SanteLOGie

Blij

Iedere keer dat in programma’s als De Wereld Draait Door of Pauw & Witteman de zittende minister-president staande de armen heft en roept: ‘Laten we blij zijn met elkaar!! Toch?!!’ verhuist er in de peilingen een zetel van de PvdA naar het CDA.

Het is duidelijk: de Nederlandse kiezer is net een Duitser. Als een politicus met zijn armen zwaait en er schreeuwend onzin uitkraamt, al is het over de VOC, vooral over de Verenigde Oostindische Compagnie, zo’n politicus moet wel een groot leider zijn, een voerman, zal ik maar zeggen, en daar moeten we achteraan.

Wouter Bos denkt het te redden met ‘Kennedy spelen’, maar Kennedy moest het hebben van de onheilstijdingen, daar zijn Nederlanders ook gevoelig voor. Iedereen weet dat stemmen op Balkenende onheil gaat brengen, dus moet je op hem stemmen. Zo ongeveer. Hoe het ‘spiegologisch’ zit, dat weet ik niet, maar ik heb ondanks alles bewondering voor de spin doctor die Jan-Peter zover heeft gekregen dat hij die onzin riep, met die armgebaren. Het is van een afgrondelijk politiek cynisme, maar het is knap gedaan. Ik denk dat je op die manier Nederlanders zover zou kunnen krijgen op een chimpansee te stemmen. En dan moet ik meteen excuses maken aan de chimpansees.

In het Volkskrant Magazine van heden komen twee opiniepeilers aan het woord die vooral, en gelukkig maar, afgaan op hun eigen gevoelens; dat scheelt ook enorm in de hoeveelheid werk. Hun prognose voor links is vernietigend: ‘De magie van Bos is weg, het trucje van Marijnissen werkt niet meer en Halsema’s spraakgebrek werkt iedereen op de zenuwen.’ Spraakgebrek? Ja ik hoor wel dat ze, als ze geagiteerd is, hoorbaar snel inademt tussen haar zinsdelen door, maar is dat een spraakgebrek?

Ik heb even de neiging om te roepen: luister daar dan niet naar, luister naar de verstandige en vooral nuchtere dingen die ze tussen die snelle ademstoten door zegt!

Maar ik besef meteen dat ik zo blijk geef er niets van te begrijpen.

Armen omhoog, ‘Laten we blij zijn met elkaar!! Toch?!!’ Hard roepen, erbij kijken als een oudere staatsman, voor zover mogelijk met een Harry Potterkop. Daar gaat het om.

Na 22 november wordt het verplicht. Je komt op je werk, je klopt aan bij de baas, je heft je armen, je roept het, en dan mag je aan de arbeid.

Ach, de democratie was toch al afgeschaft. Loopt Maxime Verhagen niet een beetje mank?

De VOC als voorbeeld

Over de grenzen heen kijken, die VOC mentaliteit, de dynamiek van de Gouden Eeuw, internationaal meetellen.

Het kwam er gisteren nogal gemakkelijk uit bij Jan Peter Balkenende, en er was eigenlijk niemand die hem van repliek diende. Alleen Jan Marijnissen mompelde wat. Een tamelijk tamme reactie, als u het mij vraagt.

Want het was nogal wat, wat Balkenende zei.

Ik wil er twee even uithalen.

Eerst ‘de dynamiek van de Gouden Eeuw.’ Dat getuigt of van grenzeloze naïeveteit, de naïeveteit van een matig succesvol jongensboek. Ik heb de cijfers niet bij de hand, als er toen al betrouwbare of vergelijkbare cijfers werden vastgelegd. Maar de Gouden Eeuw was een periode waarin Nederland zoals wij dat nu kennen niet bestond, de economische activiteit in het niet valt of nauwelijks vergelijkbaar is met wat we daar tegenwoordig onder verstaan – en in ieder geval profiteerde maar een fractie van de bevolking van die ‘dynamiek’. Veruit het grootste deel leefde in omstandigheden die nauwelijks verschilden van die in het Stenen Tijdperk. Wil Balkenende daar naar terug? Of rekent hij er cynisch op dat de mensen toch niks van geschiedenis weten?

