SanteLOGie

Goede beslissing Van Aert

Door Peter Stiekema

Laten we het eens over wielrennen hebben en niet over de Haagse politiek, want daar ben ik tamelijk misselijk van. Het is nu de tijd van de grote voorjaarsklassiekers. Zondag is de Vlaamse hoogmis aan de beurt, de Ronde van Vlaanderen. Die belooft heel spannend te worden met drie uitgesproken favorieten, Wout van Aert, Mathieu van der  Poel en Tadej Pogacar.

Afgelopen zondag mocht de Fransman Christophe Laporte de klassieker Gent-Wevelgem winnen van ploeggenoot Wout van Aert. Ze waren met hun tweeën op de Kemmelberg ontsnapt en reden als het ware een koppeltijdrit door de stromende regen naar de vijftig kilometer verderop gelegen finish.

Wout was onderweg duidelijk de sterkste van de twee, maar toch liet hij Laporte  winnen. Dat kwam hem op veel kritiek te staan, want volgens het Vlaamse journaille mag je zo'n belangrijke wedstrijd niet weggeven. Maar Laporte is een goede vriend van Van Aert en kan betiteld worden als diens meesterknecht. Met hulp van Laporte heeft Van Aert nogal wat wedstrijden gewonnen en de overwinning van Christophe kan dan ook betiteld worden als een dankjewel. Bovendien verzekert Wout zich op deze manier van de steun van Laporte in nagenoeg al zijn toekomstige wedstrijden, mits ze ploeggenoten bij Jumbo blijven.

Inmiddels heeft hoofdsponsor Jumbo, het kruideniersconcern uit Veghel, echter laten weten zich te beraden op de sponsoractiviteiten.  Frits van Eerd is onlangs teruggetreden als bestuursvoorzitter op verdenking van witwaspraktijken en opgevolgd door Tom van de Veen. Daardoor komt voor het eerst een niet-familielid aan het hoofd van het concern te  staan. De sponsoring is een dure liefhebberij geweest van vooral Frits van Eerd. Jumbo sponsorde niet alleen een wielerploeg, maar ook een schaatsteam en autocoureur Max Verstappen. Vermoedelijk zal de sponsoring per ultimo december 2024 worden beëindigd. Die datum heeft vooral te maken met de nu nog lopende contracten, die dan niet meer worden verlengd.

Er bestaat echter nog een kans dat het concern wel als subsponsor zal aanblijven, maar er gaan ook geruchten dat de nieuwe leiding van Jumbo de sponsoring liefst nog eerder zou willen beëindigen. Het vinden van een nieuwe hoofdsponsor is echter geen sinecure, dus zelfs voor Wout van Aert, Christophe Laporte, de schaatsploeg en Max Verstappen zou er wel eens geen toekomst bij Jumbo meer kunnen zijn. Maar Laporte en Van Aert zullen zeer gewild zijn bij andere sponsors. Wat  dat betreft zijn er voldoende kapers op de kust, met Patrick Lefevre voorop.

Wim de Bie had het allemaal voorzien

Wim de Bie is dood, maar dat geeft niks.

Hier in huis zal hij ten eeuwigen dage doorleven. En wel hierom.

Elke keer als wij met het hele stel bij elkaar zijn – vaak op dinsdag en met de ‘feestdagen’ duurt het niet lang of iemand zegt: ‘Wat sop jij nou zo, door de bank?’ En dan volgt naadloos het juiste antwoord. ‘Wat? Nee, gewoon in bed.’

‘Waar dan weer de Panorama en de Nieuwe Revu en de Bunte Illustrierte opengeslagen liggen op de bladzijden waar de grootste prammen hangen.’

Ach, de goeie ouwe tijd.

En de goeie ouwe televisie.

Toen Kees en Wim nog vooral golden als de ware opvolgers van de intens brave ondeugden Snip & Snap. Toen je nog op zondag (een tijdlang op donderdag) verplicht was naar K&B te kijken, wilde je de volgende morgen een beetje meekomen bij de koffie-automaat.

Dat boven aangehaalde gesprek over hun seksleven van de Klisjeemannetjes was trouwens alleen op de radio te horen.

En bij mij thuis; een lange jaren met ons bevriend echtpaar was er een keer met hun zonen in de aanvallige leeftijd van rond de12 jaar – hele fatsoenlijke mensen, ik ben er nog jaloers op, en die jongens werden zo fatsoenlijk opgevoed dat ze niet naar de Stratenmaker Op Zeeshow mochten kijken – stel je voor: Wieteke van Dordt liet er wel eens windjes!

En ik had de desbetreffende LP van K&B, grijsgedraaid en wel. Hoog tijd dus dat de jongens eens iets hoorden over het seksleven van de heren. Wim zegt daar ergens dat hij hoogstens eens in de maand ‘de oudste beweging der wereld’ maakt, en waar doe je het voor? ‘één vingerhoedje stijfsel en een beetje jeuk aan je snikkel.’ Waarop Kees, beroepstegenhanger die hij is, uitpakt, met onder meer ‘Je weet, ik woon driehoog. En als ik, met die winterpeen van mijn, voor het open raam gaat staan, dan spuit ik een volwassen vent zo van zijn brommer. En dat niet één keer, maar ach keer. Net zo makkelijk.’ Waren die twee keurige jongens van onze vrienden, die het daarna nog ver gebracht hebben, alvast een beetje op de hoogte.

De laatste jaren worden in huize Brun Wim en Kees steeds vaker aangevuld, zo je wilt, vervangen, door de al even onsterfelijke Henk van den Tillaard van Theo Maassen. ‘Weet je wat ik wel eens denk, Henk? Ze hadden je hier ter plekke kapot moeten schieten. Ik weet wel dat ik nou een beetje agressief overkom, Henk, maar tis nie persoonlijk bedoeld hoor. Ik hou van jou, man!’

Maar het is wel de vraag of Hans Teeuwen en Theo Maassen zonder Kees en Wim ooit het podium hadden betreden.

‘Het is hoog tijd mevrouw, om de tuin winterklaar te maken’. Jacobse & Van Es, Haagse vrije jongens, aan het werk. ‘Wat zien ik: scheurgras!’ En dan na de behandeling met poedersuiker een rekening presenteren van negenhonderd gulden. Aan de moeder van Remco Campert, nog wel.

Ook zoiets unieks: ze haalden alle tegenspelers en andere figuranten uit hun eigen vrienden- en kennissenkring.

Eigenlijk waren ze natuurlijk lang en breed dood – ze werden namelijk als Jacobse & Van Es doodgeschoten door de Koninklijke Landmacht tijdens de nogal eenvoudig aangepakte staatsgreep van hun Tegenpartij, een vroege voorloper van PVV, FvD en de ‘partij’ van die huisjesmelkert, kom, hoe heet die. De partij was, tot schrik van Kees van Kooten en Wim de Bie, nogal aangeslagen bij een belangrijk deel van het electoraat, dat ook toen ook al geen idee had op wat er zoal voor vlees in de kuip zit bij de verkiezingen.

Fijn voor Wim dat hij, wat nog komt, niet hoeft mee te maken.

Misschien had hij het al wel voorzien.

