SanteLOGie

Oranje haar

De foto van Martijn van Beek in de Volkskrant is een halve seconde te vroeg genomen om daadwerkelijk de val van Balkenende te registreren. Maar de hieronder beschreven blikken zijn wel aanwezig.

Jan Peter is de eerste premier die we daadwerkelijk, live op televisie, hebben zien vallen. We zagen hem al eerder tegen de vlakte gaan, maar toen viel hij van een schaatsplank. Ditmaal ging hij zowat tegen de gewijde grond van de Tweede Kamer (‘vak K’)  toen hij opstond om Al;exander Pechtold en de breed grijnzende schoonvader van de koningin, Laurens Jan ‘aardappel in de keel’ Brinkhorst de hand te schudden. Waarom die laatste zo ongelooflijk opgetogen, breed grijnzend, bijna gierend van het lachen, ontslag nam was me trouwens een klein raadseltje. Of het zou moeten zijn dat hij dacht: ‘Ha ha, jij moet morgen naar Beatrix, nou, ik zou niet graag in je schoenen staan.’

Naast hem stond Alexander Pechtold en daar gaan we nog veel plezier aan beleven. Hij stond er bij als een ‘frisj gepopte uul’, zoals dat in het Limburgs zo hartig wordt uitgedrukt: als een zojuist onvrijwillig geslachtelijk besprongen uil, dus. Nou ja, het leek er dan ook sterk op, wat er allemaal gebeurde. Alexander was inderdaad ‘frisj gepopt’ door onze Lousewies, die ik wel in mijn armen had willen sluiten als ze er niet zo gehavend had uitgezien, na de volle vierentwintig uur vergaderen.

En ze was niet de enige. Neem Zalm, Marijnissen, Verhagen, ferry Mingelen en zo nog het een en ander: geen tijd, gelegenheid of zin meer gehad om zich te scheren, waardoor de fractievoorzitters (en de anchorman) allemaal leken op de roversbende waarvoor ze vaak worden uitgemaakt. En over de dames zwijg ik kiesheidshalve; laat ik volstaan met te zeggen dat de aanblik van Rita Verdonk ons gisteren overdag bespaard is gebleven en dat onze Femke echt een hele leuke meisjeszomerjurk had aangedaan en daardoor zag ze er schattig en lief uit als altijd. Maar ze moest wel gauw naar bed, na afloop van de Nova-uitzending. En lekker slapen.

Het minste dat je van gisteren kunt zeggen: het was een merkwaardige dag. De laatste dag van het parlementaire jaar, de eerste dag van een lange hittegolf, de dag waarop Mark Rutte zijn entree maakte als VVD-fractievoorzitter en meteen de toon zette door vlerkerig-studentikoos de zwarte-kousenfundamentalist Van der Vlies aan te roepen als enige echte staatsrechtdeskundige – ik vraag me altijd heel vunzig af hoe dit godvrezende Kamerlid thuis de decolletés en korte rokjes van de dames-Kamerleden, die volgens zijn leer niet eens kunnen bestaan, pleegt te verwerken. O nee, liever niet aan denken.

Een goede dag ook wel, ik had de verbeten woestheid niet willen missen van de vertegenwoordigers van het janhagel, het triefel ragmones (om maar eens een mooie allochtone uitdrukking te gebruiken) het schuim van de natie, het tuig van de richel, te weten Nawijn, Van As en Wilders; die hadden liever nog wat meer tijd gekregen om definitief een rechtse staatsgreep te kunnen plegen, want daar hebben ze natuurlijk de Uruzganveteranen bij nodig.

Wilders lijkt het nog het best klaar voor. Fikse mat in de nek. En dat haar is zonder problemen oranje te verven.

Blij verrast (Voorlopig)

Het is half zeven in de ochtend en ik ben blij verrast uit bed gesprongen: iedereen in de Tweede Kamer heeft nu genoeg van haar half geloken ogen, de geringschattende grijns waarin haar gezicht bevroren is, de uitgelopen mascara en de aankomende snor die, indien voorkomend op het gezicht van een allochtone vrouw, wordt gezien als teken van onaangepastheid. In háár kringen althans. Alleen twee van de drie regeringspartijen willen nog niet hardop zeggen dat ze weg, weg, weg moet. Haar fractievoorzitter zei het om kwart voor zes waarom nóg niet: ‘Ze is populair in het land,’ en daar wil de VVD graag zelf van blijven profiteren. Als ze nu wordt weggestuurd, begint ze zeker een eigen partij, die hoog gaat scoren bij de verkiezingen in september. Verkiezingen dus die niemand wil.

