SanteLOGie

Houzee voor Rita

Daar moet natuurlijk een verband tussen zitten: Rita Verdonk wil lijsttrekker van de VVD worden en Venezuela maakt aanspraken op Aruba. Ikzelf zou tegen Chaves zeggen: ga je gang, moeten we het inpakken of eet je het hier op? Maar zo zit Rita niet in elkaar. Als ze volgend jaar alle stemmen van kleine zelfstandigen als Geert Wilders en Marco Pastors binnen heeft, dan wordt ze, denkt ze, minister-president en dan stuurt ze Hr Ms Tjerk Hiddes, al rukkend en trekkend, af op de Venezolaanse marine en luchtmacht, die nu al sidderen bij de gedachte. Wat Margaret Thatcher kon, dat kan ik ook, dat denkt ze nu al vrijwel dagelijks. Ze verbiedt de vakbonden en een paar politieke partijen – beter nog: ze zet ze het land uit. En gaat over tot prioriteit nummer één: waar haal ik zo snel zo’n degelijke handtas vandaan?

Nadeel voor Nederland is dat Rita absoluut geen kaas gegeten heeft van politiek; dat had Thatcher op haar voor, die had haar politiek-economische ideeën van Ronald Reagan, die het op zijn beurt weer uit een horrorfilm uit de jaren veertig had waarin hij de rol speelde van de gangster die de rotzooi moest opruimen als er weer eens een afrekening had plaats gehad. Afrekenen in wild-kapitalistische sfeer. Engeland zucht, vijftien jaar dato, nog onder de gevolgen van haar beleid.

Rita weet uit de tijd dat ze in het gevangeniswezen zat, dat ‘regels zijn regels’. En wij zullen er achter komen dat dat nog iets anders is dan de wormen en naarden van Rita’s voorganger J.P. Met name degenen die op Rita stemmen, kort samen te vatten als het grondsop van de samenleving, zullen voor hun stemgedrag een hoge prijs moeten betalen.

Wie niet werkt of niet voldoende verdient of wie zijn kost verdient met duistere praktijkjes, die moet van Rita verplicht in dienst en eerst de Venezolanen mores leren, Bush helpen met de oorlogen tegen Irak, Afghhanistan, Iran en zo nog het een en ander, plus Indië terugpakken, wat denken die moslims wel.

De kandidatuur van Rita zal in de linkse gelederen een zucht van verlichting doen opgaan: geen campagne meer nodig, die linkse regering komt er vanzelf.

Dus ik ben vóór Rita. Hebben ze ook niet zo iemand voor het CDA? Wordt helemaal lachen. Daar is politiek immers voor: lachen.

Het enige risico dat we lopen is dat het orakel van Diever er teugen is.

Maar dat zien we dan wel weer.

Wat een onzin-onderwerp, goed beschouwd.

De moderne jeugd

Doe het nou niet, bemoei je er niet mee. Waarom zou je ook? Veel populairder word je er niet van.

En inderdaad. Ik ben nog van een generatie die nog even aarzelt voor hij een vrouw waarderend ‘hoerrrr’ achterna roept.

Helemaal de mist in ga ik, wanneer ik nu mijn recensie ten beste geef van een onaantastbaar jeugdidool: VARA-platendraaier Giel Beelen. Die eens in de week ook nog ‘tafelheer’ is bij iemand die beter moest weten, Matthijs van Nieuwkerk, want die is 46, in diens programma ‘De wereld draait door’.

Giel Beelen dus. Dat is, om even de gedachten te bepalen, dat onsmakelijke ventje met dat aan zijn kop vastgeplakte petje en die gore tanden die twee jaar geleden het wansmakelijke idee had, naakt op het hoofdpodium van Pinkpop te verschijnen. Getverderrie. Ze schijnen nog bezig te zijn de kots op te ruimen. En om nog even verder terug te duiken in zijn biografie: dat is de platendraaier die zich omhoog rukte in de platendraaierij door zich in zijn nachtprogramma’s te laten pijpen door een hoerrrr. Het is allemaal van een onbegrijpelijke schoonheid.