Er is een journalist gestorven

Chique overlijdensadvertentie in de Volkskrant: ‘De inkt is op, de pen is leeg, wat zullen we hem missen: Arnold Lippmann, Nol’. Beetje ouderwets tekstje, want ook voor Arnold, Nol, zal het toch wel lang geleden zijn dat hij pen en inktpot gebruikte bij zijn journalistieke werk – als hij dat werk nog deed, hetgeen heel goed mogelijk is; hij was op 27 januari 82 geworden, ontleen ik aan die advertentie en ik ken journalisten (zoals bijvoorbeeld ikzelf) die op latere leeftijd, tot na hun negentigste verjaardag, activiteiten verrichten die te rangschikken zijn onder ‘journalistiek’.

Maar daar kan ik dus niks van vinden. Ik bedenk nu ook dat ik me hem herinner als een sympathieke collega die geheel verslingerd was het meisje achter de balie van het bedrijf, en dat ze Willy heette – die naam staat ook in de advertentie.

En verder nooit meer aan gedacht, zelfs niet toen het mij duidelijk werd dat alle oudere collega’s van die redactie inmiddels (en lang geleden) het loodje hebben gelegd. Ik weet daar verder ook weinig van, behalve dan dat er in mijn tijd bij die krant – 1960-1967 – uitzinnig gerookt werd op de redactie.

We waren allebei leerling-journalist op de redactie van De Gelderlander in Nijmegen. Er was iets met zijn linkeroog, en we noemden hem liefkozend Walter, naar zijn beroemde Amerikaanse naamgenoot.

In De Gelderlander verscheen ook nog een rouwadvertentie (zie hiernaast) voor Arnold, die, zoals te berekenen valt, dus al twintig jaar met pensioen was.

Ik heb ook nooit meer aan Arnold gedacht; en dat geldt blijkbaar ook voor de rest van de wereld: geen tekst of portret te vinden op internet, of misschien toch, namelijk op de website van de Huissense carnavalsvereniging De Kraonige Zwaone, honderden foto’s staan daarop, helaas allemaal zonder onderschrift zodat die prenten zich uitsluitend richten tot insiders.

Insiders waren geboren inwoners van Huissen – spreek uit Huusse – en in dat stadje aan de uiterste oostgrens van de Betuwe wordt echt Rijnlands carnaval gevierd, met Helau! als groet waar ze in het zuiden Alaaf! voor roepen. Lippmann kwam zonder twijfel op de redactie van De Gelderlander (in Nijmegen het Peterolieblaadje genoemd) terecht op voorspraak van een van de journalistieke grootheden op de redactie, Huussenaar Henny Derksen, buitenlandredacteur en verwoed carnavalist, jaar in jaar uit op zoek naar de verblijfplaats van nazi-kamparts Josef Mengele.

Hetgeen me brengt bij de weemoedige conclusie dat alles voorbij gaat en alles vergeten wordt. We leven in een wereld waarin quizkandidaten nooit gehoord hebben van onze premiers Lubbers en Kok, laat staan van Drees.

Laat staan van Arnold Lippmann.

En wie weet hoe diezelfde Arnold heeft bijgedragen aan de leniging van de behoefte aan nieuws in Nijmegen, Huissen en verre omstreken.

Ik weet het in ieder geval niet, moet ik tot mijn schande bekennen.

Moge hij niettemin rusten in vrede.

Maar niet voor ik hem nog een krachtig ‘Helau!’ heb toegeroepen.

Tambora gaf het ‘goede’ voorbeeld

Een van de stromingen onder de wegkijkers van de klimaatverandering is de mening toegedaan dat het ons, nietige mensen, volstrekt onmogelijk is om door ons handelen iets als een klimaatverandering van enig formaat teweeg te brengen.

In het boek De schaduw van Tambora beschrijft Philip Dröge wat, maar net tweehonderd jaar geleden, de ingrijpende gevolgen waren van de uitbarsting van één vulkaan, de Tambora op het Indonesische eiland Soembawa. (Dat kennen wij, ouwe zakken, nog wel van de lagere school, de kleine Soenda-eilanden: Bali, Lombok, Soemba, Soembawa, Flores, Timor.)

De vulkaan Tambora was een berg van 4200 meter hoog, schrijft Dröge, ‘de hoogste berg van Nederland’. Toen, in 1815, trouwens nog in Britse handen. Het Brits imperium had zich over het toenmalige Nederlands Indië ‘ontfermd’ nadat Nederland (‘het Moederland’) onder voet was gelopen door de troepen van de Franse keizer Napoleon en daarna feitelijk bij Frankrijk ingelijfd.

Op 5 april 1815 komt na wat inleidende ‘beschietingen’ de vulkaan tot uitbarsting: éénderde van de berg knalt met een geluid dat duizenden kilometers ver gehoord wordt de hoogte in, tot 43 kilometer hoog – er blijft een berg over die maar net 2600 meter hoog is. De krater heeft, nadat de vulkaan nog een paar keer uitbarst, jaren later, een omvang vergelijkbaar met die van de stad Zutphen en is vele jaren volstrekt onbegaanbaar.

Een enorme stofwolk komt terecht in de atmosfeer en verduistert het grootste deel van de rest van 1815 en de eerste tien maanden van 2016 grote delen van de hemel van Azië, West-Europa en Noord- Amerika. Met als meest in het oog lopende gevolg dat de zomers van die beide jaren het laten afweten. Op vele plaatsen in de wereld vriest het nog in juni en juli, waarmee de voedselvoorziening van miljoenen mensen enige tijd lang geheel verdwijnt of tenminste problematisch wordt.

En dat niet alleen. Enorme regenval op enkele plaatsen, droogte op weer andere, dagenlang durende spectaculaire onweren en woeste stormen, optreden van Sint Elmusvuur en vooral ijzige kou, het hele jaar door. Vele miljoenen mensen zijn er nooit achter gekomen waardoor de verandering van het klimaat optrad.

Dröge moest zich voor het boek vooral baseren op bewaard gebleven dagboeken van ooggetuigen. Hij bood geen weerstand aan de verleiding om de uitvinding van de fiets, het ontstaan van het Mormonengeloof en de grote trek van landverhuizers naar het Wilde Westen van de Verenigde Staten in verband te brengen met de door de uitbarsting van Tambora veroorzaakte klimaatrampen.

De wolken die de zon verduisterden, en zo de aarde voor een groot deel onleefbaar maakte voor mensen, bestonden vooral uit stof met een hoog zwavelgehalte.

De mensheid begon omstreeks de uitbarsting van Tambora, als het ware om te tonen er ook wat van te kunnen, met het grootscheeps verstoken van fossiele brandstoffen. Anders dan wat de Tambora uitbraakte veroorzaken de gassen die de mensheid nu al meer dan tweehonderd jaar uitbraakt geen zonsverduistering, maar versterking van het broeikaseffect: de temperatuur van de aardse atmosfeer stijgt.

Of het zin heeft om de hoeveelheden (bijvoorbeeld in tonnen) in de atmosfeer gebrachte stoffen met elkaar te vergelijken, dat weet ik niet. Maar ik kan me sinds het lezen van Dröges boek wel voorstellen dat als het stof van die ene vulkaanuitbarsting, hoe zeldzaam ook, zulke spectaculaire klimaatrampen kan veroorzaken, waarom zou dan twee eeuwen van verbranden van allerlei fossiele brandstoffen in onafzienbare hoeveelheden niet kunnen leiden tot iets vergelijkbaars en onomkeerbaar rampzaligs? Daar zien we de eerste tekenen toch al van?

