SanteLOGie

Hij leeft!

De Hemelvaart van Jezus, door Giotto.

Dat Jezus echt bestaan heeft, sterker nog: dat het woord is vlees geworden en nog altijd onder ons woont, dat is voor de ware kenners van de materie geen groot geheim. Een van de sterkste bewijzen heb ik altijd gevonden dat verhaal van de man die in een Amsterdams café in de warme buurt zit en tegen de kastelein zegt: ‘Ik ben Jezus Christus.’ ‘Ja,’ zegt de kastelein, ‘En ik Sinterklaas.’ ‘Nee, serieus, en ik kan het bewijzen ook.’ De kastelein wil dat wel eens zien. ‘Moet je even meegaan.’ De twee stappen het café uit, de Wallen op; de cafébezoeker belt aan bij een prostituee, die prompt de deur opent, en roept: ‘Jezus Christus, ben je daar nou alwéér?’

Ik vind dat een mooi staaltje van oerchristelijke humor dat zó op het cabaretfestival van de EO in Hardinxveld-Giessendam kan. En het klopt ook helemaal met het verhaal van die Amerikaanse regisseur: Maria uit Magdala, met wie Jezus in een graf te Jeruzalem blijkt te liggen, was tenslotte ook een soort prostituee, als we even af mogen gaan op wat daarover in het nieuwe testament is te vinden.

Maria Magdalena had ook volgens die teksten een lange relatie met Jezus, hij had zelfs al een keer zes demonen bij haar uitgedreven, een bezigheid waar ik wel even bij had willen zijn. Maria uit Magdala was ook de eerste die Jezus zag nadat hij uit zijn graf was opgestaan.

Veertig dagen later werd hij met lichaam en ziel ten hemel opgenomen en dat doet dan meteen weer twijfels rijzen. Ik bedoel, van de meeste mensen gaat alleen de ziel naar de hemel en blijven de armzalige botjes ergens liggen. Maar het staat er duidelijk: ’Nadat hij dit had gezegd werd hij ten hemel opgenomen en zetelt aan de rechterhand van God’. Dus wat doen die botjes dan in dat graf in Jeruzalem?

Maar geen nood: het schijnt dat de gelovigen het geweldig vinden dat Jezus echt bestaan heeft en zelfs nog steeds echt bestaat, zij het dan in de vorm van een paar botjes. Meteen verschijnt een populaire priester in een talkshow, die vorig jaar ook al het geloof begon uit te podcasten. Het viel wel tegen dat hij niet aan het eind van P&W uit zijn stoel naar het plafond rees.

Dat waardeloze analfabetenboek van Dan Brown hoef je intussen niet eens meer te lezen! Het is gewoon op de televisie te zien. Hij leeft! Niet exact ‘alive and kicking’, maar wel in Hollywood! Nu is hij pas werkelijk verrezen!

Maar voor het overige moeten ze toch eens ergens de bekende theoloog Gerard Reve opslaan, die tot de conclusie kwam dat het einde van het christelijk geloof aanstaande zou zijn op het moment dat bewezen werd dat Jezus echt had bestaan.

Dossier

Wie al jaren van nabij meemaakt hoe de medische wereld worstelt met het elektronisch patiëntendossier, die kon vanmorgen een glimlach niet onderdrukken. Een krant meldt dat het met de registratie van patiëntengegevens in de Nederlandse ziekenhuizen droevig is gesteld, en de ziekenhuizen reageren daar weer een beetje bedroefd op met de opmerking dat dat helemaal niet waar is: ze werken er sinds vorig jaar al aan.

Vorig jaar was het 2006, en bij mijn weten werden toen al meer dan tien jaar vliegtuigen bestuurd door computerprogramma’s die wel iets ingewikkelder waren dan een eenvoudige database waarom gegevens over patiënten (kunnen) worden opgeslagen. Ruimteraketten stijgen op en vliegen langs Venus en Mars alsof het niks is, het weer kan vrijwel feilloos twee weken tevoren worden voorspeld, in de ziekenhuizen zelf wordt gecompliceerde elektronische behandelapparatuur gebruikt – maar de resultaten van die behandeling worden nog altijd in een onleesbaar dokterspootje op een geel kaartje gekrabbeld.

