegen. Maar ik beweeg al. Maar beweeg ik wel genoeg? Niemand die me daar het antwoord op kan geven. De hele dag in bed blijven liggen, of opstaan maar dan de hele dag bewegingloos voor de televisie of achter de computer, dat begrijp ik zelfs: dat is bij elkaar opgeteld ‘te weinig beweging’. Maar ‘meer bewegen’ kan van alles zijn. Veel beweging is in ieder geval, lijkt mij, iedere morgen om zes uur op en dan anderhalf uur door het bos rennen. Ik ken iemand in Amerika die dat zo uit de hand liet lopen dat hij, toen er een keer anderhalve meter sneeuw lag, die anderhalf uur door de gangen rende van het bedrijf waar hij werkte. Die bewoog dus wel genoeg, maar was in mijn visie ook knettergek.

Maar drie winkels in en uit, enkele honderden meters van de parkeergarage naar het winkelcentrum en terug, een ommetje door de tuin en/of de buurt, een half uur strijken, een half uur zand invegen in het terras dat je kort te voren met de hogedrukspuit van voegen hebt ontdaan, dan tien minuten heen en weer springen voor het aanrecht (eten klaar maken) en later nog intensief laten kantelen van de rechterpols (rode wijn, goed voor hart- en vaatziekten) – is dat voor een gemiddelde dag voldoende beweging? Eerlijk gezegd laten mijn oude botten niet veel meer dan dat toe. Dus ik moet het daarbij laten.

Je moet gevarieerd eten. Ik maar ik eet gevarieerd. Maar eet ik wel gevarieerd genoeg? Het antwoord is moeilijk te vinden. De hele dag chips eten en stukken appeltaart, tussendoor een frietje bakken, een stuk spek koken en in grote happen naar binnen werken, een halve metworst verschalken, gevolgd door een bord erwtensoep met kluif van een onbekend merk, alles weggespoeld met een halve liter wodka en daarna voor de zekerheid een rol mariakaakjes, dat begrijp ik zelfs: dat is een vorm van weinig gevarieerd eten. Er zijn enorm veel vormen van niet gevarieerd eten trouwens, zie ik in afvalprogramma’s op tv.

Maar is dit gevarieerd genoeg: een bruine boterham met jam, een appel, een peer, twee mandarijnen, enkele aardbeien, twee kopjes koffie, vier kopjes thee (met suiker) een bruine boterham met gerookte zalm, licht met een kruidenmengsel gepaneerde snoekbaars, in olijfolie gebakken met daarbij kort gestoomde paksoi, overgoten met een ‘sausje’ van gewokte rode zoete paprika, grof gesneden bosui en wat Spaanse peper, geblust met een scheut Japanse sojasaus? Goede sauvignon blanc erbij?

Ik ken mensen die dat een feestmaal vinden, en dan vraag je je toch af: wat eten die dan als het geen feest is.

Dus het zit allemaal snor met mij, ik beweeg voldoende maar niet overmatig, ik eet gevarieerd waarbij vrij veel groenten en fruit maar overdrijf toch niet. Ik eet ook wel eens een dropje of een pepermuntje.

Maar waarom blijft mijn Quetelet-index (klinkt sjieker dan BMI of Body Mass Index) dan onwrikbaar rond de dertig hangen?

_____________

De illustratie pikte ik van internet, met het trefwoord 'overweight'. Volgende keer schep ik moed en probeer ik 'obesitas'.

Gereedschap

Zou ik ook nog ergens een tangetje of een zaagje in mijn lichaam hebben? Zou best kunnen, want ik ben een aantal keren van mijn leven in een operatiekamer geweest en ik heb daar in een paar gevallen niet de hele tijd kunnen opletten. De gevallen waarin ik zelf op de tafel lag. Toen ik vanmorgen het bericht hoorde dat er nogal eens een zaag, tang, boor of mes achterblijft in een vers geopereerd lichaam, zag ik het meteen voor me: hoe ze schaterend die blauwe gereedschapskist boven mijn geopende lichaam uitstortten, waarna een zorgzame verpleegkundige nog even de laatste zandkorrels naveegde.

Ik denk niet dat het waar is, maar het zou me ook niet buitengewoon verwonderen: ik ken enkele artsen hier in de regio persoonlijk.