Over pijpen, daar ging de tekst van Lange Frans ook over. Lange Frans, dat weten vast veel lezertjes nog niet, is een jongeman van een leeftijd waarop hij eigenlijk al beter moest weten, die vreemde monotone (‘monotome’ zeggen ze tegenwoordig, dezelfde mensen die ergens ‘septisch’ tegenover staan: ik wens gute Besserunk) sinterklaasrijmpjes op een al even monotone dreun opzegt. Gejat van Amerikaanse negers uit de jaren zeventig, het heet rap (spreek uit rep) en het schijnt nog altijd goed te verdienen. Mede doordat types als Beelen en Van Nieuwkerk er helemaal plat van gaan: hoe monotoner de toon, hoe schunniger de tekst, hoe beter.

Dat ijsblokje dat Lange Frans in het weekend tegen zijn  kop kreeg had vermoedelijk met de inhoud van diens tekst weinig te maken. ten eerste omdat hij nauwelijks te verstaan is aangezien de Nederlandse teksten met een zwaar accent uit het Rifgebergte uitgesproken dienen te worden. Maar ten tweede ook omdat versjes opzeggen over ‘pijpen zonder tanden’ geen enkel probleem is voor de hoerrrr-generatie. Daar begint het pas echt te leven als het over honden en fietskettingen en combinaties daarvan gaat, lijkt mij.

Vraag blijft: hoe komt een intact ijsblokje in het publiek van een rapvoorstelling terecht?

Ik snap het niet, ik geef het toe.

Zie je nou wel dat je er niet over had moeten beginnen? Wat heb je er nou mee bereikt? Nog gelukkig dat het maximum scheldwoord dat mij naar de kop kan worden gegooid ‘ouwe lul’ is. Ach joh: als je inlegkruisje maar goed zit.

_________________

De foto van Giel Beelen stond op de website 'Sterrenbeurs', die van Lange Frans stond in het Brabants Dagblad

Ik wil niet inburgeren

Twee keer geprobeerd in te burgeren, tweemaal mislukt. Eerste keer 4,9 gekregen, tweede keer 5,3. Ik twijfel aan alles. Want je kunt op de desbetreffende website de juiste antwoorden niet eens opzoeken. Op die website staat er wel een soort beginselverklaring bij:  ‘In de test komen vragen aan de orde die te maken hebben met kennis van Nederland: de Nederlandse samenleving, geschiedenis, gewoonten, normen en waarden. De vragen zijn opgesteld door dezelfde deskundigen die de echte inburgeringexamens samenstellen. Zo is De Nationale Inburgering Test een realistische afspiegeling van het examen dat nieuwe Nederlanders afleggen, voordat zij echt Nederlander kunnen worden. Er worden ruim 36 vragen gesteld. Wie minder dan 80% van de vragen goed heeft beantwoord, is in feite niet voldoende ‘ingeburgerd’ als Nederlander.’

Nou, Rita kan tevreden zijn: noch Jacques d’Ancona (homo!) noch Howard Komproe (rijk door KPN-spotjes, maar: neger!) noch Victoria Koblenko (Oekraïne!) noch ik (Landgraaf!) kunnen worden toegelaten tot Nederland, wegens cijfers tussen 4,5 en 5,3. Want wij drieën zitten al met de handen in het haar op de volgende vraag: ‘In de tuin van de buren drie huizen verderop staat een houten ooievaar. Er is dus een kind geboren. Wat doet u, maak een keuze: 1. stop een kaartje in de bus, 2. ga meteen naar het kind kijken, 3. ga over een paar weken naar het kind kijken. Het geniepige is dat het juiste antwoord er niet bij staat. Er zijn daarvoor twee mogelijkheden: 1. dat fokt maar raak, of: 2. in een buurt waar de mensen een houten ooievaar buiten zetten, wil ik niet wonen.