Dus de uitkomst zal wel zijn dat de boel gesust wordt. In de peilingen gaat de VVD flink omhoog, het CDA ook, D66 verdwijnt helemaal en de PvdA zakt onder de veertig zetels.

Zo diep is de politiek in Nederland weggezakt in het zelfgeschapen moeras.

Een prachtig toneelstuk was het, al heb ik de tweede helft niet gezien.

Als Ajaan nog belangstelling had voor dit debat, dan was zij de enige die er niet voor op hoefde te blijven want toen het afliep was het kwart voor twaalf in Washington en was er zelfs desgewenst nog tijd voor een gezellig slaapmutsje.

Intussen zou de Etruskische leverkijker, de haruspex, wel het een en ander te zeggen hebben over deze hele kwestie. Kijk maar even mee: de vorige kabinetscrisis van Balkenende begon op de dag dat prins Claus werd begraven. Vandaag is het de verjaardag van prins Bernhard. Deze week heeft prinses Irene zich bemoeid met de politiek. De koningin oefent al voor autocratisch regerend vorst: deze week had ze een oranje hoed op en een Amerikaanse buizerd op haar gehandschoende vuist. Dat zegt mij allemaal voldoende: hier is iets aan de hand.

En wat dacht je van de motieven van de diverse spelers op dit toneel? Lousewies van der Laan die besloten heeft, alles te doen om het kabinet met die vermaledijde Pechtold in haar eigen val mee te slepen, VVD interim fractieleider Willibrord van Beek die, toen hij eindelijk aan de beurt was, duidelijk liet merken niet blij te zijn met dit laatste, excusez le mot, kutkarweitje dat hij mag opknappen alvorens de gedoodverfde golden boy Mark Rutte de partij overneemt, inclusief een zegevierende Rita Verdonk.

En dan tenslotte het weinig verheffende tafereel dat nieuw-rechts biedt. Ik noemde Verdonk al, maar wat dacht u van dat andere stelletje: Van As, Wilders en Nawijn, en aan de zijlaan Marco Pastors in Nova…

Ach, ik ben wel erg voorbarig. De Volkskrant Nieuwsklikker weet op dit moment, vier minuten voor zeven, nog van niks. Zo voorbarig ben ik weer. Dit stukje moet straks zeker anders.

Klantenservice 11

Erg hoog in de organisatie van KPN was die meneer S. niet. Maar hij belde me vanmorgen in ieder geval terug, en ik ben het afgelopen jaar gewend geraakt dat dat al heel wat is. Hij stak zelfs zijn nek voor me uit, deze jongeman met zijn bekakte stem die het ongetwijfeld nog ver zal schoppen: hij had de klachtenafdeling van KPN gebeld om die op de hoogte stellen van iets dat ze daar al heel lang kennen, namelijk dat ik al meer dan een jaar probeer van InternetPlusBellen af te komen. En hij had daar een uitbrander gekregen: hoe hij het in zijn hoofd haalde om de klachtenafdeling te bellen?

Aangename man, trouwens, zoals ik al eerder enkele aangename manspersonen aan de lijn had gehad, de afgelopen dertien maanden. De vrouwen van KPN zijn niet aangenaam, die hebben wel veel dingen met elkaar gemeen: ze weten niks, ze kunnen niks toezeggen, ze kunnen niks doen en ze zijn absoluut solidair met KPN en als de klant aan de telefoon zijn klachten enigszins boud aan de orde stelt, dan roepen ze al gauw ‘tut tut ho ho meneer, dat kan ook wel anders.’

Deze meneer S. niet. Het gesprek leek zelfs een beetje op conversatie. Ik zei hem bijvoorbeeld dat ik eigenlijk wel met meneer Michiel Buitelaar zou willen bellen. Buitelaar is de man die alle brieven van KPN ondertekent die over telefoon en dergelijke gaan. ‘Maar meneer,’ zei KPN’er S., ‘Die zit al lang op de Canarische eilanden, die heeft hier alleen een stroman die zijn naamstempel mag gebruiken.’ Zoals ik al zei: een aangename man. Nog meer hoop gaf hij me met de volgende opmerking: ‘Nou meneer, ik heb intussen zo’n hekel aan KPN, dat ik alles zal doen om ze te laten betalen voor wat ze u hebben aangedaan.’ En daarna traden we, aanvankelijk tot mijn verbijstering, in onderhandeling over een redelijk bedrag. We kwamen uit op vijfhonderdvijftig euro en achteraf denk ik: dat had ook wel iets meer kunnen zijn, maar ik durfde eerlijk gezegd niet goed.