Nou dan.

Hoe kippen en vergif meewerkten aan een staatsgreep

Denk hier eens over na: zestig procent van de Nederlandse kiezers zei tegen opinie-onderzoekers dat ze voorstander waren van een radicale aanpak van de problemen die ontstaan door de verruwing van het klimaat als gevolg van de uitstoot van koolstofdioxide en van een aantal voor mens en milieu giftige stikstofverbindingen – en dat vervolgens een vergelijkbaar percentage van datzelfde electoraat stemt op een partij die door een marketingbureau is opgericht om het verdienmodel voor een relatief kleine groep bedrijven, klein zowel in aantal als in economisch belang, veilig te stellen – en die partij heeft als hoofddoel dat er gestopt wordt met plannen voor vermindering van stikstofverbindingen in atmosfeer, grond en water en kritiek op de industriële landbouw bijna strafbaar wordt gesteld.

Dat heette vroeger ‘staatsgreep’, geen idee hoe het nu heet, maar dat marketingbureau dat BBB oprichtte zal er best wel een eufemisme voor weten te vinden, daarvoor hoef je maar het partijprogramma van BBB te raadplegen.

Nee, ik ga dit niet helemaal voor jullie uitpluizen, ik pik er een paar dingen uit, ja, inderdaad, omdat ze de opvallendste aspecten van dat programma zijn.

Het begint zo: ‘… als we zo doorgaan, dan komt de dag dat de laatste boer hier het licht uit doet. En wat hebben we dan als alternatief? Niet alleen zal voedsel worden geïmporteerd uit landen waarvan we niet weten hoe het voedsel is geproduceerd en wat er allemaal in zit. Daarnaast zal het verdwijnen van de boeren uit ons landschap grote gevolgen hebben. Voor de economie, voor de werkgelegenheid, voor het landschap, voor de natuur, voor de bodem, voor de sociale cohesie en leefbaarheid op het platteland. Dat wil niemand.’

Mag ik even opsommen wat daar voor misleiding in staat? Lukt niet. Ik doe een greep. Niemand wil dat de boeren uit Nederland verdwijnen; wie het goede voor heeft met de Nederlandse bevolking, het Nederlandse landschap, de Nederlandse natuur en met de boeren, die wil dat het afgelopen is met de industriële productie van vlees en melkproducten, die voornamelijk bedoeld zijn voor de export.

Het Nederlandse voedsel wordt al sinds jaar en dag voor een groot deel geïmporteerd uit het buitenland, ik hoor cijfers van tegen de 70 procent – waarvan dan weer een deel na bewerking weer wordt geëxporteerd. Wat ook voor een belangrijk deel geïmporteerd worden zijn de grondstoffen voor de voeding van dat industrieel geproduceerde vlees en die zuivel.

Het verdwijnen van de boeren (waar niemand naartoe wil) is voor de economie helemaal niet zo erg, zoals uit alom geproduceerde cijfers duidelijk wordt, en dat geldt ook voor de werkgelegenheid.

En zo gaat dat hele programma door. Een en al beweringen die al jaren geleden uit en te na zijn weerlegd, maar waar ze iedere keer weer mee op de proppen komen. Zie daarbij ook de hoofdstukken over bemesting, die vol regelrechte leugens staan.

Eéntje wil ik jullie niet onthouden: ‘Ook planten hebben recht op een goed gevulde medicijnkast.’ In die kast staan de fameuze gewasbeschermingsmiddelen waar Caroline van der Plas het steeds over heeft, en waarmee ze uiteraard landbouwvergif bedoelt, dat onder andere wordt gebruikt tegen onkruid en ‘schadelijke’ dieren, maar dat tevens radicaal korte metten maakt met het leven of de gezondheid van mens en dier. En met het bodemleven waarvan de kwaliteit van de leefomgeving afhangt. Het ministerie van Volksgezondheid: ‘Bestrijdingsmiddelen kunnen onder andere luchtweg- en huidaandoeningen veroorzaken, maar ook het zenuwstelsel en de vruchtbaarheid/voortplanting schaden en kanker veroorzaken.’ En dan is nog zwak uitgedrukt.

Nou goed, nog één voorbeeldje. Tijdens een van haar talloze optredens in talkshows – allemaal even tuk op de freaks van de samenleving – zei Van der Plas een paar weken geleden dat ze in een stal was geweest, die tjokvol zat met vogels.

Niemand vroeg verder. Ik dacht: wat zou dat zijn, een stal tjokvol vogels? Het duurde een paar dagen, zoals zo vaak bij mij, en toen wist ik het: ze bedoelde een stal met tachtigduizend kippen die allemaal vrijeuitloopeieren produceren. Wat een cynische grap.

Caroline loog niks: kippen zijn immers óók natuur?

Nou dan.

________

hhBest

Boek & Film 

   

Wachten op het onvermijdelijke

Wij weten nu hoe het moet: je neemt een jolige volkse clown, een echte botte grappenmaker die van god noch zure peren weet, maakt die lijsttrekker en na de succesvolle verkiezingen slijt die bij voorkeur zijn verdere leven als backbencher. Of de partij wordt, wanneer een volgende persoon ‘met wie je ken lagge’ het podium betreedt, net zo hard wordt gedumpt als dat hij opkwam.

Voorbeelden genoeg.

De backbench van Boer Koekoek werd door hem versmaad en daardoor ging zijn partij al vrij snel teloor aan zijn eigen domheid, of eh, liever: boerenslimheid. Hans Wiegel deed vele pogingen om de clownskaart te trekken, maar slaagde maar half en uiteindelijk niet. Pim Fortuijn haalde de backbench niet, Balkenende deed ook enorm zijn best maar had geen gevoel voor humor, Baudet is gewoon knettergek, uit zijn overwinningstoespraak van woensdagavond bleek dat hij dat inmiddels zelf ook wel weet.

De partij die Baudet zijn teloorgang bezorgde is Caroline’s BBB, Brood, Bed, en Breakfast, en die partij laat zien dat ook een partij met een vrouw als boegbeeld op het eerste gezicht een reëel gevaar kan zijn voor welvaart en welzijn in Nederland. Gelukkig is binnenkomen via de Provinciale Staten zoiets als ‘pieken vlak naast het dartboard’. Bij de echte verkiezingen, die voor de Tweede Kamer, is de lol er weer een beetje vanaf of is er een andere entertainer opgestaan.

Hoe dan ook, waar je donder op kunt zeggen is de aanstaande strijd om de macht in de gelederen van Caroline, of nog meer: rechtstreeks, aanzwellend inzicht. Men zie daarvoor enkele afleveringen van de oude Britse tv-serie Yes Minister – kort samengevat: je kunt wel heel veel vinden en willen, maar er blijven wetten in de weg staan, en praktische bezwaren en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Dank je wel, Willem Elsschot, ga maar weer even liggen.

In nog andere woorden, en ik moge daarvoor Joop den Uyl aanhalen die het kort samenvatte: politiek is de kunst van het haalbare, en daar moet Caroline nog een spoedcursus politicologie voor volgen – dingen roepen die gewoon ingaan tegen de Grondwet en nog een hele reeks andere wetten waaronder Europese (je weet wel, die landen waar je vlees, je boter en je kaas naartoe gaan, je mag het van jou geen ‘export’ noemen want het zijn voor Duitsers en Belgen ‘streekproducten’.)