Andere vraag: Wat is in Nederland geaccepteerd: 1. een voortuin met fiets en afvalbak, 2. een voortuin met koelkast, bierblikjes en wat andere troep, 3. kinderspeelgoed, winkelwagen en meerdere afvalbakken. Ook hier ontbreekt het juiste antwoord: 1. een voortuin met vier rottende sloopauto’s, olie, accuzuur en koelvloeistof op en in de grond; of 2. een voortuin met dure en zeldzame planten, smaakvol gegroepeerd rond enig modern beeldhouwwerk. Of 3: Geen voortuin.

De derde vraag die ik er uit haal, heeft een zware politieke lading. ‘Waarom was Willem van Oranje voor Nederland belangrijk?’ Antwoordmogelijkheid 1: ‘Omdat hij de Spaanse bezetter wegjoeg’ is natuurlijk buitengewoon politiek incorrect, met het oog op de huidige goede relaties met Spanje. Antwoord 2: ‘Omdat hij de onafhankelijkheidsoorlog van Nederland begon’ kan ook niet want de Tachtigjarige Oorlog was een godsdienstoorlog; of 3. ‘Omdat hij het Wilhelmus heeft geschreven’. Dat klopt ook niet, dat deed Marnix van Sint Aldegonde – een wetenschap die mij geen steek verder brengt bij mijn verwoede pogingen tot inburgering, omdat er niet naar gevraagd wordt. Ik probeer nog na te gaan of de deskundige commissie het wel wist.

Willem van Oranje was belangrijk voor Nederland omdat hij een allochtoon was die geen woord Nederlands sprak, en daarmee dus een voorbeeld van hoe je gewoon als vrij mens in Nederland kunt rondlopen zonder te weten of je een vuilnisbak in de voortuin hebt of een ooievaar, al of niet van hout.

Dan maar niet ingeburgerd. Ich bin kein Berliner!

Lekker krantje voor in bed

’s Morgens stap ik uit bed, loop naar de brievenbus, haal de kranten er uit, leg de ‘grote’ kranten op de eettafel in de woonkamer en neem de ‘kleine’ krant mee naar bed. nrc.next (dat puntje moet eigenlijk iets omhoog) is weer zo’n handig krantje op tabloid formaat. Niet origineel, natuurlijk, Trouw en Het Parool begonnen ermee, AD en een hele riedel regionale bladen volgden en nu is er dus nrc.next. We stappen even over die wel erg modieuze titel heen. En dan blijkt het ‘best wel’ leuk.

Eerst kijken op pagina 2 bovenaan: de column van Aaf Brandt Corstius. Mij tot op heden niet bekend, maar ik begin me al een beetje aan haar te hechten. Verder geen buitengewoon leuke columns, Janneke Vreugdenhil kan in haar eentje absoluut niet op tegen de kookbrigade onder leiding van Sylvia Witteman in de Volkskrant.

Op diezelfde pagina bij vlagen leuk: de ‘to do list’. best herinnerd tot nu toe: de ‘to do list’ van Geert Wilders, die zich voorneemt artikel 2 van de Grondwet te wijzigen in: ‘Geert Wilders heeft altijd gelijk’. Fokke & Sukke ontbreken ook hier niet.

De krant gaat mank aan datgene waaraan alle kranten mank gaan, namelijk dat we het nieuws dat er in staat al kennen: niet alleen worden we tegenwoordig doodgegooid met radio- en tv-bulletins, maar ook de Nieuwsklikker van de Volkskrant en het nieuwsoverzicht van Google en de rest brengen om de paar minuten het laatste nieuws, vaak zelfs met bewegend beeld, op het computerscherm.