Vlak vóór S. had ik nog een mevrouw van de klantenservice aan de lijn gehad die alle hoop dat het ooit nog goed zou komen, de bodem had ingeslagen. ‘Ik weet het ook niet meer, ik kan nog een klacht voor u aanmaken, maar dat is al vaker gebeurd, zie ik, en zo te horen heeft het allemaal niet geholpen.’ ‘Dus u zegt,’ riposteerde ik, ‘Dat het probleem onoplosbaar is.’ ‘Ik vrees van wel,’ zei ze, maar gelukkig kwam ze toen toch op het idee om mij met S. door te verbinden.

Die belde vijf minuten later terug. Met de mededeling dat hij bij de klachtenafdeling had geëist dat het probleem binnen 24 uur opgelost zou moeten worden.

Leuk geprobeerd. Ik geloof er voorlopig niks van. Nou ja, het levert steeds leukere stukjes op, dat wel.
_________________________

Ik heb de serie 'Klantenservice' hernummerd. Kijk in mijn weblogs van juni, juli, augustus, december vorig jaar en  maart en weer juni van dit jaar voor eerdere afleveringen. Wie de hele serie graag wil hebben: ik heb een apart mapje dat ik je kan sturen, als je mij je e-mailadres zendt.

______________

Het KPN-logo bovenin was echt het leukste dat ik op internet kon vinden.

Tachtigduizend euro

Weten we eindelijk wat een jaar mensenleven kost: tachtigduizend euro. Zow, zeggen ze tegenwoordig.

Ik kan het goedkoper, merk ik direct op: mijn levensjaren hebben tot nu maximaal eenderde van dat bedrag gekost en dat had bij nader inzien ook nog wel wat minder gekund.

Maar de Raad voor Gezondheid – vroeger Gezondheidsraad, wat zou die naamsverandering hebben gekost en is daar het leven van de raad mee verlengd? – heeft daar dus een andere mening over, mede naar aanleiding van ervaringen in het buitenland. Met name de inwoners van Somalië en Bangladesj zullen blij verrast opkijken: tot nu toe dachten ze dat je voor tachtigduizend euro de hele bevolking van het land zou kunnen opkopen.

Hier wordt weer eens een oude discussie opgerakeld, en meteen met een heel ongelukkig voorbeeld: moet een alcoholist, aldus het voorbeeld van de raad, die niet van plan is zijn alcoholgebruik op te geven, een levertransplantatie krijgen? Nog afgezien van het feit dat zo iemand misschien toch een zeer vrolijk, zij het straalbezopen jaar meemaakt alvorens alsnog de pijp uit te gaan: met dit soort voorbeelden zet je de deur open naar veel ernstiger dingen. Ik noem voorzichtig de rokers en u begrijpt waar ik heen wil. Voor je het weet moet je een oud mannetje inleveren als je een baby wilt maken.

Iets serieuzer is het volgende onderwerp: sinds enkele jaren bestaat een geneesmiddel dat vrouwen met uitzichtloze eierstokkanker een aantal maanden langer leven kan geven. Het middel op basis van taxol, een stof die gewonnen wordt uit een bepaalde taxusboom (Taxus brevifolia), is duur, ik zou bijna zeggen: onvoorstelbaar duur, al weet ik niet of het tachtigduizend euro per gewonnen levensjaar zou kunnen zijn. Van het middel werd gehoopt dat het de kanker zou kunnen stoppen, maar dat doet het niet. Nog niet.

En dat is dus het punt. Door het gebruik van het middel wordt ervaring opgedaan die er misschien ooit toe zal leiden dat het ooit wèl tot genezing of minstens tot zinvolle levensverlenging zal leiden.

En dat is maar één voorbeeld. De lijst van andere voorbeelden is volgens mij lang en wordt steeds langer.