De VOC-mentaliteit, dat is inderdaad helemaal een fraai voorbeeld. De VOC, dat was slavenhandel, zeeroverij met vergunning, moord en doodslag in wat later Nederlands Indië zou worden, roof, knechting en uitbuiting van hele bevolkingsgroepen in verre landen en niet in de laatste plaats van de eigen mensen. Het maakte de VOC niet uit wat er gebeurde, als er maar geld mee verdiend werd.

De VOC was een rederij tevens handelsbank, het was een staat in de staat en zij bezorgde Nederland in de hele wereld de reputatie die valt samen te vatten onder het Japanse scheldwoord ‘rode barbaren’.

Ik aarzel niet de VOC op één lijn te stellen met de Amerikanen die in de negentiende eeuw tegelijk de Indianen en de bizons uitroeiden en de organisatie uit het Hitlertijdperk die was opgericht om de door Duitsland veroverde landen van Europa economisch te plunderen onder het motto ‘Liebesgaben aus Holland’.

En die VOC wil Balkenende Nederland ten voorbeeld stellen.

Zoiets heeft zelfs Gonnie van Oudenallen (nog) niet voor elkaar gekregen.

_______________________________________

Foto’s: de Parel van de VOC, een fluitschip en de Batavia.

Wie voorgoed genezen wil worden van trots op de VOC moet het boek ‘Batavia’s Graveyard’ van Mike Dash lezen. Ook in het Nederlands vertaald. De foto stelt de replica voor die van de Batavia is gebouwd. Beide afbeeldingen zijn afkomstig uit de Wikipedia.

Gezakt

Ach gut. Het Eindhovens Dagblad wordt tegen heug en meug voortaan gedrukt in de vorm van een tabloid – zeg maar een halve krant – en om de abonnees in te peperen dat ze het niet moeten wagen om die reden het abonnement op te zeggen, hebben ze een ludieke actie bedacht.

Ze zijn, tijdens het breinstormen, wel flink dronken geworden, heb ik de indruk.

Want wat hebben ze bedacht?

Op de dag dat de krant voor het eerst in het handzame en op veel plaatsen succesrijke formaat uitkomt, 3 oktober, zal in de goede stad Eindhoven in een kring rond het gebouw van de krant een aantal zogenaamde zitzakken worden opgesteld. In die zitzakken zit een exemplaar van de krant in het nieuwe formaat en op een gegeven moment in de loop van de middag zal er een signaal worden gegeven. Wie op dat moment op de zitzak de krant daadwerkelijk zit te lezen (in de hand heeft, neem ik aan, minstens) die mag de zitzak mee naar huis nemen.

Iemand hier in huis heeft op een dergelijke manier ook eens een zitzak ‘gewonnen’. Het is, weet ik dus uit ervaring, een verschrikkelijke sta-in-de-weg – eigenlijk meer een zit-in-de-weg – je kunt er niet behoorlijk op zitten, zelfs niet om een tabloid te lezen. En het ding heeft voor dit evenement natuurlijk een volkomen fout imago. Moet je werkelijk een beetje een zakzitter zijn om een tabloid te willen lezen? Moet je daar zelfs een beetje zakkerig voor zijn? Bij de zakken neerzitten? In zak en as? Is een zitzak geen piepzak? Een tabloid is een kat in de zak. De tabloid is gezakt voor het examen. Erger nog: wie op de zitzak de tabloid leest moet in de zak van Zwarte Piet mee naar Spanje!

Het enige positieve dat ik kan bedenken: de krant zakt altijd op een vast tijdstip.

Maar ik zou tot de angsthazen van het Eindhovens Dagblad willen roepen: maak gewoon eens een goeie krant, die je ook zonder zitzak-stoelendans aan de man kunt brengen.

Trouwens, ik wed dat die zitzakken gelijk gestolen worden, als je niet bij elk exemplaar iemand van Securicor zet. Want het mogen dan onhandige, schier onbruikbare dingen zijn: als het gratis op straat ligt, neem je het graag mee! Kijk maar naar Spits en Metro!