Deze krant moet het vervolgens hebben van ‘exclusief’ nieuws, en dan liefst niet iets over Viola Holt of Marco van Basten. Daar weet nrc.next soms raad mee, zoals maandag 27 maart: opening van de krant ‘DSM, Gasunie, Rabobank en andere bedrijven zijn vertegenwoordigd in de raden van toezicht van universiteiten. Helpt dat bij het krijgen van opdrachten?’ Lange kop, zult u denken, maar dat is een van de voordelen van het tabloidformaat. In nrc.next staan ook enorm grote foto’s, groter dan ooit in de krant. Gek hè?

Maar die opening, die zal dus wel gericht zijn op de doelgroep, een doelgroep die niet van de straat is maar integendeel of op de universiteit zit of daar een studie heeft afgemaakt en nu opklimt op de maatschappelijke ladder. Als nrc.next het daar uitsluitend van moet hebben, dan is het einde gauw in zicht, dus maar een beetje voorzichtig met al te veel van dit soort onderwerpen. Hoewel, in de Spits en de Metro zul je dat onderwerp niet gauw terugvinden. Het verhaal zegt mij niet veel, maar ik ben ook alweer bijna onderaan op de maatschappelijke ladder.

Ik lees de nrc.next dus in bed, maar eigenlijk is dat niet de bedoeling. De pc moet ‘up and running’ zijn, en de nrc.next leg je het beste ernaast, want buiten de korte berichten eindigt vrijwel elk artikel met verwijzing naar een of meer websites.  Hele rubrieken bestaan alleen maar uit links. Een laptop voor in bed kan uitkomst bieden.

Ook de advertenties willen nog niet echt lukken. Jong en kek verdraagt zich niet met overlijdensadvertenties, dat snap ik; en maandag is misschien een ongelukkige dag voor advertenties. Die van meubelbedrijf Rochebobois (waarschijnlijk ook nooit in Spits of Metro) staat op zijn kant. En wat moeten die studenten en aankomende managers met die ouwelullenmeubels?

Voor een snel gedrukt overzicht van het nieuws plus een klein beetje divertissement op niveau is nrc.next best goed. En totnogtoe betaalbaar: op proef vijf euro voor vier weken. Helaas is een abonnement veel duurder.

En daar heb ik geen geld voor. Goede smoes: ik ben minstens dertig jaar ouder dan de doelgroep. Dus wat wil je.

Gedachten vanuit het kraaiennest

Ach jongens, toen ik in dienst was, toen ging het toch allemaal precies hetzelfde. Pornofilms bestonden toen nog niet, althans niet voor ons, en ook vrouwen en meisjes waren in de wijde omtrek schaars tot afwezig, maar dat maakte het juist allemaal veel gemakkelijker.

Ook later, op de krant, onder een reeks hoofdredacteuren die er niet aan dáchten om vrouwen op de redactie toe te laten, ging het ‘van dik hout zaagt men planken’. Kun je nagaan: een redactie vol gesjeesde onderwijzers, weggetrapte straaljagerpiloten, uitgetreden priesters, mislukte studenten en állemaal katholiek: wat we tegen elkaar zeiden op het werk, daar kon geen professioneel gemaakte pornofilm tegenop.

Dus ik begrijp dat wel, op die fregatten. Verwend zijn ze natuurlijk. Er zijn wèl vrouwen aan boord, en, gek genoeg, ook pornofilms. Ik zou daar een keuze tussen hebben gemaakt, eerlijk gezegd. Het werkt toch verwarring in de hand, zeker als ze zich ook nog volledig lam zuipen en spuiten.

Iedereen staat nu verwonderd te kijken wat er gut och gut, toch allemaal gebeurt in de krijsmacht. Maar in Hollands Glorie van Jan de Hartog konden we het al lezen: alle matrozen van heteroseksuele kunne wisten in alle havenplaatsen de dames van gewichtloze zeden wel te vinden, je besteeg een rijtuig (toen nog) en riep tegen de koetsier: ‘a las muchachas publicas’, of in een andere taal en hup. Daar waren de jongens die in elk stadje een ander schatje hadden nog heilig bij vergeleken.

