SanteLOGie

Van prostaat naar pancreas (1)

Door een handige kruiwagen kon ik in november vorig jaar versneld terecht bij een uroloog in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht; al sinds een jaar of vijftien slik ik dagelijks een hormoonpreparaat  dat mijn testosteronproductie vermindert, waardoor de groei van de prostaat – de normale groei die, door voor mij onbegrijpelijke oorzaak, bij oudere mannen begint en bij een deel van die mannen daarbij de urine-afvoer grotendeels dichtknijpt. Ik ben de ‘gelukkige’ bij wie zich dat rond mijn vijftigste verjaardag begon te manifesteren; je moet je daar verder niet al te druk over maken, een beetje moeizaam plassen, vaker een blaasontsteking, dagelijks een inlegkruisje (‘for men’) gebruiken en soms wel twee of drie.

Er zijn ergere dingen.

Maar, dacht ik, het kan niet goed zijn, altijd maar die hormonen – hoewel ik wel tot de gelukkigen hoorde dat genieten van een leuke bijwerking: je krijgt weer haar (babykwaliteit) op je kale kop.

Dus besloot ik dat er maar eens ingegrepen moest worden, mede omdat ik gemerkt had dat het misschien mogelijk was door middel van een minimale ingreep de bloedtoevoer naar de prostaat te staken waardoor die zou verschrompelen.

Ik sprak daarover met de genoemde kruiwagen die mij dus rechtstreeks naar de ook al bovengenoemde uroloog stuurde.

Die ging voortvarend te werk, hij zette mij in de ‘gynaecologenstand’ joeg een camera naar binnen – en toen begon het.

Terzijde stelde hij vast dat mijn prostaat niet voor verschrompeling in aanmerking kwam wegens te grote omvang, maar hij zag wel twee verdachte plekjes in de blaas die maar beter verwijderd konden worden. Daarvoor was wel nodig dat de rest van de urineproductie en urine-afvoer gezond was, waarvoor een CT-scan.

Allengs bleek dat de uroloog ‘seine Schuldigkeit (hat) getan, der Urolog kann gehen’ zong Friedrich Schiller reeds, vermoedelijk niet beseffend hoe zeer zijn tekst met mijn wedervaren rijmde. Ik viel in handen van de maag-, darm en leverafdeling.

Want in de CT-scan werd wel een gaaf urinesysteem aangetroffen, maar met de rest van mijn lichaam die gratis op de scan te zien was, bleek een en ander niet helemaal in orde. Een tweede scan onthulde ook van alles boven het ‘abdomen’, zoals verdachte plekjes op de lever en ook iets vaags op de alvleesklier.

Weliswaar was de MDL-arts niet bijzonder onder de indruk van die afwijkingen, maar op advies van de radiologie vroeg hij toch om een MRI-scan. Die leverde op dat de lever in orde was, maar bepaalde aspecten van de alvleesklier mogelijk niet. Hij noemde de mogelijkheid van een onderzoek via een camera via mond, slokdarm mag en nog het en ander naar de alvleesklier. Zijn tekst: ‘U kunt het er ook op aan laten komen, maar als u zekerheid wilt, moet u die test doen’.

Het onderzoek vond plaats op 14 april, ik kreeg een roesje waardoor ik in het geheel niets van het onderzoek merkte, tot de arts weer in beeld kwam en zei dat hij een stukje van de alvleesklier had meegenomen dat ik zo spoedig mogelijk het resultaat zou horen.  Dat is nu dus anderhalve week geleden.

(Wordt vervolgd)

Wachten op een steile paus

 

Door Peter Stiekema

 

Dus de laatste officiële bezoekers van de paus  waren JD Vance, voornaamste trawant van president/verkrachter Donald Trump en zijn vrouw. Daar zou ik persoonlijk ook goed ziek van zijn geworden, maar om dan meteen anderhalve dag later te overlijden leek me toch ook weer wat overdreven. Of het tweetal moet wel enorm giftig geweest zijn.

 

Ik denk dat paus Franciscus een behoorlijke paus geweest is. Hij kwam op voor de armen en schafte hij bijvoorbeeld het Vagevuur af, dat tussenstation tussen hemel en hel. En verder was het natuurlijk pappen en nathouden, met die Romeinse Curie als waakhond achter zich. 

 

Zelf werd ik als zes- of zevenjarig jongetje op school met de angst voor het Vagevuur vergiftigd. Je kreeg te horen dat je, hoe goed je ook leefde, na je dood eerst een behoorlijke tijd daar diende te verblijven, soms wel jaren, om je tere zieltje schoon te branden. Daarna kon  je naar de hemel vertrekken, waarschijnlijk goed bruin gebakken, om daar aan te zitten aan de tafels met rijst die met zilveren lepels van gouden schalen werd gegeten,  terwijl je vol bewondering mocht opkijken naar Jezus en Maria. Of je er ook wat te drinken bij kreeg, meldde het verhaal niet. Laten we eerlijk zijn, in mijn geval was (en is) dat niet onbelangrijk. 

