Schipluiden, ik heb de neiging om te zeggen: de naam zegt het al. Maar niet te snel. Het is half acht in de ochtend en ik ben erheen gereden voor een mooie serie Hollands-nostalgische foto's. En dan heb je natuurlijk een beetje de neiging om te overdrijven: ze zijn hier Nederlands Hervormd, bij het desbetreffende kerkje is, in de vermoedelijke voormalige overdekte marktgalerij, een uitgebreide fietsenstalling ingericht, en ik zie voor het fantasierijk geestesoog de dorpelingen in het zwart met hoedjes op zondag tweemaal ter kerke gaan. Om te luisteren naar de strenge, bevindelijke dominee die de gelovigen hun laatste illusies ontneemt en heen zendt met de boodschap dat ze in de hel zullen branden en vanmiddag om vijf uur stipt terug moeten zijn.
Voorlopig zie ik helemaal niemand. Ja, langs het grachtje dat de kern van het dorp vormt, raast al vrij veel verkeer, erg grofstoffelijk verkeer, grote trucks, buitenmodel tractors die hier absoluut niet passen, want Schipluiden is een heel klein dorpje op de kleine schaal die normaal was toen het nog het turfstekers-, palingvissers- en boerendorp was. Die met een bootje of te voet gingen. Nu is in een van de minuscule huisjes een winkel gevestigd, 'Wilhelmina mode' geheten, er zijn een paar antiekzaakjes en er is zowaar nog een warme bakker waar een heerlijke broodgeur uit komt en waar over een uur de warme broodjes over de toonbank zullen gaan.
Maar nu nog niet. Er is een kneuterig hofje, er zijn wel degelijk enkele sjiekere huizen van voormalige en huidige rijkere polderboeren. Het is de bedoeling dat het hier voorlopig vrij blijft van kassenbouw, maar of dat gaat werken, dat staat nog te bezien. Niet ver van hier zijn tientallen hectaren glas in aanbouw.
Voorlopig liggen nog diverse hele oude stoombootjes te koop in de gracht, ik kom bijna in de verleiding. Ik zie me al varen tussen de waterlelies en gele plompen.
Maar ik beperk me nu tot het maken van foto's. Mensen komen er niet op voor, want die zijn er nauwelijks. Die er wel zijn komen met haastige tred hun huis uit, laptop aan de schouder, groeten de eenzame wandelaar opvallend vriendelijk, stappen in de auto en voegen zich in de stroom op de gracht.
Onderweg naar het werk in de omliggende steden: binnen een straal van acht kilometer wonen en werken anderhalf miljoen mensen in Rotterdam, Delft, Den Haag, noem maar op.
Het is intussen toch voornamelijk stil in Schipluiden dat nog even zichzelf blijft. Stil. Beetje serieus ook. En inderdaad op een ingehouden manier schilderachtig, voor wie het kan zien.