SanteLOGie

Begin zelf eens een leger!

Dit zal wel de domste en meest eerloze opmerking zijn die ik ooit heb gemaakt. Maar vooruit, we hebben voor heter vuren gestaan.

Een paar dagen geleden kon ik hier berichten dat de overgrote meerderheid van de bevolking van Afghanistan de aanwezigheid en vooral de activiteit van buitenlandse troepen steunt en toejuicht. Alleen zijn er nog enkele plekken waar één procent van de bevolking, bestaande uit opstandelingen, ‘krijgsheren’, drugstelers en handelaars, roversbendes en mafiosi – ik denk dat je die termen in die contreien zonder gevaar door elkaar kunt gebruiken – met enorm ongeduld zitten te wachten tot de buitenlandse troepen en met name die uit het verre maar mooie Holland, hen komen oppakken, zodat ze hun gerechte straf niet zullen ontlopen.

Afghanistan blijkt ook ambassadeurs te hebben en ministers en hoge militairen die in de gelegenheid zijn om in het gebouw van de Tweede Kamer deze of gene een geinig petje op te zetten en een te gek jasje om te hangen. En daarna een enorme smoes ophangen over de ellende die ons te beurt zal vallen als we niet meedoen, en hoe erg dat zal zijn voor onze eer en voor onze economie. Terwijl iedereen die vijf minuten naar het nieuws kijkt, weet dat als je érgens troepen heen wilt sturen met het oog op je economie, dat op het ogenblik Nigeria is. Jan Soldaat heeft daar koud voet aan wal gezet of de olieprijs zakt pijlsnel in de richting van den Zalmnorm.

Maar dat nog allemaal daargelaten.

Als die Afghanen allemaal zo achter de vrede en de mensenrechten staan, desnoods ook in eigen land, waarom doen ze daar dan zelf niks aan? Het schijnt dat ze er de krijgstucht met de paplepel ingeslagen krijgen, oorlogvoeren is, begrijpelijkerwijs, in de periode dat de opiumzaaddozen rijpen, de enige echt onderhoudende vorm van tijdverdrijf in die zanderige boel daar. Een beetje Afghaan wordt als beroepsmilitair geboren, die stelling kun je wel een tijdje volhouden. Dus het moet voor Karzai c.s. een fluitje van een cent zijn om zelf een staand leger te vormen en dat af te sturen op het gespuis in Uruzgan.

En dan kunnen Bakker en Koenders en Van Baalen en hoe die types allemaal heten eens beginnen aan de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Het is jullie zeker ontgaan dat Barneveld en Breezand en Berg aan de Maas stiekem het Uruzgan aan de Noordzee aan het worden zijn, terwijl jullie wereldpolitiekje speelden?

___________________

Foto: ANP/Volkskrant

Fotografisch weekend

Afgelopen weekend stond in het teken van de oprichting van een website die de herinnering aan mijn in 1997 overleden broer Berry levend moet houden en dan vooral aan de modecreaties van zijn hand. Op de foto's die ik zondagmiddag maakte worden enkele stukken gedragen door Nicolette. De website is nog in opbouw, hij gaat heten http://berrybrun.typepad.com

Het swingen van Mozart

Heel mooi hoor, allemaal, hoe is het mogelijk dat mensenhanden het kunnen maken: de muziek van Wolfgang Amadeus Mozart. Als klein kind al actief, het heeft ook iets griezeligs en fascinerends doordat het zo onverklaarbaar is. Het doet me allemaal een beetje denken aan Wibi Soerjadi. Maar mij bespringt dezer dagen de vraag: moet Mozart nog?

Toch was het een stukje muziek van W.A. dat mij inleidde tot de klassieke muziek: Eine kleine Nachtmusik. Ik zat in de vierde of vijfde klas van de kansarme lagere school aan de Schoolstraat in Nijmegen en ik luisterde samen met de klas muisstil naar de Schoolradio. Het was Hélène Nolthenius die ons daar toesprak en die met behulp van dat vrolijke stuk muziek enige inleiding tot de klassieke wereld verzorgde. Ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor.