De afgelopen weken heb ik twee keer aan een bureau gezeten tegenover iemand die in de weer was met een database. De een was makelaar en had hem in een laptop; hij toverde binnen vijf minuten een stuk of tien voorbeelden van herfinanciering van mijn woning voor mijn neus, met gebruikmaking van mijn eigen gegevens en actuele gegevens van de beoogde financierder. Nog tijdens het gesprekje werden die gegevens tot op de seconde up-to-date gebracht, via internet.

Enkele dagen daarvóór zat ik bij de uroloog voor de periodieke controle. Die had een slordig pakketje gele kaartjes uit het archief laten komen dat hij eerst nog even moest lezen voor hij op het inderdaad aanwezige beeldscherm keek wat de uitslag van het bloedonderzoek was. Voor de zekerheid vroeg hij mij een aantal keren of het klopte wat er op die kaartjes stond. Dat gebeurt iedere keer en ik zorg dan ook dat ik mijn gegevens paraat heb. Geboeid luistert de uroloog naar mijn samenvatting van wat hij eigenlijk gewoon in een database op de computer moet hebben staan en bij voorkeur vóór ik binnenkom moet hebben gelezen. Zijn conclusie: over een half jaar terugkomen.

De makelaar regelt mijn hypotheek en mijn prostaat behandel ik zelf. Waarom ook niet.

Opinie

Je weet dat het heel goed mogelijk is, maar als het dan als naakt feit aan je wordt gepresenteerd, dan is het toch even schrikken. Bij Stand.nl was gisteren de stelling: ‘De motie van wantrouwen tegen de staatssecretarissen is terecht’. Voor de kenners: het gaat natuurlijk om Aboutaleb en Albayrak die beide zowel de Nederlandse als een andere nationaliteit hebben. Een ongekend aantal mensen (vanmorgen ruim twaalfduizend) had gestemd en daarvan 60 procent vóór de stelling.

Heel snel kun je dan concluderen dat we nog altijd een land zijn waar, desgewenst, meer dan de helft van de bevolking zich niet schaamt om zich racist te tonen of toch minstens eng nationalist. En dat terwijl een kleine tien procent van de bevolking, inclusief een lid van de koninklijke familie, een dubbele nationaliteit heeft. Nog niet gerekend de mensen die weliswaar maar één, namelijk de Nederlandse nationaliteit hebben, maar om een of andere reden zich ook nog verbonden voelen met een ander land of volk. Ik noem mensen die in Indonesië geboren zijn maar vanaf hun geboorte de trouwste Nederlanders.

Nog een geluk dat Wilders en zijn partijtje niet meedoen met de verkiezingen voor Provinciale Staten, want ik voorspel dat de Eerste Kamer er dan vanaf volgende week wel heel eigenaardig zou uitzien. Maar geen nood, hij kan het een volgende keer proberen met mensen die hun dubbele loyaliteit tonen door een achternaam te houden als Du Toit, Borsato, de la Buissonière, Bauer, Lipschitz, Brard of Moszkowicz. (Brun, ook een goed voorbeeld.) Hebben we nog een mooie traditie in: in de negentiende eeuw werd in Nederland gedacht dat Nederlandse katholieken ook onderhorigen van de paus waren. En van Limburgers, Geert, weten veel Nederlanders het ook nog altijd niet zeker.

Toch nog even dit: als je écht inzicht wilt krijgen in het niveau van politieke discussie waarop de gemiddelde Nederlander zich beweegt, dan moet je toch eens kijken naar de resultaten van de hetze van de Partij voor de Dieren tegen het vosje van Maria van der Hoeven. Vijfduizend mensen hebben de moeite genomen een mailtje te sturen naar de minister, waarin ze hun bezorgdheid uitspreken over het gehalte aan loyaliteit van de bewindsvrouwe, ditmaal niet aan de Nederlandse staat, maar aan de dieren, al dan niet in het vriesvak, van deze schattige natie.