Yohoho and a bottle of rhum, zal ik maar zeggen, de Hollandse marine en koopvaardij hebben op het gebied van drank en vrouwen door de eeuwen heen een roestvrijstalen reputatie opgebouwd, en ook als er geen vrouwen bij waren dan wilde de bootsman van twijfelachtige kunne langs andere weg nog wel eens de traditie hoog houden. De zorgelijke medeketelbinkies van Maarten Biesheuvel mompelden onder elkaar op Newfoundland dat je niet moest tegenstribbelen, maar juist meewerken, dan deed het de minste pijn: ‘Denk maar aan een zware thermometer’. Dat was natuurlijk nádat zij uit Rotterdam vertrokken.

En anders die scheepsarts die meeging op een cruiseschip en van de kapitein te horen kreeg dat er niet ‘gerommeld’ kon worden met de vrouwelijke passagiers: als de nood hoog was, dan was er altijd nog de kok. ‘De kok?’ ‘Ja, enne, het blijft in dat geval onder ons vijven.’ ‘Vijven?’ ‘Ja, jij, en ik, de kok en de twee man die de kok moeten vasthouden.’

Ja, de zee, die wil wat, Junge komm bald wieder, maar dat lukt niet altijd en in de tussentijd moet je toch wat.

Pikbroeken, noemden ze die luitjes. Het woord zegt het al.

Duiven, kwartels, lammetjes

Twee keurig diepgevroren houtduiven gekocht, in een opwelling: ik wil altijd zo exotisch mogelijk kopen, zodat bijvoorbeeld Djamila weer haar bekende frons trekt en niks hardop zegt, maar ik hoor haar zachtjes brommen. Gebeurt ook met inktvissen met lange tentakels vol zuignappen, manden van twee kilo binnen twee uur na thuiskomst volledig beschimmelde reuzenaardbeien, topinamboerperen die na zeven dagen koken nog kei- en keihard zijn, en zo voort.

Maar die houtduiven dus, die lagen al even en die hadden intussen gezelschap gekregen van een stel kwartels – het afknippen van de koppen blijft iets griezeligs houden – gemarineerd en wel, doordat het bezoek ziek was geworden;  van de wetenschap dat ze kwartels zouden krijgen, vrees ik. Daarneven hadden we weer eens op zijn Frans gesneden lamskoteletjes gekocht, helemaal uit Nieuw-Zeeland, als dat maar goed gaat. (Deze week nin de aanbieding bij de Makro) Helaas dus allemaal tamelijk harteloos voedsel, gek dat inktvissen en toch ook aandoenlijke ansjovisjes daar niet onder vallen.

Vlees dus, daar moet je tegenwoordig ook voorzichtig mee zijn, de meeste eters willen dat niet meer en geef ze eens ongelijk. Zo’n aandoenlijke schommel van een houtduif, zo’n kwarteltje met die te gekke pluim op de kop. En een paaslammetje op te dikke en toch wankele pootjes.

Maar gelukkig hadden we eters die niet terugschrokken voor een lekker stukje van dit of dat, dus aan de slag.

De duiven en de kwartels in een pan met tien liter water, ui en prei erbij, wortel, zout, peperkorrels en een uurtje of vier zachtjes laten trekken, tot het vlees van de botjes valt. Gevogeltebouillon, die heerlijk ruikt naar kippensoep. Het vlees eruit, de karkassen geplukt en het vlees kleingesneden, de bouillon ontvet en gezeefd, vier liter in de diepvries voor later.

Tegelijk de lams’racks’ – zo noemen ze die, ze zien er een beetje uit als kleine afdruiprekjes, inderdaad – ontdooid, er een tak rozemarijn tussengefrommeld, zout erover, scheutje azijn erbij.

