Als je, zoals ik, veel kritiek hebt op de werkwijze van de Nederlandse Spoorwegen en de daaruit vloeiende ergernissen, moet toch voor de lol eens een keer proberen een ritje te maken met een regionale trein in Italië. Daarna omarm je de NS met duizend armen.
Even uitleggen: de Italiaanse spoorwegen, de Ferrovie dello Stato – tegenwoordig trendy ‘Trenitalia’ genaamd – zijn inderdaad nog helemaal van de staat; en ze zijn opgedeeld in twee stukken: het nationale net, waarop onder andere ook hogesnelheidstreinen rijden, smaakvol gebouwd en ingericht en vrijwel altijd keurig op tijd; en een reeks regionale netten, die hun werk proberen te doen met behulp van treinen die zo te zien voor een prikje zijn overgenomen van de Srilankaanse dan wel Myanmaarse Spoorwegen.
Afgelopen maandag moest ik een ritje maken van zestig kilometer van Montecatini Terme via Lucca naar Pisa en vandaar naar het vliegveld van Pisa. Ik had tevoren op internet gekeken: de rit kon in anderhalf uur worden volbracht, lang zat natuurlijk, en ook nog met twee overstappen, in Lucca en in Pisa.
Toen ik een kaartje ging kopen, viel me op dat er een papieren dienstregeling in de stationshal hing, waarop geheel andere tijden stonden vermeld dan ik op internet had gevonden. Verderop in de hal hing een mooi plat scherm, waarop weer geheel andere tijden te bewonderen vielen. De man achter het loket, die zich duidelijk eigenlijk te goed voelde voor het beantwoorden van vragen, had maar één advies: neem een trein eerder.
Goed advies. Ik wist weliswaar niet wanneer er een trein naar Lucca zou verschijnen, maar ik nam plaats op het enige perron, geheel gereed om de treinenloop scherp in de gaten te houden. Op een gegeven moment verscheen er ook een trein. Ik hoorde omroepen dat deze naar Lucca zou rijden en ik stapte in. Veertig minuten stond er voor, herinnerde ik me.
Anderhalf uur later boemelde de trein het station van Lucca binnen; maar geen nood: doordat ik wat vroeger was vertrokken, was ik ruim op tijd voor de trein naar Pisa Centrale.
Die niet kwam. De gelaten wachtende passagiers waren hier al van op de hoogte: hij kwam misschien nog, of misschien ook niet, wie weet.
Ik moest een half uur later inchecken op het vliegveld, dus ik
nam voor vijftig euro een taxi.
En bedacht dat een dienstregeling in Italië mogelijk alleen maar bedoeld kan zijn om officieel te erkennen dat er treinen zijn, en rails, en kalenders en klokken, dat treinen vaak ergens vertrekken met de bedoeling ook ergens aan te komen, dat er daarbij enige tijd verstrijkt, maar dat het onmogelijk is daar nadere gegevens over te verzamelen, laat staan te publiceren.
_______________________
Foto: Gelukkig was ik net op tijd om 'in te schepen' in de 737-800 van Transavia.