SanteLOGie

Amélie hoeft geen Oscar

Inderdaad hoef ik dus films die veel Oscars hebben gekregen, niet te zien. De lust is me wel vergaan toen ik een poosje geleden een film zag die met Oscars was overladen: Titanic. Wat een draak, en bovendien volstrekt onbestaanbaar. Leonardo di Caprio plast en plonst zeker twintig minuten lang rond in het water dat door het gat in de romp het schip binnendringt, terwijl iedereen die vijf seconden nadenkt kan weten dat je in water van ongeveer nul graden Celsius hoogstens een minuut in leven blijft, en dan ben je ook gedurende het grootste deel van die minuut buiten bewustzijn. maar ja, dood en verdronken in een wrak ronddrijven, daar krijg je geen Oscar voor.

's Nachts zet ik wel eens de radio aan om te luisteren naar het nieuws. Afgelopen nacht was heel bijzonder: twee figuren, verbonden aan de NCRV, deden live verslag van de Oscaruitreiking. Ze deden dat door het live geluid op de achtergrond te laten meekabbelen en zoveel mogelijk onverstaanbaar door elkaar heen te schreeuwen. Dat is nog eens radio maken. En ik wist niet eens dat ze bij de NCRV van God mogen weten dat er zelfs maar film bestaat.

Deze week mocht ik van een collega, die zich overigens volledig vergooid heeft aan het Amerikaanse filmgebeuren, een dvd ontvangen met daarop de film Amélie. Een Franse film  van regisseur Jean-Pierre Jeunet; hij is alweer een jaar of drie oud, maar hoewel ik filmliefhebber ben, zie ik schandalig weinig films. Deze was zelfs genomineerd was voor een stel Oscars.

Amélie (Audrey Tautou) is een meisje dat probeert de ware liefde te vinden, maar ze doet dat een beetje omslachtig. Daarbij komt een reeks typische stadsfiguren voorbij schuiven. Het verhaal heeft eigenlijk weinig om het lijf, maar je blijft gefascineerd kijken naar die prachtige beelden met verschoven kleuren, waarin Amélie haar kleine intrigetjes uitvoert. Het is ook een tamelijk goedkoop gemaakte film, met allemaal bestaande muziek, veel op accordeon (Parijs!) en zelfs een stukje uit het Adagio for Strings van Barber, want niet alles is prut dat uit Amerika komt.

Dat is het: deze film gaat over Parijs als over een geïsoleerd universum - Amerikaanse films spelen zich af op het platteland, ook als ze spelen in de grote stad. Amerikaanse films, vooral films die Oscars winnen, hebben altijd een plot dat je zelf had kunnen bedenken, ze eindigen met een auto die ontploffend in een afgrond valt, of in een rechtszaak.

Amélie eindigt - ja, waar eindigt Amélie? In het eeuwige Parijs, zullen we voorlopig maar even afspreken.

De foto van de dvd-omslag komt van bovengenoemde site.

Oscar

We hebben al lang The Thermometer, Van recenter datum zijn The Terminator en The Gladiator, heel actueel is The Aviator, maar let op mijn woorden: de toekomst is aan The Nominator.

Ik kies mijn vrienden zelf

Gewoon, een beschaafde supermarkt. Voorlopig enig afwijkend kenmerk: hij bevindt zich in Duitsland. Dat merk je vooral aan drie dingen. Een enorme worstafdeling, opvallend veel varkensvlees, en plastic flessen met statiegeld. Hij heeft ook verder een ruime sortering, nog iets beter dan Albert Heijn. Sterke drank ook. En je kunt er met VisaCard betalen. Het lijkt wel of je op vakantie bent.

Maar bij de uitgang, waar je nog snel een met spek en kaas overbakken broodje kunt kopen, wacht een groot gevaar: de Turk met de lekkere hapjes. Elke Duitse supermarkt van enige betekenis heeft na de kassa een Turk met lekkere hapjes.
Het is de kunst hem straal te negeren en zonder op of om te kijken te passeren. Want zijn spullen zijn lekker, maar veel te duur.

Die bij de Real in Ubach Palenberg kent die truc wel, van de duizenden klanten die per dag de supermarkt bezoeken. Dus hij doopt een klein stukje brood in een van zijn smakelijke smeersels, prikt het geheel aan een plastic vorkje en steekt dat ver over de toonbank, zodat het al een hele kunst is er niet tegenaan te lopen.