Dat zijn tezamen al dertienduizend mensen (gemakshalve even bij elkaar geteld, en even afgezien van de mensen die de man tien of twintig keer stemden) die absoluut niks anders omhanden hebben dan om zich dik te maken om volstrekt zinloze respectievelijk onzinnige beuzelarijen.

Dat is natuurlijk nog maar één promille van de bevolking, maar op de krant leerden we vroeger dat één schrijver van een ingezonden stuk toch zeker honderd anderen vertegenwoordigde die niet de moeite namen ‘omdat het toch niks uithaalt’. Daar zijn we dan mooi klaar mee.

The Departed

Als je op zoek bent naar de definitieve Amerikaanse politie & misdaadfilm, moet je toch The Departed (‘De Overledenen’) eens kijken, die maandagmorgen vroeg de Oscar voor de beste film kreeg. Er zijn misschien wel mooiere films gemaakt, afgelopen jaar, maar het was natuurlijk een schande dat Martin Scorsese nog nooit in de prijzen was gevallen en waarom dan nu niet.

En het is nog wel een film waarin je Martin Sheen, Jack Nicholson, Matt Damon en Leonardo Dicaprio en nog een aantal min of meer bekende jongelui uit het Amerikaanse filmwezen op spectaculaire wijze een gewelddadige dood ziet vinden, Nicholson zelfs golven bloed spugend – waarbij zijn telefoon als een soort ‘Last Post’ een sentimenteel Iers melodietje laat horen.

Want de film speelt zich af Boston, de stad waar de gehele politiemacht uit Ieren bestaat en die eigenlijk een beetje de reservehoofdstad van Ierland is. Zo sterk dat zelfs de ‘robbers’ in dit geval geen Italianen zijn (ook genoeg te vinden in Boston) maar Ieren.

Dus vanmiddag even de film gekeken.

Het verhaal is op zich eenvoudig: een bende drugssmokkelaars onder leiding van Frank Costello (Nicholson) is geïnfiltreerd door een politieman Costigan (DiCaprio) maar Frank, ook niet mis, heeft een informant bij de politie, Sullivan (Matt Damon). Die twee gaan elkaar danig in de weg lopen – ze gaan zelfs met dezelfde vrouwelijke politiepsychiater Gwen (Kristen Dalton) naar bed zonder het van elkaar te weten; tot de zaak uit de hand loopt en uiteindelijk iedereen het leven laat. Behalve Gwen, die zwanger blijkt, ongetwijfeld van een van de twee, maar van wie, dat is iets voor de volgende film.

Feitelijk wordt het verhaal van de film mogelijk door het bestaan van de mobiele telefoon, maar dat moeten jullie maar uitzoeken. Veel gedoe met doedelzakmuziek en Ierse popgroepen (en enige Rolling Stones) had ik de indruk.Ook wel enkele scenes uit Lucia di Lammermoor van Donizetti, bijvoorbeeld de toepasselijke aria 'Wie houdt me tegen'.

Maar niet zeuren. heel degelijk Hollywood-filmisch verfilmd, zal ik maar zeggen, zoals je van Scorsese mag verwachten, weinig wordt aan de verbeelding overgelaten, Nicholson als langzaam krankzinnig wordende drugshandelaar en –gebruiker behoeft geen nadere verklaring en DiCaprio overstijgt zichzelf. Zeer zelfs. Hij is de ster van de film.

Briefwisseling

Is het echt een citaat, of verzin ik het ter plaatse? ‘Je kunt got wel een brief schrijven, maar het probleem is dat hij nooit antwoordt.’

Zo gek is dat niet. Got denkt natuurlijk, als er weer zo’n aangetekend schrijven binnenkomt, ‘ja als ik daar aan moet beginnen, nee hoor; ik heb dat boek al voor jullie geschreven, daar staat alles in, dus zeur me verder niet aan mijn kop, ik heb zonder dat al ellende genoeg met jullie.’