Ander voorbeeld: moet IVF maar ongebreideld blijven toegepast, nu we weten dat aldus verwekte kinderen veel meer kans hebben op (dure) gezondheidsproblemen dan kinderen die langs ‘ouderwetse’ weg zijn verwekt?

Het zal mij benieuwen of minister Hogervorst daar samen met Mark Rutte een gemakkelijke VVD-Rita Verdonk-oplossing voor verzint.

Leeftijd

Het beste wetenschappelijk onderzoek is onderzoek dat bevestigt wat je al dacht. Een schoolvoorbeeld daarvan is het onderzoek naar de seksuele behoeften of gewoonten van mannen. Vijfenveertig procent wil meer seks, daar had ik nu toch werkelijk geen wetenschappelijk onderzoek voor nodig gehad. Niet dat al die 45 procent bij groter aanbod ook werkelijk zou overgaan tot de daad, dat is nog wat anders, Wim de Bie zei ooit al ‘kost je een hele doos Kleenex voor een beetje jeuk aan je snikkel en een vingerhoedje stijfsel’, en zo is het maar net. ‘Je wordt er niks wijzer van’, voegde hij er volledigheidshalve aan toe en ook dat blijkt uit de enquête, want die zelfde 45 procent weet de G-plek van de vrouw in kwestie niet te vinden.

Vijfentachtig procent van de mannen vindt het minder lekker als de vrouw in kwestie niet aan haar gerief komt, en dat is dan weer raar: als je wel de G-plek kunt vinden, waarom zorg je dan niet dat die optimaal benut wordt? Overigens vind ik het wel een rare ontwikkeling in de evolutie, dat elke vrouw haar G-plek weer op een andere plaats heeft zitten, ik heb bijvoorbeeld wel eens gehoord: tussen duim en wijsvinger, daar ben je dan mooi nog niet klaar mee.

Het kan natuurlijk ook komen door een te lichte taakopvatting van de betrokken vrouwen. Ik bedoel, die man ligt daar maar te zwoegen, die wordt daar ook niet jonger van, en dan neem je niet de moeite een orgasme te krijgen, en zo dit niet lukt, toch minstens te dóen of je klaar komt. Sommige vrouwen hebben van dat laatste een ware kunst gemaakt. Ik zeg maar zo: beter een gefaket orgasme met veel geschreeuw, dan een zachtjes gekreund echt. Met name wanneer je beide de jongste blom niet meer bent, kun je toch elkaar een beetje tegemoet komen. Kost je weliswaar een hele doos Kleenex, etc., maar het gaat dan toch echt om ware liefde.

Een kwart van de mannen, zo zegt de enquête, wil dingen die de partner niet ziet zitten, dat zijn dus de echte smeerkezen die er rustig nog een paar dozen Kleenex en een paar rollen verband en pleisters tegenaan zouden willen gooien. En tweederde wil wel wat meer initiatief van de partner. Bijvoorbeeld: laat haar zelf de G-plek aanwijzen en waar de voorraad Kleenx staat.

Nu heb ik zelf een poosje geleden deelgenomen aan die enquête op www.jeechteleeftijd.nl dus ik zou de uitslagen met een korrel zout nemen. Mijn echte leeftijd daalde na afloop namelijk van 59 naar 22 jaar. Dus dan weet je het wel.

Keizersnee

En dan was er afgelopen donderdag nog aanleiding tot een beetje opwinding op de boerderij waar ik die week kampeerde: een van de koeien, een mooie witte, moest met de keizersnee verlost worden. Ik maakte deze foto drie uur na de geslaagde ingreep.

Edele sport

Dat is natuurlijk het risico dat je loopt: dat je achteraf moet constateren dat dít nu een wedstrijd was die ik had moeten zien. Gisteravond zag mijn spiedend oog al dat er iets mis moest zijn, toen de overbuurman in alle stilte het oranje vlaggetje van de gevel haalde. De kranten van hedenmorgen bevestigden het vermoeden: het Nederlands elftal plus de bondscoach, die je, ook als je het niet wilde horen of zien, tot en met gisteren kon horen aanprijzen als de uitvinders van het spel en de tovenaars van de grasmat, kunnen aanstaande dinsdag, mits goed verpakt, bij het grof vuil. Waren ze gisteravond al, begrijp ik: grof en vuil.

Zou ik die wedstrijd nog nergens kunnen zien? Nee, liever niet eigenlijk, kost je toch weer twee uur. Maar alle hoogtepunten achter elkaar monteren tot half uurtje amusement, dat moet toch te regelen zijn.