Maar gisteren voelde ik me sterk en ik was er al bijna voorbij toen ik voelde dat Djamila naast me aarzelde. Ze keek naar het vorkje.

En ik wist dat ik verloren was. Ik proefde het hapje, zachte kaas met kruiden, wilde al zeggen dat ik het heerlijk vond maar niets nodig had, maar de enorme Turk had al een flinke lik in een plastic bakje gesmeerd. Nou goed dan.

'Ik heb hier nog iets.' Ik was er al bang voor. Rose was het, ook kaas, ook op brood en op een vorkje. Ook lekker. 'Nou doe daar dan ook  maar wat van, maar dan is het genoeg.'

Maar nee hoor. 'En dan heb ik hier nog heerlijke met kaas gevulde pepertjes...' 'Nee!' 'Ach, drie of vier...' 'Nou ja, doe dan maar.'

En toen was de maat vol. Want toen zei hij het foutste wat je in zo'n geval tegen me kunt zeggen. 'Ik doe er, voor jou, mijn vriend, gratis nog een dolma bij.'

Ik heb daar zo verschrikkelijk de pest aan gezien. Ik kies mijn vrienden zelf. En daar zijn opvallend weinig opdringerige Turken bij.

De teller stond intussen op zowat tien euro.

Maar komaan, We hadden nog de hele zaterdag voor ons.

De foto kan 'opgeklikt' worden.

Er valt niet zo veel te kiezen

Je kunt wel alles en iedereen democratisch willen kiezen en in sommige landen doen ze dat ook. In Amerika wordt de lijkschouwer democratisch gekozen, de burgemeester, de sheriff en de commissaris van politie, en vermoedelijk ook de crew van de vuilnisauto. Ze hebben daar echt iets met verkiezingen, er zijn missverkiezingen, Oscarverkiezingen, Emmyverkiezingen en zo nog het een en ander waar ik zo gauw niet op kan komen.

Maar let op: gouverneursverkiezingen zijn al dubieus, anders had Arnold Schwarzenegger natuurlijk nooit die baan kunnen krijgen. En de presidentsverkiezingen zijn helemaal schijn, want degene die het meeste geld kan uitgeven aan de campagne wordt altijd president. Een premier hebben ze er niet, laat staan een formateur, en aan een referendum moeten ze op federaal niveau absoluut niet denken.

In Nederland worden al die verschijnselen opnieuw uitgevonden, alsof we een tot nu toe dictatoriaal geregeerde bananenrepubliek zijn die op instorten staat. Alom wordt enthousiast gediscussieerd over de vraag hoe democratisch we het voortaan zullen maken. Het wachten is op de ideoloog die voorstelt om de kiezers democratisch te kiezen.

Die gekozen burgemeester, doe maar, als jullie dat nu zo leuk vinden. Kan absoluut geen kwaad, kan niet erger worden dan het nu al is. Jammer alleen dat er voortaan vrijwel geen vrouwen burgemeester zullen zijn en al helemaal geen negers.

Voor de rest: overbodige onzin. De gekozen premier hebben we al, want dat is de lijsttrekker van de partij die bij de verkiezingen de meeste zetels in de Tweede Kamer haalt. Het is wel eens voorgekomen dat de gekozen premier toch geen premier werd, omdat het getouwtrek tussen de partijen daar nu eenmaal toe kan leiden. Daar zou je iets aan moeten, maar wat? Zorgen dat er maar twee partijen overblijven. Ook een gekozen premier zit met hetzelfde probleem.

Referendum, hebben we het als een over gehad; echt onzin. Met een referendum had nu koning Pim op de troon gezeten, met André Hazes als de democratisch gekozen hofnar.

Nog iets anders: de argumenten die ooit hebben geleid tot afschaffing van de kernenergie zijn nog voor honderd procent geldig. Veel realistischer is een vergunningstelsel (met hoge drempel) voor personenauto's, verbod op de verwarming van woonhuizen met gas en nog een paar andere drastische maatregelen. Nou ja, je kunt ook wachten tot het gas op is, dan hoeft het niet meer verboden te worden.

O ja joh, klinkt dat wat al te drastisch? Ik spreek u over een jaar of tien.