 

Het wachten is dus op een nieuwe paus, de lobby is al begonnen. Waarschijnlijk zal het geen vrijdenker worden maar weer een soort compromisfiguur als Johannes Paulus de Tweede. Het zal ook wel weer een Italiaan worden, want de Curie van Kardinalen zal de drie voorgaande buitenlanders niet al te zeer hebben gewaardeerd, een Pool (Johannes Paulus II), een Duitser (Benedictus XVI, die zelf ontslag nam) en een Argentijn (Franciscus I) Nee dat moet wel een steile Italiaan worden.

 

Ik ben trouwens benieuwd of die het Vagevuur weer zal invoeren om de gelovigen nog wat extra-angst aan te jagen. 

Een Hollands bakje koffie

De pessimist plant een wijngaard, de optimist begint gelijk een koffieplantage. Dit gezegde luidde ooit anders, maar ik maakte er dit van na het lezen van een artikel over een paar optimistische Siciliaanse boeren die in de gaten hadden gekregen dat het Sicilië steeds moeilijk wordt om behoorlijke wijn te telen, en daarom maar eens begonnen te kijken of het telen van koffie misschien een beter idee zou zijn.

Ondanks dat het er ’s winters vooralsnog een beetje te koud is voor de koffiebomen, is gedurende tien maanden van het jaar het klimaat van Sicilië gunstig voor koffieteelt, hebben ze geconstateerd. En, goede chauvinisten als de Sicilianen noodgedwongen zijn, de koffie blijkt vleugjes Siciliaanse smaken, zoals naar cederhout en limoen, beweren ze.

Noem het licht overtrokken enthousiasme.

Meestal zijn de bessen van de koffieboom rood, zoals je vaak in reclame voor ‘eerlijke beloning van koffieboeren’ ziet. Maar de Siciliaanse koffietelers toonden me iets dat me meer bekend voorkwam: een zakje citroengele bessen.

In 1966 kocht ik bij een firma die in exotische zaden deed een handjevol zaden van de koffieboom, genaamd Coffea arabica nana. Het duurde een poosje voor de zaden ontkiemden, maar ze deden het en om een (heel) lang verhaal kort te maken: al die jaren sindsdien heb ik koffiebomen – fikse struiken met mooi, donkergroen glanzend blad – in huis gehad. Een enkeling hield het veertig jaar vol, begon op zekere dag te bloeien met stervormige witte bloemen die licht aangenaam geurden, en dan overgingen in eerst groene, daarna gele bessen, waarin steeds twee koffiebonen rijpten.

Het is opvallend dat de daaruit geoogste zaden gewoon nieuwe struiken leverden. Door de inteelt (denk ik) waren er exemplaren bij die extreem gevoelig bleken voor wolluis, maar in het algemeen kon ik links en rechts jonge planten uitdelen. Die het, o wonder, zelden goed deden. Het beste regime, stelde ik proefondervindelijk vast, was: zeer matig bemesten, kleine planten elk jaar verpotten, pas water geven als de aarde begint op te drogen. En in de winter boven de 10 graden houden, zoals de Siciliaanse boeren inmiddels ook begrepen hebben. Geen rechtstreekse zon, en dat had ik ooit op Java gezien, waar de koffiestruiken groeien op 800 of 1000 meter boven de zeespiegel, in naaldhoutbossen, die voor de nodige schaduw zorgen.

Op een dag, een jaar vijftien geleden, hebben we eens geprobeerd of van de bessen koffie zou kunnen worden gezet.

En jawel. De ‘schillen’ (die zoet smaken) van de bonen halen, de bonen op een warme plaats goed laten drogen, de bonen vervolgens in een droge koekenpan duchtig roosteren – ik wist toen al dat dat was om een overmaat aan cafeïne weg te ‘branden’ – malen en koffie van zetten.

Goed te drinken.

Maar we hebben het sindsdien nooit meer geprobeerd, ondanks behoorlijke oogsten.

De nacht nadat we de koffie hadden gedronken hadden, hebben we met wijd opengesperde ogen rechtop in bed gezeten en geen oog dicht gedaan.

Teveel cafeïne.

Nog een wonder dat we het overleefd hebben.

Maar ik ben er wel vast van overtuigd dat we, na de wijnteelt, ooit ook koffieteelt zullen bedrijven. D’Ouwe Van Elle kijkt er misschien al naar uit.