Rosevalpiepertjes in vieren gesneden – hoe Djamila dat zo handig doet is me een raadsel. Kleine sjalotjes gepeld; knoflook gepeld en in een half glas wijn gezet.

En dan naar buiten, lekker een boekie lezen, kan tegenwoordig weer gewoon.

Later die dag

Tien lepels gevogeltebouillon in een pan, goed heet laten worden. Een mooi stuk boter in een grote andere pan, laten smelten, kleingesneden vlees erbij, goed roeren en warm laten worden, een paar fikse lepels meel, en dan lepel voor lepel de hete bouillon; het gaat van brooddeeg via ragout tot soep. Rare kleur grijs. Los een eetlepel goede kerriepoeder op in een paar lepels soep, roer dat door de grote pan: veel betere kleur en nog betere vogelsmaak. Hup, op de borden, pluk heel dun gesneden prei er over.

Ondertussen in de keuken. Rosevalpiepertjes met de uien, knoflook en wat rozemarijn in de oven.

Lamsrackjes in de oven, 200 graden, na 25 minuten het braadvocht afgieten en toevoegen aan de wijn met knoflook die al warm op het gas staat, laten inkoken, uitdraaien, crème fraîche erbij. Op verwarmde bordjes de lamsrackjes in koteletjes verdelen, wat saus erover, ze zijn nog heerlijk roze en kunnen van het steeltje worden genuttigd, samen met een fles goed donkerrode wijn, en de Rosevalletjes.

Intussen gelegenheid om de lente te prijzen, de zieken en doden te betreuren en de kinderen alsnog op te voeden.

Volgende keer de tentakels.

Rouwverwerking van een kind

Een jongen van negen jaar probeert wanhopig zoveel mogelijk van zijn overleden vader te weten te komen. Zijn vader die hem de avond voor hij omkwam in een van de Twin Towers in New York nog gezellig heeft ingestopt en die op de ochtend van zijn dood nog vier keer de telefoonbeantwoorder heeft ingesproken – en een geheimzinnige sleutel van een safeloket heeft achtergelaten.

Dat is feitelijk de korte inhoud van Extremely Loud and Incredibly Close, het tweede boek en voorlopige meesterwerk van de 29- jarige Amerikaanse schrijver Jonathan Safran Foer.

Oskar Schells vader is dus op 11 september 2001 omgekomen bij de verwoesting van het WTC. Zijn zoon probeert door redenering ( ‘uitvinden’ noemt hij dat) er achter te komen hoe precies, en waarom. Is hij nog naar het dak gegaan? Was hij bijna of helemaal buiten toen de torens instortten? Wat vond hij er van dat de telefoon niet werd opgenomen? Is hij de man die van de toren springt op een reeks foto’s die Oskar heeft? En waarmee hij de geschiedenis probeert terug te draaien?

Oskar is een welopgevoed en buitengewoon slim en nuchter jongetje; zoals veel slimme en nuchtere jongetjes is hij uitvinder, amateur-entomoloog, francofiel, slagwerker, verwoed schrijver van fanmail (bijvoorbeeld aan astrofysicus Stephen Hawkins), pacifist, archeoloog van Central Park, romanticus, Groot Ontdekkingsreiziger, juwelier, acteur, inconsequent veganist, verzamelaar van: zeldzame munten, vlinders die een natuurlijke dood zijn gestorven, Beatles-spullen, miniatuurcactussen en halfedelstenen. Hij heeft een heleboel dingen door, maar hanteert ook een kinderlijke redeneertrant. Voorbeeld: hij heeft een hekel aan trein en bus en dus loopt hij gewoon een uurtje of drie naar een adres ergens in New York, intussen een beetje spelend op zijn tamboerijn, denkend en ‘uitvindend’.