Afbeeldingen afkomstig van osama.be, jongerenplaneet.be, webkwestie.nl, home2.pi.be

Oei: Wouters kind gaat naar school

De Koning van Kralingen, Ruud Lubbers, heeft in Dalfsen nog een landgoed, en als het even kan staan de slijmballen van de commerciële omroepen er bij te kwijlen. Net als bij vele andere vastgoedhandelaren, mediatycoons en andere louche bekende Nederlanders. Het dagelijkse gepats en gepoen met villa's, landgoederen en obscene auto's vindt bij RTL 4 t/m 8 een gul onthaal.

Maar o wee als je (vooraanstaand) lid bent van een partij die het beter voor heeft met de gewone man dan bijvoorbeeld de VVD of het CDA, dan ben je bij de commerciëlen volslagen aan het verkeerde adres.

Want wat wil het geval?

Het geval wil dat Wouter Bos, fractievoorzitter van de PvdA, een dochter van een jaar heeft. Of die dochter ook lid van de partij, wordt niet vermeld. Bos woont ergens in Amsterdam, waar blijkbaar bizarre omstandigheden heersen. Je moet daar bijvoorbeeld een kind al aanmelden op de basisschool van je keuze als het een jaar oud is, u leest het goed. Het is bizar want in Nederland bestaat leerplicht, dus er moet altijd plaats zijn op wat voor basisschool dan ook. Zonder je jaren tevoren te melden.

Maar als je dus een beetje een goeie school wilt voor je kind en geen dertig kilometer van huis, moet het al een plekje hebben vóór bekend is of het kind wel kan leren. En waar het op stemt.

Wouter Bos heeft zijn kind dus al aangemeld op een basisschool bij hem in de buurt. Maar er tamelijk vlak naast is nog een basisschool. En die basisschool is, in tegenstelling tot de school van Wouters keuze, zwart. Een zwarte school is een school waar veel allochtone kinderen op zitten en dat zijn vaak heel goede scholen, want die kinderen hebben bij aankomst vaak achterstand, bijvoorbeeld op het gebied van Nederlandse taal.

Maar Wouter koos dus die andere school. Hij zei gisteravond bij RTL4 dat hij dat had gedaan omdat hij had begrepen dat dat een goede school was. Het beste zou het natuurlijk zijn geweest als hij het kind in twee had gesplitst, maar omdat dat ook weer verboden is, moest hij een keus maken.

Iedereen mag,in Nederland, een eigen schoolkeus maken. Maar volgens de rechtse ballen van de commerciële nieuwsmedia, en de directeur van de zwarte schoool die van het 'misdrijf' aangifte deed bij RTL4, geldt dat niet voor mensen die lid zijn van partijen die het goed voor hebben met de onderliggende medemens. Die moeten  bij voorkeur kiezen voor scholen waar je als analfabeet van af komt. Zo begrijpen zij het woord 'solidariteit'.

Ik moest nog even denken aan de bungalow van Joop den Uyl in België, waar De Telegraaf, de illustere voorloper van RTL4 t/m 8, ooit nog eens wekenlang schande van spraak. Telegraaflezers zijn ook de enige mensen ter wereld die nooit hebben vernomen dat die bungalow helemaal niet bestond.

De kijkers van RTL4 zullen hun hele leven behept blijven met de gedachte dat Wouter Bos - ja wat eigenlijk? Dat Wouter Bos zijn kind naar school stuurt. Gekker moet het niet worden, zullen ze denken.

Dief van eigen portemonnee

Als je gepensioneerd wordt, ga je er financieel op achteruit. Ik ben gepensioneerd, dus bij die gelegenheid ben ik er financieel op achteruit gegaan. Was even een klap, maar ik had er op gerekend. Nou ja, ik had er op kúnnen rekenen.

Maar een andere klap kwam toen ik voor het eerst in mijn leven een kantoorboekhandel betrad omdat ik enig materiaal nodig had. U hebt het natuurlijk ook nog nooit gezien, maar wat voor prijzen die rekenen voor een eenvoudig doosje paperclips! Dat daar nog geen staatssecretaris van kantoorbenodigdheden ooit alarm over heeft geslagen. Ongelooflijk.

Omdat het inmiddels wel verjaard zal zijn, en hoe dan ook niet meer te bewijzen, kan ik het net zo goed bekennen: dat ik het ook heb gedaan. Van het kantoor waar ik tientallen jaren werkte wel eens wat meegenomen dat ik thuis nodig had.

