SanteLOGie

Genocide

Internationaal Strafhof, in de startblokken. Volgens een plan van de Verenigde Naties, dat ze gewoon bekend hebben gemaakt, moet het aantal arme mensen in de wereld in 2015 gehalveerd zijn. Het brengt natuurlijk een hoop werkgelegenheid mee voor degenen die het plan moeten uitvoeren, maar is het allemaal niet erg radicaal? Of zeg je: nee hoor, Hitler wilde álle joden uitroeien, de Verenigde Naties alleen maar de hélft van de arme mensen. Het plan specificeert overigens niet welke helft. Bovenste, onderste, linker, rechter? Problems problems.

Live NOVAid

Live Aid – dat is al niet meer nodig: wij hebben ons eigen Live Aid voor Nova. Want als je Peter R. de Vries, Oscar Hammerstein en Mat Herben ziet zitten in het comité van aanbeveling van de website 'Nova Moet Blijven' samen met Hans Teeuwen en Nico Haasbroek, Theo Hiddema samen met Guus Hiddink en Harry Mens samen met Bert Visscher, dan is er toch sprake van een Nationale Zaak.

(Ik vraag mij terzijde af, welk criterium gebruikt is voor de samenstelling van die lijst. Ik bedoel, Xandra Schutte staat er op. Kennudie? Oud-hoofdredacteur van Vrij Nederland? Nee, nog niks? Dus waarom sta ik er eigenlijk niet op? Ik heb wel de petitie getekend, natuurlijk, en daar een goedvolle tekst bij geschreven, wadaggu. En mijn hoop is nu gevestigd op vermelding van die tekst op de website, morgen of zo. Want er zal een keus worden gemaakt. En goede keuzes maken, daar staat Nova om bekend.)

Aan alles zit een schaduwzijde. Zo ook aan deze actie. Ik bedoel, kan Nova ooit nog een kritische reportage maken over het reilen en zeilen van Gerard Spong, die ook vindt dat Nova moet blijven? Of over Gerlach Cerfontaine, de directeur van Schiphol, ook al op de lijst?

Of vinden al die lui die erop staan dat juist lekker: als je gekapitteld wordt, dan toch het liefste door het beste actualiteitenprogramma, en niet door Hart van Nederland?

Medailles

Eerder deze week dacht ik al eens, na het horen van zalvende radiospotjes: o ja, de Nederlandse militairen die in de jaren veertig Indonesië hardhandig en tevergeefs weer in het gareel van de aandeelhouders probeerden te krijgen, en daarna hetzelfde nog een paar keer dunnetjes over deden, eerst in Korea en toen in Nieuw Guinea, die horen ook tot de edele types die vrede stichtend door de wereld getrokken zijn en vandaag postuum voor prins Bernhard staan te salueren. Valt me nog mee dat we niet aan de Vietnamoorlog hebben meegedaan, want daar is ook te gek veel vrede gesticht, indertijd. Momenteel stichten Nederlandse militairen weer enorm veel pais en vree in Afghanistan, dus alle aanleiding om die lui eens in het zonnetje te zetten: je hoeft maar te kikken en ze pakken hun rugzak vol vrede en democratie op en vertrekken, waar dan ook heen.

Eigenlijk ben ik zelf ook al een veteraan, want ik heb in 1958, het angstzweet op de kaken, een week lang met ingepakte ransel en plunjezak gereed gezeten (in Steenwijkerwold*) omdat het 46 Infanterie Bataljon, waarbij ik toen dienstplichtig was ingedeeld, klaar stond om mee te doen aan de invasie van Libanon. Dat zou nog eens op een fiasco zijn uitgelopen trouwens, want wij waren wel opgeleid, maar wisten nog nauwelijks de voorkant van een Garand M1-geweer te onderscheiden van de achterkant en handgranaten kenden we alleen uit het Handboek Soldaat. Wel waren we praktisch geoefend in de wijze waarop een wolletje moest worden gemaakt en we wisten ook dat het de soldaat verboden is met de handen onder de dekens te slapen en daarbij een vergenoegd gezicht te trekken. Maar voor het overige verdwaalden wij met de jeep al in de directe omgeving van de kazerne en waren de radio’s steeds kapot.

Wim de Bie (zie Bieslog van heden) is van mening dat je ook zonder een gemankeerde uitzending naar Libanon voor de medaille in aanmerking moet komen. Dus helemaal degenen, onder wie ondergetekende, die ooit bereid (want verplicht) waren de toen heersende koude oorlog om te zetten in een warme, uiteraard in een vroege opwelling van vrede en democratie. Als wij hadden mogen optreden was het nu veel rustiger geweest in het Midden-Oosten en de benzine goedkoper. En wij hopeloos verdwaald in de woestijn, maar dit terzijde.