Dat heet geen politiek maar populisme en in een goed draaiende democratie kom je met populisme echt nergens, uiteindelijk.

En al helemaal niet met dingen een omfloerste naam geven (omfloersing die jij, Caroline, heb ik de indruk, vervolgens gewoon als kleding aantrekt) zoals landbouwvergif ‘gewasbescherming’ noemen en blijven liegen dat Nederlandse boeren alle voedsel produceren voor de bevolking van Nederland.

De mensen willen echt af van de water-, lucht- en grondvervuiling die de boeren, die samen nog niet eens één zetel in Eerste en/of Tweede Kamer zouden kunnen bezetten, sinds jaar en dag veroorzaken. Dat gaan we pas echt voelen natuurlijk als het drinkwater uit de kraan ondrinkbaar wordt.

Jammer dat we daar op moeten wachten.

Tot Caroline het óók weet.

________

hhBest

Boek & Film 

Ga zeker stemmen!

 Door Peter Stiekema

Ga absoluut stemmen, zeker als u het vierde kabinet-Rutte in nog grotere moeilijkheden wil brengen. Stem dan niet op de regeringspartijen VVD, D66, CDA en Christen Unie. De VVD, partij van de drie H's, Halen, Hebben en Houden, zal van dit advies niet veel last hebben. De liberalen  kunnen rekenen op pakweg 20 procent van de stemmen van de meest kapitaalkrachtige Nederlanders en enkele sukkels die Mark Rutte een prima premier vinden.

Vooral  D66 en CDA staan in de peilingen - en dat moet bij de stembusuitslag absoluut zo blijven - op stevig verlies. Het CDA, ooit goed voor rond de 50 zetels begin jaren tachtig bij Tweede Kamerverkiezingen, staat op het punt een splinterpartij te worden ter grootte van de Christen Unie. De CU liet het afgelopen zondag overigens afweten tijdens het tv-verkiezingsdebat van Buitenhof wegens de zondagsrust. Zo ben je als partij toch wel erg ver verwijderd van de realiteit van iedere dag.

Dan D66. Ik acht deze partij, en dan vooral de woordvoerders Tjeerd de Groot, Jan Paternotte en Sjoerd Sjoerdsma, zelfs verantwoordelijk voor de gigantische energiecrisis, de haast onbetaalbare brandstoffen en de daaruit voortvloeiende reusachtige inflatie. De van oorsprong democratische partij D66 van oprichter Hans van Mierlo en in een later stadium Jan Terlouw verandert steeds meer in een partij die beter Despoten66 had kunnen heten dan Democraten'66 (ja, daar staat die D nog steeds voor). Met hun geroep over steeds meer en hardere  sancties tegen Rusland zorgde deze partij er vrijwel in alleen gang voor dat nu ongeveer 5 miljoen Nederlanders tegen de armoedegrens aanbotsen. Momenteel hebben zelfs bijna zestig procent van de huishoudens problemen met het betalen van hun rekeningen.  En al die sancties, Poetin lacht erom en levert zijn olie en gas al lang naar bevriende landen als India, China, Korea, Hongarije(!) en nog een paar anderen. Bovendien vindt D66 dat de boeren wegens hun grote stikstofproductie massaal uitgekocht moeten worden, als het niet anders kan onder dwang. Nederland is echter geen eiland dat midden op de Oceaan ligt. Duitsland stookt nog steeds met bruinkool en is ook nog op zoek naar gas en -olie. In Polen en andere Oost-Europese landen wordt nog massaal met steenkool en hout gestookt. In Nederland worden vervuilende en kankerverwekkende ondernemingen als TATA-steel met rust gelaten. Door het dure gas en de dure elektriciteit wordt er ook in Nederland en België nog veel met hout gestookt, maar daar wordt binnenkort de Kachel-Gestapo voor in het leven geroepen en het stoken van hout verboden.

Vermoedelijk wordt binnen niet al te lange tijd ook het omstreden vliegveld Lelystad geopend, dat al een paar jaar in de mottenballen ligt te wachten. Welke maatregelen je ook neemt. In 2030 zal de hoeveelheid stikstof bij lange na niet met de helft zijn gedaald, zoals de bedoeling is. Vergeet ook niet dat de bevolking de komende jaren via immigratie met ongeveer 200.000 mensen per jaar zal groeien. Die mensen willen ook allemaal eten, drinken, onder de douche en autorijden. En een goede verwarming, niet te vergeten. Dus vergeet het maar. Want ook het omlaag brengen van de maximumsnelheid op snelwegen naar tachtig kilometer en op binnenwegen naar maximaal 70, en 30 in steden en dorpen, zal het doel niet verder binnen bereik brengen. Er zijn daarom veel draconische maatregelen nodig, die Nederland tot een soort middeleeuwse samenleving zullen hervormen.

Met het te verwachten verlies van CDA en D66 blijft de huidige coalitie ver van een meerderheid in de Senaat. Daar zijn 38 van de 75 zetels voor nodig. Er moet dus gezocht gaan worden naar andere partijen om aan een meerderheid te komen. En die partijen zullen daar iets voor terug willen zien. Maar wellicht is dat ook niet meer nodig. In april, dus na de verkiezingen, komt de reactie van de regering op het Kamerrapport over de kwestie Groningen. En het daarop volgende debat kan eigenlijk niet anders eindigen dan met het ontslag van het kabinet Rutte-4. Nieuwe verkiezingen moeten uitkomst brengen over de toekomst van Nederland, hopelijk dan zonder Mark Rutte, voor wie nog een baantje elders moet worden gevonden. Hogecommissaris voor het asielbeleid bij voorbeeld.  Daar schijnt hij zich sinds kort erg voor te interesseren.

Grensoverschrijdend katholiek

Natuurlijk moet ik mijn kop houden over dit onderwerp want als je goed zoekt is bij iedereen wel een veegje boter op het hoofd te ontdekken.

Ik had juist de lagere en de middelbare school achter de rug en de militaire dienstplicht – drie werelden die geheel en uitsluitend bestonden uit manspersonen.

Natuurlijk waren daar mijn moeder, mijn zusjes, mijn tantes, mijn nichtjes en de buurvrouwen. En tegen het eind van de middelbare schooltijd waren er heus wel feestjes met meisjes, vaak de vriendinnen van de zusjes. Er werd gedanst, wij hoorden met enige verwondering aan dat een enkele klasgenoot wel eens langs een regenpijp naar de kamer van een meisje was geklommen. En ik zelf werd een keer bijna verkracht tegen het tuinhek van haar vader door een van die meisjes – ik kon het nog net op een lopen zetten.

Maar het gewone dagelijkse leven bestond uit jongens, mannen. Van de lagere school herinner ik me niets bijzonders of het moest de onderwijzer van de lagere school zijn, die gemeen met zijn knokkels op je hoofd kon rammen. Over grensoverschrijdend gedrag gesproken.

Op de middelbare school waren vrouwen en meisjes volstrekt buiten de orde. Ze bestonden eenvoudigweg niet. Behalve in de onderlinge gesprekken, en dan ging het vrijwel nergens anders over – echt fijnzinnig ging het er niet aan toe. Achteraf moet je constateren dat dat gistende gezelschap van zo’n duizend pubers en enkele tientallen celibatair levende paters en broeders een verpletterende indruk maakte op vele van de jongens, die intussen maar moesten gissen hoe dat ging met seks en toebehoren.