Alles kwijt

Niet dat het voor veel ophef heeft gezorgd, of dat iemand het zelfs maar opgemerkt heeft, maar ik wil toch even wijzen op het feit dat ik de laatste tijd wat minder de neiging heb getoond om door woord en geschrift kennis te geven van mijn mening over een en ander.

Dat komt ten eerste door het feit dat er veel te veel gebeurt en het echt dagwerk wordt overal iets van te vinden, bovendien heb ik de neiging te volstaan met verwijzen naar de geschriften van Sheila Sitalsing, Frank Heinen, Merel van Vroonhoven, Sander Schimmelpenninck, Kustaw Bessems, J.P. Geelen en De Betrouwbare Mannetjes, niet toevallig uitsluitend mensen die schrijven voor de Volkskrant – de krant waar ik al sinds 1 januari 1960 abonnee van ben en ik, afgezien van de Lokale Sufferd, van een heleboel kranten alleen maar de websites bekijk.

En dat is nog niet het ergste oponthoud dat ik ondervind, het is vooral het feit dat ik de hele tijd van alles kwijt ben en letterlijk hele dagen en ook nog delen van nachten ernaar op zoek ben, meestal essentialia zoals mijn wandelstok, mijn geruite pet en mijn auto- en huissleutels. En dan vermeld ik maar even niet de tijd die ik besteed aan het merkwaardige fenomeen dat De Limburger en de Aachener Zeitung geregeld mijn gebruikersnaam veranderen en wachtwoord met elkaar verwisselen. Of aan het vinden van een manier om een verkeerd ingevulde belastingaangifte terug te halen en opnieuw in te dienen.

Wat die geruite pet, wandelstok en sleutels betreft: ik heb in toenemende mate de neiging om eerst in de koelkast en de diepvries te kijken, daarna in de diverse vuilnisbakken, in alle jassen en broeken, al dan niet al meegewassen, om er uiteindelijk tegenaan te lopen op een volstrekt voor de hand liggende plek waar ik toevallig even niet naar gekeken had, gewoon, omdat het te veel voor de hand lag.

Ik noem een recent voorbeeld: gisteren de huissleutels met daaraan de sleutel van onze tweede auto die zich voornamelijk bezighoudt met stilletjes op de oprit staan. Het was allemaal een beetje warrig gegaan, ik moest op een bepaald tijdstip in een afgelegen ziekenhuis zijn voor een onderzoek en van de eerste auto bleek de accu in de voorgaande nacht leeg te zijn geraakt, vraag me niet hoe.

Veel gehannes dus, want om de accu van auto 2 te bereiken moet die auto bijkans gesloopt worden, nou ja, lang verhaal kort (nooit ‘land verhaal kort’ zeggen): samen met een te hulp gesnelde zoon en de buurman kregen we de accu van auto 1 weer aan de praat en reden we met enige spoed naar dat onderzoek.

Bij thuiskomt bleek mijn sleutelbos (voordeur, garagedeur, tuinpoortje, auto 2) spoorloos. Auto half gesloopt, overal onder gekeken, in de invallende duisternis met een zaklantaarn alle wegen   en paden gecheckt, de afdeling Gevonden Voorwerpen van het ziekenhuis gebeld, (alvast gekeken of er nog voldoende reservesleutels waren, en jawel), nog eens onder de mat in auto 2, niks.

Terwijl het zachtjes begon te regenen (let maar eens op: als je iets kwijt bent begint het heel vaak zachtjes te regenen of te sneeuwen) ging ik, mijzelf van alles verwijtend, naar bed waar ik direct in slaap viel, om tegen 3 uur wakker te schieten: had ik wel gekeken in het bergplaatsje in de linker voordeur van auto 2? Eerste reactie: doe niet zo gek, dan had je het wel gezien.

Dus om acht uur – het motregende nog steeds – uit de veren en naar buiten. De linkervoordeur van auto 1 geopend: hij start nog steeds. Onder het uitstappen keek ik in het bakje aan die deur: daar lag de sleutelbos met huissleutel, garagesleutel, sleutel tuinpoortje en die van auto 2, roerloos te wachten.

Die geruite pet, die ben ik ook al op vergelijkbare manier kwijt geweest. Die hadden we al opgegeven; op het punt dat ik ging checken of deze of gene firma een vergelijkbaar hoofddeksel tegen gepeperd tarief voorhanden had moest ik me bukken naast mijn bureaustoel op iets op te rapen, en zag ik de pet stilletjes (net als vanmorgen die sleutelbos) op 50 centimeter achter de stoel op een rij boeken liggen. Al een week.

Nou jullie weer.

Binnenkort toch maar eens de herinvoering van de dienstplicht.