______________

Op de foto een zitzak van de firma Paperwhite. Denkt u meteen aan een tabloid uit Eindhoven?

Rampen op het platteland

Ja, wat voor ramp zou ons hier in het landelijke Zuid-Limburg boven het hoofd kunnen hangen? Ik tuur vooruit en tuur vooruit, en zie niks.

Of wacht: we zitten hier op de Benratherbreuk, of zoiets, de Feldbiss, kan ook, zoeken we uit, ik ben geen geoloog; en zes weken geleden is in dat kader ergens in Kerkrade een groot gat in een weiland gevallen. De oorzaak was vermoedelijk de instorting van een mijngang in de ondergrond. En dat kwam dan weer door die breuk. Dus de meest voor de hand liggende ramp is dat er een heleboel mijngangen tegelijk instorten en dat wij op een ochtend wakker worden en merken dat we tweehonderd meter diep, of dieper, gezakt zijn. Goede raad is plotseling enorm duur geworden.

In het volslagen duister vraag je je onwillekeurig af: waar is de opwindradio, waar is de zak met spliterwten, oh nee, dat was uit de jaren vijftig toen we atoombommen ons om de oren plachten te vliegen, hangen die ons nog boven het hoofd, als het ware? Zoeken we te zijner tijd ook uit, als we weer aan de oppervlakte zijn.

Overstromingen hoeven we niet te vrezen, want ik zit op 148 meter boven de zeespiegel en een meter of vijftig boven de Maas. En als er al wateroverlast komt, loopt dat gelijk door naar die mijngangen en die geologische breuken.

Windkracht 12 kan hier ook niet, daar heb je een groot stuk open water voor nodig en wij wonen in een bos, althans, zo zien de meeste vogels het. Het wemelt hier van de bosvogels.

Een windhoos, dat kan wel; veel huizen met platte daken, ineens woon je in een cabriolethuis en zijn ook de opwindradio en de zak spliterwten weggewaaid. Nou ja, tijd voor iets nieuws, tijd voor iets anders, zullen we maar zeggen.

Ach ja, bijna vergeten: er kan een Awacs Boeing neerstorten. Toestelletjes uit 1954 of daaromtrent, goed onderhouden, dat wel, maar wat mis kan gaan, gaat ooit mis. Dus twee mogelijkheden: hij dondert hier op het huis, dan heb ik ook niks meer aan de opwindradio en de zak met spliterwten; of hij valt bij de buren of iets verder.

Maar niet te ver. Wat ik dan nodig heb is geen opwindradio maar een fotocamera met volle batterijen en een lege geheugenkaart. Ik droom daar wel eens over, in de vorm van een wensdroom.

Minister Remkes zelf heeft ook geen erwten. Die heeft jevener en sigaren, heb ik begrepen. Maar de rampen die Remkes bedreigen zijn dan ook heel andere rampen dan de onze.

Italie 11 en slot

4 september 2006

Stasera si balla. Vanavond is het bal. En nog voordat er gedanst wordt, moeten verschillende meningen en vooroordelen over Italianen worden bijgesteld.

Probeer op zondagmorgen om half negen naar eens een kopje koffie met een cornetto te veroveren, in de bar van een benzinestation op de autoweg Firenze-Bologna. Het staat barstensvol met mensen die allemaal tegelijk praten, stevig dooreten aan panini met tomaat en mozzarella en daarbij koffie drinken. Ze gaan geen millimeter opzij voor wie ook wel eens iets te eten wil scoren.

Italianen zijn geen alcoholisten, nog zo'n goeie. Binnen een paar uur weet je beter. 's Morgens om half acht fietst de eerste rabosella, een wijnsoort die als limonade smaakt, er al flink in bij twee mannetjes in de bar van de camping waar ik koffie drink. Even later zijn we in de stad, in het gezapige centrum van het gezapige Cremona. Terwijl we daar (alweer) koffie drinken, neemt een oud, ietwat glazige door zijn grote brilleglazen kijkend mannetje zijn tweede glaasje prosecco tot zich. Het tweede dat wij zien. Het is nog geen tien uur.