Uiteindelijk blijkt alles meer voor de hand te liggen dan hij (en de lezer) zich ooit had voorgesteld, maar daar verder over uitweiden zou het plot van het boek verraden en dat zou zonde zijn, het is een belangrijk aspect van het boek, dat het raadsel steeds groter wordt en de lezer wordt voortgejaagd, samen met Oskar op zocht naar de gegevens die hem zullen helpen de dood van zijn vader te aanvaarden. Want dat is ook een samenvatting van het boek: aanvaarding en rouwverwerking.

De geschiedenis is doorweven met de geschiedenis van Oskars voorouders, die de verwoesting van Dresden hebben meegemaakt. Oskar weet het niet, maar de lezer wel: dat Oskars grootvader ooit plotseling verdween en ook weer teruggekomen is, zij het dat hij zijn spraakvermogen heeft verloren. Is er een parallel met de verdwijning van Oskars vader? Zijn achtergebleven grootmoeder vertroetelt hem enorm; zij woont aan de overkant en Oskar houdt contact met haar via de walkie talkie. Het boek heeft wel meer absurde trekjes, zoals de 103-jarige bovenbuurman van Oskar, die een tijdlang meegaat op Oskars speurtochten door de gemeente New York.

Het boek is ongelooflijk helder geschreven in een lenig, fantasierijk Engels dat bij vlagen doet denken aan dat van Salman Rushdie; de opmaakgrapjes en fotoseries waren niet eens echt nodig geweest.

Dit is weer eens een boek waarvan ik volmondig kan zeggen: dit had ik niet willen missen.

Geachte hoofdredacteur

Deze week stelde ik de volgende brief op, ter publicatie in de progressieve Italiaanse krant La Repubblica. Maar uiteindelijk besloot ik haar niet te verzenden. Omdat ik besef dat gedachten over ethische kwesties, zoals de euthanasie, in Italië van totaal andere aard zijn dan die van ons in Nederland. Ik denk dat ze voor een deel wel te vergelijken zijn met die van een oude conservatieve plattelandspastoor in Nederlands Limburg in de jaren twintig van de vorige eeuw – een absoluut vastgeroest en ook in die tijd van de werkelijkheid losstaand denksysteem. Iemand in mijn omgeving die het kan weten zei me vanmorgen nog: realiseer je dat Giovanardi precies uitspreekt wat en hoe de gemiddelde Italiaan denkt.

Om te benadrukken hoeveel verschil er bestaat, druk ik hierbij het stuk af zoals ik het schreef. Als u het niet begrijpt, dan beseft u meteen ook hoe wij, in ons ene Europa, met elkaar communiceren: als twee doven.

Caro Direttore,

Con sconserto crescente ho seguito la ‘discussione’ in Italia sulla legge su l’eutanasia dell’Olanda. So che si tratta di retorica elettorale, ma così è anche di più sconcertante. Il ministro Giovanardi davvero non sarebbe al corrente di che cosa si tratta in Olanda? Non posso credere.

Parla di una legge che esiste da sei anni, dopo dieci anni di tolleranza della prassi esistente. Una pratica che esiste in tutti i paesi civili, Italia inchiuso: il medico aiuta un malato unguaribile chi avrebbe due a tre giorni o anche solo qualche ore di agonia avanti di morire, e chi ha domandato di essere aiutato, per esempio con un (over)dose di morfina, solo per risparmiarlo di avere da soffrire di più. I medici in Italia non aiuterebbero un tale malato? Non lo credo, è veramente un atto di amore del prossimo.

La legge olandese dice che aiuto per il suicidio rimane punibile, solo i medici sono esclusi sotto condizioni esatti, ogni caso è poi giudicato normalmente. La sola differenza fra Olanda e molto altri paesi è, che Olanda ha regolato il prassi esistente non regolato in molto paesi, credo anche in Italia. Spero che anche esiste in Italia.