‘De wuppies kunnen van het dashboard’, hoorde ik Rob Trip vanmorgen zeggen, ik lag nog in bed, maar Rob bracht zekerheid. Hoe pijnlijk staan de advertenties nu van onder andere mijn vriendin KPN, die over de rug van de Oranjegekte nog meer mensen buiten mij met rare aanbiedingen ongelukkig probeert te maken. (Rob zegt trouwens: De. Wuppies. Kunnen van. Het dashboard.’ Bijna dagelijks hoor ik hem zeggen: ‘Ron. Linker. In. Washington.’ Zou een gele kaart helpen?)

Wuppies van het dashboard? Dat is nog maar het begin. Ik schat dat, om een ernstige crisis in de vuilafvoer te voorkomen, alle verloven bij de reinigingsdiensten ingetrokken moeten worden, zodat de oranje rotzooi binnen 24 uur in ploegendienst naar het stort kan worden gedragen.

Voetbal, dat is spektakel, vind ik. Hakken, verschrikkelijk gemeen schoppen, kopstoten, stompen, liefst onder de edele delen, grof schelden, spugen. Geweldig. Wedstrijden waarbij veel bloed vloeit, de helft van de spelers zwaar gewond van het veld gedragen wordt, nagejouwd door het publiek, coaches langs de lijn elkaar op de bek staan, de toeschouwers het mes trekken en een enkeling vanaf de tribune zijn kalasjnikov leeg schiet, daar kun je me voor wakker maken. Of nee, die wil ik wel zien als ik niks zinnigs te doen heb en slapen vind ik toevallig erg zinnig, dus dat gaat voor. Niet wakker maken, sorry.

Nou krijg ik vandaag nog een hopeloze voetbalfanaat op bezoek, dus ik voeg er haastig aan toe: bij het wielrennen gaat het ook niet allemaal even lekker. Doordat ik vanmorgen even de sportpagina’s moest inzien, kwam ik er ook achter dat bij het Nederlands kampioenschap in Maastricht openlijk gebeurde wat bij alle wedstrijden stiekem gebeurt: dat vooraf bekend is wie de wedstrijd gaat winnen. En dat wie dat probeert te doorkruisen, zijn profcontract wel kan vergeten.

Ook niet gezien, die wedstrijd. Nou ja, wielrennen is nog veel saaier dan voetballen. En kopstoten zie je daar maar zelden. Mooie, sportieve sport. Edel ook.

Botero

Leda en de zwaan

Ze horen eigenlijk op grootse pleinen in het antieke Rome of Griekenland, pleinen met paleizen en tempels en trappenpartijen en friezen en tympanons en zuilen en alles in hagelwit marmer. Maar de beelden die op die pleinen stonden, dat waren superrealistische afbeeldingen van goden en godinnen, van keizers en veldheren al of niet te paard. De beelden waar het hier om gaat zijn beelden van gewone mensen en dieren, koddig en plomp. Ze maken van die hagelwitte pleinen plotseling het decor van een sinistere sciencefictionfilm waarin nooit meer iets goed komt.

Allemaal interessante speculatie, want waar de beelden deze zomer staan -- ze staan elke zomer wel ergens in Europa -- is een plek die in geen enkel opzicht lijkt op die klassieke Romeinse pleinen, of je moet de architectuur van de Britse ambassade of het paleis aan het Lange Voorhout er voor in de plaats denken. Hotel des Indes heeft die klassieke gevel een beetje, fraai gerestaureerd en licht oker en dus niet wit.

Kortom, de beeldhouwwerken van Botero staan deze zomer op het Lange Voorhout in Den Haag. Dat is in feite een soort brink met veel bomen en Hollands no nonsense plaveisel van bakstenen. In de periode tussen de geraniummarkt in mei en de paardenmarkt in september staan daar sinds enkele jaren mooie en vaak alleen maar interessante en soms ook indrukwekkende beeldhouwwerken of liever: sculpturen.