Om twee uur zijn we terug op de camping. De twee mannetjes van vanmorgen zitten nu buiten en zijn overgegaan op rode wijn.

Veel Noord-Italianen zijn gereserveerde mensen die een hekel hebben aan de uitbundigheid van het zuiden, ook zo’n vastgeroest idee.

Soms wel. Maar vaak ook niet. Want stasera si balla, dat heeft de kokkin met de boksersgestalte ons al na de zondagse lunch toegeroepen. Een jongeman die aardig klarinet en saxofoon speelt is in zijn eentje een heel orkest. Vrolijke Italiaanse songs, enkele diehards van de Amerikaanse toptien, maar wat pas echt leidt tot een soort klompendansen, gecombineerd met de polonaise, dat zijn Lombardijse boerendansen en de onverwoestbare tarantella die hij ten gehore brengt. Het is inmiddels elf uur en nog zwoel warm. Iedereen in bar en restaurant, beide in de open lucht, host en swingt, de rabosella stroomt vrijuit en tegen twaalven is iedereen, inclusief het personeel, stomdronken.

Wie dansen er niet? De enkele aanwezige zuiderlingen, Napolitanen in dit geval. Die gaan mooi niet voor gek staan.

De botheid en onaardigheid van die ochtend wordt ruimschoots goedgemaakt door die aardige mevrouw met wie we in gesprek raken. En bij wie we vanavond thuis gaan eten. Dachten we. Maar ze kwam niet opdagen. Geen wonder: haar man was een van de Napolitanen…

Een late diagnose

In de plaats waar ik woon wordt de geneeskracht al eeuwen uitgedeeld door de familie Snijders. Mijn huisarts heet Hans, en een jaar of dertig geleden was zijn vader Laur de huisarts. Ik kom hem nog wel eens tegen in het winkelcentrum, en dan kijkt hij me aan of hij me herkent. Dat lijkt me sterk, als je rekent dat een huisarts in die tijd meer dan tweeduizend patiënten had en ik wel al hypochonder, maar nog maar zelden behandelingsbehoeftig was.

Laur was een heel bijzondere huisarts. Zo had hij de gewoonte om een patiënt die hij doorverwees naar een psychiater een verwijsbrief mee te geven met een ultrakorte tekst: ‘s.i.k.’ De eerste keren dat de desbetreffende medicijnman de brief onder ogen kreeg informeerde hij telefonisch naar de betekenis van deze boodschap uit de binnenlanden van Nieuwenhagen, waarop het antwoord luidde: ‘Snap je dat niet? Daar staat ‘sjlaag in ’t koffer’. Voor wie niet bekend is met de schone dialecten van deze landstreken: deze uitdrukking betekent ‘knettergek’. Een goed afgeronde diagnose, kunnen we wel stellen.

Hoe kom ik daar nu op? Door een bericht dat al op 13 september in de krant heeft gestaan, maar mij nu pas werd voorgelegd: Zweedse artsen hebben geconstateerd dat je van orale seks, noemt u het rustig afzuigen of pijpen, we zijn nu toch onder elkaar, amandelkanker zou kunnen krijgen: hetzelfde virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt, kan ook amandelkanker teweeg te brengen. s.o.k dus, seksueel overdraagbare kanker.

Dokter Snijders, de oude, had diverse hobby’s. Zo riep hij bij binnenkomst in het huis van een patiënt bij wie hij visite maakte meteen: al die planten de deur uit! Daar worden jullie ziek van! En op recepties waar ik hem wel eens tegen kwam heeft hij mij herhaaldelijk deelgenoot gemaakt van zijn sterke vermoeden, dat aids onder de mensen was gekomen door seksueel verkeer van mensen met apen.

Een beruchte diagnose van Snijders was de volgende, ik heb die van verschillende vrouwen die zowel deel uitmaken van mijn kennissenkring als van het patiëntenbestand van de oude Snijders. Als een vrouw zich bij de dokter vervoegde met als klacht ‘keelpijn’, dan trok hij een ondeugend gezicht en zei: ‘Je moet niet zo vaak pijpen,’ hij gebruikte een ietwat cryptischer omschrijving, maar iedereen begreep hem direct. En verliet hoofdschuddend het pand.