Niettemin zijn we inmiddels al weer zo ver gevorderd met de herkerstening van de westerse wereld dat er nu een televisieprogramma is dat ‘Brief aan God’ heet. Heel verstandig trouwens van Knevel om het programma niet ‘Briefwisseling met God’ te noemen. En het valt me trouwens ook op dat het niet ‘E-mail aan God’ heet, dat zou ik wel iets moderner vinden, te modern eigenlijk, want alles dat met godsdienst te maken heeft moet bij voorkeur zeventiende-eeuws blijven lijken.

Dat is allemaal nog tot daar aan toe. Tot Knevel het in zijn gekke kop haalt om Antoine Bodar te vragen zo’n brief te schrijven. Weet je wel, Knevel, dat je van Calvijn die roomsche baarlijke duivel de hersens moet inslaan, en niet met hem moet gaan zitten wauwelen? Zou Knevel trouwens weten dat Bodar een nicht is als een bos bloemen? Bodar deed wel wat hij moest doen, van paus B16: hij probeerde Knevel tot het ware geloof te bekeren.

Maar voor de opregte atheïst is het, net als voor Calvijn, natuurlijk een gruwel, dat tweetal bij elkaar te zien. Eerst Bodar die met die zalvende toon van iemand die nog niet echt goed kan preken een onzinverhaal voorleest waar geen touw aan vast te knopen valt – hij leek wel een remonstratief vrijgemaakte gereformeerde dominee – en Knevel die daar als eerste vraag zeer gevat op reageert: waarom zegt u ‘gij’ tegen got? Waarna Bodar een lulverhaal ten beste geeft over het gebruik van gij en jij en u in de landen van de westerse wereld in het algemeen en Duitsland in het bijzonder.

Ik heb er verder niet erg naar geluisterd, maar het programma was op de tv, ik zat er ver vandaan en de afstandsbediening had ik niet onder handbereik, dus ik liet het maar en deed iets anders en dacht intussen dat de restauratie en de herkerstening onontkoombaar over de horizon piepen. Op grond van wat ik opving van het gesprek tussen die twee, die vroeger op school altijd gepest werden maar daar nu wraak voor nemen.

Ik schat dat het nog twee jaar zal duren voor ik weer gedwongen zal worden op zondag de hoogmis bij te wonen op straffe van geïnterviewd te moeten worden door Andries Knevel.

En dat gaat met name gebeuren als in het nieuwe kabinet de twee zwakke plekken, te weten Ronald Plasterk en Ella Vogelaar het als ‘protocol’ gepresenteerde gekwezel even uit het oog verliezen en één keer zeggen wat ze denken. Kabinetscrisis, verkiezingen, CDA en Gristenunie samen negentig zetels, en dan krijg je het Danclan-effect: achtentwintig, negenentwintig, dertig, en wég is mijn kunstgebit.

Ik werk intussen aan een hagepreek, die ik vermom als ‘brief aan got’.

Bont

Uiteraard is het laatste wat ik wil: vrouwonvriendelijk overkomen. Integendeel, de lezertjes van deze regelen hebben daar in een onwankelbaar vertrouwen: die Brun, die is gek op de vrouwtjes!

Maar dat mag me er natuurlijk niet van weerhouden een enkel woord van kritiek ten beste te geven. Juist niet.

En wel wegens het feit dat de toegenomen deelname van de vrouwen aan de actieve politiek sinds enkele dagen de alles overheersende en schier universele noodkreet centraal heeft gesteld: ‘Ik heb niks om aan te trekken!’

En dus deed Maria van der Hoeven een greep in de kast van haar reeds lang ontslapen overgrootmoeder en haalde een vossenvel te voorschijn, hing dat om haar schouders en vond zichzelf sjiek.