Op het eerste gezicht zijn het goedmoedige afbeeldingen van gezellige dikke dieren en mensen. Maar als je de beelden goed bekijkt, gaat de gezelligheid er wel van af. Want aan het eind stel je vast dat je een dreigende, sinistere beeldengalerij hebt gezien zonder een echt duidelijke boodschap, misschien is het er een van een ironische, licht kwaadwillige kijk of de mensheid. Je hoopt eerst dat het vooral een vaste truc zonder verdere betekenis is, maar vooral het ongracieuze beeld van een vrouwentorso, het beeld van de man die op de rug van een vrouw staat, het beeld van de paring van Leda en de zwaan brengen je wel op andere gedachten.

Botero de Columbiaan, die al lang in Italië werkt en zijn beelden dan ook Italiaanse namen geeft, maakt beelden met voor de hand liggende namen. Er zijn twee beelden van een liggende naakte vrouw, en heten dan ook 'Liggende vrouw'. De kat die je dreigend aankijkt, ondanks dat guitig uitgestoken tongetje, heet ‘Kat’.  Een van de meest intrigerende beelden is duidelijk een sfinx en heet dan ook 'Sfinx'. Het is een vrouwengestalte met vleugeltjes als van een geslachte kip en achterpoten als van een kangoeroe.

Aan het eind van de Voorhout, waar de Parkstraat begint, staat een Italiaans ijskarretje. Een vrolijke noot die de terugtocht naar het eerste beeld aanvaardbaar maakt.

__________________________

Verdere foto's staan in dit album.
 

Schipluiden

Schipluiden, ik heb de neiging om te zeggen: de naam zegt het al. Maar niet te snel. Het is half acht in de ochtend en ik ben erheen gereden voor een mooie serie Hollands-nostalgische foto's. En dan heb je natuurlijk een beetje de neiging om te overdrijven: ze zijn hier Nederlands Hervormd, bij het desbetreffende kerkje is, in de vermoedelijke voormalige overdekte marktgalerij, een uitgebreide fietsenstalling ingericht, en ik zie voor het fantasierijk geestesoog de dorpelingen in het zwart met hoedjes op zondag tweemaal ter kerke gaan. Om te luisteren naar de strenge, bevindelijke dominee die de gelovigen hun laatste illusies ontneemt en heen zendt met de boodschap dat ze in de hel zullen branden en vanmiddag om vijf uur stipt terug moeten zijn.

Voorlopig zie ik helemaal niemand. Ja, langs het grachtje dat de kern van het dorp vormt, raast al vrij veel verkeer, erg grofstoffelijk verkeer, grote trucks, buitenmodel tractors die hier absoluut niet passen, want Schipluiden is een heel klein dorpje op de kleine schaal die normaal was toen het nog het turfstekers-, palingvissers- en boerendorp was. Die met een bootje of te voet gingen. Nu is in een van de minuscule huisjes  een winkel gevestigd, 'Wilhelmina mode' geheten, er zijn een paar antiekzaakjes en er is zowaar nog een warme bakker waar een heerlijke broodgeur uit komt en waar over een uur de warme broodjes over de toonbank zullen gaan.

Maar nu nog niet. Er is een kneuterig hofje, er zijn wel degelijk enkele sjiekere huizen van voormalige en huidige rijkere polderboeren. Het is de bedoeling dat het hier voorlopig vrij blijft van kassenbouw, maar of dat gaat werken, dat staat nog te bezien.  Niet ver van hier zijn tientallen hectaren glas in aanbouw.

Voorlopig liggen nog diverse hele oude stoombootjes te koop in de gracht, ik kom bijna in de verleiding. Ik zie me al varen tussen de waterlelies en gele plompen.

Maar ik beperk me nu tot het maken van foto's. Mensen komen er niet op voor, want die zijn er nauwelijks. Die er wel zijn  komen met haastige tred hun huis uit, laptop aan de schouder, groeten de eenzame wandelaar opvallend vriendelijk, stappen in de auto en voegen zich in de stroom op de gracht.

Onderweg naar het werk in de omliggende steden: binnen een straal van acht kilometer wonen en werken anderhalf miljoen mensen in Rotterdam, Delft, Den Haag, noem maar op.

Het is intussen toch voornamelijk stil in Schipluiden dat nog even zichzelf blijft. Stil. Beetje serieus ook. En inderdaad op een ingehouden manier schilderachtig, voor wie het kan zien.

Nog even niks!

Nog geen kans gezien ergens een stukje te uploaden. Wordt zeker zaterdag. Onderwerpen: Schipluiden, Botero, er komt nog meer. Dus blijf kijken. Ook mooie foto's, zoals gebruikelijk!