Laat hij nou op zijn oude dag nog een beetje gelijk krijgen. Uit Zweden. Nee, de oude Snijders was een rare, maar hij had geen s.i.k.

Jamie Oliver gaat af

Alle vooroordelen en wijsneuzerij over de Italiaanse keuken worden hardhandig uitgewist in het fraaie tv-serietje over Jamie Oliver. Zoals bekend is Oliver een groot liefhebber van ‘de Italiaanse keuken’, en de meeste recepten van deze ADHD-kok zijn dan ook bedoeld als ‘geïnspireerd’ door die Italiaanse keuken. Die niet bestaat, ik heb dat al vaker betoogd. In Italië was Oliver nog nooit geweest. Met deze serie wordt daar wat aan gedaan.

Leuk hoor, dat blauwe campertje, maar dat mag allemaal niet verdoezelen hoezeer Oliver op zijn neus kijkt, als hij op de Vucciria (toegegeven: bewonderenswaardig dat hij meteen in het diepe springt) in Palermo probeert zijn ingewikkelde vissaus met veel te veel kruiden aan de man te brengen, en wel aan de man die er vis staat te roosteren die ter plaatse wordt genuttigd. Met een beetje zout, wat citroensap en verder niks. Als Oliver uiteindelijk toch voet aan de grond krijgt is het commentaar van de roosteraar en de omstanders vooral: dit is redelijk lekker, maar het is niet Siciliaans; er is er ook een bij die het ‘iets voor flikkers’ vindt.

Dan de paters in het klooster, de paters die in de overlevering geweldige smulpapen (het woord zegt het al) zouden zijn. Nou, deze niet. Ze eten elke dag een flauwe prak en daar gaat Oliver wat aan doen. Het gerecht dat hij maakt wordt door de paters zeer gewaardeerd, mede omdat er een stevige slok bij gedronken wordt. Maar ik vrees dat de kruidentuin die Oliver ze cadeau deed inmiddels alweer verdwenen is.

En tenslotte de boeren in de Marche, waar oma nog de scepter zwaait in de keuken. Oliver maakt er, hij durft, een tomatensaus voor de pasta, maar oma vindt het niks: het is niet haar saus. Je vangt ook een glimp op van de tafelgesprekken die elke dag in heel Italië worden gehouden. ‘Doe jij rode wijn in de saus? Nee, dat is niks, er moet witte wijn bij.’

De rest heb ik nog niet gezien. Maar Oliver moet toch al een paar illusies armer naar Engeland zijn teruggekeerd.

Italianen zijn wat het eten betreft ultraconservatief, het is niet helemaal een grap dat veel echtscheidingen het gevolg zijn van het feit dat mamma de ravioli toch beter maakt dan de echtgenote. Ze zijn uiterst spaarzaam met kruiden en eten lang niet zo gevarieerd als wij denken. Elk dorp heeft zijn eigen keuken, en altijd is die keuken de beste van de wereld.

Op de camping langs de Po in Cremona deelde de kokkin van het restaurant ons het menu mee: lasagne (uiteraard met ragù, nooit iets anders) en gefrituurde visjes. Is dat beter dan een Hollandse bal gehakt met sju? Weet ik niet. Ik vond het lekker, eerlijk is eerlijk. Maar elke dag pasta met tomatensaus gaat toch een keer vervelen…

Italië 10

4 september 2006

Sommige campings in Italië hebben een, op zich wel verklaarbare, aantrekkingskracht op Nederlanders. ANWB-gekeurde campings. En campings waar ze op Nederlanders zijn ingericht, met zachte broodjes bijvoorbeeld en hamburgers, en vooral nette pleeën.

Toch blijft de keus soms ook enigszins onnaspeurlijk. Ik zie even af van campings langs het Gardameer, waar het een dagelijks komen en gaan is van cameraploegen van de commerciëlen, die Nederlanders vastleggen die daar al 75 jaar elk jaar komen en op hetzelfde plekje staan met de inmiddels al ietwat sleetse bungalowtent of caravan.