Ja, sjiek. Want dat van die overgrootmoeder (betbomma, heet dat geloof ik in het plaatselijke dialect) is natuurlijk niet waar. De vos van Maria is wel degelijk een stellingname, en wel een uiting van ‘Mestreechse sjiek’, want in Maastricht gebeurt alles nog eens vijftig jaar later dan in de rest van Nederland. En dus heeft ze dat dooie beest om de nek omdat je daarmee vijftig jaar geleden in Nederland, en tegenwoordig in Maastricht wordt aangezien voor rijk en smaakvol en behorend tot de upper ten. Vijftig jaar geleden was bont geen probleem (en de Dierenpartij ook niet). Die vossen moesten toch allemaal dood en waarom daar dan het bont niet van gebruiken? Mits goed toebereid stonk hij niet al te erg en het was nog lekker warm ook, vooral als voering. Dus Maria bedoelt er helemaal niks mee.

Blonde Dolly uit Venlo, intussen, blijft maar ageren tegen een ander kledingstuk, de boerka, door vele van zijn volgelingen steevast en onbegrijpelijk aangeduid als ‘boerenkaas’. Toch zou Geertje zijn volgelingen en dan met name die te Maastricht, een plezier doen door vóór de boerenkaas te zijn, want daar kun je bijvoorbeeld een bontje van vos onder verbergen.

Concentreren wij ons liever op de rest van het kabinet. Wat voor politiek statement zat er in het te kleine mantelpakje van Ella Vogelaar? Of in de blote knotsknietjes van Guusje?

De deze week overleden schrijver Jacob Lind schrijft in ‘Landschap in Beton’ over een vrouw die een onderbroek van kattenbont droeg.

Bekijk met die wetenschap nog eens de foto op het bordes van Huis ten Bosch.

Bergen

Hij werkte ongeveer even lang als ik bij het Limburgs Dagblad, Harry Muré (links) is maar enkele weken ouder dan ik, hij vond ooit in Oost-Frankrijk een grafsteen van een familie Muré-Brun en we delen nog iets: we kunnen beide het schrijven niet laten. Er is ook een groot verschil: onze respectievelijke lichamelijke conditie. Die van mij laat te wensen over, die van Harry niet, hij klimt sinds jaar en dag vooral door de Dolomieten en is daarnaast een groot hardloper. Geregeld krijg ik berichten van dat front, en met name overwinningen op Duitse concurrenten schijnen hem een groot genoegen te bereiden.

Dus het verwonderde me zeer weinig dat ik gisteren een zorgvuldig dichtgeplakte enveloppe ontving, beschreven in het bekende hanepotige handschrift, bevattende het eerste nummer van een nieuw blad, Bergen Magazine. Vele maanden geleden meldde Harry me al dat een Vlaamse idealist, Jonathan Vandevoorde, plannen had voor een blad over bergsport in de breedste zin van het woord; Muré vond dat ik ook wel bijdragen zou kunnen leveren – hij weet van mijn liefde voor de bergen, al bekijk ik ze tegenwoordig toch voornamelijk door de voorruit van de camper.

Het eerste nummer is in ieder geval mooi en professioneel. Harry schrijft natuurlijk over de Dolomieten, ik denk dat er in het Nederlands taalgebied maar weinigen zijn die dat gebied zo goed kennen als hij. Het artikel over de Cima del Coro in de Dolomieten zul je vergeefs zoeken in de waaier van bladen die bergsport of bergwandelen als onderwerp hebben. Het is een genoegen dat verhaal over een onbekend gebergte, de Karnische Alpen, te lezen.

Harry heeft enigszins de exuberante stijl verlaten die zijn reportages als sportredacteur van het Limburgs Dagblad kenmerkte. Harry was een van die sportredacteuren die verhalen schreef die ook voor een sportagnost als ik interessant waren, niet in het minst de interviews met sportlieden die door hun lichamelijke conditie waren ingehaald. Harry had daar zelf ook van mogen proeven, onder andere toen zijn knie ooit het onderspit moest delven tijdens het roemruchte GPD-voetbaltournooi en ook onlangs nog, toen hij een tijdlang niet kon klimmen of rennen. Maar hij bleef wel tuinieren, zo hoorde ik van hem via geregelde e-mails.