Nou ja, hou die medailles ook maar: ik ben die van de Vierdaagse ook al kwijt.

*) De foto werd gemaakt op 7 december 1957 in de Ernst Casimirkazerne in Roermond. U ziet schrijver dezes op de bovenste rij, tweede van rechts. Om dat te kunnen zien, moet u de foto 'groot' klikken.

Grondwet

Het nieuwste kind heet dus Alexia. En dan zeggen ze nog dat die lui geen gevoel voor humor hebben. Want wie heet er nog meer Alexia? Inderdaad, die dochter van Bernhard, al ben ik nu even kwijt of dat de Franse of de Amerikaanse is. Mij maak je niet wijs dat ook de overige namen van het kind niet van buitenechtelijke ooms en tantes zijn. Marcela, ja ja, een tante van Máxima; op een houtvlot, zul je bedoelen. In dit geval op de Amazone.

Het ligt natuurlijk voor de hand dat Willem-Alexander liever ter plekke dood valt eer hij zulks toegeeft. ‘Ze heet naar mij’, heeft hij gezegd, maar volgens mij was het dan Wilhelmina geworden, of Alexandra. Alexia is het vrouwelijk van Alexius, zegt de databank van het Meertensinstituut. En die naam is weliswaar mogelijk een verkorting van Alexander, maar de roomsche kerk viert Alexius' feest op 17 juli. Alexanders (verbastering van Alaksanus) waren voornamelijk heidenen (goed zo!) maar er zijn ook een paar katholieken, en die worden onder andere gevierd op 26 februari en 3 mei.

Dus het is óf een slordige actie of kletskoek dat het kind vernoemd is naar pappie.

Ik houd het er op dat Alexia de Eerste via onorthodoxe wegen toch nog tot het koningshuis is toegelaten, sterker nog, derde is geworden in de lijn van troonsopvolging en dat lijkt me een staaltje van eenvoudige rechtvaardigheid. ‘Waar de Prins Gemaal hem in steekt, daar komt een troonsopvolger uit’, ik meen dat dat zelfs ergens in de Grondwet staat. En als het er niet in staat, moet het er alsnog in. Referendum!

Rot toch op!

Normaal zou ik me daar verder niet zo dik over maken: je hoeft niet naar Talpa te kijken. Maar waar ik sinds gisteren desondanks hartstochtelijk naar verlang is de totale afgang van John de Mol. Want dit is allemaal zo smoezelig, zo rechtstreeks gericht op de geslachtsdelen van de mensen en dat alleen maar om meneer De Mols machtshonger te stillen.

Ik betrap sommige mensen hier in huis er wel eens op dat ze zitten te kijken naar Yorin. Altijd verheerlijking van seks en geweld en van herriemuziek. Ik ben voor kijkvrijheid, maar je gevoel voor fatsoen stelt je grenzen. In die sector gaat Talpa natuurlijk ook werken; het geheel wordt ‘gecompleteerd’ met de laagste elementen van SBS6 en RTL4, zoals de wezenloze ‘nieuws’programma’s over filmsterren en voetballers. Ik bedoel, Boulevard werd best professioneel gemaakt, maar je schaamde je toch een beetje om in je kennissenkring bekend te maken wat je daar zoal had vernomen. De Privé lees je ook niet.

Die minachting voor mensen die nog wel enig onderscheidingsvermogen hebben, daar word ik misselijk van. ‘Ach joh, geef ze voetbal en neuken, dan zit je toch altijd goed?’ Dus moeten we blijkbaar de details te weten komen over hoe Robin van Persie het deed met zijn stripteasedanseres, krijg je nadat je huis is afgebrand tot overmaat van ramp Bridget Maasland over de vloer (‘Brand? Spel je dat met dt?’) en ben je er getuige van dat Beau ‘Scarlet’ van Erven Dorens de politie kapittelt omdat ze de poema op de Veluwe gaat vangen en niet de ontsnapte tbs’er. Je gaat bijna terugverlangen naar het RTL Nieuws.

Jaren geleden verliet John de Mol snikkend een bijeenkomst, omdat gebleken was dat zijn zender Sport7 een flop was geworden. Nu zet hij, getverderrie, een portret van zichzelf als klein kind in. Emotie, overduidelijk bedacht door het reclamebureau. De emotie bovendien van het woonwagenkamp. Alles om te voorkomen dat hij ook deze keer snikkend af moet door de zijdeur.