Maar nee, het echte werk barstte pas los toen ik op 1 januari 1960 als leerling-journalist mijn opwachting maakte op de redactie van de Gelderlander in Nijmegen.

Dat was een bijzonder gezelschap. Gesjeesde studenten, mislukte onderwijzers, uitgetreden priesters en ook nog wat jongens die na hbs of gymnasium niks beters hadden kunnen bedenken dan bij de krant werken.

Pas na een of twee jaar verscheen er een vrouw op de redactie, een secretaresse uiteraard; maar kort daarna ook journalistes. Het grofst in de bek van allemaal was de toenmalige hoofdredacteur, Louis Frequin, die zijn eigen vrouw moeder-overste noemde en niet veel zag in vrouwen op de redactie. Dat was ook de houding van veel oudere collega’s, die getrouwd waren en een gezin hadden. Jaarlijks waren er enkele feestjes voor de leden van de redactie en ik was een van de weinigen die vonden dat het wel gezellig zou zijn als ‘de vrouwen’ er ook bij zouden zijn. Dat stuitte op enorme weerstand, want dan zou het ook met een dronken kop in de kroeg (of op de redactie) ineens niet meer in orde zijn om eens flink aan het vuilbekken te slaan, erkend cultuurgoed van de katholieke jongeman.

En dat te midden van die oudere collega’s die er prat op gingen links en rechts een leuke vriendin te hebben zitten; het was heel gebruikelijk dat oudere collega’s die al vijf kinderen hadden een kalendertje op hun bureau plakten waarop stond aangekruist wanneer moeder vrouw in de onvruchtbare fase van de maand was. Andere zwangerschap verhinderende middelen waren de vrome katholiek niet toegestaan. Behalve uiteraard ‘onthouding’ en ‘voor het zingen de kerk uit’.

Toen een van de collega’s na zijn huwelijksreis weer op de redactie verscheen dromden de vrijgezelle collega’s om hem heen met de vraag ‘hoe het geweest was’. (Katholieke mannen mochten geen seks hebben voor de eerste huwelijks nacht). Hij vond het een omweg.

Later, op een redactie waar vrouwelijke collega’s intussen heel ‘normaal’ waren geworden, ging het vuilbekken nog een beetje door; als je handig was kon je bewerkstelligen dat vrouwen dat ook wel een beetje leuk vonden – ach laat ze toch, ze worden nooit volwassen, was de algemene reactie.

Aan dat alles moest ik aan denken toen ik afgelopen zaterdag in de Volkskrant het stuk las over grensoverschrijdend gedrag op de sportredactie van de NOS – bijvoorbeeld het verhaal waarin Jack van Gelder, zittend in bad, een zakelijk telefoongesprek heeft met een vrouwelijke stagiair op de redactie. Als het wat ingewikkeld dreigt te worden voor afhandeling per telefoon nodigt hij haar uit langs te komen en bij hem in bad te komen zitten – en dat is een belangrijk deel van het betoog in de Volkskrant.

Is dat echt waar, dacht ik. Natuurlijk was het een wat hardgekookt grapje, en daar moet je geen honderd keer per dag mee aankomen. En misschien was de betrokken vrouw door iets in haar achtergrond niet erg voorbereid op dit soort grappen.

Wat erger is wel dat de betrokken vrouw na een mislukte poging tot een relatie met een andere journalist op de redactie niet alleen door hem maar ook door anderen werd genegeerd, beledigd, overal buiten werd gehouden. Dat is niet leuk, op je werk, maar als we daar uiterste consequenties aan gaan verbinden zoals nu met Tom Egbers lijkt te gaan gebeuren, komaan zeg.

Wie blaam treft zijn de leidinggevenden die het zagen en er niets mee deden.

Als we over de hele linie zo te keer blijven gaan, namelijk dat de ‘daders’ van dit soort relatief futiele feiten, steevast en met naam en toenaam in het openbaar aan het kruis worden genageld, in plaats van dat er een weekje taakstraf voor wordt gegeven, dan gebeurt er niets anders dan dat de samenleving, die toch al niet zo hecht meer is, helemaal uit elkaar valt.

_________

hhBest

Boek & Film 

De scheppers van het netwerk

Briefje op de mat, een dubbelgevouwen A4’tje. Zoals gebruikelijk lees ik de tekst niet, ik zie alleen: ‘Aanleg kabelnetwerk van 6-3 van 7.30 uur t/m 8-3 16.00 uur.’

De rest van de tekst heb ik eerst even niet gelezen, ik weet alleen dat ik vorig jaar augustus een beschaafde heer op bezoek heb gehad, afgevaardigd door de firma Delta, die mij meedeelde dat hij voornemens was bij mij tot in de meterkast glasvezel aan te leggen voor perfect en razendsnel internet, dat dat mij niets ging kosten en dat ik die glasvezel door mijn gewone provider kon laten gebruiken. Hij informeerde naar wat ik nu betaalde (108 euro) en merkte op dat hij een voorstel kon doen voor betere service en sneller internet en dat voor minder dan de helft van het bestaande tarief.

Vooruitgang! Ik wist niet hoe snel ik moest tekenen, te meer omdat die beschaafde en vertrouwenwekkende heer mij meedeelde dat in oktober of november het werk ter hand zou worden genomen, er zou maar een héél smal gleufje gegraven worden, het was in een mum van tijd klaar en zijn mensen zouden de rommel netjes opruimen. Trouwens, een deel van de glasvezel zou zonder graafwerk ‘doorgeschoten’ worden.

Wat wil d’r arbeider nog meer.

September, oktober, november, december, januari en februari verstreken, tot dus dat A4’tje in de bus viel. Op de ochtend van de zesde maart verzamelde zich een fikse groep mannen op ons pleintje, allen gehuld in oranje pakken met mutsen op en daar overheen oranje capuchons en allemaal voorzien van een nog nooit gebruikte ook al oranje schop met een lange steel die evenmin sporen van eerder gebruik vertoonde. En ze hadden ook een grafmachientje, want die gleuf moest niet alleen onverwacht breed maar ook 60 centimeter diep worden, uitkomende tegels en grond werden ruwweg links en rechts in de aangrenzende struikelatuur geworpen, in de gleuf kwam een dikke groene kabel te liggen en die werd dan weer gehuld in een groene, in dit geval liggende plastic regenpijp.

Tijdens de werkzaamheden meldde zich een man, kennelijk belast met de leiding van de operatie, die mij meedeelde dat het wat langer ging duren, maar ze zouden zorgen dat we zo snel mogelijk onze woning weer uit en eventueel ook weer in zouden kunnen. ‘En wanneer legt u die kabel tot in de meterkast?’ Hij keek me verbaasd aan, ‘Welnee, meneer (Vlaams accent), wij blijven op straat.’ Ik: ‘Maar we krijgen toch glasvezel?’ ‘Oh nee meneer, dit is een koperkabel, die leggen wij voor Ziggo.’