Maar in de diepste krochten van mijn kinderziel was iemand anders haar nèt even voor geweest, namelijk Glenn Miller en de hele big-bandjazz, zeg maar de klassieke muziek van de jaren veertig van de vorige eeuw. Het was dan ook pas toen ik later ontdekt had dat er in het laatste deel van EKN een ontzettend swingend stuk voorkwam, dat de klassieke muziek tot mijn bewustzijn doordrong. Ik had toen al horen spreken over de Boléro van Ravel, die maar net op de twee kanten van een extra grote 78-toerenplaat kon en die ik zelfs wel eens heb mogen beluisteren op een opdraaibare koffergrammofoon, via een naald formaat draadnagel. Maar dat was meer een tour de force (op één 78-toerenplaat!) dan een ontroerend moment.

Ik meen me te herinneren dat ik kort daarna ook nog kennis maakte met het Eerste Pianoconcert van Tsjaikovskij. Pas een van mijn eerste vriendinnetjes bracht me de liefde bij voor twee andere klassieke werken: het pianoconcert van Grieg en het vioolconcert van Beethoven. Mooie symmetrie: opus 16 en opus 61. Ik kan beide uit het hoofd meezingen en meedirigeren en toen de verkering uitraakte kocht ik van mijn laatste centen die twee LP’s voor mezelf.

Korte tijd later kocht ik een set van twaalf LP’s die samen een soort inleiding in de klassieke muziek vormden. Ik weet niet meer wat er in zat – ongetwijfeld een symfonie van Mozart – maar de LP die mij de ogen opende voor de ware schoonheid van de muziek was die met Le Sacre du Printemps van Stravinskij. Die voorkeur werd door mijn omgeving als aanstellerij beschouwd en dat stijfde mij natuurlijk juist in het bewandelen van die weg. Die uiteindelijk uitkwam bij Steve Reich, Philip Glass en Terry Reilly, de kampioenen van de minimal music.

Inmiddels word ik ouder en conservatiever, hoor ik beter wat goed gespeeld wordt en wat niet (de walsen van Sjostakowitsj zoals gespeeld door het Concertgebouworkest onder Chailly of  door de vermaledijde André Rieu) en ben ik een gemiddelde liefhebber van ‘serieuze’ muziek. Bach is tijdloos, Beethoven een beetje sleets (hoewel, de sonate opus 131), de negentiende-eeuwse romantici, daar kun je me voor wakker maken, voor Mahler ook, Bártók heeft de mooiste muziek gemaakt van de twintigste eeuw. En doe ik maar een kleine greep.

En Mozart, tja Mozart. Hoewel: Eine kleine Nachtmusik, dat swingt aan het eind de pan uit.

Een e-mail uit het hiernamaals

Even een kleine poging tot reconstructie.

Sylvia Millecam kreeg kort voor ze aan borstkanker overleed een telefoontje uit Japan: van Jomanda. Je zou verwachten dat Jomanda uitsluitend spreekt vanuit het hiernamaals, en daar dus geen telefoon bij nodig heeft, maar nee: ze had een boodschap uit datzelfde hiernamaals gekregen, inhoudende de aanbeveling om Sylvia te bellen. Ik citeer nu uit de Volkskrant van heden, die weer citeert uit het zojuist uitgekomen boek van Alje Kamphuis ‘Sylvia Millecam op gevoel’. ‘In het telefoongesprek liet ze merken precies op de hoogte te zijn van de verslechterde gezondheidstoestand van Millecam. Maar die informatie bleek ze een dag eerder per e-mail te hebben gekregen van haar assistente, die kort daarvoor Millecams visagiste (die op haar beurt weer kort tevoren bij Millecam op bezoek was geweest, sb) had gesproken.’

Wat staat hier? Niet alleen dat Jomanda blijkbaar toch aardse middelen als e-mail gebruikt om op de hoogte te komen. Maar wat er vooral staat: deze mevrouw Jomanda pleegt, om haar status als zogenaamd medium en helderziende en genezeres overeind te houden, gewoon even fraude en dat nog wel om tegenover iemand die onomkeerbaar stervende is aan kanker – mogelijk mede door haar toedoen – nog eens de indruk te wekken hoe geweldig helderziende ze wel is. Wat een laag monster.

In Netwerk van vrijdagavond werd gemeld dat drie alternatieve genezers die in de zaak rond Millecam ook wel wat steken hadden laten vallen, wellicht voor de rechter worden gesleept. Over Jomanda niks. Die mocht daarentegen wel bijna voortdurend met haar afstotende kop in beeld. Maar alleen al de zaak met het e-mailtje is goed voor een paar jaar gevangenis, schat ik.

