SanteLOGie

Zondag 31 december 2006, 1300 uur

Met de klok mee: de papiercontainer heeft er al aan moeten geloven, hier is al voor een kapitaal verknald, die brievenbus kan nu oranje worden en de dadertjes, bezig een bank en een prullenbak op te blazen.

Om acht uur schrik ik wakker doordat een autobom ontploft. In de verte hoor ik het gerommel van zwaar artillerievuur, het doffe geklop van het afvuren van mortiergranaten, het geratel van een dolgedraaide mitrailleur.

En daar tussendoor het bekende geluid van knallende rotjes en het gegier van een gillende keukenmeid. Ik ben dus echt wakker en dit is zondag 31 december. Deze week is het vuurwerk in ruime mate verkocht, die hoeveelheid krijg je nooit verschoten in de Nieuwjaarsnacht, bovendien is het veel leuker op klaarlichte dag het resultaat van je werk te zien.

Voor negen uur hoor ik tweemaal de brandweer uitrukken, spelbrekers!

De regering Balkenende heeft gedaan wat van haar verwacht werd, namelijk het vrijgeven van het echte knalwerk, en de VOC-mentaliteit doet de rest.

Ik maak een korte wandeling door mijn anders zo rustige buurt. Tweemaal moet ik een knulletje van een jaar of twaalf bevelen mij door te laten, voor hij de bom aansteekt die hij in zijn hand heeft. Ik maak stiekem een paar foto's met de telefoon en besluit snel naar huis te gaan: het is een gedonder en geknal van jewelste.

De politie is in geen velden of wegen te bekennen. Ik weet het, op de loer liggen om kinderen een boete van vijftig euro te geven voor rijden door rood licht is veel gemakkelijker. En het is zondag.

Ik haast me naar huis, hopend dat ik het geweld buiten de deur kan weten te houden.

Hangerig

Als je eindelijk de gelegenheid krijgt iemand op te hangen, doe het dan een beetje goed, zou ik denken. Met name wanneer het iemand betreft die jou zelf ook het nodige heeft aangedaan. De namen zijn niet bekend gemaakt, maar ik neem aan dat de personen die, met inderdaad de originele beulskap op, Saddam Hoessein naar zijn laatste hangplek hielpen, gekozen zijn uit de tweehonderd wraakzuchtigen die zich voor het karweitje hadden gemeld.

Alle lof hoor, ik bedoel, je moet zo’n warme kap op je kop, je moet verdomd vroeg uit bed en dan ook nog, anders dan de speler in de titelrol, door dat rotweer naar huis met altijd het risico van een autobom op je weg. En waarschijnlijk moest het ook nog voor niks, je mocht blij zijn dat je mocht.

Maar dan.

Er bestaat toch voldoende literatuur over allerlei methodes van verhangen? Die ene keer kun je het toch wel honderd procent klassiek doen? Klassiek, dat is eigenlijk op een uit ruw hout maar vakkundig getimmerd schavot op het marktplein, met een kapelaan en een paar honderd getuigen. Of anders zoals in Neurenberg, waar de nazikopstukken allemaal naast elkaar werden opgehangen, als aan een macabere kapstok en bij iedereen stond iemand met een stopwatch te kijken wie er ging strijken met de prijs ‘het langst er over doen voor je dood bent.’

Maar wat zien we? Een benauwd, nauwelijks verlicht zoldertje met een raar uit vaalrode buizen met vierkant profiel gelast onduidelijk hekje, waarop de inderdaad keurig geknoopte strop – maar die hoort natuurlijk aan een houten dwarsbalk te hangen, uitnodigend wiegend op de wind of de tocht. Er is niks uitgeprobeerd. Straks is Saddam nog te zwaar, hij trekt de haak uit het plafond en dondert door twee plafonds midden in de eetzaal waar de eerste soldaten (het speelt zich af in een kazerne) zich hun havermoutse pap met appelstroop laten smaken.