Plotseling herinnerde ik mijn berichtgeving van enkele weken daarvoor, waarin mensen werden geciteerd die klaagden dat hun stoepen de laatste maanden twee- of driemaal waren opengegraven; na de kabel van Ziggo zou ik dus nog eens bezoek krijgen wegens de Deltakabel, en binnenkort ook nog een keer van de afgevaardigden van KPN en daarna zou Ziggo nog eens aanbellen.

Na de drie of vier pakjesbezorgers per dag in plaats van één geüniformeerde postbode, kregen we dus nu ook de lasten te verduren van elkaar op leven en dood beconcurrerende kabelsjaggeraars! In plaats van die ene functionaris van het al heel lang voormalige GEB.

Tja, we komen kennelijk nooit van Mark en Edith af, die dit allemaal hebben bedacht.

In de nacht na het gesprek aan de deur begon het te gieten. En overdag ging het door. Maar de volgende dag waren de oranje pakken er weer, nu alleen voorzien van een norse smoel, die verder onverstoorbaar stoepen openlegden en er in regenpijpen gehulde kabels in weglegden.

Halverwege de middag verdween iedereen, met medeneming van alle materiaal en apparatuur, behalve verkeerspalen of hoe heet zo zoiets – en een half dichtgegooide sleuf met daarnaast stapels stoeptegels en straatklinkers. De sleuf stond aan het eind van de straat ook nog eens vol vuilgeel water.

Ernaast stonden de genoemde woordvoerder én de buurman, die beter uitzicht heeft en alles scherp in de gaten houdt, met elkaar te praten.

Kort samengevat: de harde werkers hadden tijdens regenval niet mogen werken, de gemeente had de werkzaamheden stopgezet; het resultaat is dat het hele karwei opnieuw moet en wanneer dat gebeurt is nog onbekend. Wat het lot is van de leden van de ploeg – die allemaal zzp’ers zijn, hoorde ik, bedankt Mark en Edith, dat is mij niet bekend geworden.

Wel zag ik dat die avond, nacht en tot laat in de ochtend, een sneeuwbui alles veranderde in een witte deken, behalve op plekken waar de over het hele pleintje uitgesmeerde bij het dichtgooien overgehouden modder, die plekken waren geel van good old löss.

8-3 16.00 verstreek zonder dat iemand zich meldde om de schadevergoeding die ik verwacht – ik kan hoogstens met veel moeite en vuile voeten het huis uit en in – te overhandigen. Niemand heeft zich echter vertoond. Het is inmiddels bijna 16.00 op 10-3, en het ziet ernaar uit dat er in het weekeinde niks gedaan gaat worden.

De sneeuw is weg en we zitten met de moddertroep.

Ik bel de uitvoerder van het werk, wiens nummer bereikbaar is voor vragen. Hij gaat de stratenmaker van de gemeente vragen er nog iets aan te doen.

Moet je net bij de gemeente voor aankloppen.

Al met al een topprestatie van de opdrachtgever van het werk, de firma Circet, creating telecom networks, gevestigd op Le Bourget, een oud vliegveld in de buurt van Parijs.

________

PS: Na een kwartier een functionaris van de gemeente aan de deur die vindt dat de uitvoerder van het werk verantwoordelijk is en niet de gemeente. ‘Maandag zien we verder’.

________

Op de foto: toen de modder nog een beetje droog was.

______

hhBest

Boek & Film 

Nooit op zondag

Door Guido t’Sas

De voetbalclub van Spakenburg loopt kans Nederlands kampioen te worden, maar 'nooit op zondag'. Dat staat zelfs in het verenigingsreglement. Een enkele psycholoog vindt aanleiding, te pleiten voor herinvoering van de zondagsrust; anderen voelen mee, maar vinden dat momenten van rust niet aan De Zevende Dag gebonden moeten zijn. Wijzen erop dat de beste ideeën vaak geboren worden tijdens bij voorbeeld een wandeling.

Hoe lang zijn de winkels in het merendeel van Nederland al op zondag open? Twintig jaar? In het in naam katholieke België is dat nog steeds niet het geval. Daar adverteren sommige ondernemingen met 'bij uitzondering zondag open'.

Laat ik maar weer eens teruggaan naar mijn jeugd in het roomse Brabant. De zondagen waren van een onnoemelijke saaiheid. Er waren evenementen, ja, maar niet vóór 's middags twaalf uur, het tijdstip waarop de hoogmis was afgelopen. Hoe vaak zou ik 's middags achter het tuinhek hebben gestaan, kijkend naar de passerende auto's. Vooral Belgen in hun Amerikaanse wagens, waarvan werd gezegd dat ze een automaat hadden, waarin af en toe 'n paar franken moesten worden gestopt om ze aan de praat te houden. Die Belgen kwamen naar Breda om te eten, omdat het daar toen veel goedkoper was dan in Antwerpen of Turnhout.

Of er passeerden ijsjes likkende Bredanaars, van de bushalte op weg naar het Mastbosch. Of stelletjes, altijd gearmd om te demonstreren dat ze bij mekaar hoorden. 'Hotel de warme klauw,' zei m'n vader dan. Saai! Soms nam mijn moeder me mee naar het lof, een middagdienst bij de Clarissen aan de Poolseweg (zo genoemd omdat de bevrijders daarlangs de stad waren binnengeslopen). Na thuiskomst bakte ze dan balkenbrij.

Toch ben ik anno nu tegen de openstelling van winkels op zondag. Ongeveer op grond van de redenering van de hierboven aangeduide psycholoog: even geen gejaag en gejakker. Dat kan verder nog de hele week.

Zwager Piet en De Efteling

Piet, Pieter Hendrik Jan Jakob, was mijn zwager. Ik moest aan hem denken toen ik vanmorgen op de radio een reportage hoorde over het zeventigjarig bestaan van De Efteling.

Piet was degene die mij en mijn familie in zijn auto – hij had altijd auto’s – daarheen bracht, vermoedelijk kort na de opening in 1953. Ik was 14 jaar, Piet, toen 32, was kort daarvoor getrouwd met mijn oudste zus, toen 22; en hij had mij leren fietsen, verteld dat er ook mannen waren die van mannen hielden, mij verrot gescholden omdat ik was blijven zitten in de derde klas van de hbs; na mijn eindexamen zou hij twee pogingen doen mij via zijn netwerk een carrière te bezorgen, eerst bij Shell en daarna bij de BPM, de Bataafsche Petroleum Maatschappij. Mislukt, omdat ik niet wist wat ik wilde.

Wat hij zich daarbij voorstelde weet ik niet, hij had zelf tropische landbouw gestudeerd maar werd niet geacht te werken. Zijn beide (oudere) zussen waren ‘goed getrouwd’, de een met een grote uitgever, de ander met een officier van Justitie; zij zagen er streng op toe dat Piet zich niet verlaagde tot een betaalde betrekking; zijn ouders leefden van ‘de suiker’, toen nog net ‘koloniale waren’.

Pieter was gek op Engeland, had ook het uiterlijk van een Britse esquire, hij leek wel wat op David Niven.

Hij was een beetje rebels: nadat zijn huwelijk met een rijke gravin gestrand was, ging hij toch werken; hij begon een varkensfokkerij en voedde die varkens met topinamboerperen. (Zoek even zelf op wat dat is.) Daar kwam in 1954 een einde aan.