En nu kan hij weer uithalen in een blad dat weliswaar elke keer weer volgeschreven moet worden, maar dat hem tevens op het lijf geschreven is. Behalve onder zijn eigen naam vind je er ook die van zijn ‘kloon’ Jean Montagne in terug, bijvoorbeeld met een artikel waarin Harry nog een andere kant van zijn kunnen laat zien: zijn kennis van de geschiedenis van de bergsport.

Het lijkt er nu op dat Muré dat blad in zijn eentje volschrijft; maar er staan ook artikelen in van andere enthousiastelingen, over de Franse Alpen en gebergten in Scandinavië. Heel verrassend – hoewel misschien een tikje ouderwets – zijn de ‘fiches’ achterin, met plaatjes van bergplanten. Dat gaat met acht plaatjes per nummer en vier nummers per jaar misschien een beetje langzaam.

Ik ben in ieder geval blij met het blad. Het volgend nummer verschijnt in mei. Een jaarabonnement kost nog geen twintig euro, zie verder www.aboland.nl. (Even wachten, Bergen Magazine is daar nog niet te vinden.)

Poepje

  Je doet bijvoorbeeld Djamila (en meer vrouwen in mijn omgeving) geen groter plezier dan door eens flink uit te pakken aangaande toiletten en alles dat erbij hoort, kortom: het Oud-Hollandse poep- en piesgebeuren. Vandaar dat in Huize SanteLOGie met gejuich, gelach en onderling uitgelaten gekietel kennis is genomen van een bericht in het (bijna) dagblad Barneveld Vandaag, waarin melding wordt gemaakt van de renovatie van een café, genaamd De Buck. Nee, er komen geen nieuwe barkrukken of geraffineerde verlichting, maar het café krijgt nieuwe toiletblokken. Blijkens het artikel over drie kolommen van de hand van Melissa Hofland krijgt het café toiletblokken ‘zoals in de rest van Barneveld en omgeving nog niet zijn gezien.’ De vrouwentoiletten, heeft Melissa horen fluisteren, ‘worden knalroze met iets van parelmoer.’ En de bedrijfsleider, Robin Kiesbergen, gaat nog verder: ‘De vrouwentoiletten worden supervrouwelijk. Daar zullen de heren niet graag naar binnen stappen.’ Hij weet zich nog net in te houden en zegt niet ‘naar binnen wippen.’

Uit persoonlijke ervaring weet ik, dat het bij damestoiletten er vooral om gaat dat het er véél zijn, omdat een klein privé-onderzoek (een privaatonderzoek, dus) heeft uitgewezen dat de dames graag een balzaal van een plee hebben voor het in groepsverband bijwerken van mascara en lippenstift en het aanbrengen dan wel verwisselen van intiem toiletgerei; in sommige films zie je dat er in bepaalde cafés zelfs behoefte is aan ruimte voor het afwerken van een deel van de mannelijke clientèle. Of die balzaal nu voorzien is van gebarsten tegels uit de Gamma, dat zal velen worst zijn. Sterker nog, hoe vrouwelijker de pleeën, hoe groter ze moeten zijn, want voor je het weet, Robin, loopt je vrouwelijke clientèle vanaf de ingang van je etablissement recht door naar de plee en komt er niet meer vanaf.

Dus kijk maar uit met je plannen voor de opening van de toiletblokken. Ook al omdat daar Janet Haasjes van Lingerieboetiek Dazzling al intensief bij betrokken is: ‘Bij de opening van de toiletblokken organiseren we een funparty met wat lingerie en cadeau-artikelen.’ Ik geef toe dat dat enigszins mat klinkt.

Maar we hebben het hier over Barneveld, de thuishaven van de Gristenunie – gisteravond nam CU-minister van Defensie Eimert van Middelkoop mij definitief tegen zich in door meteen toen de interviewer van Nova de uitdrukking ‘donders goed’ in de mond nam, er op te wijzen dat dat zijn taalgebruik niet was. Wat een zijkers zijn die gristenen toch.

En dat geldt dus ook voor gezijk in supervrouwelijke toiletten met knalroze en parelmoer waar funparty’s worden gehouden met wat lingerie. Ik zou, als ik Robin was, even bij Eimert informeren of woorden als ‘poep’ en ‘pies’ en zelfs ‘toiletblok’ wel kunnen, qua gristelijk taalgebruik. Anders voorzie ik ernstige problemen voor Robin, Janet en Melissa.