Saddam heeft een zwarte jas aan, zijn hals is uitnodigend onbedekt. Een van de kappen zegt iets tegen hem, hij buigt zich met licht geïrriteerde blik naar hem toe. Ik weet de tekst: ‘We kunnen je ook een doodklap verkopen met een knuppel.’ Saddam: ‘Wat zeg je? Met een knuffel?’ Weten wij veel wat er door je hoofd gaat in de laatste minuut dat daar nog iets doorheen gaat?

Hij krijgt een das om (eigenlijk de kap die hij geweigerd heeft) en daar gaat de strop omheen. Dan zie je ook: degelijke kwaliteit, alle lof. Maar waarom die das? Het touw is misschien ruw, je zou die nek eens kunnen schaven. Of zo gijdt de strop beter.

En de rest is raadsels. Krijgt hij een duw waardoor het luik open gaat? Of zit daar echt een ingenieus, in huisvlijt vervaardigd mechanisme achter?

Goed kijken op internet, misschien dat we daar dezer dagen de oplossing zien. Op de tv niks van dat soort nuttige informatie: daar zijn ze te schijterig voor.

_______________

Helaas kon ik geen geinige plaatjes van de verhanging van Saddam vinden (even voor de duidelijkheid: ik ben tegen de doodstraf. Maar het kan je natuurlijk ook te machtig worden.) Op mijn speurtocht vond ik deze perfecte collage: het hoofd van Saddam op het beeld (van ik meen Bramante) voorstellende Mozes in de Sint Pieter in Rome.

Explosies

Samir A, Mohammed B en Ali C, pardon: Ali B: allemaal hebben ze iets met explosieven. Maar Ali B. moet je nageven dat hij het deed in het kerngebied van de vijand: Staphorst.

Voorbij, voorbij (vervolg)

Toen ik in 1967 nog maar net een paar maanden bij de krant was, kwam ik samen met een paar collega’s tot de ontdekking dat de man die indertijd het cartoontje in de linkerbenedenhoek van de voorpagina tekende, wel erg vaak iets tekende dat wij al eens eerder gezien meenden te hebben. Toen de Volkskrant daar ons ook al op attendeerde ging ons een licht op: de man had niet elke dag een leuk idee en pakte dus maar een ouwe van Wim Boost, beter bekend als WiBo, toen in diezelfde Volkskrant.

Zoals dat indertijd ging, iemand op de redactie kende wel iemand die wel leuk kon tekenen en de volgende dag hadden we een nieuwe cartoonist: Ru de Vries, Ru voor de lezers. Hij ging niet meer weg tot de krant het dezer dagen kennelijk welletjes vond. Veertig jaar heeft hij niet kunnen vol maken, maar hij is een heel eind gekomen.

Ru – schilder, beeldhouwer, lithograaf – was in 1967 al wereldberoemd in Heerlen. Heel lang hoorde hij bij het meubilair van café Bijsmans, later kwam hij vooral vaak in de bar van Luigi en Paolo Belfi op de Promenade. Hij vond zichzelf wel een aanwinst voor de dames. Hij woonde nooit ergens normaal maar altijd op kastelen of monumentale boerderijen, hij verbleef lange periodes in het buitenland, bijvoorbeeld op het eiland Mauritius, op Bali of op een Grieks eiland. Waar hij de kost bijeen schraapte door portretten te tekenen van toeristen op het strand. Als er internet was geweest zou Ru gewoon door getekend hebben voor de krant, maar indertijd moest hij zich in die periodes laten vervangen.

Ru is zeventig en woont in de Belgische Voerstreek en ik zou hem, desnoods als curiosum, nog lang bij de krant hebben gehouden. Maar ik bepaal (gelukkig) het beleid niet.

De laatste cartoon van Ru staat vandaag in de krant. Typisch Ru: gewoon een doorsnee-cartoontje op de actualiteit, niks afscheid.