Het wordt meer dan hoog tijd om nu eindelijk eens definitieve maatregelen te nemen tegen dat hele bedrog van piskijkers, handopleggers, magnetiseurs, gezondbidders, healers en ander gespuis, al of niet óók afgestudeerd als officieel arts. Wie nu nog zijn gezondheid toevertrouwt aan een beoefenaar van de lucratieve handel in wanhoop en doodsangst, die wil niet anders dan op alternatieve wijze om het leven gebracht  worden.

En de reguliere geneeskunst moet mensen als Millecam, die alleen al het woord ‘kanker’ niet willen uitspreken, laat staan de ziekte krijgen, nog beter opvangen dan zij nu al doet.

Lol hebben van seks

Vertel eens wat nieuws, B16! Dat mocht altijd al, van de paus. Een oud katholiek gezegde wil dat wie zijn vrouw liefheeft, een ander neukt. De buurvrouw bijvoorbeeld, of een collega. Een mij bekende katholieke fotograaf in de gemeente K. placht te zeggen: Als ik bij mijn vriendin ben, dan denk ik aan mijn vrouw, dan duurt het wat langer; en als ik bij mijn vrouw ben, dan denk ik aan mijn vriendin, dan is het wat vlugger klaar. Het katholicisme is een vrolijke en praktische godsdienst.

De paus kondigde de nieuwe encycliek aan in het Pools; het schijnt dat de brief in die taal  gewoon een vertaling is van het eerste hoofdstuk van een boek van Danielle Steele, wier boeken natuurlijk ook uitsluitend gaan over de problematiek van het genieten van seks. Niemand die het merkt.

Gezien dit alles geloofde dan ook maar half dat de nieuwe pauselijke encycliek een saai theologisch stuk zou zijn, zoals wordt beweerd. Ja, in het Latijn, maar in het Latijn is alles saai, zoals wij allen weten. Ik bedoel: in het Latijn zou de boven aangehaalde fotograaf van ‘ejaculatio praecox’ hebben moeten spreken, en dan ben je toch heel ver van huis en van lol met seks.

Ik las hem dan ook niet, die brief – ik zou hem nog niet lezen al stonden er plaatjes bij – maar nu blijkt dus toch iemand uit die ondoorgrondelijke tekst te hebben gedestilleerd dat lol hebben van seks mag. Of B16 dat advies stoelt op eigen ervaring, dat vermeldt de geschiedenis niet. Wat de geschiedenis wel degelijk vermeldt is, dat ook pausen er in de loop der eeuwen wel pap van hebben gelust, dus waarom deze Duitse droogkloot niet: Op elk potje past een deksel, placht mijn moeder te zeggen.

Het is maar gelukkig dat ik niet dik dan vijftig jaar op dit verlossende schrijven heb zitten te wachten. Ik mag wel zeggen dat ik er, achteraf bezien, een behoorlijk voorschot op heb genomen, zelfs in de tijd dat ik nog ingeschreven stond als belijdend lid van het tofelemonisme.

Ook dat bovengenoemd roomsch spreekwoord heb ik in ere gehouden, eerlijk is eerlijk.

Eigenlijk ben ik een voorbeeldige katholiek.

Dat was de krant die was

Kranten genoeg op tabloid, met wisselend succes, mag ik daar wel aan toevoegen. Ik vind inmiddels het formaat van La Repubblica in Italië het beste, iets groter dan tabloid. Maar dat komt door mijn typisch Hollandse journalisten-betweterigheid.

Dus: als het tabloidformaat de Hollandse persverscheidenheid kan redden (quod non, vrees ik) dan moet het maar. Een beetje opmaker kan dat best nog mooi maken al hoor ik dat er bij de meeste tabloids niet eens meer een opmaker aan te pas komt.

Maar ik moest toch wel even iets wegslikken toen ik gisteren zag en hoorde dat ook De Gelderlander op dat kleine formaat overgaat. Op bevel van een papierhandelaar uit Twente, Houwert genaamd, het woord zegt het al, heb ik begrepen – ach jongens, waar zijn de tijden gebleven waarin De Gelderlander een directeur had die ook voor de journalisten van zijn krant de deur open hield omdat hij die ostentatief niet kende. Dat zag hij als ontoelaatbare inmenging in redactionele aangelegenheden.