Ik wens het hem van harte toe. Rot toch op naar Valle del Lobo in Portugal! (Hij heeft in dat miljonairsgolfgetto een huis tussen meer van die wezenloze patsers.)

En Nova en Buitenhof moeten blijven.

Warm

Ja, als zo’n geboorte nu uniek was, dan zou ik de kans niet voorbij laten gaan daar een jolige column over te schrijven. Martin Bril heeft daar vanmorgen in de Volkskrant wel iets leuks op gevonden. Ploep. Maar ik denk dan: volgend jaar om deze tijd, weer op zondagmiddag, zit ik weer naar Nederland 2 te kijken en zie Willem Alexander, opnieuw verscheidene kilo’s aangekomen, binnenkomen met die wolk/wolken op de arm: ‘Daar is/zijn zij/hij dan!’ Want het is bekend dat vaders met éénsoortige babys dóórgaan; ik heb een collega die zo aan vijf dochters kwam. Korte tijd later zette het zestal hem buiten de deur.

Nee, mij viel vanmorgen op dat het vandaag 58 jaar geleden, op 27 juni 1947, in De Bilt ruim 38 graden werd, 100 graden Fahrenheit dus. Dat was dus nog een beetje meer dan afgelopen vrijdag, toen de thermometer hier bleef steken bij 35,7.

Ik was indertijd ruim acht jaar en ik herinner me vagelijk dat het inderdaad behoorlijk warm was in het ziekenhuis waar ik sinds 4 juni was opgenomen met een gebroken been; het onderbeen zat in een soort gipsen zwachtel waardoor het rechtstandig omhoog gehangen kon worden met een eind parachutetouw over twee katrollen, met aan het andere einde een gewicht.

Of het touw op dat moment al eens doorgesleten was, dat weet ik niet, wel weet ik dat het touw minstens tweemaal brak, en dus mijn been ook weer, omdat het met een plof op het bed knalde. Ja ja, de gezondheidszorg was toen nog zeer primitief jongens en meisjes, daar kon ik van meepraten. De mensen gingen massaal op de fiets naar de fabriek, spijkers maken, de paarden poepten volop in de straten; wij hingen niet te blowen, nee, wij hielden complete veldslagen met de vezelige paardenkeutels als projectielen. Of we deden landhakkertje, boompje verwisselen, verstoppertje of muus in de melk. De melk haalde je bij de melkboer op de hoek, in een pannetje.

Maar ik deed even niet mee. Ik lag timide in dat bed op die zaal met tientallen kinderen, met dat gebroken touw, angstig te wachten tot een oude non me daarvoor zou komen uitschelden. En het was 38 graden.

Blues

Je hebt in Limburg donker, en donker. Na, of liever nog middenin, het daverende feest was het buiten donker van de tweede categorie. En dat is dónker.

Je hebt in Limburg stilte, en stilte. Maar terwijl we, midden onder het feest dus, op de tast onderweg waren naar de auto, toen was het niet stil in het altijd zo stille gehucht aan de rand van het heuvelland. Dat kan ook niet, als de jarige die vijftig werd niet zozeer iets met muziek heeft als wel een en al muziek ís en oprecht denkt dat dat voor iedereen geldt.

Levende muziek dus geen probleem. Toen we op de tast onderweg waren naar de auto, werden we begeleid door de inleidende klanken van een slepende blues, fraai geslagen op een keyboard op de binnenplaats. ik weet niet meer welke blues, al kende ik hem wel. Daar had ik eigenlijk bij moeten blijven, maar het was één uur, een tijd waarop mensen als ik al enige tijd in bed moeten liggen.

Er was een fikse sloot prosecco in huis (eufemistisch aangeduid als ‘champagne’), en Roemeense kaviaar, en een lange tafel met Spaans voedsel, vegetarisch natuurlijk (‘waar liggen de bitterballen?’) wat nog een aardige combinatie is.

En vele tientallen mensen, zodat je iedereen weer eens even ziet.

De oud-collega van de krant die op zijn oude dag de piano weer ter hand heeft genomen en geweldig zijn best doet op het vierhandig spelen, de oude vader van ‘de bruid’ die het gedruis welwillend glimlachend aanziet, de altijd lachende collega van de krant die met haar twee zonen in Turkije op vakantie is geweest en die de goudbruine huid nog heeft die je alleen daar kunt krijgen. De zwangere oud-collega die er hartverscheurend gelukkig uitziet. De beroemde zanger, de beroemde pianiste, de beroemde schilder, de beroemde dirigent, de beroemde hoofdredacteur, wat dacht je.