Ik noem de camping Montescudaio in Cecina aan de westkust. Het is een grote camping met disco en zwembad en georganiseerd vermaak. Maar hij ligt vier kilometer van zee, daar liggen natuurlijk veel meer campings, maar die zien nooit een Nederlander. In Montescudaio sprak ik iemand die er trots op was al veertien achtereenvolgende jaren in juli drie weken lang met zijn tent op hetzelfde plekje te staan.

Nog zo'n camping is Kursaal in Passignano aan het Trasimeense meer. Dit is zo'n camping waar keurige Hollandse pensionado's een voorkeur voor lijken te hebben. En waarom? Ik zou het niet weten. Het meer ziet er mooi uit maar zit vol wier en er zwemmen ratten. De camping is klein en keurig, met een hotel erbij waar je uitstekend kunt eten. De Nederlanders komen met voorbeeldig gepoetste vrijwel nieuwe caravans en solide Japanse of Franse auto's. Als twee gelijkgezinden naast elkaar staan, willen ze nog wel eens over en weer bij elkaar eten. 'En, smaakt het?'  'Oh, heerlijk!' Na afloop van de maaltijd gaan ze met een groepje aan het meer koffie drinken, de thermoskan mee en de Completa.

Ditmaal was ik ook op de camping Norcenni Girasole, in Figline Valdarno. Dit is een extreem voorbeeld. In de buurt is niets, als je even afziet van de wandelpaden in de bossen, en het feit dat Florence twintig kilometer naar het noorden ligt. De camping heeft een eigen busdienst die excursies tot in Rome organiseert. Maar de meeste mensen die hier komen, willen niet eens van de camping af. Er zijn drie restaurants waar de pizza's je om de oren vliegen, om van de hamburgers nog te zwijgen – dit zou overigens Italië niet zijn als je niet op minstens één plaats fatsoenlijk kon eten; er is een disco, er zijn zeker zeven zwembaden en de toiletten zijn mooier dan die van welke Italiaanse camping ook, schat ik.

En dus komende Nederlanders, vooral die met heel kleine kinderen. Er zijn trouwens ook Engelsen, Duitsers en wat Italianen. De Engelsen spannen de kroon qua decorumverlies.

De Nederlanders haal je er zo uit. Ja, aan de witblonde kindertjes herken je natuurlijk.

Maar ik zag een man die ik als Nederlander herkende door de manier waarop hij een ijsje at. Hij zat op het terras op een stoel, keek strak naar het Ola-hoorntje (hier Alcida geheten) en boog zich er af en toe heen, om een klein likje te nemen. Hij deed dit zelden, en alleen in het buitenland, denk ik. Zag ik.

Verkeer 1

Vroeger, ja vroeger, was Nederland een plek waar je in Landgraaf de cruise control op 140 kon zetten en een uur en drie kwartier later was je op het gewenste adres in Den Haag. Daar kon de trein niet tegenop, die had er bijna drie uur voor nodig, als hij de eindbestemming al heelhuids wist te bereiken.

Maar dat was vroeger.

Nu laat je die 140 wel uit je hoofd en is een cruise control in Nederland hoe dan ook onzin geworden. Een wereldbol, een atlas, een landkaart, een stratengids, een kompas, een sextant is misschien een beter idee. Zelfs navigatie-apparatuur moet het waarschijnlijk afleggen tegen de omleidingen en wegafsluitingen waarmee de weg van Landgraaf naar Den Haag geplaveid lijkt. Het wachten is op de nacht, waarin je ineens, zonder waarschuwing, aan het eind van het asfalt bent en over de rand kiepert in een snelstromend, peilloos diep en paarszwart water. Of erger nog, dat het asfalt eindigt op een smal bospad. Dat gaat een keer gebeuren, daar ben ik voldoende pessimist voor.

Ik noem een concreet voorbeeld.

Ik vertrek zaterdagmorgen – ik hoor een ervaren reiziger al roepen: reizen op zaterdagmorgen? Dat is in Nederland tegenwoordig een poging tot zelfmoord! – uit Landgraaf om een uur of half twaalf, in de verwachting tegen tweeën te Den Haag te arriveren. Op de radio heb ik al gehoord dat de A76, die voert van hier tot aan de A2, in beide richtingen verstopt is, dus we gaan een stukje door Duitsland. Dachten we.