Op diezelfde voorpagina wel een uitdrukkelijk afscheid, van de rubriek Kras. Meestal een pittig columnpje van hapklare lengte – ik mag daar onbescheiden aan toevoegen dat het na twee jaar broeden de opvolger was van mijn dagelijkse stukje waarmee ik in 1999 stopte maar waarmee ik sindsdien op deze virtuele pagina’s ben doorgegaan. De stukjes, geschreven door een collectief, waren soms wel erg bot, maar twee leden van dat collectief sprongen er uit: ten eerste Hans Goossen, een droogkomisch talent dat, zoals het hoort, graag zijn eigen zwakheden uitbuitte.

En ten tweede Mariëtte Stuijts, tot gisteren plaatsvervangend chef van de Parkstad-editie en vanaf volgende maand eindredacteur bij omroep L1. De lezers kenden haar twee paarden, haar hond en haar poes, haar man en haar jeep, haar dappere oude vader, haar twee nichtjes en haar zieke moeder van haver tot gort. Dankzij Kras.

Mariëtte vertelde me deze week nog dat ze wel eens heimwee had naar de tijd dat we met een man of acht, gewoon op zijn boerenfluitjes zonder iemand om toestemming te vragen, wekelijks een stuk of twintig, dertig pagina’s bedachten, naar eigen goeddunken volschreven met achtergrond, interviews, columns, reportage en informatie. En vooral dacht ze vaak aan de maffe projecten die we uitvoerden, zoals millenniumnummers, een jaarlijkse onderwijskrant, kunstbijlagen. Het was een mooie tijd, blij dat we die hebben meegemaakt, want het gebeurt nooit meer. Elk idee moet tegenwoordig getoetst worden aan het marketingconcept en dat is, zoals bekend, de dood in de pot.

Behalve met Ru stopt de krant dus ook met Kras. Het lijkt de Volkskrant wel. (Wat zeg ik daar nou weer.)

Deze week werd aangekondigd dat er wel iets voor in de plaats komt: een column, beurtelings te schrijven door drie collega’s van Dagblad De Limburger. Voor zover mij bekend zijn die drie namen verbonden aan veel eruditie, verstand van zaken en een weloverwogen oordeel; en dus aan belerende en humorloze zuurpruimerij.

Maar komaan, ik kan me vergissen.

_____________________________

De bovenste foto stond in het Limburgs Dagblad van eergisteren, bij het afscheidsinterview geschreven door Jos van den Camp. De foto werd gemaakt door Johannes Timmermans. De foto hieronder werd gistermiddag gemaakt door een stagiair, tijdens de geïmproviseerde afscheidsborrel van Mariëtte Stuijts (midden voor.) op de redactie van de Parkstadeditie van het LD in Heerlen.

Geld

Zouden die mensen die ‘de gulden terug’ willen er wel eens bij nadenken wat dat zou betekenen? Om te beginnen de miljarden die het zou kosten om gewoon weer guldens te slaan of te drukken? En dacht u dat de horeca, de kledingindustrie en de benzinemaatschappijen niet opnieuw hun slag zouden slaan bij de nieuwe overgang? En dan zwijg ik nog maar even over het feit dat u voor uw vakantie in Frankrijk weer euro’s zou moeten kopen.

Zelf ben ik ook niet zo’n eurofreak, ik weet heus wel dat de euro vooral de ondernemingen in de kaart speelt, zie alleen al de gretigheid waarmee grote ondernemingen al in 1996 op de euro overstapten. De euro is vooral ingevoerd om het internationale zakendoen te vergemakkelijken, laten we dat even voorop stellen.

Maar dan de feiten, waar het de eenvoudige geldbetaler betreft.

Inmiddels hebben we vijf jaar de euro. Het terugrekenen naar de gulden gebeurt nog altijd, maar steeds minder. Alleen om nog eens duidelijk te krijgen hoe de horeca ons te grazen heeft genomen, doe ik het nog wel eens. Een kopje espresso kost tegenwoordig vier gulden. Voor vier glaasjes prikwijn ben je 35 gulden kwijt. In euro’s: vijftien stuks, ik ben er al aan gewend dat ik dat ook al veel vind. En het klinkt goed als je zegt dat je huis een miljoen gulden waard is, in plaats van 450.000 euro.