Die paperclips dus, nietjes, een pakje printpapier, inktlinten (voor de schrijfmachine, toen die nog bestond) lege ordners, fotopapier om thuis op af te drukken, hele dozen floppy's, boeken en platen die ter recensie werden toegestuurd, opinieweekbladen van de redactieleestafel, uren getelefoneerd met vriendinnen, gefakete benzinebonnen ingeleverd, diners gedeclareerd terwijl ik onderweg een kroket uit de automaat had getrokken, reisjes gemaakt waarvoor de redactie werd uitgenodigd en die ik tijdig wist te onderscheppen, korting gekregen bij een keukenfirma met de (niet nagekomen toezegging) dat ik de redacteur van de vrouwenpagina zou dwingen een stukje over de firma te schrijven, een laptop vergeten terug te brengen.

Ik moet er niet aan denken dat er indertijd ook e-mail en internet zou zijn geweest. Dan had ik niet eens gelegenheid gehad om gepensioneerd te raken.

En mijn opsomming is niet uitputtend. Ik vergeet het een en ander. Bewust, misschien ook nog wel. Want er waren ook dingen bij die pas vijftig jaar na mijn verscheiden bekend gemaakt zullen worden.

Maar ik heb een rein geweten, sinds ik uit een enquête heb mogen opmaken dat meer dan de helft van de Nederlanders dit allemaal volkomen normaal vinden.

En zich dus bestolen voelen als ze op zekere dag zelf niet alleen naar de kantoorboekhandel moeten, maar daar ook nog het volle pond, inclusief btw, moeten betalen.

Feestelijk partijtje, de VVD

Nou begin ik zelf ook al. Waarmee? Nou, met wat de media doen: de hele dag bezig met de VVD en met wat die partijen haar leden allemaal doen.
Maar toch: een feestelijk partijtje.

We kunnen ons daarvoor rustig beperken tot deze week, die nog maar half op streek is.

De partij, haar Kamerleden en haar bewindslieden lopen de hele week al te hoop rond de meest brisante politieke kwestie van het moment, de fatsoenlijke woning voor Hirsi Ali en Wilders. (Goed voornemen: deze man minder noemen. Hoewel ik bijgaande foto niet heb kunnen tegenhouden. Om de een of andere manier vind ik die fascinerend.)

Hier wreekt zich natuurlijk dat de meeste vastgoedhandelaren, vroegere steunpilaren van onze liberaalconservatieven, hun toevlucht hebben gezocht bij de LPF. Niettemin ken ik niet-liberalen die tóch een mooi huis hebben gevonden tegen een schappelijk tarief. Maar nee hoor, we hebben geen tijd om te regeren: Ayaan moet een huis!

De Telders Stichting, ooit een eerbiedwaardig instituut, heeft ook niks te doen en begint een beetje te gekscheren over de doodstraf. Ja, de wetenschap is als vanouds in goede handen bij die dekselse studenten van ons!
Wie ook nog altijd heel deksels is: Wiegel.

Ik had vroeger een collega die niet buitengewoon slim was, maar een uiterlijk had waarmee hij moeiteloos de directeur van een grote multinational kon spelen. Dat heeft Wiegel nou ook. Hoe die in de wandelgangen kan lopen, dat doet geen mens hem na. Hij ís de wandelgangen. Sterker nog: alleen al dat uiterlijk van hem, gecombineerd met die stem en dat accent (waarop hij octrooi heeft aangevraagd) hebben lang geleden de VVD al spectaculaire winst gebracht; veel kiezers zagen in hem, zonder dat hij erover gerept had, de man die al die zwartjes op een lek schip de Noordzee op zou sturen. (Wie goed luistert, morgen, hoort dat Wiegel Felderhof zit te stangen.)

Maar goed: dan hebben we week toch alweer bijna helemaal om op een interessante manier. Never a dull moment.

En dan is er voor vrijdag en zaterdag het nieuwe partijprogramma. Makkelijk zat: je pikt gewoon het halve programma van D66, drinkt daar nog eens een stevige borrel bij, en klaar.

Volgende week Zalm, Verdonk, Hoogervorst - toch al gauw zes handen aan het bed. De salarissen van de verpleeshuisdirecteuren! Oh nee, die zijn met het hele management (per verpleeghuis 25 man, gelukkig geen dokters of verpleegkundigen) in Zwitserland aan het teambuilden. Wat hoor ik ze roepen? 'Wij rekenen op de VVD!' Die week komen we ook nog door. Later zien we verder.

Van oor tot oor

Ook dit zijn verhalen die van oor tot oor gaan.

Theo van Gogh werd vermoord omdat hij en Mohammed Bouyeri elkaar een veertienjarig meisje betwistten.