Om te tonen dat de Duitse wegenbouwers solidair zijn met hun Nederlandse collega’s staat er, volstrekt onaangekondigd, geniepig aan de achterkant van een rotonde, een bord met ‘verboden voor alle verkeer’. Ik knal er bijna tegenaan. Een omleiding is niet geadviseerd, Het enige dat ik kan bedenken is, op de rotonde een afritje verder, richting Sittard. Op zaterdagmorgen door Sittard heen betekent: gezeul van stoplicht naar stoplicht. Via een uitgebreid industrieterrein bereiken we alsnog de A2. We zijn er een half uur extra mee kwijt geraakt.

Het is redelijk druk, maar tot de ring rond Rotterdam blijft ons veel leed bespaard, hoewel op diverse plaatsen aan de weg wordt gewerkt, met bijbehorende versmallingen. Bij Rotterdam staat een file als gevolg van de afsluiting van de A20. Aan de overkant is het erger: de halve Randstad heeft besloten wegens het bewolkte weer zich te gaan vervelen bij Ikea.

Even later sluit ik aan bij de file die besloten heeft zich te gaan vervelen in winkelcentrum De Boogaard in Rijswijk. Ik weet nog net terug te zeilen naar de A4 en via Den Haag Zuid alsnog op de plaats van bestemming te arriveren. Het heeft precies 3 uur en 30 minuten geduurd.

Verkeer 2

Om kwart over zeven wordt de terugweg aanvaard. Zaterdagavond, wat kan je gebeuren? Uiterlijk tien uur thuis, is de schatting.

Het begint al op de Soestdijksekade in Den Haag. Een eigenaardig aanrijdinkje zorgt voor een minuutje oponthoud.

Maar het verloopt vlot. Het is druk, maar het rijdt. We bereiken Breda in de berekende tijd, het is inmiddels donker en ineens staat er een woud van gele borden. Gele borden voorspellen onheil.

In een flits lees ik ook echt een van die borden: ‘A58 afgesloten tussen Tilburg en Eindhoven. Neem de A59 en de A2’. We worden over Den Bosch gestuurd! Dat is dik dertig kilometer om! Maar ik zie geen spandoeken van protesterende verkeersdeelnemers of wegblokkades, iedereen vindt dit blijkbaar normaal.

Onderweg naar Den Bosch (Vught is het eigenlijk) flitsen we langs nieuwe wouden van gele borden die allerlei omleidingen suggereren. Het vereist een sterk karakter om er niet aan toe te geven. Met name is de verleiding groot bij Waalwijk de richting Eindhoven/Tilburg in te slaan, maar dan komen we waarschijnlijk weer bij de wegafsluiting terecht. Misschien kan dat ook wel en word je door allerlei dorpen en gehuchten geleid, met het risico dat je eindigt op een bospad, zie boven.

Ook hier wordt aan de weg gewerkt, ik schat op een tiental plaatsen, kunnen er ook twaalf zijn; allerlei verwarrende gele en witte strepen doen besluiten maar wat aan te kloten.

Dat brengt ons na enig doorzetten toch op de A2, goed opletten dat je die in de richting Eindhoven neemt. Hoewel de gele borden allerlei wegwerkzaamheden blijven aangeven, komen we na enige tijd heelhuids aan de noordkant van Heerlen. Daar is de file inmiddels opgelost, maar de korte weg via Duitsland hebben we gemeden omdat daar die afsluiting nog wel aanwezig zal zijn.

Op de stadsautoweg van Heerlen neem ik de eerste afslag richting Landgraaf. Onder het viaduct linksaf en daar staan de knipperlichten en de zwaaiende lampen: alcoholcontrole. Dat kan er nog wel bij. Ik reken snel: ik heb om half vier drie glazen prikwijn gedronken en om zeven uur een bodempje grappa. Moet kunnen. Ik blaas: het is in orde.

Om even over elven, na bijna vier uur dus, laten we in Landgraaf het anker vallen.