Maar als het waar is dat het leven veel duurder is geworden, hoe komt het dan dat we de afgelopen kerstdagen recordbedragen hebben uitgegeven aan de meest uitzinnige etenswaren en outfits?

Een jaar of twintig geleden gingen in vijf jaar tijd de prijzen een procent of twintig omhoog. Gelukkig hadden we toen de automatische prijscompensatie nog, en dus stegen ook de inkomens met ongeveer hetzelfde percentage. Maar de Nederlandse economie (en de economie van andere Europese landen) prijsde zich op die manier de markt uit en deze situatie was een van de belangrijkste aanleidingen om in 1992 te besluiten om te komen tot de euro, waarbij het beteugelen van de begrotingstekorten van de overheid en van de inflatie voorop stond.

Dat is met succes gebeurd. En terwijl de inkomens sinds 2001 over het algemeen nauwelijks nog gestegen zijn, kunnen we, ook weer in het algemeen, nog altijd goed betalen wat we kopen. Dat er meer armen zijn gekomen en voedselbanken en werklozen, dat is de schuld van de nieuwe godsdienst die door Balkenende en Zalm werd aangehangen, een ouderwets negentiende-eeuws beleid dat werd aangeduid met het woord ‘modernisering’, maar feitelijk een angstig kortzichtig conservatisme was.

Geld

Zouden die mensen die ‘de gulden terug’ willen er wel eens bij nadenken wat dat zou betekenen? Om te beginnen de miljarden die het zou kosten om gewoon weer guldens te slaan of te drukken? En dacht u dat de horeca, de kledingindustrie en de benzinemaatschappijen niet opnieuw hun slag zouden slaan bij de nieuwe overgang? En dan zwijg ik nog maar even over het feit dat u voor uw vakantie in Frankrijk weer euro’s zou moeten kopen.

Zelf ben ik ook niet zo’n eurofreak, ik weet heus wel dat de euro vooral de ondernemingen in de kaart speelt, zie alleen al de gretigheid waarmee grote ondernemingen al in 1996 op de euro overstapten. De euro is vooral ingevoerd om het internationale zakendoen te vergemakkelijken, laten we dat even voorop stellen.

Maar dan de feiten, waar het de eenvoudige geldbetaler betreft.

Inmiddels hebben we vijf jaar de euro. Het terugrekenen naar de gulden gebeurt nog altijd, maar steeds minder. Alleen om nog eens duidelijk te krijgen hoe de horeca ons te grazen heeft genomen, doe ik het nog wel eens. Een kopje espresso kost tegenwoordig vier gulden. Voor vier glaasjes prikwijn ben je 35 gulden kwijt. In euro’s: vijftien stuks, ik ben er al aan gewend dat ik dat ook al veel vind. En het klinkt goed als je zegt dat je huis een miljoen gulden waard is, in plaats van 450.000 euro.

Maar als het waar is dat het leven veel duurder is geworden, hoe komt het dan dat we de afgelopen kerstdagen recordbedragen hebben uitgegeven aan de meest uitzinnige etenswaren en outfits?

Een jaar of twintig geleden gingen in vijf jaar tijd de prijzen een procent of twintig omhoog. Gelukkig hadden we toen de automatische prijscompensatie nog, en dus stegen ook de inkomens met ongeveer hetzelfde percentage. Maar de Nederlandse economie (en de economie van andere Europese landen) prijsde zich op die manier de markt uit en deze situatie was een van de belangrijkste aanleidingen om in 1992 te besluiten om te komen tot de euro, waarbij het beteugelen van de begrotingstekorten van de overheid en van de inflatie voorop stond.

