Een groepje Nederlandse wetenschapsjournalisten, met geheel rechts Dick Bezem. Derde van rechts uw dienstwillige dienaar. De foto is ergens in de jaren negentig genomen bij het Genome Instituut van Craig Venter in de Amerikaanse staat Maryland
Zojuist krijg ik het bericht van zijn echtgenote Ines Scheffers dat zondagmiddag om kwart voor vier Dick Bezem is overleden. Dick was nog voor in de zestig en leed al enige jaren aan prostaatkanker, die hem nu fataal is geworden. Het ging al maanden buitengewoon slecht met hem.
Ik heb Dick leren kennen als een voorlichter en PR-man van de farmaceutische industrie, die het hart op de juiste plaats had. Ik kwam met hem in contact aan het eind van de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen Dick PR-functionaris was van de Amerikaanse firma Smith, Kline & French. Hij is dat gebleven tot hij enkele jaren geleden een eigen adviesbureau begon, zij het dan dat de firma intussen van naam veranderde; zoals in SmithKline Beecham. Dick vertrok na de laatste fusie die leidde tot de farma-gigant Glaxo SmithKline.
Hoewel enkele van zijn bazen er soms anders over dachten, vonden journalisten Dick Bezem de perfecte pleitbezorger van de zaak van de farmaceutische industrie. Hij nodigde geregeld een select groepje journalisten, gespecialiseerd in (medische) wetenschap uit voor studiereizen naar het Mekka van de industrie, de Verenigde Staten. Dat waren geen studiereizen, ha ha, dat zal wel, hoor ik menigeen roepen. Maar er werd wel degelijk gestudeerd op congressen en tijdens bijeenkomsten met de meest vooraanstaande geleerden in Amerika op het gebied van de ontwikkeling van geneesmiddelen, behandeling van allerlei aandoeningen, met name van kanker.
Dick had nooit commntaar op de artikelen die de deelnemers aan de reizen schreven. Ook als ze niet schreven vond hij dat goed: hij gaf vooral achtergrondinformatie.
Dick stak niet onder stoelen of banken dat de industrie uiteraard veel geld moest verdienen, dat wilden de aandeelhouders nu eenmaal, maar dat geneesmiddelen met name zo duur waren geworden door de enorme groepen wetenschappers die bezig waren met de ontdekking en ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Dick schroomde ook niet de grenzen te laten zien: zo bracht hij ons in contact met militaire geneeskundigen in het Water Reed Army Institute of Research, waar wèl serieus onderzoek werd gedaan naar een geneesmiddel tegen malaria, een activiteit waar de farma-industrie maar matig in geïnteresseerd was, omdat alleen arme mensen malaria krijgen. En ook Amerikaanse soldaten over de hele wereld, dat was de drijfveer van het WRAIR, uiteraard.
Dus die reisjes waren niet feestelijk? Ja, natuurlijk wel. Dick begreep ook goed, dat veel journalisten wel een borrel lusten en graag behoorlijk eten. Toen ik gepensioneerd was ging ik nog vaak met Dick en zijn clubje mee, gewoon, voor de gezelligheid, en dan had ik de taak voor het entertainment te zorgen. Zo bezochten wij menig uitstekend restaurant van de Oost- tot de Westkust, om nog te zwijgen van gerenommeerde huizen in Rome, Venetië, Barcelona en Parijs.
Dick en zijn vrouw waren enkele jaren geleden van Leidschendam naar Laren (Gelderland) verhuisd, en exploiteerden er het bureau MIK Communication. Helaas heeft dat veel te kort mogen duren.
Zaterdag is de begrafenis.