In 1955 reed hij de hele familie – we zaten met zijn zevenen in die Citroen Traction Avant van hem – naar het plaatsje Heide in Sleeswijk-Holstein, waar een oudere broer van mijn vader woonde met zijn echtgenote, twee dochters en een zoon.

Mijn ouders moesten niets van hem hebben. Hij was in hun ogen een leegloper, schandelijk veel ouder dan hun dochter, hun oogappel, en ook nog gescheiden. (Echt een grote schande. Er was niemand aanwezig bij de huwelijkssluiting, zelfs wij, kinderen van 14, 12 en 8 jaar, mochten er niet bij zijn. Twee vrienden van Pieter traden op als getuige, een kunstrestaurateur in het uniform van eerste luitenant der cavalerie en een jonkheer Boy De Geer, ja, de zoon van de man aan wie je dan direct denkt.)

En hij deed enorm zijn best om met al die obstakels toch een normaal leven te leiden. Dat hield voor hem in dat hij probeerde te leven van wat hij kon krijgen. Hij had op menige plek in het land nog rijke verre familieleden die het niet lang meer zouden maken en die bereid bleken hem een fiks voorschot op zijn erfenis te verstrekken; zodoende kon hij zowel aan de wens van zijn zussen als wel aan die van mijn ouders voldoen: niet werken en toch fatsoenlijk zijn echtgenote onderhouden.

Hij en mijn zus woonden inmiddels boven een beruchte nachtclub in Nijmegen en gingen elke avond uit in die stad, waarbij stevig ingenomen werd en ook luidkeels gezongen – ik ken veel van die schunnige liederen nog uit mijn hoofd. Piet bleef een onverbeterlijke netwerker en zo kwam hij er achter dat ergens in Noord-Limburg een schitterende villa voor een prikje te koop stond – maar wel op een lap grond die kort daarna door de gemeenteraad zou worden aangewezen als plaats voor een villapark. De verkoop van het grootste deel van die grond hield Piet en mijn zus nog tot eind jaren zeventig een riant eind weg van de bedelstaf.

De laatste keer dat ik hem sprak was op 11 augustus 1976, om hem telefonisch te feliciteren met zijn 55^ste verjaardag. Hij was toen al gescheiden van mijn zus, die zich had ontwikkeld tot een formidabele matrone naar Grieks/Romeins model – ze had voor de breuk een goede reden, want wat ik nog niet vermeldde: dat Piet een hardnekkige womanizer was en zij daar definitief genoeg van kreeg.

Als er aan die geschiedenis wat te betreuren was, dan is het de slechte verhouding tussen Piet en mijn vader. Terwijl ze allebei eigenlijk aardig mensen waren, en, als je het eens goed bekeek, allebei uit hetzelfde warme bad kwamen van waaruit je probeerde in zo goed mogelijke verstandhouding met je naasten te leven, het ze zelfs zoveel als je kon zo gezellig en comfortabel mogelijk te maken.

Piet, die nog afstamde van Michiel de Ruijter (mitsgaders zeker tien- of vijftienduizend andere Nederlanders) was de laatste jaren van zijn leven ernstig ziek en hij overleed begin deze eeuw, naar ik verneem definitief berooid.

De Efteling, die weet wat. Zeventig jaar geleden was meteen ook de laatste keer dat ik dat ‘sprookjesbos’ bezocht.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een vrolijke toekomst staat voor de deur

En dan nu dames en heren, vóórdat het echte politiek met stront en modder gooien begint, een kijkje in de toekomst.

Waarschuwing: het gaat uitdraaien op niks.

Trefwoorden: uitstellen, draaikonten en nogmaals uitstellen.

Waar zullen we tegen 2030 zitten?

De stroomvoorzieners zullen hun eigen voorspelling laten uitkomen: het is wel mooi voor het klimaat en de volksgezondheid dat we helemaal van gas en andere fossiele brandstoffen af zouden moeten, maar het blijft een sprookje: ten eerste willen onze aandeelhouders de daarvoor benodigde investeringen niet bekostigen (nog afgezien van de vraag of onze technici er wel toe in staat zijn – of beter geformuleerd: of we deze ombouw van ons NU AL prachtige elektriciteitsnet wel moeten willen.

Gelukkig heeft de zittende coalitie al lang besloten dat de energietransitie niet moet uitdraaien op klimaatverbetering, want die is flauwekul en bovendien wil de Nederlander het niet (Die stemt namelijk VVD, Ja21, PVV, CDA en nog een stuk os zes zeven soortgelijke groeperingen.)

Dan hebben we de boeren. Ik hoorde vanmorgen de oplossing van dat probleem nog eens formuleren door een boerin die vlak naast een natuurgebied woont: innovatie is de oplossing van alle problemen. En dan tref je toevallig een boer die er welwillend vanuit gaat dat er überhaupt een stikstofprobleem is. Ik hoorde haar trouwens denken: waar is dat probleem dan? Ik zie niks. En ik vind het heerlijk ruiken, echt de gezonde lucht van een land dat van zijn boeren houdt.

Innovatie dus.

Daar weten we allemaal wel alles van. De innovatie heeft tot nu toe juist tot het probleem geleid: in Wageningen hebben ze van alles bedacht op het gebied van voer, mest, fokken, melken, je kunt het zo gek niet bedenken of de geleerden in die mooie plaats hebben er iets voor bedacht. Op zich heel vernuftig, maar het heeft wel geleid tot de krankzinnige hoeveelheid melk- en slachtvee en de teloorgang van de waterkwaliteit, de luchtkwaliteit, het bodemleven en de biodiversiteit. Innovatie is echt alles, de uitvinding van de atoombom is daar ook een voorbeeld van; zuiver wetenschappelijk gezien, een prestatie van formaat.

Het verschil tussen de koeien-, varkens- en kippeninnovatie en die welke leidde tot de atoombom is dat die laatste uiterst effectief was, die ene keer dat het is uitgeprobeerd.

En onze boeren blijven maar nieuwe innovaties vragen en uitproberen en het enige dat er het gevolg van is dat de lucht, het water en de grond verder worden verpest en de zekerheid dat uitstel tot afstel zal leiden. (Het kan natuurlijk ook zijn dat de groei van het aantal boerenmiljonairs het echte doel van de innovaties was, dan heb ik natuurlijk niks gezegd.)

De honderdduizenden gezinnen die niet rond kunnen komen van één salaris, de tienduizenden die tot wanhoop zijn gedreven door een geniepig systeem dat ‘toeslagen’ wordt genoemd, de tienduizenden migranten die van mensensmokkelaars hebben gehoord dat ze in het paradijs terecht zouden komen, de mensen in Groningen die tegen 2035 tot de ontdekking zullen zijn gekomen dat ze echt nooit of te nimmer schadeloos zullen worden gesteld omdat de aandeelhouders van Shell en de NAM dat een onaangename gedachte vinden.

Allemaal dingen waar we het maar niet over zullen hebben. Moeilijk moeilijk.

Zelfs als heel die rotzooi door iedereen die er wat van vindt al in de schoenen van Mart Rutte is geschoven, dan nog kijkt een deel van het electoraat – de VVD-stemmers – reikhalzend uit naar een mooie baan voor Mark in VN, NAVO of Europa en naar het tijdperk van zijn opvolgster, Edith Schippers, die de al vele jaren heeft kunnen tonen die baan waardig te zijn – ze heeft een echtgenoot die weet hoe het moet in de gezondheidszorg, de DSM-aandeelhouders en dito grote bazen die haar maar node laten gaan. Voortzetting van de Ruttedoctrine: vraag even aan het bedrijfsleven hoe het moet.