Dat is met succes gebeurd. En terwijl de inkomens sinds 2001 over het algemeen nauwelijks nog gestegen zijn, kunnen we, ook weer in het algemeen, nog altijd goed betalen wat we kopen. Dat er meer armen zijn gekomen en voedselbanken en werklozen, dat is de schuld van de nieuwe godsdienst die door Balkenende en Zalm werd aangehangen, een ouderwets negentiende-eeuws beleid dat werd aangeduid met het woord ‘modernisering’, maar feitelijk een angstig kortzichtig conservatisme was.

Dus inderdaad, die euro hoefden we niet, maar we hebben hem nu eenmaal. Inmiddels kun je net zo goed tegen de regen zijn of tegen de kleur blauw.

_________________________

De onderste foto is een illustratie bij een ander aspect van de euro: hij stond in 2002 in de Corriere delle Sera en was een illustratie bij het bericht waarin stond dat in Londense nachtclubs de euro gretig wordt geaccepteerd.

KPN 12

De avonturen die ik met KPN beleefde waren schijnbaar afgelopen toen ik in juli jongstleden Direct ADSL opzegde en voor internet overschakelde naar de firma die hier ook de kabel-tv aflevert. Elf weblogs had ik tot die tijd geproduceerd over de nachtmerrie die was voortgevloeid uit mijn besluit van 27 mei 2005 om InternetPlusBellen aan te vragen. Maar het kwam uiteindelijk allemaal goed: ik kreeg een finale afrekening van KPN – in mijn voordeel – en toen was, leek, alles koek en ei.

Tot ik in oktober besloot ook de nog bestaande vaste telefoonlijn van KPN in te ruilen voor telefoon via de tv-kabel. Het scheelde de helft in de kosten en wie wil er nu een dief zijn van de eigen portemonnee.

De kabelmaatschappij zegde mijn abonnement op de vaste lijn voor me op, er kwam een briefje van KPN waarin zij hun droefheid uitdrukten wegens mijn vertrek en dat was het dan. Dacht ik.

Op 19 december vond de daadwerkelijke omschakeling plaats en ik heb tot nu toe niet te klagen over de service. Toegegeven, het is pas een week, maar in die week ging het dus goed.

Behalve dan dat ik twee brieven kreeg van KPN.

Eerst een brief van KPN Zakelijk: ik had mijn Belzakelijk abonnement opgezegd, en dat zou vervangen worden door een Belplus abonnement. Het gekke is natuurlijk: ik heb nooit iets te maken gehad met KPN Zakelijk, en ik had helemaal geen vaste telefoon meer van KPN. Dus maar eens gebeld met de Klantenservice van KPN Zakelijk en het verhaal verteld. ‘Gooi maar weg meneer, beschouw die brief als niet gestuurd,’  zei de bediende aan de andere kant. Ik heb genoeg ervaring met KPN om toch nog even licht argwanend te blijven toekijken.

Dan die andere brief. Volgens dat schrijven had ik voortaan KPN Direct ADSL zonder telefoon. De wonderen zijn de wereld niet uit. Vanaf nu zou er automatisch 52 euro 95 per maand van mijn girorekening worden afgeschreven.

Gebeld met de Klantenservice. Eén: de klantenservice kost tegenwoordig maar een cent per minuut. Maar vervolgens begint er minuten lang een onwaarschijnlijk oerwoud aan keuzemogelijkheden waar zelfs bij benadering mijn probleem niet bij zit. Ik luister een kwartier naar het gelul van de computer die me tussendoor ook nog van alles probeert te verkopen, en hang op.

Mij rest niets anders dan een papieren brief. Ik kan geen rechtstreeks adres vinden, dus stuur ik de brief naar het hoofdkantoor van KPN in Amsterdam en eis een schriftelijke bevestiging van ontvangst en van de bekentenis dat een en ander op een misverstand berust. Ik heb nog niets gehoord.

KPN sluit je weliswaar niet aan, maar ook niets uit.