Pim Fortuyn werd vermoord omdat hij geweigerd had een schandknaap te betalen: hij vond dat diens sperma naar uien smaakte.

President Kennedy stierf aan een hartaanval in de armen van Marilyn Monroe.

President Lincoln overleed tijdens een vuurgevecht in een illegaal gokhuis.

Willem van Oranje had zijn nek gebroken doordat hij straalbezopen van de trap viel; Balthasar Gerards heeft nog geprobeerd hem mond-op-mondbeademing te geven, maar Willem smaakte te veel naar uien.

Floris de Vijfde zakte door het ijs en verdronk doordat hij de maximumbelading van zijn paard had overschreden.

Bonifatius werd betrapt op het fietsen zonder werkend achterlicht; hij dacht dat de Dokkumse politie het gemunt had op de Ierse whisky die hij het land in wilde smokkelen en ging er vandoor. De Dokkumse politie maakte gebruik van de hakkebus, en daar kun je de bijbel tegen ophouden wat je wilt, de munitie gaat er glad doorheen.

Ik wil maar zeggen: Jan Campert was ook maar een mens, als u en ik.

Losse vingers en handen

Lange tijd heb ik het, tussen mijn zesde en mijn  zestiende jaar, volgehouden dat ik in de laatste week van februari 1944 samen met wat vriendjes uit de straat waar ik woonde, als ploeg werd ingezet om met schop en riek losse menselijke lichaamsdelen van de Nijmeegse straten te scheppen en op een open vrachtwagen te deponeren.

Dat er wel wat te scheppen viel, dat valt niet te ontkennen, want op 22 februari kreeg een flink eskader Amerikaanse bommenwerpers de bommendiarree boven de stad Nijmegen; de rest is geschiedenis, het is vandaag eenenzestig jaar geleden, die ik hier dus niet hoef te herhalen.

Nog een misverstand dat ik lang heb gekoesterd: dat ik samen met mijn oudste zus in ons ouderlijk huis uit het raam van de dakkapel aan de voorkant hing, en uit westelijke richting laag duikende bommenwerpers zag aankomen. Dat is wel degelijk gebeurd, mijn vader stond onder aan de trap te brullen dat we onmiddellijk naar beneden moesten komen, maar dat kan onmogelijk op 22 februari 1944 zijn geweest. Toen kwamen de bommenwerpers namelijk uit het oosten en vlogen ze op grote hoogte en niet over onze straat.

Wat heb je er dan wel van meegemaakt?

Houd er rekening mee dat ik net vijf jaar was. Maar wat ik me herinner is dat we na het luchtalarm het gedonder van het bombardement hoorden, de grond trilde als bij een aardbeving; mijn moeder gilde de naam van mijn jongste zusje die, nog geen drie jaar oud, met longontsteking en pleuritis in het Canisius-ziekenhuis lag, en we wisten natuurlijk niet wat er allemaal precies getroffen was door de bommen.

Het ziekenhuis niet, bleek toen we daar inderhaast heen gegaan waren. Maar we liepen daar wel in de weg, want inmiddels was de aanvoer van gewonden begonnen, ik herinner me mensen die chaotisch met brancards met gewonden trappen op en af renden.

's Avonds zagen we pas echt wat er gebeurd was: boven de binnenstad hing een rode gloed, als van een spectaculaire zonsondergang. En de volgende dag stonden de minuscule pagina's van het Nijmeegs Dagblad vol met overlijdensadvertenties. Tante Riek en haar zoon Wim van negen waren ook onder de slachtoffers.

Merkwaardig genoeg kon je een paar dagen later alweer met de tram dwars door de binnenstad; een deel van de puinbergen was opgeruimd, maar het meeste lag er nog.

Ik was vijf en wat vond ik er van? Niks eigenlijk. Ik accepteerde het als een fact of life, geloof ik. Later kwam de fantasie over de losse vingers en handen. Later, veel later.

Verhuisd!

Eerder dan ik had verwacht, ben ik verhuisd van de oude Lycospagina naar deze (of dit) weblog. De oude pagina wordt niet meer bijgehouden, daar is voorlopig nog wel veel oud materiaal te vinden. Ga daarvoor als vanouds naar dit adres. Ik haal het archief niet naar de nieuwe pagina.

Ik doe nog pogingen de oude naam los te krijgen van Lycos. Die ga ik dan voor deze pagina te gebruiken.