Sterker nog: het politiek spectrum verschuift van de boerka naar de plee, zoveel is duidelijk. Barneveld laat Balkenende een poepje ruiken. (Wat een smerige uitdrukking. Alleen ‘ophoesten’ is erger.)Aan deze greep uit de foto's van de website van Café De Buck in Barneveld van een maffiaparty en de Nieuwjaarsviering 2006-2007, valt te zien dat de bezoekers aangaande het gristelijk gedachtegoed geen pleefiguur slaan. Er is duidelijk wel behoefte aan óók een goed geoutilleerd herentoilet. Voor mijn part knalroze.

Wat een land

Vandaag gaan we weer eens lekker te keer over Italië. Aanleidingen genoeg: de regering Prodi is afgetreden, gewoon omdat de linkervleugel het niet eens was met het kabinetsbeleid, dat de Midden-Oostenpolitiek van Berlusconi versterkt wilde voortzetten. Vandaag buigt president Napolitano zich er over, en het laatste wat zal gebeuren: nieuwe verkiezingen, want dan komt Il Cavaliere weer aan de macht en verandert Italië weer voor een poosje in een soort opera-dictatuur. Het zal mij benieuwen hoe ze alle kikkers weer voor een tijdje op de kruiwagen krijgen.

Dan is er het leuke nieuws over het nieuwe logo van Italië. Hoewel Italiaanse internetsites vaak vreselijk slecht vormgegeven zijn – in het land waarvan ze in het buitenland denken dat het de vormgeving heeft uitgevonden – is dit logo een grote sprong voorwaarts: het is gewoon ‘it’, de ‘extensie’ van Italiaanse internetadressen, zoals ‘nl’ de extensie van Nederland is. Er is ook een mooi filmpje van gemaakt, dat je hier kunt zien.

Al eerder heb ik benadrukt dat Italianen in het buitenland pronken met uiterst smaakvol design, zoals de Pipistrello van Gae Aulenti (zie hier) maar zelf een iets meer kitscherige stijl prefereren, zoals, om in de sfeer van lampen te blijven, bijvoorbeeld gesmeed bronzen staande lampen, omwikkeld met plastic klimop, ik zweer je dat het waar is.

Het bericht over het nieuwe logo vermeldt niet, of het inmiddels ook is gezegend door een zalvende kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder, maar als je het vervolgende bericht leest, zal je dat niet verwonderen.’Het is een niet alleen zeldzame auto, maar hij is ook gebruikt om Padre Pio te vervoeren, die de wagen ook gezegend heeft. Hij staat te koop op e-Bay voor 950.000 euro. Het gaat om een Fiat 500 Topolino van 1936, in perfecte staat.’ Er is zelfs een document bij, zo meldt het nieuwsbericht, dat het getuigenis bevat van een vrouw die bij de zegening aanwezig is geweest. (Zie de advertentie)

Nog even afgezien van het feit dat ik de bewijsvoering aan de zwakke kant vind, heb ik nog wel een paar andere opmerkingen.

Bijvoorbeeld: Padre Pio, wiens beeltenis vooral in Zuid-Italië niet te ontlopen valt, en tot wiens exploten inmiddels talloze wonderen worden gerekend, had die wel een auto nodig? Hij had de stigmata (wonden in handen en voeten) van Jezus, dus ik neem aan dat hij moeiteloos tevens, wellicht als hobby, de bilocatie beoefende; en als je op twee plaatsen tegelijk kunt zijn, dan reis je toch ook overigens met groot gemak en niet in zo’n piepklein autootje.

Trouwens, die gaten in handen en voeten maakten het verkrijgen en behouden van een rijbewijs niet eenvoudig, lijkt me, en kom me nou niet met de mededeling dat de beroemde pater uit de Gargano, de spoor van de Italiaanse laars, een chauffeur had. Ik bedoel, hoe kreeg je die, naast de niet buitengewoon magere Pio, nog in dat wel heel erg kleine autootje?