Karretje

Dokters en computers, dat botert nog altijd niet zo geweldig. Als je twee minuten nadenkt over die stelling heb je ineens stof voor wel vier jolige columns. Ik noem als voorbeeld de relatie van de computer met psychiaters en andere hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg, die er voor een deel ernstig op tegen zijn dat zij voortaan de dossiers van hun patiënten geëlektroniseerd voor hun neus zullen krijgen. Een van de geheime redenen daarvoor: dan zou je ineens kunnen zien hoe weinig effectief het psychiatrisch werk is. Dat ligt voor een deel aan het feit dat we nog altijd heel weinig weten van wat zich allemaal in die gekke hoofden van ons afspeelt. Maar de dokters zijn dus bang dat zij er de schuld van krijgen dat ze nog niet alles weten. En dus maar beter niet zo vastleggen die handel, zodat anderen kunnen zien hoe je er mee worstelt.

Kortom: de magie van de toverdokter annex medicijnman kun je maar beter overeind houden. Daar is, denk ik, trouwens ook nog wel iets voor te zeggen.

Kijken wij vervolgens in het Limburgs Dagblad van heden. ‘Mobiele computers (flatscreens met een toetsenbord, gemonteerd op karretjes) helpen artsen op de acute-opnameafdeling van het Heerlense Atriumziekenhuis sneller aan patiëntengegevens.’

Nu wil ik niet gaan liggen zeiken over die wrakkig overkomende ‘karretjes’ en over het feit, dat in de omschrijving tussen haakjes de computer helemaal ontbreekt. (Misschien is het wel gewoon een laptop.) Maar wat je je wel afvraagt: eh, hadden ze dat dan nog niet op die acute-opnameafdeling? Ik weet ook het antwoord: nee, dat hadden ze nog niet op die afdeling, want ik ben er onlangs nog eens geweest. Toen ging het nog zo: je meld je op de acute-opnameafdeling, daar tikken ze je gegevens in de computer, vinden vervolgens dat je toch eerst bij de in hetzelfde gebouw gevestigde huisartsenpost moet zijn, en daar tikken ze opnieuw de gegevens in.

(Je moet daarvoor bij de acute-opnameafdeling eerst naar buiten, door de kou naar de huisartsenpost ernaast, waar je tot de ontdekking komt dat je ook binnendoor had gekund. Waarom dat zo gaat, blijft een raadsel. Ook de gegevens konden blijkbaar niet binnendoor.)

Toen hadden de dokters dus inderdaad nog niet die handige karretjes, want eenmaal aan de beurt bij de huisarts moet je alsnog je verhaal vertellen. Het ging in dit geval om een gebroken duim, en toen dat feit zo ongeveer iedereen in deze verrukkelijke instelling bekend was (je werd al vriendelijk begroet, als ware je een oude kennis: aha, de mevrouw met de gebroken duim!) werd je alsnog doorgestuurd naar de acute-opnameafdeling waar je gegipst werd door een mevrouw die ook al geen karretje had maar gelukkig wel heel deskundig en overduidelijk ervaren was in het gipsen van gebroken duimen.

Zij heeft dus nu dat karretje.

Geweldig.

Volgende keer zullen we het hebben over het onderwerp: al die computers maken de gezondheidszorg wel erg onpersoonlijk.

Winter

Vanmorgen was de temperatuur min nul komma vier, de laagste temperatuur tot nu toe deze winter gemeten. Gisteren en eergisteren was het respectievelijk nul komma een en nul komma drie. Dus het heeft weer gevroren, voor het eerst sinds 7 april jongstleden.

Een licht gevoel van teleurstelling bekroop me bij het doen van deze waarnemingen. Het broeikaseffect gaat me toch in de steek laten. Ik had echt gehoopt dat de temperatuur pas ergens in januari, en dan ook nog per ongeluk, onder het vriespunt zou dalen.

Gistermorgen nam ik zelfs de omweg over de autoweg omdat het wel eens glad zou kunnen zijn op de binnenwegen die ik normaal altijd berijd. Maar dat bleek voorshands een overdreven maatregel, de temperatuur was weliswaar onder nul, maar zelfs de autoruiten waren niet bevroren.