En dan zwijgen we nog over de mogelijkheid dat er in Oost-Europa van alles wordt uitgebroed waardoor de tot hiertoe hierboven genoemde vraagstukken en hunne ‘oplossingen’ geheel en al gereduceerd worden tot wat de Amerikanen zo treffend ‘apennootjes’ noemen.

Tot zover uw nederige waarzeggerd.

_________

hhBest

Boek & Film 

Help eindelijk de gedupeerde Groningers

Door Peter Stiekema

Het wordt tijd dat de regering eindelijk eens een begin maakt met het helpen van al die, door de aardgaswinningen, getroffen Groningers. Vorige week vrijdag kwam het langverwachte en vernietigende verslag uit van de onderzoekscommissie uit de Tweede Kamer. De commissie was  zelfs naar Groningen afgereisd om het rapport (of liever, de stapel rapporten) te overhandigen aan de voorzitter van de Tweede  Kamer.

De inhoud loog er niet om. Maar wie zou verwachten - of hopen- dat Rutte de handdoek nu al in de ring zou gooien, kwam bedrogen uit. In april, dus na de provinciale verkiezingen van half maart, komt de regering met een reactie. Waarna er in de  Kamer over gediscussieerd kan worden met hopelijk het vertrek van dit kabinet en nieuwe verkiezingen tot gevolg. Want we kunnen niet blijven aanmodderen met Rutte en zijn Gideonsbende. Anders wordt het weer een typisch geval van: ze hieven het glas, deden een plas en alles bleef zoals het was, behalve dan het Groninger gas. Dat laatste hopen we toch.

Peilingen wijzen uit dat de provinciale verkiezingen gevolgen zullen hebben voor de positie van het kabinet in de Eerste Kamer. CDA en D66 lijken daar fors te gaan verliezen. De CU blijft ongeveer gelijk, verliest misschien een zeteltje. Wat me blijft verbazen is dat de VVD, zeker gelijk blijft, misschien zelfs licht wint. Maar ja, de VVD is nu eenmaal de partij van de drie H's, Halen, Hebben en Houden. En veel mensen in ons land, en meestal niet de armsten, voelen zich daar heel gelukkig bij.

Het grote probleem van de VVD is echter dat men geen geschikte opvolger heeft voor Rutte.  De fractieleidster Sophie Hermans, dochter van de oude, niet al te frisse, oud-minister Loek Hermans, is volkomen ongeschikt en moet dringend aan de Prozac. Wie met enige regelmaat de Kamerdebatten volgt op tv weet precies wat ik bedoel.

Ook oud-minister Edith Schippers, de beoogde fractievoorzitter in de Senaat voor de VVD, is volkomen ongeschikt. Dat hebben haar  bijdragen (of het gebrek daaraan) aan de discussies in het programma WNL op Zondag wel genoegzaam aangetoond. 

Dus we blijven zitten met Mark Rutte, tenzij  Klaas Dijkstra er alsnog voor te porren is. Dat lijkt voorlopig nog onwaarschijnlijk.

Zo en nu als de wiedeweerga die Groningers gaan helpen met de vernieuwing van hun huizen en alle andere zaken waar daar dringend behoefte aan is. En niet zoals met de toeslagaffaire  aan blijven klooien tot minstens 2030. Dat de Tweede Kamer dat laatste accepteert is trouwens ook ongehoord.

Een Oekraïnse connectie

Eindelijk heb ik ook een soort persoonlijke relatie met Oekraïne. Ja, ik was ooit een paar dagen in Kyiv (nooit meer Kip Kyiv eten) en ook Moskou mocht zich enkele malen in mijn persoonlijke belangstelling verheugen. Al was het maar om mee te maken dat ik, samen met een stel rumoerige en drankzuchtige Nederlandse journalisten door de Nederlandse ambassadeur eigenhandig uit de ambassade aan de Kalasjnij Perioelok werd getrapt. Wij wilden toen door naar het huis van Boris Jeltsin aan de vlakbij gelegen Poesjkinstraat, die had misschien nog iets onder de kurk. Geen idee hoe dat verder afgelopen is. Zijn opvolger Poetin hebben we gemist.

Maar nu ineens komt het allemaal thuis. Want een honorair consul van Rusland, ene Constantijn van Vloten, heeft in kasteel Strijthagen hier in Landgraaf zijn postadres, vanwaar hij zijn zegenrijke arbeid ten behoeve van de goede betrekkingen tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Russische Federatie voortzet, nadat hem dat door burgemeester Annemarie Penn-Te Strake van Maastricht in haar stad onmogelijk was gemaakt wegens de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne. (Terzijde: Annemarie is getrouwd met Olav Penn, met wie ik jaren geleden menig vrolijk interview had in de tijd dat hij nog kinderhartchirurg in Maastricht was.)

Kasteel Strijthagen stond jaren leeg, nadat een deel van het bijbehorende landgoed was opgekocht door een investeerder die er het ‘themapark’ Mondo Verde inrichtte. In het Volkskrant-artikel van de hand van Ana van Es, waar ik dit stukje deels op baseer, staat dat het kasteel vervallen was, maar dat valt nogal mee, het was in de jaren tachtig en negentig grondig gerestaureerd, en een tijdlang gebruikt als huwelijkslocatie. De omgeving is bosrijk, er is een watermolen en er zijn visvijvers – het kasteel werd met behulp van een lelijke heg voor de hoofdingang van het park jammerlijk ontdaan van zijn park doordat de hengelaars niet gestoord wilden worden door de gasten van het kasteel of zoiets.

Nadat het ‘themapark’ in 2006 failliet was gegaan (en verder ging als kermis) raakte het kasteel in onbruik; de gemeente leurde er jaren mee tot dat, en daar is de cirkel rond, een in Nederland wonende Russische kunstartiest Aleksandr Taratynov het voor vier ton kocht, en die volgens mijn informatie en die van Ana van Es het kasteel daadwerkelijk bewoont en er zijn beeldentuin heeft – hoewel het verhuurbedrijf Beaujean het kasteel tegen gepeperde tarieven als vakantiewoning aanbiedt – volgende week bijvoorbeeld voor 2229 euro. Je kunt er wel met negentien mensen slapen.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: ik bracht ergens in de jaren zeventig een vrolijke middag door in het kasteel, dat toen bewoond werd door de kunstschilder Aad de Haas en zijn omvangrijke gezin. Het zag er ietwat armoedig uit: de kunst, die weet wat. Bijna achttiende-eeuws was het eigenlijk en dat treft want zo oud is het kasteel ongeveer; misschien detoneerde de witte vleugel daarbij ietwat die de benedenhal sierde, waar een spinet of klavecimbel misschien meer gepast had. Het was koud en we drongen gezellig samen rond de roodgloeiende potkachel op de eerste verdieping. Het gesprek ging over kunst, natuurlijk, en werd koffie bij gedronken.

Zo kwam Oekraïne wel heel dichtbij. Wie had dat ooit gedacht.

Het stuk in de Volkskrant van heden wordt nog vervolgd.

Eén lezer heeft dat stuk al.

______

hhBest

Boek & Film