Adesso si parla anche dei bambini. No bambini qualsiasi, naturalmente. Si tratta di tre o quattro bambino nati in Olanda ogni anno con defetti complessi, per esempio senza cervello o altri difetti spettacolari contrario a una vita normale. La medicina sarebbe forse in grado di mantenere in vita per qualche mesi o anche anni un tale bambino, ma a che scopo? La discussione non è ancora finita. L’esito è incerto. Ma non si tratta di bambini con il sindromo Down. Questi bambini godono in Olanda una vita molto bella, come altri bambini senza tale sindromo.

Paragonare questo prassi alle idee dei nazisti è completamente assurdo, va senza dire. Ma parlando della storia: Nessun governo olandese ha considerato cooperare con il regime nazista, al contrario. Conosco invece un governo in Europa che si ha, sebbene sessanta anni fa – schierato volontariamente e cantando ai fianchi dei nazisti – e se non sbaglio il governo, nel quale il signore Giovanardi participa, consiste parzialmente di ministri e altri che potrebbero essere detto ‘eredi’ di questo regime.

Tongzoenen

Ach, van Buys kan ik me dat ook wel een beetje voorstellen. Die wil vooral negerzoenen verkopen, en als het onder de échte naam 'negerzoenen' minder makkelijk gaat, dan geef ik hem groot gelijk dat hij iets aners bedenkt. Hoewel Buyszoenen natuurlijk een halfslachtige wijziging is. Iedereen denkt bij het zien van Buyszoenen meteen: aha, negerzoenen. Daarbij gesteund door niemand minder dan Van Dale’s Groot Woordenboek der Nederlandse Taal, dat beloofd heeft dat de negerzoen op zijn vroegst over honderdvijftig jaar uit zijn kolommen verwijderd zal worden. Zie ook mijn vorige opmerkingen terzake. Ik schat dat het tot in lengte van jaren in de supermarkt zal klinken: ‘Meneer, waar staan de negerzoenen?’ ‘Daar, in het Buysschap, mevrouw.’

Een totale breuk met de oude naam zou natuurlijk de naam ‘glucoseklodder’ of ‘glucoseplak’ hebben kunnen betekenen, maar om alweer begrijpelijke redenen is ook daar niet voor gekozen. Het pad van de negerzoenenproducent gaat niet over rozen.

In de politiek zou je met de oude negerzoen nog wel iets kunnen. Als Geert Wilders een zekere mate van gevoel van humor zou hebben gehad, dan had hij demonstratief artikel 1 van de Grondwet op de Hofweg in Den Haag ingesmeerd met een geplette negerzoen; resultaat: een mooie witte vlek. Een blanke vlek.

Maar ik zie Geertje eerder het pak blanke vla als symbool van zijn partij hanteren. ‘Moet je ook eens proberen!’ Als slagzin ijzersterk, kan hij zo kopen van Campina.

Intussen roert zich alweer het kamp dat om onbegrijpelijke redenen de negerzoen in verband brengt met Nederlanders die zich heel lang geleden bezig hielden met de toenmalige drugshandel, namelijk de handel in slaven. Want in die kringen blijkt men de benaming ‘blanke vla’ ook al als een belediging op te vatten. ‘Hier maakt men onbeschaamd reclame met het feit, dat blanken vinden dat ze superieur zijn aan anders gekleurde mensen; blanke vla moet wel beter zijn dan andere soorten vla, ik noem bijvoorbeeld negervla.’ Aldus de voorzitter van de pressiegroep ‘Negerzoenen zijn tongzoenen’ die, opbouwend, meteen een suggestie heeft: 'chocoladevla'. Klinkt goed. ‘Ja, is inderdaad lekker.’

Sander & De Bruyn 30

Sander: 'Ria Beckers was, voor ze de politiek in ging, lerares klassieke talen.'

De Bruyn: 'Zou die nou ook van Sharon Dijksma de studiekosten hebben moeten terugbetalen? Heeft Dijksma na de brugklas ook nog iets gestudeerd, trouwens? En? terugbetaald?