Onderweg naar Den Haag zagen we ter hoogte van Weert enige honderden ganzen die een beetje onwennig de letter V in de lucht schreven. De formatie had lang geduurd, hoorde ik, maar uiteindelijk had er één geroepen: als we niet vóór Nieuwjaar vertrekken kunnen we net zo goed hier blijven.

Dat was menigeen ook weer te veel van het goede, ze dachten ineens aan de V van Vertrekken, van Vooruit nou, van Vliegen, van Vrijheid en vooral natuurlijk van Vreten. Ze vlogen eerst per abuis in noordelijke richting, maar uiteindelijk, na enig geharrewar en heen en weer vliegen kwam er eentje met het idee om gewoon naar het zuiden te gaan en daar deed de rest aan mee. Weer die V-vorm, de V van Victorie, Duitsland wint voor Europa op alle fronten – hoe kom ik daar nou weer bij? Te veel geschiedenis is ook niet altijd goed voor een mens. Ik bedoel, bij Rita Verdonk, met een V, is het heel gemakkelijk meteen aan handhaving in kampen en dergelijke te denken, maar bij ganzen?

In ieder geval blijf ik er bij dat het nog niet wil zeggen dat ganzen ook kunnen schrijven, nu ze de letter V hebben uitgevonden. Dat is projectie, jongens en meisjes, niets anders dan dat.

Waar was ik gebleven? Bij het weer, als wij columnisten het weer toch niet hadden, waar zouden we het dan ook Tweede Kerstdag over moeten hebben? Ja, dat het vandaag dinsdag is, maar daar ben je ook tamelijk snel over uitgepraat.

Nou dan hup, het ontbijt dan maar. Weer zo’n ei als eergisteren, schat ik.

Het is stralend weer, er staat een straffe oostenwind: er zijn jaren geweest dat het dan in een mum van tijd schaatsen geblazen was. Nu dus niet. Maar die mum van tijd, die is gelukkig wel gewoon gebleven.

Ei

In deze tijd van ongelimiteerd eten en drinken zouden we toch eens moeten denken aan een eenvoudig gebakken ei. Om complicaties te voorkomen bewaren we de gekookte eieren in alle gradaties, mitsgaders de gepocheerde exemplaren voor een eventuele andere gelegenheid.

Zo nu en dan, niet dagelijks, mag ik nog wel eens een plakje kaas in stukjes snijden en in een klontje boter (echte boter, dat behoeft geen betoog) laten smelten, waarna ik er een, twee of drie eieren overheen breek en met een houten vork zachtjes door elkaar meng, indachtig het advies dat de dooier goed doorbakken genuttigd dient te worden, met het oog op salmonella. Tenzij je natuurlijk een deel van de aantrekkelijkheid van het gebakken ei, ‘sunny side up’ vindt, dat je risico moet durven lopen, dan is het pas lekker.

Ei met kaas dus. Heerlijk. Flink peper; en dan, essentieel: niet helemaal laten stollen, er moet een zekere geleiige vloeibaarheid merkbaar blijven. Met boter en al op je bordje, sneetje goed brood erbij om te soppen, wat wil den arbeider nog meer.

De arbeider wil natuurlijk meer. Gebakken ei met kaas en dunne plakjes bacon, vooraf knapperig gebakken; een plak bloedworst of balkenbrij; een tomaat.

Dan komen we al heel dicht in de buurt van het ei dat ik ooit at in het Four Seasons Hotel in Mexico City. Dat is een heel chic hotel, zo chic dat de gasten eigenlijk vooral per helicopter aankomen en, als het niet anders kan, in een peperdure limousine. De in deze stad gebruikelijke taxi’s, groene VW kevers, worden door barse en zwaar bewapende bewakers op ruime afstand gehouden, vermoedelijk wegens ontploffingsgevaar. Dat lot delen ze met de dakloze bedelaars die in de buurt rondhangen.

Gek genoeg (en ook wel een beetje schaamteloos) smaken de huevos rancheros die in dat hotel bij het ontbijt te bekomen zijn door die omstandigheden des te lekkerder. Huevos rancheros, boereneieren dus, voldoen ongeveer aan bovenaangeduid recept, maar dan met een klats scherpe saus en trouwens ook een spaans pepertje erdoorheen gebakken.