Ik heb ook wel eens wakker een operatie bijgewoond, en hoewel ik me de meeste tijd duizelig van misselijkheid overeind trachtte te houden, heb ik daarbij niets gemerkt dat leek op een wedstrijd in het verstoppen van zo veel mogelijk gereedschap in een open liggende patiënt.

Niettemin: als je de Amerikaanse doktersseries op tv volgt – een hypochonder als ik moet vechten om er niet aan verslaafd te raken – dan besef je dat niets menselijks ook de geneesheer/vrouw vreemd is. Die series zouden trouwens wel heel saai worden als de dokters niet tijdens het opereren dronken zouden zijn, of verliefd op elkaar, of elkaar juist ten diepste zouden haten, of stiekem geen diploma hadden of zelf een hartstilstand kregen. Prachtig, die enorme brillen, die bloederige schorten, het bloeddorstig geschreeuw om reanimatie, om emmers verdovende middelen, om bakken beton om een tegen het plafond spuitende slagaderlijke bloeding te stuiten.

En daar kun je je dan ook wel bij voorstellen dat er af en toe een röntgenapparaat, een gevuld kotsbakje, de DDD-cup-bh van een der assistenten – opereren maakt geil, wist u dat niet? – in terecht komt. Dat dan weer de cliffhanger wordt voor een spannend afwachten van de volgende aflevering, waarin de patiënt alsnog van de ongewenste inhoud wordt ontdaan, maar nu liggend onder een verongelukte tram of, mooier nog, met drie dokters hangend onder een langzaam neerstortende helikopter.

Maar nu blijkt het in het echt ook te gebeuren. Dat komt, lees ik, doordat er niet in elk ziekenhuis iemand belast is met het natellen van de spullen. Ook dat heeft iets diep menselijks. Het operatieteam heeft net zwetend urenlang in die slachthuislucht gestaan, een assistent naait de patiënt dicht, iedereen doet snel die groene spullen uit en holt de deur uit, naar de kroeg, om die narigheid eens goed weg te spoelen – en dan moet jij achter blijven en gaan staan tellen, bloederige gaasjes, bloederige messen en vorken, je raakt de tel kwijt, opnieuw – nee, dat lijkt me niet dat je dat van iemand kunt vragen.

En wat maakt het trouwens ook uit. Ja, je gaat onverklaarbaar piepen op Schiphol; wees blij, dan heb je toch meteen een conversatie-onderwerp. Akelige stiltes zijn erger dan de buik vol scharen, zeg ik altijd.

Koken

Zeventien brillen in een jaar, ik sluit helemaal niet uit dat je die nodig kunt hebben. Een rode bril bij een blauw pak is geen gezicht, ik noem maar een voorbeeld. Maar verzekeraar ONVZ gaat er een eind aan maken, niet alles wordt meer vergoed. Zelfs per taxi naar de fysiotherapeut in Maastricht kan voortaan niet meer, en dat vind ik om twee redenen merkwaardig: ten eerste, wie wil er nu per se naar een fysiotherapeut in Maastricht en ten tweede, als je al in Maastricht woont, strompel je er zelf toch even heen? Of je neemt een taxi naar een fysiotherapeut in Groningen, want het bericht in de krant waar ik al deze wetenswaardigheden aan ontleen, vermeldt die mogelijkheid niet.

Kortom, vroeger was alles beter. Ik herinner me nog vagelijk dat de ziektekostenverzekeraar (mooi, verdwenen woord) die ik vroeger had, echt alles vergoedde, tot en met de door een Indiase arts telefonisch voorgeschreven gedroogde geitenkeutels.

Voor wie ook niets te dol is, dat is natuurlijk Cas Spijkers. In zijn gloriedagen, ook al heel vroeger, was hij iemand die er wat van kon, van koken, bedoel ik. Nou is koken niet moeilijk: het gas aan tot het gaat borrelen, dan kookt het. Bij mijn weten heb ik nooit iets gegeten dat door Cas was gekookt en de recente geschiedenis leert dat dat ook maar beter zo kan blijven. Want op diezelfde pagina als die fysiotherapeut met zeventien brillen staat het bericht dat Cas in Nijmegen leiding gaat geven aan de Cas Spijkers Kok Academie, onderdeel van het plaatselijk Regionaal Opleidingscentrum (ROC).

Lees de laatste zin nog even door alvorens verder te gaan. Ik wacht wel even.