De vrouw des huizes is net als de jarige onder andere columnist, ze kan niet zingen of accordeon spelen, maar ze draagt een mooi stukje voor, over hem, natuurlijk. Dat is de basis van een goed huwelijk: dat je elkaar blijft verbijsteren, en ze heeft dat trefzeker verwoord.

En terwijl een blazers-emsemble geestig aan elkaar geprate delen van het Carnaval des Animaux ten gehore brengt, mompelt een andere oud-collega die naast me staat: ‘M. is ook ontslagen.’ Want hoewel je het niet zou zeggen, gezien het geweldige feest: het bezuinigingsspook waart hier ook rond. M. is nog net geen vijftig, heeft een zoon op de universiteit en kan het nu verder uitzoeken. Hij was er dertig jaar, leek er niet weg te denken, maar tegenwoordig is iedereen weg te denken.

Even word ik weer nuchter, even maar. Gauw naar de keuken voor nog een prosecco en terug, voor de details.

Dus die blues, die klonk wel mooi in het duister van het doodstille Limburgse gehucht.

Balkusconi

Dit gaat eerst even over uiterlijk. Staatssecretaresse Medy van der Laan. Op de foto staat ze trouwens te oreren op een bijeenkomst met veel vlaggen. Zou u daar, zonder hulp, de bewindspersoon achteruit halen die iets, maar dan ook alleen maar íets, zou kunnen verbeteren aan het barokke gebouw dat het Nederlands omroepbestel heet? Ik in ieder geval niet. Een zielig meisje dat ook maar gestuurd wordt. Het enige dat ze dan ook kan bedenken: blaas het gebouw grotendeels op. Helaas is ze niet het type van de zelfmoordterrorist, dus ze blijft op voldoende afstand. En, ook leuk: het gebeurt pas in 2008, en dan zijn u en ik, wat ik u brom, al lang dood.

De voornaamste slachtoffers blijken de enige journalistieke programma’s (buiten de journaals) op de gehele Nederlandse televisie te zijn, die aan elementaire maatstaven van objectiviteit, scherpzinnigheid en vakmanschap voldoen, te weten Nova en Buitenhof.

Dat is niet toevallig. Dat zijn namelijk óók de enige programma’s die niet aan de leiband van Balkenende c.s. lopen. Laat ik het niet te erg maken door Balkenende met iemand uit de geschiedenis met een snor en Medy van der Laan met zijn trouwste vazal Joseph G. te vergelijken. Maar Gleichschaltung blijft het, al is het misschien meer in de stijl van Gomulka of Ceausescu. ‘Nee, wat denkt u wel, ze krijgen juist méér vrijheid,’ is een uitdrukking die de bewindsliederen van dit kabinet in de mond bestorven ligt. Maar dat ze daarmee de vrijheid bedoelen om een bijstandsuitkering aan te vragen, maar dat zeggen ze er niet bij.

Waar is het fout gegaan? Waar is dit land, dat ik vaak in het buitenland heb verdedigd als het enige land ter wereld dat echt vrijheid van meningsuiting kent, de enige echte democratie, de verkeerde weg ingeslagen? Zodat we nu waar het de repressie van de pers betreft (de pers die ertoe doet: de televisie) terug geworpen worden naar zeer duistere tijden? Je mag in Nederland inderdaad voortaan nog altijd alles roepen van je wilt, als je het maar vooral doet tegen journalisten die niets begrijpen, niets weten en er niets van kunnen bakken, zoiets. Als je het maar vooral doet tegen zieltogende dagbladen, huis-aan-huisbladen, internetsites.

Balkusconi is aan de macht, dat mogen we intussen wel concluderen.

Ignorance is Strengh

De meeste CDA-stemmers, zo stel ik mij dat brave stel voor, weten niet eens dat er leven is na de avondmaaltijd; laat staan dat ze zich iets voor kunnen stellen bij de vraag, wie er de komende driehonderdduizend jaar de verantwoordelijkheid neemt voor de nu al aanwezige hoeveelheid kernafval. Die is niet alleen voldoende voor de vervaardiging van een allesvernietigende voorraad atoombommen; zonder die aparte bewerking is het ook beter het niet op je boterham te smeren, zal ik maar zeggen.

