De gevangenissen worden gecontroleerd op brandveiligheid. En dat is nog niet voldoende. Er moet ook gekeken worden in hoeverre de bewoners van onze gevangenissen de kans lopen bij hoog water te verdrinken. Verder wordt strenger gelet op de kwaliteit van het voedsel, de verschheid der geserveerde oesters, de temperatuur van de Dom Perignon, wat een gevangene precies krijgt wanneer hij een zacht gekookt eitje bestelt, u begrijpt waar ik heen wil. Als het allemaal niet klopt dan moet Donner toch echt aftreden. Of mooier nog: opgesloten worden in die gevangenis, bij hoog water.
Wat een mietjesgedoe toch allemaal.
Je zou heimwee krijgen naar de tijden waarin de gevangenen nog echt aan den lijve ondervonden dat ze vast zaten, zodat ze er duchtig spijt van zouden krijgen dat ze ooit een mening hadden gehad, iets hadden gedacht, een bepaalde huidskleur hadden aangenomen, niet altijd zodanig hadden gekeken dat de machthebbers zich niet aan je ergerden en zo voort. Orde moet er zijn, wat jij?
De gevangenissen waren toen van dien aard, dat de veroordeelden, als ze voor de keus waren gesteld – maar dat werden ze natuurlijk nooit, ben jij besodemieterd – nog liever langzaam gevierendeeld waren.
Dus ondersteboven aan een muur hangen in een aan zee of andere getijdenstroom grenzende lekke kelder zodat je elke dag even een tijdje kopje onder ging. Of op zijn Venetiaans, onder een zinken dak waar de hele dag de zon genadeloos op stond te branden. Zie ook het prachtige boek van Richard Flanagan, Gould’s Book of Fish, waarin een gevangene in een Australisch strafkamp dagelijks tweemaal vrijwel geheel onder de vloed verdwijnt, en het prachtige boek met waterverfillustraties waaraan hij werkt een paar uur boven zijn hoofd moet houden, anders kan hij helemaal opnieuw beginnen.
De Brazilianen, die hebben het begrepen. De gevangenis waarin de verdachte van de ontvoering van Claudia Melchers in dat land zit opgesloten, dat is nog eens een gevangenis in de ware, ik mag wel zeggen: bijbelsche zin van het woord. Een krioelende menigte misdadigers of wat daar in Brazilië voor door gaat, het is er zo klein dat sommige tijdelijk de armen en benen tussen de tralies naar buiten steken.
En die allemaal volgaarne in vak K van de Schipholbajes hadden gezeten, een brandje met maar elf doden, daar tekenen ze in Brazilië voor.
Bij de foto: Ook een leuke mogelijkheid, zoals uitgevonden door Lindy England en haar vriendje in de Abu Graibh-gevangenis in Bagdad. Want in Bagdad, daar mag dat.