Toen op de redactie nog een man heer en meester was die ’s morgens door de redacteuren werd begroet met een vrolijk ‘Goede morgen, hoofdredacteur’, die voor mij, tegen beter weten in, nog altijd de uitvinder is van de journalistiek en de vleesgeworden hoofdredacteur, tevens vader van Willibrord, juist: Fréquin, uit te spreken als Freekèèn en dus niet als Freekwin of Verkuin.

Toen dus. Lang, veel te lang geleden, toen het NOS Journaal geen factor was, de tv zwart-wit en maar sporadisch te aanschouwen en De Gelderlander de beste krant van Nederland, zo niet van West-Europa.

Wij stuurden de telexkopij met de buizenpost naar de zetterij, en die stuurde een uurtje later een drukproef van het zetsel op enorme stroken terug naar de redactie. Daar hadden wij, redacteuren, de dummies al klaar liggen, lege levensgrote pagina’s waarop we, alvorens de kopij naar de zetterij te sturen, een ruwe schets van de inhoud hadden gemaakt.

Onder het uitknippen van de stroken zetsel was er gelegenheid om in peinzend overleg de laatste banden met de roomsche kerk door te snijden (Fréquin mocht dat absoluut niet weten) en daarna werden de pagina’s met behulp van zeer goed eetbare glutonlijm in elkaar geplakt en weer naar de zetterij gestuurd. Die daarna de rest van de nacht om de vijf minuten vloekend en tierend aan de telefoon hing omdat er natuurlijk weer niets van klopte.

En wat waren die pagina’s groot! De eerste maanden werd ik geregeld bevangen door horror vacui, hoe kreeg je die enorme vlaktes vol (we hadden weinig illustratie) en we zouden toen misschien wel blij zijn geweest met het tabloidformaat; en de volgende dag hoorden we het resultaat van het ochtendoverleg: de pagina’s waren weer behoorlijk saai geweest. Maar dat maakte niets uit, want hoewel we de uitdrukking indertijd niet kenden, dachten we het wel: fuck the reader, wij waren heel tevreden over ons zelf en daar ging het maar om; we hadden er weer een lekker krantje van gemaakt en morgen kregen we tien procent loonsverhoging.

Voorbij, voorbij.

______________

De huidige titel van De Gelderland staat onderaan, de titel zoals die er uit zag toen ik de krant op 1 juli 1967 verliet, bovenaan. Misschien is die laatste wel handig voor een tabloid-voorpagina.

‘Praat toch met haar’ van Almodóvar

‘Hable con ella’, is het advies van verpleegkundige Benigno aan Marco, ‘praat toch met haar’, maar zowel Marco als de kijker heeft zo zijn twijfels. ‘Haar’, dat is in dit geval de vriendin van Marco, de stierenvechtster Lydia die kort tevoren door een stier op de horens is genomen en in een onomkeerbaar coma ligt, net als de vrouw op wie Benigno verliefd is, Alicia, balletdanseres die al vier jaar in coma ligt na een auto-ongeluk. Benigno is tevens de verpleegkundige die haar verzorgt, en hij praat inderdaad met haar, hij overlegt zelfs met haar over de nieuwe meubels voor de flat waar hij met haar zal gaan wonen, als ze ooit bijkomt.

Marco ziet er niet zo veel in, maar als ook de balletlerares van Alicia, gespeeld door Geraldine Chaplin, tegen Alicia praat alsof die alleen maar een beetje zit te dommelen, houdt Marco verder zijn mond en speelt het spel mee.

Benigno beperkt zich helaas niet tot het praten tegen zijn geliefde, want die blijkt op zekere dag zwanger en daarvoor draait Benigno het gevang in. Daar pleegt hij zelfmoord, zonder dat hem bekend is geworden dat zijn zoon weliswaar dood is geboren, maar dat Alicia tijdens de bevalling is bijgekomen en inmiddels intensieve fysiotherapie krijgt. Lydia daarentegen overlijdt, maar niet voordat ze zich ‘verzoend’ heeft met haar vorige vriendje, een collega-stierenvechter. Marco begrijpt er allemaal niets van, maar blijft nuchter, hij neemt aan dat zijn geliefde er allemaal niets van heeft meegekregen en gaat op reis, want hij schrijft over toerisme. Pas bij terugkeer van die lange trip komt hij er achter wat Benigno heeft aangericht.