Dus het is een kwestie van de vraag goed stellen, bij het referendum over de herinvoering van kernenergie.

Als je zegt: zou u willen dat uw kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen tot in het zevenhonderdste geslacht een x maal vergrote kans lopen op de gruwelijkste vormen van kanker? Dan is het antwoord: nee, natuurlijk. Je krijgt een overweldigend ‘nee’ tegen kernenergie.

Maar als je vraagt: zou u willen dat uw zuurverdiende autootje of uw spotgoedkope vliegtripje naar Turkije definitief onmogelijk worden, gewoon omdat de olie op is of in ieder geval onbetaalbaar, dan weet de godvrezende kiezer het ook wel: nee, natuurlijk, hierheen met die kernenergie, kan ook rustig in mijn achtertuin, ik zet de auto wel een stukje opzij. Doe er maar twee.

Dus dat gaat helemaal goed komen, zeggen ze tegenwoordig. Ethische en morele normen smelten vaak nog harder weg dan de olie- en gasvoorraad.

Je kunt rustig vertrouwen op het feilloos politiek instinct van de CDA-kopstukken, die weten dat het maar van de kansel verkondigd hoeft te worden, en de brave zwarte kousen rennen al. Dan heb ik meer bewondering voor D66. Ik bedoel, voor de politieke zelfmoord zoals Boris van der Ham die dezer dagen mede namens zijn partij pleegt, daar is moed voor nodig.

Rest nog het pijnlijke beeld van de draaikonterij aan alle kanten; wat de politici ter rechterzijde te berde brengen gaat steeds meer lijken op de Newspeak van George Orwell in 1984: War is Peace, Freedom is Slavery en vooral: Ignorance is Strengh.

Op de foto: De ruïnes van de kerncentrale in Tsjernobyl, Oekraïne. Het is misschien een aardig idee om haast te maken met de discussie zodat Onze Jan-Peter op 26 april 2006, als het precies twintig jaar geleden is dat de kerncentrale in Tsjernobyl ontplofte, de eerste paal slaat voor de Nederlandse CDA-kerncentrale. Nader PR-ideetje: laat de plechtigheid luister bijzetten door als gevolg van de radioactieve straling mismaakte kindertjes!

Ramen dicht!

Gisteren heb ik me weer eens in de trein gewaagd. Het viel mee: men reed voornamelijk op tijd. Maar dat is nog maar een begin van de beschaving.

Ik stap in de sneltrein van Roermond naar Nijmegen en kom terecht in het hele kleine coupétje dat hier voor de eerste klas doorgaat. Twaalf man kunnen er in, met wat moeite. Van de twaalf zijn er acht uit. Op kosten van de baas, laten ze om de minuut weten. Joviale boys van het allereenvoudigste type. Ze schreeuwen alles dat ze te berde willen brengen, ze zijn uitgelaten en hangen tegenover elkaar de macho uit. Het geloei en gebrul is soms oorverdovend in dat kleine hokje. Het gaat over voetballen, over auto’s, en er zijn schuine bakken. Die worden gefluisterd. Maar het gelach achteraf is als een orkaan waarvan de ruiten van de trein trillen. Nou ja, tot Nijmegen houden we dat nog uit. Uit de luide conversatie maak ik op dat ze nog verder moeten in mijn richting, gelukkig is de desbetreffende trein heel lang.

Op de terugweg kom ik in Nijmegen in hetzelfde coupétje terecht. Het is er inmiddels bloedheet, zoals je mag verwachten van een potdichte trein die in de verzengende zon staat. Gelukkig gaan de twee minuscule bovenraampjes open, tijdens de rit leveren die inderdaad wat koelte.

Maar dan treden twee dames binnen, rond de 25, schat ik. Een van de twee kan helaas niet anders omschreven worden dan als een dik varken. Bij binnenkomst in de coupé maakt ze een achteloos gebaar. Ramen dicht! Hooikoorts! Terwijl ze converseert met haar reisgenote waait ze zich wat koelte toe met een rapport dat ze uit haar tas heeft gevist. Dat de overige passagiers zich heel koest houden om een hartinfarct door de benauwde hitte te voorkomen, dat is uiteraard van geen belang.

In Roermond moet ik even wachten.

Het is nog maar even wachten tot de dames bij temperaturen boven de twintig graden geheel naakt gebruik maken van het openbaar vervoer, constateer ik, na het inspecteren van de stallen. (Die op de foto vallen nog mee. Maar je wilt op zo'n vol station ook niet de show stelen door je echt als een vies oud mannetje te gedragen.)