Dus Cas is inmiddels al afgezakt naar de Huishoudschool, dat is eigenlijk de conclusie die ik even wilde trekken. Hij is ooit begonnen met zoiets als risotto met kabeljauwtongetjes en een torentje van kletskopjes met een zalfje van pastinaak, en dat dan in het Frans, maar is van lieverlede via het gehele diepvriesassortiment van de Aldi of AH, ('Cas, wat heb je dat toch weer lekker ontdooid') afgezakt naar de essentie van het koken. Ik las vanmorgen het interview met Sylvia Witteman (die kom je tegenwoordig ook gevaarlijk vaak tegen) in Opzij, waarin zij vertelt dat het braden van groot vlees geen kunst is: ‘Je douwt het gewoon in de oven’. Maar de door Cas bereikte essentie, vóór hij naar Nijmegen vertrok, dat is veel essentiëlere koek: de uitvinding van het warme water.

Woordspelingen op namen mag natuurlijk niet, en het zou me verbazen als hij niet al eerder was gemaakt, maar ik waag het er toch op. Als je maar vaak in het nieuws bent, dondert niet waarmee, kun je altijd rekenen op gerinkel. Inderdaad, van de Cassa.

Holland

Eigenlijk is het begin niet goed aan te geven. Het begin van de uitverkoop van alles dat Nederland tot Holland maakt, zal ik maar zeggen.

Verolme, de KNSM, de schepen van de Holland Amerika Lijn, de Karel Doorman. Dat was vooral echte uitverkoop. Wat was het toch mooi dat Nederland, toch zelf niet veel groter dan een vliegdekschip, er een eigen vliegdekschip (vliegkampschip, noemden ze het, geloof ik) er op na hield. Karel Doorman mocht het zelf helaas niet meer meemaken, want die had in 1942 in de Java Zee geroepen: ‘ik val aan, volg mij’ (zeggen ze) maar voor hij daar nog iets aan kon toevoegen was hij een prooi van de haaien.

En het naar hem genoemde schip heette al gauw Minas Gerais en maakte deel uit van de Braziliaanse marine – daar hadden ze in ieder geval meer plaats voor zo’n schuit. Waar is de Willem Barentz gebleven, trouwens?

Nee, het is veel eerder begonnen, eigenlijk al in 1815, bij de oprichting van de Nederlandsche Handel Maatschappij, een leuke hobby van koning Willem I en de opvolgster van de Oostindische Compagnie. De Nederlandsche Handel Maatschappij had zo’n prachtig gebouw in de Amsterdamse Vijzelstraat, dat staat er trouwens nog, onverstoorbaar, eigenlijk.

Eerst veegde Max Havelaar de vloer aan met de firma. En daarna werd de Nederlandsche Handel Maatschappij (nooit handelsmaatschappij zeggen!) de Algemene Bank Nederland. Intussen fuseerden de Amsterdamsche en de Rotterdamsche Bank tot de Amrobank en toen we toch alleen nog maar acroniemen als banken hadden, was het hek van de dam en zaten we al gauw aan te koekeloeren tegen de ABN/Amro. En nu koopt de Britse Barclays Bank de ABN/Amro op en kunnen we concluderen dat het Brits Imperium alsnog de Tachtigjarige Oorlog heeft gewonnen. Wel sjiek, trouwens, een creditcard van Barclays. Ik rook niet, maar als ik rookte, rookte ik Barclays.

Wat is er Hollandscher dan de Hema? Bij de oprichting in 1926 heette de firma, volgens de overlevering, Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij. Maar wij wisten dertig jaar later beter: Hier Eet Men Afval, natuurlijk. De Hema stond lang in een kwade reuk, ook letterlijk want bij elke Hema stonk je naar buiten door de plaatselijke toebereiding van het voornaamste product, de cholesterolworst. Maar tegenwoordig zijn de Hema’s vrolijk vormgegeven, hebben ze drinkbare wijn en stinkt het niet zo erg meer – en toch moet die winkel ook al de deur uit. Maakt te veel winst, wat op zich een vondst is, natuurlijk. Het is nog niet bekend waarheen, maar ik schat Duitsland. Hier Rezykliert Man Schweinefleisch, denk ik.

De HRMS, dus. Nu de Keukenhof nog en het Oranjehuis – dan laat de tsunami maar komen.