De film ‘Hable con ella’ van Pedro Almodóvar is op het eerste gezicht een tamelijk conventioneel verfilmd romantisch verhaal, het heeft in het deel waarin Benigno zelfmoord pleegt zelfs iets van Romeo en Julia: als hij tijdig had geweten dat Alicia wakker was geworden, had hij misschien geen aanleiding gezien de hand aan zichzelf te slaan. Hoewel: zijn afscheidsbrief aan Marco heeft veel weg van een liefdesbrief.

Zo zijn er veel details in de film die je kunt kenschetsen als ‘losse einden’, of overbodige zijstraten. Waarom is de geliefde van Marco stierenvechtster? Waarom heeft zij een slangenfobie? Wat heeft Marco’s reis naar Jordanië te maken met het verhaal? Wat moeten we met het gekweel van Gaetano Veloso? Wat moeten we aan met de nieuw opgenomen stomme filmfragmenten?

Maar dat soort vragen moet je aan Almodóvar misschien niet stellen. Hij drukt gewoon een zwaar persoonlijk stempel op het verhaal, de genoemde dingen zijn misschien onderdeel van zijn persoonlijke biografie, zoals hij ook een liefhebber is van de balletten van Pina Bausch en dus enkele scènes uit die balletten in de film opneemt.

Uiteindelijk realiseer je je dat het verhaal misschien de onmogelijke liefde van Benigno voor Marco als grondthema heeft. Waarmee ook Benigno’s opmerking tegenover de vader van Alicia, die psychiater is, een plaats krijgt: dat hij ‘misschien’ meer naar mannen trekt dan naar vrouwen. Of gebruikte hij dat als alibi om Alicia te kunnen misbruiken? Dat is dan in ieder geval niet gelukt.

__________________

Foto: Sony

Voorbeeld van een welbestede dag

Achterna gezeten door een valk vloog deze spreeuw zondag tegen mijn raam. Ik overwoog nog een voor beide partijen voordelige oplossing, maar bedacht tevens dat één merel niet veel is, voor vier personen. De oplossing kwam vanzelf want de spreeuw kwam bij zijn positieven en ging er vandoor.

Bezoek dat daarvoor naar mijn inschatting in aanmerking komt, mag ik graag onder de maaltijd vermaken met verhalen over wat ik verder allemaal nog eet, van plan ben te eten of ooit al eens gegeten heb. Om u een indruk te geven: geroosterde schapenkloten in Roemenië en een geroosterde halve varkenskop in een Napolitaans restaurant in New York. Dat is voor de gevorderden, voor de meeste zijn geroosterde mussen en spreeuwen al meer dan voldoende en er zijn er geregeld ook genoeg bij die al gruwen van mosselen, oesters, rauwe kabeljauw of zelfs van dierlijk voedsel waaraan je nog kunt zien dat het inderdaad van een dier afkomstig is. Dat laatste heb ik trouwens tot nu toe alleen in Nederland meegemaakt. Ook vis waar de ogen nog aan zitten kunnen veel Nederlandse vrouwen niet waarderen.

Heel stiekem neem ik wel eens een plak panettone (zeg maar cakebrood) met chocolademoes, maar dat is de boulimialijder diep in mij.

Heel af en toe maak ik voor mezelf, op zondagmorgen, een echt ontbijt. Eerst een glas grappa, dan geroosterd brood met boter en sinaasappelmarmelade; roerei van ganzeneieren, met tevoren even aangebraden ui en stripjes knapperige bacon; of huevos rancheros: spiegeleieren met bacon, scherpe Mexicaanse tomatensaus, bonenmoes en guacamole; gebraden kalfsniertjes met ui en basilicum; gebakken aardappelen met knoflook en rozemarijn; plakken gebakken bloedworst of balkenbrij met ringen zoete appels, tussendoor rauwe zalm op zijn Zweeds en in het seizoen een nieuwe haring met ongeklopte en ongezoete slagroom. Daar drinken we koffie bij en champagne. Als afsluiting mag ik dan graag een kopje misosoep met flink zeewier.

Vaak kun je de lunch daarna overslaan. Als het echt een rustige zondag zonder verplichtingen is, kan ik aanbevelen rustig door te kachelen, eerst met een koele sauvignon blanc en zelf gemarineerde olijven; zachte, niet te zoute drop is ook lekker, of roetzwarte chocola; rond vieren overgang naar lichtrode wijn zoals een goede Valpolicella classico, neem daarbij geroosterd grof brood, ingesmeerd met knoflook en wat olijfolie, en eventueel wat Dipper van Oil & Vinegar.