Het chicste gebakken at ik ooit in een andere vestiging van Four Seasons, namelijk die in Philadelphia. Ook daar veel armoedzaaiers en bedelaars, maar in de Verenigde Staten weten ze die bij elkaar en koest te houden in een ver van het Four Seasons Hotel gelegen wijk.

Als je in dat hotel besluit af te zien van het Japanse ontbijt – dat kost mij moeite, eerlijk is eerlijk – dan vervoegt zich een keurige zwarte heer, type eerste klas butler, aan je tafel, met medebrenging van een serveerwagen. Op die staan, behalve een komfoor, de ingrediënten voor een gebakken ei, zoals jij dat op die ochtend in je verwatenheid wel toebereid en uitgeserveerd zoude willen zien. Uien, knoflook, paprika in diverse kleuren, blokjes komkommer, druiven en frambozen, gerookte zalm en andere vissoorten, diverse types ham, worstjes met salie. En eieren dus.

De zwarte heer neemt goede nota van je verlangens en vervaardigt het gerecht op die serveerwagen. Terwijl hij bezig is, komen de laagste gevoelens in je boven: je zou wel heel even een echte VVD ‘er willen zijn.

Kerstdiner

Van een zorgvuldige planning voor een kerstdiner is het dit jaar weer eens niet gekomen. De laatste keer was precies vijf jaar geleden en toen verliep het kerstdiner geheel anders, en ik mag wel zeggen: veel rampzaliger dan vooraf gepland. Degene die gepland had, gewikt en gewogen voor wie en wanneer en hoe en gerekend en ingekocht en nog eens gepland had, lag bewusteloos in het ziekenhuis na een spectaculaire hersenbloeding, die haar overviel op het moment dat de voorbereidingen klaar waren op de avond van die 23ste december.

Sindsdien hebben we, voornamelijk onbewust, afgezien van heel uitgebreid kerstdiners plannen. Ik denk niet dat het wat met die avond te maken heeft gehad, eerder met een toegenomen scepsis aangaande het belang van zo’n opgetut kerstdiner, en ook nog met de houding van de kinderen, die ‘samen aan tafel’ altijd wel gezellig hebben gevonden, maar voor wie liflafjes niet hoeven.

Komen nog externe omstandigheden bij, waardoor we dit jaar opnieuw buitenshuis zullen eten, niet in een restaurant maar ten huize van een ouder familielid, dat dit jaar tot haar spijt voor het eerst niet in staat is de voorbereidingen te treffen.

Toch nog zelf iets groots doen? Ik dacht aan de enorme mensenmassa’s die in de winkels ineens de weg weten te vinden naar ramboetan en sapodilla, de groene asperges en de rood met wit gestreepte aubergines, de loquat en de carambola. Hou toch op met die dingen die vooral naar gras smaken. En toen was het snel besloten: er zit genoeg in de vriezer, doe een beetje normaal, zeg.

Dus stond ik vanmorgen, op die 23ste december dus, voor vriezer om er een paar biefstukken uit te trekken, en kwam tot de conclusie dat die er niet waren.

Gelukkig was er wel een verrassing die veel weg had van een kerstdiner: ik vond een diepgevroren eendenlever. O heerlijk, met basilicum en knoflook en de helemaal uit een of ander Afrikaans land afkomstige broccoli (‘honderd procent eetbaar’).

En zo regelt het kerstdiner zichzelf. Vanavond zitten we gebakken, zondagavond vinden we er wel iets op, maandag dus ‘buiten de deur’ eten, dinsdag eindelijk weer eens met iedereen thuis, en dan doen we met het eten iets waar niemand bezwaar tegen heeft: gourmetten.

Als jullie dat nou niet verder vertellen, dan hebben wij een gezellige avond.

Misschien is er zelfs wel iets leuks op de televisie.