Beginnen jullie nu een beetje te begrijpen waarom ik zo vaak mogelijk naar Italië moet?

Kloone

  Josette, collega van de krant en uitbaatster van restaurant Navarro aan de Markt in Kerkrade reikt me een smakelijk kopje koffie aan; Marcel, een andere collega, geniet de eer het stukje voor de krant te mogen schrijven. Een voorbijganger met Wiegelallure vraagt mijn kaartje en blijkt mijn naam te kennen. Maar dat is zo’n beetje de oogst in Kerkrade: ze kennen me hier niet.

Ik word dan ook herhaaldelijk gehouden voor een lid van het clubje zwijgzame fotografen die beroepshalve het ‘kloone trekke’ begeleiden, want hier vinden ze het nog mooi om zich schilderachtig op te stellen in de Nachtwachtstand en zich door een ‘echte’ fotograaf te laten vastleggen.

Op carnavalsdinsdag, ooit de enige echte carnavalsdag, gaan ze in Kerkrade allemaal als clown, plaatselijk verwarrend ‘kloon’ geheten, de straat op. Officieel heet het nog ‘kloone trekke’, wat verwijst naar een optocht. Maar gisteren was er vooral een ‘kloone konkoer’. En dat is met name voor de amateurfotograaf een handig verschijnsel, de ‘kloone’ staan dan namelijk stil te drinken, lopen hoogstens een rondje in de polonaise en je krijgt dus herhaaldelijk kansen bepaalde types eens rustig voor de lens te krijgen. Het is nieuw voor Kerkrade.

Terwijl de zon doorkomt stroomt de Markt vol. Zelfs het standbeeld van mijnwerker d’r Joep heeft een clownspak aan, al had dat wel wat vrolijker gekund. Intussen vergapen de eerste ‘kloone’ zich aan de techniek van TV Limburg, die een urenlange rechtstreekse reportage zal uitzenden, en die uitzending ook laat zien op een groot scherm. Ook carnaval wordt steeds meer ingehaald door de techniek. De door de kloone meegebrachte digitale camera’s maken overuren, er staan er ook ontzettend veel te telefoneren.

Carnaval is niet meer: je verkleden, naar de kroeg en je vol laten lopen onder het zingen van melige liederen, de Markt vol kotsen en dan naar huis. Alleen dat voorlaatste onderdeel is onmisbaar gebleken, zie ik als ik van de parkeergarage onderweg ben naar het aanzwellend feestgedruis.

Maar carnaval is ineens buiten, dankzij Al Gore, en het blijkt nu een gelikte show de dan ook vooral op tv moet en daar adverteerders moet trekken. Er is een blaasorkest, het al genoemde grote scherm, een heuse catwalk (‘kloone wolk’, natuurlijk) de ijzeren voorraad Limburgse artiesten als Jef Diederen en Beppie Kraft. Ik ben eigenlijk verbaasd dat Marco Borsato of, beter nog, Frans Bauer hun opwachting niet maken.

Intussen staan, sjoenkelen (Limburgs voor ‘deinend hossen’), kletsen en drinken de kloone, de groepen kloone, en een heel opvallend segment van het publiek: de lokale hotemetoten. Een deel is lid van de Prinseroad, maar een veel groter deel onderscheidt zich door iets anders: ze zijn niet verkleed als clown, maar hebben iets Pruisisch achttiende-eeuws aan, wat niet verhult wat je aan die koppen ziet: de dokters, de advocaten en de ondernemers doen ook mee, en mengen zich daartoe onder het gewone voetvolk, dat er gelukkig wat minder traditioneel uitziet.

Terwijl ik me afvraag hoe het zou zijn als het bij 15 graden onder nul gesneeuwd had, en de Markt zo vol loopt dat er voor een fotograaf niet veel meer aan is, ga ik maar weer eens op huis aan.

________________

Een selectie uit de vijfhonderd foto's die ik gisteren maakte kun je zien via de link hiernaast.