Het is verstandig rond zes uur een kleine wandeling in te leggen, waarbij de avondmaaltijd besproken kan worden.

Bij thuiskomst een mooie droge sherry met gerookte amandelen van beslist goede kwaliteit. Inmiddels kan de tevoren met knoflook en salie gereedgemaakte lamsbout gaar worden. Rond acht uur, half negen serveer je de bout in dikke plakken. Geen gedoe met ingewikkelde voorgerechten, een gemengde salade past er prima bij, of anders met knoflook en grana padano hard in olijfolie gebakken spinazie. Hier past een Nero d’Avola bij, of een Primitivo del Salento. Sluit af met een grappa (cyclische opbouw, dus) en een ristretto, eventueel wat bonbons.

Wankel op tijd naar bed, want morgen moet je weer vroeg ontbijten.

Dat kwam allemaal bij me op toen ik deze site zag. Klik op 'utterly outrageous recipes'. Veel opmerkelijk voedsel daar. Ook dit, trouwens van een verbijsterde Amerikaan: ‘Ik ken meerdere Nederlandse gezinnen die witte suiker sprenkelen op wit brood met boter. Verder doen ze chocolade of gekleurde korreltjes (die wij gebruiken om een taart te versieren) op brood met boter en in plakjes gesneden aardbeien op wit brood met boter…’

Sander & De Bruyn 27

Sander: 'Vorig jaar vierendertigduizend aanslagen in Irak. Een hele prestatie.'

De Bruyn: 'De Nederlandse Belastingdienst doet er minstens tien miljoen. En daar scheppen ze niet eens over op.'

Alles wat vuil en vuns is

‘Bent u nog wel een beetje gelukkig in Den Haag?’ Het is natuurlijk de verslaggever van het journaal die die maffe vraag stelt aan Alexander Pechtold, maar hij gaat er gretig op in. ’Jawel hoor, het is helemaal mijn ding.’ (Ik citeer uit het hoofd.) Let wel: Pechtold is minister van de Kroon, niet een voetballer van ADO.

Kamervoorzitter Weisglas reageert op Pechtolds ontboezemingen in Opzij (lijkt me daar typisch een blad voor) met het advies: als het je niet bevalt, dan lazer je maar op. Wij gaan gewoon door met vuilen en vunzen, dat is de tak van sport waarvoor we hier gekomen zijn. (Geef mij maar voetbal.)

Een man die ooit heel populair was bij het Nederlands publiek, dat is Hans Wiegel. Je kon namelijk met hem lachen, vooral om die aardappel in de keel, nodig voor dat corpsballentaaltje van hem – wij hebben in onze voorkeur voor onbekwame, maar op de lachspieren werkende politici een lange traditie: Hadjememaar, Luns, Boer Koekkoek, Marcus Bakker, Piet de Jong, Dries van Agt, Pim Fortuyn. Advies aan Balkenende: dat rare haar terug en iets bitterder klagen. Wiegel: nog altijd aan de sigaar en leidende het leven van een zelfbenoemde grand seigneur, voorzitter van de ziekenfondsen maar aldaar niet vaak te aanschouwen. Komt alleen voor de grote lijn.

Wat hij ooit heeft aangetoond, dat is dat hij geen buitengewoon spectaculaire minister van Binnenlandse Zaken was. En die moet nu premier worden namens de VVD. Het dondert blijkbaar niet of hij dat kan of niet, men kijkt alleen maar naar de zetels die hij zou kunnen binnenhalen. Het verschil met René Froger (misschien is Heintje Davids als voorbeeld nog beter) is ver te zoeken. Nauwelijks vorm, absoluut geen inhoud. Silvio Berlusconi is er een groot politicus bij vergeleken.

Voor welk programma staat Wiegel? Voor welk programma staat Pechtold? Tja, weet u eigenlijk wel voor welk programma Wouter Bos staat? Het schijnt uit dat boekje van hem ook niet te blijken. Niemand heeft een programma, maar weet wel hoeveel zetels hij ermee krijgt.

De komende verkiezingen gaat er echt alleen nog maar om, of politici wel gelukkig zijn in Den Haag. ‘De mensen in het land’ voelen zich minder gelukkig, maar dat is van gering belang. De rasechte politici in Den Haag, die vooral bezig zijn met vuilen en vunzen, denken dat de mensen in het land dat ook doen.

En dat is natuurlijk ook zo.